schudnąć pomimo choroby- czy komuś się udało??

hej! mam 16 lat i od 3ponad 2 lat mam poważne problemy z odzywianiem. Chorowalam juz na anemie, jadlowstret, a teraz mam bulimie i depresje. chcialabym schudnac ok 9 kg, ale nie wiem jak mam to zrobic. zawsze jak jestem na diecie( ktora polega na dniach kategorycznej glodowki) to ciagle mysle o jedzeniu,nie moge sie doczekac az sie znowu objem itp. no i konczy sie tym,ze rzucam sie na jedzenie, dosyc czesto potem wymotuyje.nie wiem jak sobie poradzic,jestem z natury niecierpliwa i wydaje mi sie ze w ogole nie chudne,dlatego rzucam diete i ten cykl sie powtarza.czy ktos ma podobne problemy?? prosze o pomoc!!

pomóc to ci moze jedynie pscychiatra lub psycholg
czy twoi rodzice nie widza co sie dzieje powinni cie jak najszybciej zaprowadzic do psycholga
a jak chcesz schudnać mimo choroby to idz do dietetyka to nie ma zartów

rodzice nic nie wiedza,to dopiero by byla jazda. odeslaliby mnie do szitala i taki bylby ze mnie pozytek. ja juz naprawde nie wiem co mam robic! boje sie isc do psychologa, bo on pewnie powie moim rodzicom. do konca zycia pozostane gruba i nikt nigdy mnie nie zechce :cry:

no hej dziefczynko a jaka jest Twoja waga i wzrost ??
bo nie napisalas tego a przewanie osoby cierpiace na rozne takie choroby uwazaja sie za grube a wcale takie nie sa
i widza sie w lusterku a dalej twierdza ze sa grube bo im to sie juz rzucilo na oczy
jezeli naprawde chcesz sobie pomoc
to idz sama do psychologa
wcale rodzice o tym nie musza wiedziec
to wszystko zalezy od Ciebie

jestem gruba naprawde,nie przesadzam. moje wymiary:
wzrost 168 cm
waga ok.64
lydka 37
udo 56
biodra 96
brzuch ok.74(zalezy, bo mam wzdecia po nawet najmniejszej ilosci jedzienia)
biust 93
reka 24
Moglabym isc do psychologa szkolnego,ale myslicie ze to dobry pomysl? czy moze raczej powinnam isc do prywatnego?

nie wiem to jak jest Ci wygodniej :)
i powiem ze az taka gruba nie jestes
ja mam 160 cm i waze 62 kilo zreszta z moja waga jest roznie bo ostatnio mialam nawet 64 kilogramochow no ale nic
ja staram sie oghraniczac jedzenie
teraz adwentuje i do swiat nie jem zadncyh slodyczy no chyba ze miod i tylko TO :)
mysle ze powinnas sie troszke poruszac bo to tez naprawde swietnie wplywa na figurke
a nie katowac sie roznymi dietkami itd a po wsyztskim rzucac sie na jedzenie i jojo gwarantowane
Ja wiem ze to sie latwo mowi, bo ja tez tak mam ze czasami jest wszystko ladnie slicznie
nie zjem za duzo kalorii a za jaksi czas sie rzucam na jedzonko
no ale tak jest z dietami jezeli ktos zacznie raz to dietkuje i dietkuje caly czas bo nabawia sie efektu jojo
dlatego najlepiej jest sie odchudzac zdrowo i miec do tego odchudzania dystans

wiesz co Aga...myślę,ze psycholog szkolny niewiele zdziała..skoro jets tak jak mówisz..potrzebna Ci jest terapia...a żeby przeprowadzić terapię psycholog szkolny musi mieć zgodę Twoich rodziców lub opiekunów prawnych..of korss możesz iśc do niego i pogadać ot tak...ale myslę,że to nic nie zmieni :!: :!:
poza tym prywatnie jak się zapiszesz do psychologa to też niewiele to da...jedna wizyta kosztuje ok 80-100 zł więc nie sądzę,zebyś bez kasy od rodziców sobie poradziła :!:

moim zdaniem jedynym wyjściem jest pogadanie z rodzicami...ewentualnie są jakieś specjalistyczne przychodnie..tylko musisz się rozejrzeć...w swojej okolicy :!: :!:
pozdrawiam

nom wlasnie mi chodzilo o takiego psychologa nie prywatnego i nie szkolnego ale bezplatnego u mnie bynajmniej taki jest :)

w wawie też musi być...w końcu stolica i muszą być ośrodki pomocy dla anemiczek bulimiczek i innych osób mające zaburzenia odżywiania :!: :!:
rozejrzyj się...albo weź jakaś książkę telefoniczną i sprawdź

trzymaj się :)

dzieki, zobacze. problem w tym,ze troche boje sie wizyty u psychologa bo jeszcze nigdy nie byłam. a poza tym niby co taki psycholog moze zdzialac?tzn chodzi mi o to, czy wiecie o czym bedzie ze mna rozmawial i takie tam rzeczy??

