Życie na diecie - czy naprawdę odchudza?

Witam Was bardzo serdecznie,

Założyłam ten wątek bo chcę się z Wami podzielić swoimi najnowszymi wnioskami w sprawie, która wszystkich nas tu absorbuje ;-) Chodzi oczywiście o odchudzanie.
Kiedy tylko dziecięciem przestałam być ;-) zaczęłam mieć do siebie jakieś "ale": za grube uda, za bardzo wystający brzuszek... a kiedy wpadłam na genialny pomysł, jak się tego pozbyć i zaczęłam się odchudzać to tak odchudzam się do teraz. Czasem udawało mi się schudnąć i wyglądać tak, że byłam juz cała happy, ale zawsze i tak uważałam na to, co jem. I zawsze mimo to wałeczki tłuszczu i tak wracały z powrotem. Ale nie to było najgorsze, tylko ta ciągła kontrola tego, co jem... Hmm... nie wiem, jak Wy, ale ja zauważyłam, że szczupli i zdrowi ludzie, których znam, nie patrzą na to, ile czego jedzą, po prostu jedzą tyle, ile im potrzeba, ale... oprócz tego mają jeszcze jakieś pasje, które sprawiają, że po prostu nie mają czasu myśleć o jedzeniu. Staje się ono sprawą drugorzędną, czymś niezbędnym, ale jednocześnie mało ważnym.

Jak to wygląda u nas? Z tego co widzę po sobie i Waszych wpisach, planujemy z góry posiłki, wykluczamy pewne produkty z jadłospisu, liczymy kalorie zjedzone i spalane, i tym samym nasze myśli krążą ciągle wokół jedzenia. To przecież napędza apetyt...

Zauważyłam, że zawsze kiedy jestem zakochana, chudnę. Mimo, że jem. Chodzę z Nim na długie spacery, jeździmy zwiedzać ciekawe miejsca, a potem przytulna knajpka, w której różnie bywa - czasem też szarlotka z lodami, grzane wino czy czekolada. A i tak chudnę i czuję się świetnie, bez żadnego osłabienia (braki witamin, mikroelementów, blablabla...)

Czy to czasem nie jest tak, że całe to "zdrowe odżywianie" jest maszynką napędzającą biznes producentom jedzenia? Oczywiście nie zrozumcie mnie źle, nie mówię że można jeść same hamburgery i czekoladę i czuć się i wyglądać rewelacyjnie. To tylko takie moje luźne przemyślenia i sama się zastanawiam, czy dochodzę do właściwych wniosków. Ale może organizm, któremu potrzeba witamin, sam się o nie upomina? Ja dzisiaj miałam ogromną ochotę na czerwną paprykę, więc po prostu zjadłam jedną. A reszta jadłospisu? Opiekane kanapki, jajecznica, truskawki... to, na co miałam ochotę. Bez zastanawiania się, co jest zdrowe i zdrowsze.

Powiedzcie tak szczerze, kiedy właściwie zaczęły się u Was prawdziwe problemy z wagą? Bo u mnie właśnie wtedy, gdy zaczęłam się wczytywać w etykietki produktów i "zdrowo odżywiać". Bo wtedy zaczęło się ustawiczne myślenie o jedzeniu i wszystko powoli zaczęło kręcić się wokół niego. A czy na tym ma polegać życie?

Mam nadzieję, że ten (przydługi ;-) ) temat nie pozostanie bez odzewu, bo naprawdę jestem ciekawa, co Wy o tym sądzicie...

Pozdrawiam,
Sun.

P.S. A te całe wynurzenia przez to, że dziś pomyślałam, że warto byłoby wrócić na tą stronkę, wrócić do standardowej diety, ćwiczeń i... od razu zgłodniałam :lol:

Kurcze ale sie nameczylam zeby odpisac.... cos sie dzieje z forum?

Chcialam napisac, ze wreszcie ktos ladnie ujal moj problem.
W sumie zadowolona juz jestem z efektow odchudzania, ale ciagle kazda dodatkowa kaloria mnie paralizuje. Zamiast zyc normalnie zawracam sobie glowe jedzeniem i tym czy nie przytyje.

Gdy nie bylam na diecie, podstawowe posilki zawsze jadlam zdrowo i nietlusto (moi rodzice mieli na tym punkcie swira) ale oczywiscie podjadalam i w sumie nie tylam, tylko no nie bylam tez nigdy super szczupla. Teraz kazdy zjedzony slodycz wywoluje u mnie przerazenie.

Nigdy tez sie nie objadalam, a teraz mi sie to zdarza. W dodatku a propos objadania odkrylam jeszcze jedna prawidlowosc. Otoz niedawno kupilam sobie wage i od kiedy ja mam, warze sie codziennie i jej wskazania wywoluja u mnie albo euforie albo dolki. Jeden kg w zwyz moze spowodowac dola kompletnego.
A gdy odchudzalam sie bez wagi nie mialam takich skokow. Centymetry sie tak nie wahaja. To bylo lepsze odchudzanie, bez dolow, atakow wilczego apetytu. Teraz mam ochote wyrzucic ta przekleta wage ale nie starcza mi na to checi. Na nie wazenie sie kazdego dnia tez nie. Boje sie ze moge przytyc przez tydzien i utracic nad soba kontrole.

No coz.... jezeli jednak chodzi o diete to ciesze sie z jej efektow i uwazam ze jest dobrym pomyslem ale moze nie w wersji skrupulatnego liczenia kalorii, tylko raczej w stylu ŻP (jedzenia polowy). NO I BEZ WAGI!

Ah jeszcze raz sobie zaplacze: PO CO JA KUPOWALAM TO PRZEKLETE URZADZENIE??

No coz wracam do konstytucji. W piatek mam egzamin. Trzymajcie kciuki prosze....

PO CZĘŚCI MASZ RACJĘ!
Moje problemy z nadwagą zaczęły się w inny sposób. To miłość mojej Mamy i starszy brat niejadek wpłynęły na moją wagę. Ktoś musiał nadrabiać ;) Do tej pory najważniejsze dla mojej Mamy jest to, żeby wszyscy byli najedzeni. Mama jak wspomina, zawsze mówi, że jak miałam się urodzić modliła sie o to, "żebym tylko jadła". Wcześniej miała problemy z moim bratem, bo nie chciał niczego jeść. Teraz mój braciszek ma 25 lat i nadal wybrzydza, a Mama nadskakuje...
Wszyscy sie cieszyli, bo "miałam grube rączki i nóżki". I już w przedszkolu było mnie troche więcej niż innych dzieciaków :wink: . Ciągnie się to za mną od dzieciństwa... Pod koniec podstawówki ważyłam ponad 90kg :!: :!: :!: Od tamtej pory znacznie schudłam. Ale jeszcze to nie to, co chciałabym osiągnąć. Teraz mam 22 lata, ważę 76kg i mam 176 cm wzrostu . Chcę ważyć 65 kg!!! Aha! Odchudzam sie dopiero od tego roku!!!! Wcześniej nie byłam na diecie. Wyjechałam z domu do szkołu średniej, później na studia...i przestałam jeść mięso. "Samo zeszło".
Co do ciągłego myślenia o jedzeniu, to wydaje mi sie, że masz rację. Im częściej o tym myślisz, to w podświadomości sie koduje. Niestetu my GRUBASY nigdy nie będziemy mogły beztrosko opychać sie wszystkim tym, na co mamy ochotę... I im szybciej się z tym pogodzimy, zaakceptujemy, to będzie nam łatwiej ŻYĆ :) Podobno komórki tłuszczowe nie znikają, tylko się kurczą.... nie wiem na ile to prawda....
Mój chłopak jest chudzielcem. Nigdy nie wie,co będzie jadł na śniadanie. Nie zawraca sobie tym głowy. Ja inaczej. Z jednej strony, to muszę wiedzieć czy mam coś na ząb, bo wielu rzeczy nie jadam, a z drugiej, to pewnie wyssane z mlekiem Matki... :wink:
POZDRAWIAM SERDECZNIE :) :) :)

Hej :-)

Dzięki za odpowiedzi Dziewczynki, macie ciekawe historie i chyba dzięki temu coraz bardziej rozumiem cały ten mechanizm "patologicznego jedzenia ;-) "

Kampari - jesteś naprawdę kochana, że mimo przeciwności losu ;-) uparłaś się wysłać tą wiadomość. Może rzeczywiście żp to złoty środek, bo tak jak pisze Luzula - nie mamy całkiem zdrowych odruchów jeśli chodzi o jedzenie i trzeba do tego też niestety chyba "włączać trochę głowy". To, co opisałam wyżej, o moim jedzeniu tylko nizbędnych ilości dotyczy okresu, kiedy jestem szczęśliwa, zakochana, zajęta tym, na co mam ochotę itd... - ale zapomniałam o tym, że człowiek nie zawsze jest szczęśliwy i jeśli ma zwyczaj zajadać problemy (ja, ja!), to musi też czasem trochę pomyśleć nad jedzeniem... tylko najtrudniej jest zachować przy tym zdrowy rozsądek i nie wpadać znowu w obsesję ciągłego pilnowania się...

Luzula - ja też byłam pulchnym dzieciakiem... Ja już przy urodzeniu ważyłam 4.200 :-) A urodziłam się w normalnym terminie... Mama piszczała ze szczęścia, że ma takie zdrowiutkie dziecko... eh :-) Mam więc to, co Ty... i u mnie też jest kult jedzenia. Najedzona rodzinka to szczęśliwa mama :-) Przyzwyczailiśmy sę do tego i teraz nie mamy nic do roboty, więc co robimy? Pichcimy coś do przegryzienia.
Przez ostatnie parę dni byłam tak zajęta, że w poniedziałek zdążyłam tylko zjeść grzankę i parę truskawek. Kiedy siedzę w domu to jest nie do pomyślenia, każdy lata do lodówki co chwila. Dopiero teraz to widzę. Co godzinę dosłownie. Na szczęście na razie żołądek mi się skurczył i wyłamuję się z ulubionej rodzinnej rozrywki, bo po prostu nie zdołałabym tyle zjeść. Ale ile to potrwa...? Mam nadzieję, że jak najdłużej...

Pozdrawiam serdecznie i czekam na dalsze głosy w dyskusji :-) Piszcie nawet, jeśli to ma tylko luźny związek z tematem, a nuż wyjdą nam tu ciekawe i nowe wnioski :-)
Sun.

No tak, ja jestem w trakcie sesji, siedze w domu i zakuwam. No wiedc nuda plus stres to wszystko sprzyja wedrowkom do lodowki. Obiecalam sobie ze nie bede ani sie objadac ani tez tak tragicznie liczyc kalorii. A licze. Wlasnie zaczelam sie martwic ze dzis zjadlam za duzo... kupilam sobie wczoraj platki (Nestle Clusters, jak je dopadniecie do sprobujcie koniecznie) i tak je sobie podjadam, bo takie pyszne i chrupiace. Poza tym upal upal upal, wiec wcinam zimne jablka, melona, truskawki itd. No i wychodzi tego sporo.... wiec strach bo przekrocze 1000 kcal dzisiaj... no ale kurcze przeciez nie jem rzeczy tuczacych. Wiec po co sie bac? Wlasciwie wiem, ze na moj problem czyli ciagle niedostatecznie fajne udka (52 cm wrrr :evil: :evil: ) sama dietka juz niewiele pomoze. Musze sie wziasc po sesji za cwiczenia. Karnet na basen ciagle mam. Od przyszlego tygodnia OBIECUJE uczeszczac tam jak najczesciej.
A poza tym ciagle nie kapuje czemu wczoraj nie moglam sie do forum dobrac i drugi raz zarejestrowac. Widze ze wy tak nie mialyscie :-(

Witam!!
To i ja się przyłączę do dyskusji jeśli można..

Wiele z opisywanych już sytuacji nie jest mi obych..

W moim domu również istaniał, i istnieje w sumie do tej pory, kult jedzenia.. Dwójka mojego starszego rodzeństwa to straszne niejdaki, a ja jako najmłodszy "wyskrobek" ( Mama nazwywa mnie tak do dziś... ) byłam maxymalnie rozpieszczana, najcześciej pod względem żywienia - wystarczyło szepnąć słowo i jedzenie lądowało mi przed nosem, tak samo było ze słodyczami... Pozatym Mama stosowała różne techniki "przymusu" typu - nie rób Mamusi przykrości, Mamusia tak się starała żeby Ci smakowało... I cóż robić - jadło się te góry jedzonka...
Dziś myślę, że gdybym nie czuła się tak bardzo komfortowo w takiej sytuacji, kiedy mam wszystko co chcę, nie wyglądałabym dziś jak puchaty misiek :D
Złe nawyki żywieniowe z dzieciństwa zostały, Mama cieszyła się, że wyglądam "zdrowo" i nie było mowy o tym żeby to jakoś zmienić...

Aż do momentu kiedy zaczęłam dorastać... Wałeczki tłuszczu i rumiane policzki zaczęły przeszkadzać nie tylko mnie ale i Mamie... Coraz częściej szłyszałam, że jeśli nie schudnę nikomu się nie spodobam... Myślę, że to jest problem wielu pulchnych nastolatek.. I tak od słowa do słowa, coraz więcej pretensji i wyrzutów - załamanie gotowe...
Trwało ono dośc długo, aż na mojej drodze nie stanął mój obecny Narzeczony. I kto by pomyślał, że komuś takiemu mogę się spodobać - wysoki, szczupły blondyn a ja niziutka kuleczka :wink:
Ale miłość jest silniejsza niż zewnętrzne "przeszkody" :!:

Nigdy nie usłyszałam od Niego, że jestem za gruba, nigdy nawet krzywo na mnie nie spojrzał.. I za to jestem Mu wdzięczna...
Jednak po trosze dla Niego i po trosze dla siebie postanowiłam się odchudzać. Mam w nim pełne wsparcie, którego tak bardzo potrzebuje moja słaba "silna wola"...

Dietę traktuję jako sposób na lepsze samopoczucie, na sprawienie by moje życie stało się trochę lżejsze - dosłownie i w przenośni. Nie mam na jej punkcie obsesji, chociaż liczę kalorie i staram się pilnować.
Mam nadzieję, że poczuję się dzięki niej lepiej, że uwierzę, że silne postanowienie jest w stanie zmobilizować mnie do działania :!:

I tak na koniec - Kocham Moją Mamę i całą Moją Rodzinę, i jestem im wdzięczna, że nigdy mi niczego nie brakowało... :oops:

Taka jest Moja Historia...Przepraszam, że taka długa i taka osobista, ale po napisaniu tego czuję się nie spodziewanie dobrze.. a o to też między innymi chodziło, prawda.. :?:

Pozdrawiam Wszystkich - Aguuu :oops:

Sun! Jestes moja idolka :D
A na powaznie - zwsze lubilam Twoje posty i ciesze sie ze poruszylas tu ten problem, bo to jest wlasnie temat ktory probowalam jakos gdzieniegdzie wciasnac na forum, ale nie umialam go dobrze ujac.
Ja mysle ze masz duuuuuuuzo racji. Z tym ze nasza nadwaga skads sie najpierw jednak wziela... ja zaczelam tyc dopiero w okresie dojrzewania. Wczesniej jadlam co chcialam i ile chcialam i nie mialam zadnych klopotow z nadwaga, ale potem... nawyki i milosc do slodyczy zostala a swietny metabolizm juz nie. Mimo to uwazam, ze gdybym nie zaczela sie odchudzac kiedys tam, to nie spaczylabym sobie tak stosunku do jedzenia i moze nie bylabym super szczupla, tylko lekko okragla, ale wazylabym mniej i pewnie wygladalabym i czula sie ok... Ja nie umiem normalnie jesc... teraz nawet juz nie umiem byc na diecie, tylko sie objadam :cry: Przyszlo mi wlasnie do glowy, ze moze podswiadomie boje sie wlasnie tej ciaglej kontroli jedzenia zwiazanej z odchudzanie, dlatego tak trudno mi sie do niego zmobilizowac. I wlasnie - napady obzarstwa - to sie pojawilo wlasnie razem z pomyslem na odchudzanie... I to co mnie meczy chyba najbardziej, bardziej niz swiadomosc wygladu, to wlasnie psychiczne i emocjonalne aspekty nadwagi.
Ja tez patrze na szczuplych ludzi i mam podobne obserwacje jak Ty. Moj brat potrafi przez tydzien od kupienia nie rozpakowac paczki wafelkow, chociaz bardzo lubi slodycze... u mnie pewnie nie ostalyby sie dluzej niz godzine, a przed odchudzaniem moj stosunek do jedzenia byl podobny do jego, tyle tylko ze metabolizm nieco wolniejszy... dlatego ja caly czas poszukuje jakiegos sposobu na normalnosc poprostu... nie na diete, tylko na normalnosc, bo wierze ze to by wystarczylo zeby pozbyc sie nadwagi, a przynajmniej doprowadzic sie do wagi, z jaka dobrze sie czuje... ale jak dotychczas go nie znalazlam.
Wiec, kochane dziewczyny, moze rozwiniemy watek i powymieniamy sie refleksjami... moze wynikna z tej burzy mozgow jakies konstruktywne wnioski i wskazowki. Pozdrawiam serdecznie

P.S. I wiem, ze kiedy bede miec dzieci, nie bede im kupowac slodyczy - w ramach profilaktyki :)

Kiedyś przypadkiem weszłam na pewną stronkę www.lose-weight-now-stay-slim-forever.com i autorka tej stronki (a własciwie E-Booka którego tam reklamuje) doszła do podobnyhc wniosków jak ty-sunflower. Chodzi o to, że jak ktoś już raz wpadnie w to liczenie kalorii i jeśli schudnie to wcale nie będzie happy. Bo skoro osiągnął swoją wymarzoną wage dzieki diecie to będzie się bał, że kiedy przestanie na niej być to znów będzie gruby. Dlatego żyje w ciągłym strachu (często podświadomie) i wpada w obsesje liczenia kalorii do konca życia! Dlatego ważne jest nie jaką metodę stosujesz aby schudnąć, ale co myślisz. Ta książka jest o tym jak PRZESTAĆ się odchudzać i równocześnie schudnąć. Wiec jest coś w tym, ze jak jestes zakochana to chudniesz no bo jesteś szczęśliwa i nie musisz "zajadać" stresów.
Sama kiedyś liczyłam kalorie - ale przestałam, bo po pierwsze nie chciało mi się tak ograniczać, a po drugie odkryłam inny sposób o którym dowiedziałam się na stronie www.annecollins.com mianowicie jeść niskotłuszczowo (nie zawsze niskokalorycznie- np. mozna jesc ziemniaki) i tak aaby nie być głodnym, do tego sie ruszać i viola! Co prawda nie jest to szybki sposób, ale za to trwały, a ja czuję sie świetnie choć jestem dopiero 3 dzien na diecie. Poprostu zmieniam swoje przyzwyczajenia - mam nadzieje ze jak schudnę to nie będe miała jakiejś obsesji na punkcie mojej wagi, poprostu będę jeść zdrowo i od czasu do czasu jakieś słodycze, ale bez przesady. Teraz zawsze ilekroć coś jem i zdarzy mi się podliczać kalorie poprostu staram sie skierować mysli na inne tory, bo wiem już ze liczenie kalorii labirynt z którego nie ma odwrotu.

Jest w tym duzo racji ze stale liczenie kalorii odbiera odrobine szczescia.
mysle ze trzeba sie nauczyc wyczucia ile mozna zjec.
jezeli ktos tego wyczucia nie ma to moze nauczyc sie tego wlasnie liczac kalorie. ale jestem zdecydownie przeciwna robieniu tego przez cale zycie.

mnie dieta nauczyla przede wszystkim nie kupowania batonikow i innych slodkosci, ot tak przy okazji.

trudniej mi teraz jednak na przyklad będąc u rodzicow odmowic jedzenia, gdyz waznym elementem mojej diety jest po prostu pusta lodowka, gdyz mieszkam sama i kupuje tylko na bieżąco.

dieta przygnębia bardzo- jak nie ma efektow, jak efekty widac to i entuzjazmu jest wiecej

a i jeszcze jedno: obsesyjne myslenie o jedzeniu, (na przyklad co i jak zrobie na obiad) powoduje ze po zjedzeniu posilku jestem nadal glodna, moze to dziwne, ale jak mysle o czyms pol dnia to sie nakrecam a jak zjem to sie zastanawiam: juz?.

moze dlatego ze sie odchudzam jakbym nie miala pieniedzy na jedzenie- bo jak napisalam u mnie w lodowce nic nie ma i jak widze no np kromke chleba to sie rzucam na nia jak zebrak niejedzacy od kilku dni.... i skutek jest taki ze przekraczam norme bardzo czesto.