Aga, żeby psycholog coś zdziałał, to sama musisz chcieć sobie pomóc. Rozumiem Twój strach przed pierwszą wizytą, ja też tak miałam. 2 lata temu przechodziłam depresję. Rok chodziłam na terapię i teraz jest już lepiej, choć czasami bywają nawroty i wtedy nie jest wcale wesoło. Niestety bez wsparcia bliskich jest bardzo truno. Sama świadomość, że jesteś ze swoim problemem sama, tylko pogłębia nieprzyjemne odczucia wewnętrzne, wszelkie doły i paranoje. Może porozmawiaj z rodzicami. Nie wiem, jaki masz z nimi kontakt, ale to w końcu Twoi rodzice a Ty jesteś ich dzieckiem, które potrzebuje pomocy. Tak, jak pisała coreGirl porozglądaj się trochę za poradnią dla osób mających problemy z odżywianiem. Poszukaj w internecie. Sporo tego jest. Aha i jeśli pójdziesz już do psychologa, to pamiętaj o tym, żeby być szczerą. Pierwsze wizyty są trudne, czasami może się zrobić jeszcze gorzej, ale nie wolno się poddawać. Psycholog Cię nie zje. On Cię wysłucha i podpowie. Co zrobisz ze swoim życiem zależy tylko od Cieboe i Twoich chęci. A chyba nie chcesz tak żyć już do końca... Takie życie to piekło.

Pozdrawiam

nie wiem o czym bedzie z Toba rozmawial
gdybym ja byla psychologiem to bym spytala ile chorujesz jush
i w ogole sprobowalabym sie jakos dowiedziec co jadasz, ulozyc ci jakas dietke
i w ogole w jak bardzo powazna jest ta choroba (znaczy sie w jakim stopniu Ty jestes chora) bo chyba niedokonca zaawansowana skoro sama chcesz sie z tego wyleczyc :)
Pozdrowionka :*

wiesz..ja i tak nie wierzę w psychologów,bo co oni qna matata moga wiedzieć..zazwyczaj tyle ile przeczytali w książce... :roll: :roll: ale są sytuacje w których trzeba...chyba,ze to jest tak,ze Ty sobie wmawiasz tę chorobę...wtedy wystarczy zastanowić się nad sobą i jakoś z tego wyjdziesz... :!: :!: Najgorzej z Tobą nie jest,tak jak kei powiedziała,skoror sama chcesz się leczyć...

ale nie powinnaś się bać..w końcu jest po to żeby Ci pomóc :)

coreGirl w końcu po coś ci psychologowie są. A z Agą może nie jest najgorzej, bo zdaje sobie sprawę, że jest niedobrze i że musi coś z tym zrobić, ale nie jest też w porządku. Chyba wszystkie o tym wiemy, że odchudzanie to przede wszystkim odpowiednie uwarunkowania psychiczne. Niektórzy potrafią sobie powiedzieć, że nie będę jedli tego i tego i chudną zdrowo i porządnie. Są też tacy ludzie, jak Aga. Nie potrafią dać sobie rady z samym sobą. Brzydzą się swojego wyglądu i nie widzą innego wyjścia poza udaniem się do kibelka po spożytym posiłku. Są słabi, ale wcale nie znaczy, że gorsi i że już nic nie mogą z tym zrobić. Mogą, tylko potrzebują pomocy, bo sami niekoniecznie dadzą sobie radę. Łatwo jest powiedzieć "Weź się w garść i ogarnij swoje życie". Czasami jest to zbyt trudne.

widze Natalka, ze doskonele mnie rozumiesz. wiem,ze jetem chora i chcialabym sie wyleczyc, ale to wcale nie znaczy, ze ze mna wszystko w porzadku! czasami jest tak,ze planuje jakas diete i do poludnia wszystko jest dpobrze, ale jak wroce do domu to zjem kawalek tego, tamtego i sie troche uzbiera, a potem jem i jem,pomimo ze juz nie moge. chcialabym schudnac a boje sie,ze jak powiem rodzicom o mojej chporbie to nie tyle, ze zabronia mi stosowania jakichkolwiek diet, to w dodatku pewnie beda chcieli mnie przytuczyc i wysla mnie do jakiegos osrodka na terapie,a tego boje sie najbardziej!

ostatni raz doprowadzilam sie do takiego stanu...nie mobe sie nawet wyprostowac,tak bardzo boli mnie brzuch...od jutra postanawiam podjac walke i zaczac sie leczyc. wiem,ze bedzie trudno,ale kiedys musze. nie wejde na wage,boje sie. moze za jakis czas, jezeli dotrwam. prosze, trzymajcie za mnie kciuki! z jadlowstretu wyleczylam sie sama,moze z bulimii tez mi sie uda. mam w sobie sporo sily do walki z choroba i nie poddam sie!

nio to trzymaj się...na pewno znajdziesz w sobie tę siłę...ale jesli nie poradzisz sobie sama idź do psychologa..przecież to będzie znaczyło,że jest to bardzo poważne i nie możesz tego lekceważyć...i nie wstydź się...nie Ty jedna masz taki problem i szczególnie specjaliści będą wiedzieć co z tym zrobić :!: :!:
powodzenia :)

ja mam podobny problem jak ty. Mam anemię i nie mogę schudnąć. Ważż 58kg przy 162cm wzrostu, a jeszcze przed wakacjami ważyłam 52kg :-( Od 2 miesięcy nie jem słodyczy, chleba, ćwicze i dopiero3gk. Trzymaj się. Jestem z Tobą! damy radę!

ja anemie tez mialam, w lutym. mialam od poprzedniego tygodfnia zaczac walczyc z choroba,ale sama nie daje rady :( .w srode ide do psychologa, wiec moze to cos da...dzieki za wsparcie!