trzymajcie kciuki za moje 7 kg jakie pozostaly mi do zrzucenia, pa

Witam!
Niestety również muszę się z Wami zgodzić :( Nasze podejście do diety samo powoduje trudności w jej utrzymaniu. Ograniczając się ciagle, nie pozwalając sobie na jakąś przyjemność (jedzeniową oczywiście) powodujemy, że nasz organizm w końcu zmusza nas, abyśmy popełniły jakiś grzeszek.
Ja też od dzieciństwa byłam pulchna, ale nie do przesady. Troszkę więcej zaczęłam ważyc jakoś w pierwszej czy drugiej klasie podstawówki, jak przez ciągłe choroby (spowodowane alergią) musiałam brać full lekarstw, w tym z tego co pamiętam jakies hormonalne właśnie na tą alergię. Efekty to przyniosło, bo teraz nie choruję prawie wcal i alergia jedynie na pyłki mi została, ale efektem ubocznym były dodatkowe kilogramy. Pierwszy raz decyzję o odchudzaniu podjęłam w 6 klasie podstawówki. Dzieciaki się ze mnie śmiały, ja sama tez sie dobze nie czułam.
Ważyłam wtedy 76kg i miałam 174 cm. (duuuża byłam). O diecie pojęcia nie miałam żadnego. Jak zobaczyłam w gazecie (pamiętam to dokładnie do dzić) artykuł schudnij 7kg w tydzień to sie spytałam mamy dlaczego tak mało i tak wolno! Mama mi wytłumaczyła, ale wierzyć nie chciałam ;) Diety nie spóbowałam.
Postanowiłam jeść mniej, nie jeść białego chleba (póki sobie chrupkiego nie kupiłam jadłam poprostu "kanapki" ze stosu ułożonych na sobie sera, szynki, pomidora i innych. Obiad jadłam taki jak inni, ale mniejszy. Na kolacje jadłam jogurt (najczęsciej Bakoma ze zbożami i dużą ilością płatków do tego. Potrafiłam sobie iść czasem na lody, do maca czy na ciastko. Podeszłam do diety ZDROWO!!! Nie odczułam jej praktycznie, a jak byłam na obozie to normalnie wsuwałam batoniki. W ciągu około 3 miesięcy schudłam do 57 kg! (czyli 20kg). Wyglądałam super. Codziennie też cwiczyłam około godziny.
Później dietę trzymałam przy tej wadze 1rok, później następny rok z wagą 62kg.
A później zaczęłam znowu jeść, zaczęło się od jedzenia normalnej kolacji a nie jogurtu. I mimo pzyrastającego tłuszczu nie opamiętałam się. Co jakiś czas starałam sie wrócić do diety, ale nic z tego nie wychodziło. Później juz liczyłam starannie kalorie, kilogramy ( za pierwszym razem nie miałam nawet wagi), załamywałam się jak nie spadały i jak zjadłam za dużo. I reszta była tak jak u Was.
Teraz w kwietniu znowu zaczęłam liczyć kalorie i gotować sobie chudziutkie obiadki (mieszkam z rodzicami). W maju rzuciłam dietę, bo nie miałam na to czasu (matura). Tydzień temu do niej wróciłam. W kwietniu z 84 uzyskałam 76. W maju przytyłam do 79, ale w większości to była woda, bo w ciągu tygodnia wróciłam do 76,5. Nie liczę w tej chwili kalorii. Staram się jeść dietetycznie. Ale wczoraj zjadłam kawałek cheesburgera od chłopaka, w pizza hut wzięłam sobie bar sałatkowy (a jak wiadomo majonezu tam nie mało, mimo że sosów nie brałam) itd itp. Może znowu uda mi się osiągnąć to co za pierwszym razem. Może uda mi się normalnie podejść do diety. mam taką nadzieję. naazie przynajmniej nie marnuję czasu na wpisywanie tego co zjadłam do dzienniczka.
I życzę i sobie i Wam powodzenia i efektów!!!
Buziaczki,
Ewka

Na początku chcę napisać ,że bardzo się cieszę ,że to forum wreszcie działa .Bo od jakiś 2 miesiecy miałam problemy z odpisywaniem na wasze posty.Kiedy przeczytałam ten topic zdałam sobie sprawę, że u mnie problemy z wagą zaczęły się właśnie wtedy gdy chciałam schudnąć.W efekcie przytyłam ponad 13 kg.Przez 5 lat odchudzanie było numerem jeden w moim życiu ,to był koszmar ...Całe liceum zmarnowałam na ciągłe głodówki i diety cód .Ale to nie było najgorsze , najgorsze było to ,ze nigdzie nie chciałam wychodzić , nie chciałam sie z nikim spotykać.Całe dnie siedziełam w domu i urzalałam się nad sobą ,nie nawidziłam chodzić na zakupy ,nie mogłam oglądać swoich zdjęć...to był koszmar .Wszystko zmieniło się dopiero w tym roku .Mianowicie powróciłam do uprawiania sportów zaczęłam biegać ,pływać ,pogodziłam się z tym ,że nie da sie schudnąć w 7 dni ,dałam sobie na to więcej czasu...teraz przy wzroście 173 ważę 60kg. Jednak marzę o wadze 55 i wiem ,że niedługo to osiągnę. Bardzo się boję tego ,że w momencie kiedy osiągnę moją upragnioną wagę kalorie nadal będą mną rządziły i....

:lol: Ech... jeni, przypomniałaś mi mój dzienniczek kalorii... hihi co to była za udręka. Kupiłam sobie mały (acz gruby) notes i podjęłam postanowienie że będę wszystko wypisywać dokladnie co jem na kazdy posiłek, pomiędzy i ile ma co kalorii, potem ile w sumie dziennie kalorii zjadłam, czy zmieściłam się w granicy 1000-1200. Przez pierwsze dni jakoś mi to szło chociaż ciągle musiałam latać pomiędzy kuchnią a moim pokojem gdzie ów dzienniczek się znajdował. Nie miescił mi się w kieszeni więc nie nosiłam go ze sobą i to moje bieganie (które oczywiście tylko na zdrowie mi wyszło :)) doprowadziło mnie leniwą do tego ze zrezygnowałam. Dzisiaj się z tego ciesze. Aż strach pomyśleć w jaką obsesję to mogłoby się przerodzić... :wink:

Cześć Wam!
Jestem jedną z najmłodszych uczestniczek tego forum (14 lat). Moja historia wygląda tak:
Urodziłam się, mając 4,680 kg :/ Jako dziecko bywałam niejadkiem, choć słodycze zawsze lubiłam ;-) Odkąd pamiętam, zawsze miałam wypukły brzuszek... Gdzieś w 1-2 klasie podstawówki koleżanki zaczęly dokuczać mi, że jestem gruba. Rodzinka skutecznie wmówiła mi, że to one są zbyt chude (no, rzeczywiście były baaardzo chude...). W 3-4 klasie zaczęłam sobie zdawać sprawę z tego, że jestem dość pulchna, ale nie robiłam nic, aby to zmienić, przeciwnie: jadłam mnóstwo pyszności typu drożdżówka z serem, z budyniem... (dziś jest mi niedobrze, gdy pomyślę o jakiejś słodkiej bułce, choć czasem zjadłoby sie cosik tuczącego - ale troszeczkę!!!) W 5-6 klasie "odkryłam", że jednak znaczna większość osób jest szczupła, a ja nie :-( W 1 klasie zauważyłam, że większość osób jest bardzo, czasem nawet przeraźliwie szczupła... Pierwsze, nieudolne próby odchudzania podjęłam w wakacje między 4 a 5 klasą. Znalazłam w "Filipince" ogromny temat Nowa figura w dwa miesiące, a w innej babskiej gazecie Nowa figura w tydzień(!). Oczywiście nie stosowałam żadnych diet ani zabiegów upiększających, ale postanowiłam ćwiczyć. Jednak szybko przestałam, ponieważ pewnych ćwiczeń po prostu nie byłam w stanie wykonać:-( W 6 klasie w myśl zasady "Należy jeść niskokaloryczne posiłki" zapychałam się pysznościami typu przekąski pieczywo WASA( + dżem, Nutella, czy inne rzeczy!), jogury, serki ... Od Nowego Roku 2003(6 klasa) postanowiłam codziennie rano(!) ćwiczyć, ale przestałam po dwóch tygodniach. Przez "Zieloną szkołę" w maju cały czas nie jadłam mięsa i w ogóle ograniczałam żarełko, ale ostaniego dnia... szkoda gadać... No i po powrocie miałam niezły apetyt :oops: W połowie czerwca znowu zaczęłam codziennie ćwiczyć i - naprawdę!- ciągnęło się to aż do marca! Wtedy jednak kierowałam się twierdzeniem, że "należy ćwiczyć, nie ważne, co i ile". No i bardzo często ćwiczyłam baaardzo krótko, ale codziennie(oprócz tzw. "tych dni" i pewnego tygodnia, kiedy byłam nieludzko chora). W wakacje zaczęłam jeść "wczesne kolacje" (tzn. nie koło 22:30, ale ok.17-20, sporadycznie o 21!). No i tak jest do dziś: jadam kolację przeważnie koło 19. Niestety, te "sztuczki" nie przyniosły korzyści - przeciwnie, nawet przytyłam!!! Jednak tej wiosny zaczęłam na poważnie ćwiczyć- ćwiczenia na brzuch ze specjalnej książki, rower, zastępowanie jazdy tramwajem naokoło Rynku miłym spacerkiem, ostatnio nawet włażenie po 2 stopnie po schodach - No i mniej więcej od Wielkiej Nocy zaczęły pojawiać się wstępne efekty, przez ostatni miesiąc jeszcze większe i bez powrotu do poprzednich wymiarów :D Niestety, jakieś dwa tygodnie temu zaczęłam liczyć kalorie (wcześniej jadłam "na oko" kilka stosunkowo małych posiłków ziennie) no i... załamka! Zdaję sobie sprawę, że jem dużo mniej, niż wynosi moje dzienne zapotrzebowanie, ale i tak wydaje mi się, że to za dużo! Okropność!
Teraz (żeby nikt nie miał żadnych wątpliwości co do konieczności mojego odchudzania) podaję swój stan: wzrost: 168 cm, waga(w lutym):67 kg, wymiary: 96(ok. 1/3 to tłuszczyk na pleckach)/78-80/93.
Jeśli chodzi o jakieś wnioski, to myślę, że największym marzeniem większości grubasków jest to, żeby mogły sobie beztrosko jeść wysokokaloryczne słodycze, fast foody itp... i cały czas zachowywać idealną sylwetkę...Pozdrawiam!

No jak wszyscy piszą swoje historie odchudzania, to ja też napisze swoją, a co mi tam :P Od urodzenia, do wieku dojrzewania byłam normalna - szupła. Kiedy weszłam w ten cholerny okres "pokwitania" jak to się mówi ładnie to zaczęły się tzw. schody, mianowicie zaczęłam dużo jeść. Szczerze mówiąc zajadałam stresy :oops: No ale na początku jeszcze mi jakoś to uchodziło na sucho, dopóki równocześnie rosłam. Ostatnie zdjęcie na którym widziano mnie jeszcze z boską sylwetką pochodzi sprzed wakacji 4 lata temu - miałam wtedy 11 lat. Potem nie wiem co się działo, bo kolejne zdjecie pochodzi z wakacji z następnego roku - wtedy już sadełka przybyło, oj, przybyło. Pewnie dlatego, że proces wzrostu znacznie zwolnił, znaczy zamiast 7 cm rocznie rosłam 1 cm/rok. No więc w kolejne wakacje, mając 13 lat postanowiłam: będę się odchudzać. Miałam grubą sąsiadkę, która mieszkała nade mną i ona znacznie schudła... wchodząc i schodząc z miski! Przy użyciu tego jakże prostackiego urządzenia schudła naprawdę dużo przy czym codziennie rano miałam dawkę odgłosów ciężkiego stąpania gdzieś w okolicach sufitu. Postanowiłam też spróbować, robiłam to przez jakiś czas, nie wiem czy skutkowało - nie miałam wtedy wagi. Potem był okres aerobiku, lekkiego odżywiania się, biegania. W sumie zajęło mi to kilka miesięcy te moje maniackie wyczyny i kiedy dopilnowałam, aby moja mama kupiła wreszcie wagę, byłam w szoku! Z 59 kg zjechałam do 53! To był dla mnie sukces, choć wiedziałam ze nadal jestem gruba. Postanowiłam nadal biegać, choć zrezygnowałam ze zdrowego jedzonka, potem wogole przestałam biegac i tak moje 6 kg wróciło do mnie :( Na jakiś czas darowałam sobie dietę, aż do momentu w którym - wakacje rok później - postanowiłam jeść 1000 kcal dziennie... wytrzymałam jakieś 2 tygodnie, to było nie do zniesienia, wszystko musiałam zapisywać co jem, to było chore. Potem dałam sobie spokój, chociaż raz na jakis czas próbowałam cos wymyslić aby schudnąć. No i niedawno, 2 miesiące temu, zaczęłam znów biegac - teraz robie to codziennie, poza tym moja prawda zyciowa znajduje sie na www.annecollins.com - mianowicie bez liczenia kcal jem zdrowo i niskotluszczowo. Narazie dobiegł konca 3 dzien mojej diety, a ja czuje sie fantastycznie :D Wiem, ze to było nudne,wiec sorry, nie musicie tego czytać. ale ja mimo wszystko to umieszcze namęczyłam się troche jak to pisalam ;)

jezeli chodzi o dziecinstwo to ze mna bylo inaczej. bylam chudym niejadkiem, nie lubilam miesa, tlustosci, moglam jesc tylko ser bialy, zolty, jajka i ciasto. zadne zupy, grilowane kielbaski ani hamburgery czy hotdogi mnie nie interesowaly (chipsy tez nie).

problemy sie zaczely jak lekaze stwierdzili ze mam anemie, spowodowana niedoborem zelaza we krwi (pisze tak bo moze tez byc na przyklad anemia pokrwotoczna czy jakies inne).

problem wygladal nastepujaca- rodzice zaczeli mnie traktowac jak ledwo zyjaca anemiczke. musialam jesc duzo miesa, mama wkladala mi 2 plasterki szynki w kanapke (zelazo!) i czesto robila mi watrobke z cebulka (zelazo!!).

ja nie bylam na poczatku zadowolona, ale jako male dziecko zauwazylam, ze "mama sie cieszy jak ładnie zjem" no i zaczelam jej roic przyjemnosc.... nigdy nie bylam gruba, ale tez nigdy nie moglam zalozyc mini bez skrepowania, ba mini ja sie wstydze wyjsc w krotkich spodenkach.

..... moze to troche zrzucanie odpowiedzialnosci na rodzicow. oczywiscie nie robili tego specjalnie ani swiadomie. no ale dzis wiem, ze dziecko niejadek to wcale nie jest problem, kazdy je tyle ile chce i nie powinno sie w niego wmuszac nic.

... a bogatym zrodlem zelaza sa tez rosliny straczkowe.... no coz mama o tym nie pomyslala ;-)

Witajcie ponownie :-)
Strasznie się cieszę, że ten topic spotkał się z takim odzewem, przeczytałam wszystko od deski do deski (Kolez-anka, to wcale nie było nudne! :-) )
Nie będę odpisywać Wam wszystkim po kolei, bo to chyba nawet nie jest potrzebne. Wystarczy, że te historie tu są. I właśnie widać jak na dłoni, w jakie błędne koło człowiek potrafi wpaść przy odchudzaniu, jak często można chudnąć i tyć i znów chudnąć i tyć... Ale mimo wsystko nie można się poddawać... Ale to na pewno nie oznacza ciągłej walki i umartiania się.
Zapisałam sobie parę zdań z Waszych wypowiedzi i będę je czytać, kiedy będę chciała znowu wpaść w dietetyczne szaleństwo :-)
Poloninka - siostro, niech Cię uściskam! :-) Mam dokładnie to samo - tyle już się odchudzałam, że podświadomie boję się do tego wracać... chcę jeść NORMALNIE, tak po prostu. I to nie znaczy: jeść dużo, tłusto i niezdrowo. To znaczy pozbyć się obsesji na punkcie jedzenia. Któraś z Was, nie wiem, czy w tym poście, napisała coś, co zapadło mi w pamięć - jedzenie to taka prymitywna, najbardziej podstawowa funkcja życiowa - a my przyporządkowałyśmy jej całe życie. To nie może tak zostać!

Buziaki, Słonka, jeśli tylko macie ochotę to wpisujcie się tutaj. Mimo, że każdemu życzę zdrowia i normalności ;-) to jednak świadomość, że nie tylko ja mam taki problem, przeczytanie tego w konkretnej historii, podnosi na duchu :-) I dodaje optymizmu i wiary w to, że jeszcze będzie dobrze. Bo będzie, na pewno! :-)
Sun.

Heh... ja nie moge na nikogo zrzucać winy za to że jestem gruba. Rodzice nigdy mnie nie zmuszali do jedzenia. Ja poprostu zawsze jadłam wszystko (prawie...w kazdym razie lubiłam rzeczy, których inne dzieciaki nie znosiły np. szpinak) i oni nigdy nie musieli się czepiać. Dlatego biorę pełną odpowiedzialność na siebie. Przytyłam ponieważ JA tak sama wybrałam obżerając się bez rozumu, dlatego nikogo nie obwiniam, poprostu muszę teraz ponieść konsekwencje i schudnąć ... :?

Przeczytałam wszystkie posty i w każdym z nich znalazłam przynajmniej jeden element łączący- wasze mamy karmiły was na siłe, cieszyły się, że "zdrowo" wyglądacie, , u mnie natomiast sprawa przedstawiała się zupełnie odwrotnie. Byłam szczupłym dzieckiem, pomimo tego moja mama zawsze mówiła mi, że grube dziewczynki są nieapetyczne, nieładne, że ja powinnam być zawsze szczuplutka, jeść malutko itp.. Jako dziecko zgadzałam się z mamą, aczkolwiek nie stanowiło to dla mnie jakiejś wyroczni-przeciez byłam szczupła, więc wszystko było o.k. W okresie dojrzewania, w wieku lat trzynastu nagle jedzenie stało się jakąś dziwnną moją obsesją. wszyscy dookoła mówili mi, że mam piękną sylwetkę, że idealną, kobiecą, i tym podobne.. Ja jednak nie byłam z siebie zadowolona całkowicie..i nie chodziło mi wówczas o moją wagę czy wymiary, ale o nogi..że nie są tak doskonale wyrzeźbione,że moje usta nie są duże i pełne, że mam zbyt jasną karnację... Tak zaczęła się moja życiowa frustracja. Byłam zrozpaczona, że nie mogę być idealna, że są koleżanki ładniejsze ode mnie. I wtedy właśnie sięgnęłam po jedzenie.. zaczęłam się opychać, jeść, jeść, jednocześnie płacząc, że to robię.. Wstydziłam się pokazać na ulicy, bo już nie słyszałam komentarzy typu "ale ta tolia to zajebista laska" , a mój przyjaciel dokuczał mi, że tyję, mówił, że się robie tłusta, ale że "dla niego ja zawsze pozostanę piękna". Wpadłam w ogromne doły. Okazało się, że tracę większość ze swoich dotychczasowych kolegów, bo im podobały się we mnie jedynie moje pośladki.. Przestałam wychodzić z domu, a do szkoły ubierałam jakieś stare spodnie i swetry mojego taty, aby ukryć (hehe) swoje nowe kształty, nie kupowałam sobie nowych ubrań, bo twierdziłam, że kupię jak schudnę. W efekcie chodziłam ubrana jak dziad- włosy zakrywające twarz, aby nikt nie widział, że to właśnie ja, te okropne swetry, stare, wielkie koszule. No cóż.. przytyłam 15 kg. Z przepięknej muzy płci męskiej stałam się poczwarą. Mama bardzo mnie poniżała, zresztą cała rodzina. Wiem, że mieli dobre intencje, ale droga obrana przez nich była nie ta.
Wreszcie- rok temu- spodobał mi się pewien chłopak. Dla niego zaczęłam się ładnie ubierać, malować, generallnie starać się. Opłaciło się. I nie jest istotne, że nie schudłam - ja po prostu przestałam tyć.
A dzisiaj... pogodzona ze sobą, staram się zrzucić te zbędne kilogramy.. ale już ne metodą wyniszczających głodówek, czy diet 1000 kcl tylko poprzez ograniczenie jedzenia, wybieranie zdrowszych produktów, ruch. I teraz się uda, wiem to. A mojej mamy chociaz tak kochanej i cudownej- jeżeli chodzi o mój wygląd to jej po prosu nie słucham. Wyłączam się na tą chwilę.
Wiecie co.. musiało minąć tyle czasu, a ja musiałm tak się zmienić, aby zrozumieć jaka wtedy byłam pusta, naiwna i próżna. Cóż..może dobrze , że tak się stało.
Teraz walczę z nadwagą, ale przechodzę na dietę. W tym poście jest naprawdę dużo racji, dużo mądrości. Mam nadzieję, że mój wpis również coś wniesie.

Jeszcze a propos tematu... chcę zastanowić się nad pewnym problemem:
Przypuśćmy że pani XYZ ma nadwagę i przechodzi na dietę polegającą na liczeniu kalorii. 1000 kcal dziennie. Dieta, jak najbardziej skuteczna, bo rzeczywiście stosując ją chudnie się. I tak właśnie się stało. Pani XYZ schudła dość znacznie - osiągnęła swoją wymarzoną sylwetkę, z której jest dumna i cieszy się, że udało jej się tego dokonać. Tylko teraz powstaje pytanie, którego chyba wiele osób przechodzących na diete 1000 kcal sobie nie zadaje, mianowicie CO DALEJ :?: Naprawdę mnie to intryguje co się robi "potem"? Czy całe życie liczy się kalorie? Czy moze je sie tak jak przed dietą doprowadzając do efektu jojo? Czy ktoś z was się nad tym zastanawiał? Ja kiedy - dawno temu - przechodziłam na dietę 1000kcal myślałam nad tym : co będzie keidy już schudnę? I odpowiadałam sobie: "wtedy już mój organizm się przyzwyczai do jedzenia mniejszych ilości i będę jadła mniej...tak no, automatycznie...bez liczenia kcal". Ale teraz uważam że to błędne myślenie, przeciez po 3 czy 4 miesiącach tej obsesji liczenia kcal, chyba są tylko 2 możliwości:
a. po schudnięciu odczuć wolność jedzenia, nie bądąc na diecie, i jeść słodycze itp zeby korzystać z okazji że MOŻNA jesc :arrow: efekt jojo
b. po schudnięciu bać się o utrzymanie wagi :arrow: obsesja liczenia kcal trwa
A wy co myslicie?

Tolia - masz rację, czasami trzeba aż takich smutnych przejść żeby zrozumieć, że to co jest w nas nie ogranicza się tylko do ciała i wyglądu. Że nie trzeba być idealną, żeby być sobą - jedyną i niepowtarzalną. A jeśli naprawdę kocha się swoje ciało, to bycie piękną przychodzi samo, po prostu emanuje z kobiety, i żadne "defekty" wyglądu w tym nie przeszkodzą. Tylko czemu tak dużo czasu zajmuje zrozumienie tego...
Kolez-anka - ja miałam właśnietaką sytuację, 2 lata temu, ze sporą pomocą tej strony :-) schudłam na diecie 1000 kcal do sylwetki dokładnie takiej, jaką chciałam mieć. Właściwie to nie było 1000, ale ok.700 kcal. I też tłumaczyłam to sobie tak, że potem żołądek mi się skurczy itd... Co więcej, nie wyobrażałam sobie, żebym mogła jeść więcej - na samą myśl wydawało mi się, że pęknę :-) I początkowo rzeczywiście jadłam mało, potem parę razy zdarzyło mi się zaszaleć i zjeść 7-8 kawałków sernika za jednym posiedzeniem. I nie tyłam. Hurra! Mogę jeść, ile chcę, widocznie po tej głodówce tylko mi się wydaje, że to są duże ilości jedzenia. Nie utyję! Gdzieś tam kołatała się myśl, że to jednak dużo, ale coś jakby ją przyblokowało. Pewnie długo tłumiony instynkt jedzenia. Coraz więcej, więcej, aż w końcu zaczęłam się zwyczajnie przejadać. I wróciłam do tego, co było przed odchudzaniem, czyli "jedzenie panaceum na wszystko" - nudę, smutek, zdenerwowanie.... Eh, nawet nie chcę już sobie o tym przypominać, bo po każdej takiej jedzeniowej sesji czułam się fatalnie, a mimo to za 20 minut i tak dreptałam po kolejną kanapkę. Teraz nie myślę o jedzeniu prawie w ogóle, co nie znaczy, ze nie jem - po prostu nie zawracam sobie tym faktem głowy. I na razie, odpukać, dobrze mi z tym. Zobaczymy, jak to się sprawdzi na dłuższą metę :-)
Sun. (znad książek - moja pierwsza sesja bez obżarstwa :-) )

Sun - dziekuje ci baaaaaaaaaaaardzo za usciski. Jestes kochana :D
Gratuleje sesji bez obzarstwa i zapytuje - jak to zrobilas ze przestalas obesyjnie myslec o jedzeniu :?: :?: :?:
Ja wlasnie postanowilam ze wchodze na droge normalnosci. Skoro moje dotychczasowe metody sie nie sprawdzily to moze warto zastanowic sie nad tym wszystkim. I wlasnie sie zastanawiam... pomozesz mi troche?

Poloninko :-) Ja... nie wiem, jak to zrobiłam :-) Coś mi się odkręciło w drugą stronę... Parę dni temu, żeby się odstresować przed sesją zafundowałam sobie kiilka długich spotkań z kimś, kto już od dawna mi się podobał, ale do tej pory nie mieliśmy jakoś okazji spędzić ze sobą więcej czasu. Te "randki", a raczej całodniowe wyprawy w góry, do knajp itd. tak mnie zaabsorbowały, że... zapomniałam o jedzeniu :-) Jeśli podali nam coś w knajpce, jadłam, ale ani razu sama z siebie nie pomyślałam o tym, że może warto by coś przegryźć. Aż w pewnym momencie się wystraszyłam, że przez te szaleństwa zaniknęła mi w ogóle potrzeba jedzenia :-) A teraz siedzę w domu i się uczę, wszystko właściwie wróciło do normy oprócz... jedzenia. Przedtem jadłam od samego rana i po śniadaniu wpadałam w taki ciąg, że ciągle już byłam "głodna". Teraz - rano nie jestem głodna, więc po prostu nie jem. Piję herbatę, czasem kawę - to, na co mam ochotę. Lekkie ssanie w żołądku zaczyna się dopiero ok. 13-14.00, wtedy jem z rodziną obiad. Ale bez dawnej żarłoczności i tego, o czym pisała Marchmie - "co to? już? tak szybko się skończyło jedzenie? bu! ;-) " Kolejny posiłek jem ok. 18.00, też tylko dlatego, że ssie mnie w żołądku. I to wszystko, ale jeśli zgłodnieję wieczorem, to też coś przegryzam. Ale to jest naprawdę przegryzka, a nie dawne rzucanie się na jedzenie.
Może pomyślicie, że się głodzę, że jak tak można, tylko dwa posiłki dziennie - przecież to niezdrowo. Cóż, na razie nie chodzę głodna ani w żaden sposób osłabiona, przeciwnie, energia mnie rozpiera. Myślę, że to mój organizm sam mówi mi, czego mu trzeba. Że artykuł w gazecie odnośnie konieczności jedzenia śniadań nic go nie obchodzi, bo on i tak nie ma ochoty. Że nagromadził wystarczająco dużo zapasów, żeby teraz dać odpocząć żołądkowi.
Nie wiem, czy kiedyś nie zmienię tego stylu jedzenia, jeśli tak będzie to tylko dlatego, że poczuję taką potrzebę fizyczną a nie dlatego, że tak radzi pani Białkowska z IŻŻ :-) Zbyt długo słuchałam mądrych dietetyków i cierpiałam, teraz wreszcie wsłucham się w siebie, o! :-)
Nie wiem Słoneczko, czy Ci pomogłam, w żadnym wypadku nie sugeruję, żebyś zaczęła się żywić tak, jak ja - nic na siłę, po prostu postaraj się jeść dlatego, że jesteś GŁODNA a nie dlatego, że masz na jedzenie OCHOTĘ. I nie myśleć ciągle o jedzeniu. Właściwie to prawie w ogóle o nim nie myśleć. To bardzo łatwe, a jednocześnie piekielnie trudne. Bo nie odkryłam tu Ameryki, sama znałam tą zasadę i próbowałam ją bezskutecznie wcielić w życie, aż teraz - tak po prostu - się udało. Mam nadzieję, że już tak zostanie :-) I za Ciebie też mocno, mocno trzymam kciuki, żebyś uwolniła się w końcu z tego kieratu niepohamowanego apetytu. Za Was wszystkie :-)
Buziaki :-*
Sun.

Dzekuje Ci Sunflowerku! I caluje mocno i ciesze razem z Toba ze Ci sie udaje :D
Chyba wlasnie o to chodzi - zeby sluchac siebie i byc dla siebie dobra, ale sluchac siebie tam gleboko. Ostatnio odkrylam jak to jest wazne zeby ze soba naprawde pogadac i dotrzec do glebi - jaki to daje spokoj i sile. Szukamy odpowiedzi na zewnatrz a tak naprawde one sa w nas :)
Milosc - we wszelakich wydaniach to jest to co nas ratuje, to jest niesamowita sila.
Ja tez sie postaram zeby bylo dobrze. I zobaczymy...
Pozdrawiam mocno i tez trzymam kciuki za nas wszystkie

Tak... Dieta to okaleczanie psychiki. A przynajmniej ja się okaleczyłam i to mocno. Nie chodzi o odmawianie sobie, o to że inni mogą, a ja nie mogę... nie, chodzi o pernamentne myślenie na temat żarcia, jego kalorycznej wartości, ilości tłuszczów i węglowodanów i o tym, jak te magiczne "właściwości" wpłyną na moją d... pupę. Chodzi o nadmierną, patologiczną kontrolę...
Nie będę opisywać jakie dokładnie są moje doświadczenia (choć bardzo miło było dowiedzieć się, że tyle osób przeżyło coś podobnego do mnie - pozdrawiam mocno), ale chciałabym to zreasumować. Każda dieta kończyła się u mnie depresją, krzywdzeniem ludzi których kocham (a naprwdę mam kogo kochać) przykrymi słowami, brakiem zainteresowania itd. Teraz jestem po kolejnej i konsekwencje są dokładnie takie same, a może nawet gorsze, bo rzuciłam palenie i teraz zamiast kompulsywnie kopcić, kompulsywnie niszczę swoje ciało... Mam stany lękowe, nie potrafię się skupić na nauce (a pięć egzaminów to nie tak mało...), co tam jeszcze...? Zresztą na pewno przynajmniej po części to znacie.
Niby są efekty, ale co z tego, skoro ja się tylko boję tych efektów - że znikną, że są tylko skutkiem mojej imagincji, że kalorie, których ilość z trudem staram się zwiększyć zaraz poszerzą wszystko i wszędie...
Kluczem do tego wszystkiego jest poczucie własnej wartości, obraz samego siebie. Żeby się zmotywować do odchudzania poniżamy się, stajemy przed lustrem i mówiemy "O FUJ!!!", szukamy potwierdzenia w świecie zewnętrznym, że jest z nami źle. A ludzie chętnie nam dostarczają takich dowodów, a jak nie, to zawsze można sobie wmówić, że krzywo patrzą albo coś tam przekazują między słowami...
No i niby robimy to w słusznej sprawie, tylko, że efekt naszych działań jest odwrotny. Bez względu na to, jaką się ma obiektywnie nadwagę, jak się jest postrzeganym, powinno się choć trochę kochać siebie, akceptować każdą komóreczkę, tkaneczkę, każdą część ciała. Bez tego będzie zawsze tylko przykro, smutno, bez nadzieji i wiary.
Fajnie jest ważyć 50 kg (teraz ważę 53), fajnie jest mieć atut szczupłuści w ręce. Tylko, że to jest jeden mały atut, który nic nie rozwiąże. Koleżanki niby zazdroszczą, chłopak się cieszy, ci co nie wierzyli są źli... A ja chcę być szczęśliwa, chcę w końcu czuć, że jest dobrze (a nie tylko "niby" wiedzieć). Chcę spać spokojnie, cieszyć się drobiazgiem jak dawniej, mieć ochotę na sex jak dawniej. Chcę być sobą!!!
Życzę Wam wszystkim, żebyście miały zdrową motywację, żebyście osiągały wszystko mniejszym kosztem psychicznym niż ja, żeby Wasze efekty były trwałe i zdrowe. Ja już zdrowa nie jestem...
P.S. Jeśli kogoś zastanawia, że skoro zdaję sobie z tego wszystkiego sprawę, to dlaczego nic nie robię - odpowiadam: zdaję sobie sprawę, ale nie jestem emocjonalnie na siłach by coś zrobić. Na razie staram się wyjść z diety, bo wiem, że jak teraz nie skończę, to będą mnie zbierać...
P.S.2 Sorry za pesymizm, taki skutek uboczny mojego neurotyzmu:)

Cytat:

---

Zamieszczone przez ScarlettOHara

... Jeśli kogoś zastanawia, że skoro zdaję sobie z tego wszystkiego sprawę, to dlaczego nic nie robię - odpowiadam: zdaję sobie sprawę, ale nie jestem emocjonalnie na siłach by coś zrobić....

---

dla mnie to jest smutna (niestety :( ) istota odchudzania. Myślę że każdy z nas zdaje sobie sprawę, ale nie każdy może, lub świadomie chce walczyć ze swoimi nadprogramowymi kilogramami. Szczególnie uwydatnia się to w chwili gdy dotyka mnie jojo. Myślę sobie wtedy - "co ty głupa robisz, jesz niezdrowo, tłusto, przecież to jest szkoliwe, przytyjesz,zaprzepaścisz coś na co tyle czasu pracowałaś". I właśnie tak jak piszesz ScarlettOHara, to zdaję sobie doskonalę sprawę co robię bo przez lata które się odchudzam nabyłam wszelaką widzę na temat diet, zdrowego odzywiania itp. ALE drugi aspekt o którym piszesz to BRAK SIŁ. Ja nazywam to troszkę inaczej mimo, że to chodzi o to samo - klapki na oczach i blokady rozsądnego myślenia i analizowania w mózgu. Taki zły diabełek odpędza moje racjonalne myślenie, które gdzieś tam się kołacze, ale jest niedopuszczane przez diabełka do realizacji czyli zaprzestania złego odżywiania.
Ja wiem jedno - przecież to wszystko jest w naszym mózgu, w kondycji psychicznej. Wszystkie problemy rodzą się w naszych umysłach i jesli potrafimy sobie z nimi radzieć to jest super. Tylko takich osób co potrafią to robić na dłuższą metę jest bardzo niewiele. Dla jednych problemem jest alkohol, narkotyki, praca, hazard, komputer.....itp, itd , a dla nas tym problemem jest odchudzanie... :cry:

Witajcie ponownie :-)
Poloninko - właśnie, idealnie to ujęłaś - trzeba się po prostu ze sobą dogadać. Dostrzec w sobie człowieka, a nie grubaska. Może to właśnie w tym jest siła miłości :-) - zaczynasz postrzegać się z innej perspektywy, oczami kogoś, dla kogo Twoje ciało jest tylko niewielką częścią Ciebie.
Scarlett - masz nicka mojej ulubionej bohaterki literackiej :-) Bardzo Ci współczuję (nie LITUJĘ się, a właśnie WSPÓŁczuję), bo przeżywałam to samo. Właściwie to ciągle się boję, że wróci, bo teraz mam chyba po części to, o czym pisze Op - klapki na oczach, tylko że ja nie zagłuszam głosu rozsądku, który każe mi przestać się obżerać. Zagłuszam coś, co każe mi liczyć kcal, spoglądać na etykietki produktów, przejść na kolejną szybką dietę i ważyć się 3 razy dziennie. Może od tego zagłuszania w końcu zginie marnie ;-) Mnie tam bez niego dobrze :D

Kurczę, nawet nie wiedziałam, że tak potrzebuję się "wyspowiadać" z czegoś innego, niż codzienny jadłospis ;-) Dzięki za to, że jesteście :-* I jeszcze raz powodzenia, będzie dobrze! :-)
Sun.

hej
Sunflower jak dobrze wiem co czujesz jestem w dokładnie takiej samej sytuacji i takim samym stanie psychicznym. Ale wczoraj przełamałam sie i postanowiłam, że nie dam się atk łatwo i nie zaprzepaszcze tych starconych kilogramów kosztem kilku przyjemności materialnych(tzn. słodycze itp.).
Trzymam kciuki za was wszystkie i zycze powodzenia w dalszej walce.
Pozdrawiam!

Justyna :P

Justynko, no właśnie o to chodzi, że ja teraz właśnie tracę kg, tak po prostu, od zeszłego tygodnia schudłam 2 kilo - dla mnie to fenomen, bo przecież przestałam się ODCHUDZAĆ. Ale ważyć się już nie będę, w ogóle nie chcę myśleć o jedzeniu, chudnięciu, diecie, więc na razie znikam z tego wątku, bo zaczynam to wszystko coraz bardziej analizować, a na razie - w tym przypadku - myślenie to mój wróg ;-)
Buźka 8)
Sun.

...to zacząć się odchudzać. Zanim zaczęłam byłam zdrowa i wyglądałam tak jak teraz (160/53)miałam 16 lat...Teraz mam 19 zim,te same 53 przy metrze 60 ale:
-przemiane materii wolniejszą o 60%
-kilkudniowe napady obżarstwa
-uzależnienie od środków przeczyszczających
-zruinowany organizm
-jeszcze gorzej z psychiką
i boję się co będzie dalej, bo nic nie wskazuje na poprawę któregoś z powyższych punktów,a życie dopiero sie zaczyna...Co roku od 3 lat robię bilans i dochodzi jakias nowa "szkoda" spowodowana odchudzaniem. No,ciekawe co bedzie za rok. A może nic nie będzie,moze mnie juz nie będzie...?

Dziś mam iść z przyjaciółmi na ognisko - takie powitanie wakacji ... Ale nie wiem, czy pójdę ... Wszyscy tam będą patrzeć na mnie z kpiną, z lekceważeniem ... Będą rzucać głupie uwagi dotyczące mojego wyglądu ... Darek powie " O Ewka, wow, jak fajnie dziś wyglądasz " A inni popatrzą na mnie kpiąco ... Pójdę, jak zwykle w golfie i bluzie, a inne dziewczyny się wystroją i będą kręcić zgrabnymi tyłkami ... Będą śmiać się i żartować, a ja będę siedzieć w kącie, bo nie wykrztuszę z siebie słowa ... Zastanawiam się 10 minut, zanim się do kogoś odezwę, bo on myśli "Boże, jaka ona jest gruba i brzydka ...i jeszcze głupia na dodatek ... No i jak mam pójść ? ...