Wątek: Jeśli ma to pomóc to też sobie założę pamiętnik - A CO!

Dzien dobry;*

biedactwo tak cieplutko na dworku a ty chora:/ zdrowiej szybciutko;*

duuuuzo zdrowka:*

Przerwa Ci dobrze zrobi, nie martw się..
wypoczniesz i nabierzesz nowych sił
trzymaj się tylko dietki, zresztą przy takich dolegliwościach to i tak apetyt nie za bardzo dopisuje, co??/
czekamy, aż wyzdrowiejesz..

No i nabawiłam się bezgłosu
Już dawno zapomniałam co to znaczy...kiedyś gdy uczyłam, ta przypadłość była mi znana i to dobrze - ale od 3 lat zapomniałam o niej - a tu taki niefart
Dziś pomimo zawalonego gardła obudziłam się tak jakbym miała ćwiczyć (już zegarek biologiczny mi się nastawił ) i poczułam dziwną chęć na ćwiczenia, jakoś tak samo z siebie wyszło - bardzo dziwne odczucie. Przećwiczyłam godzinę - było ciężko to fakt - robiłam częściej przerwy - ale miałam wrażenie, że sam organizm dopomina się o ćwiczenia. Niesamowite W życiu nie miałam takiego wrażenia, pomimo, że przecież już kiedyś ćwiczyłam callan dość intensywnie. Może przerwa jednodniowa tak nieźle wpłynęła na mnie...

Dziękuję Wam miłe moje za życzenia
Jest mi bardzo miło - i cieplutko w okolicy serca....

No i jak się czujesz dzisiaj? mam nadzieję, że duuuużo lepiej
mnie rozpycha brzuch i wszystko od środka - puchnę jak balonik
upał i... nasza przypadłość lada moment...
tak tego nie lubię... nic nie można sprawdzić, czy coś w dół poleciało...

Nie chciałabym przeżyć kiedykolwiek takiego wekendu jak ten ostatni. W piątek dowiedziałam się, że moja biedna psinka ma raka wątroby i jest już w ostatnim stadium. Podjęliśmy z Darkiem decyzję o uśpieniu go. WYwiozłam Elę do przyjaciółki i zaczęliśmy się z Kapciem żegnać, był już taki słabiutki ale doskonale wczuwał się w nastrój, wąchał i łypał tymi oczyskami...mój Boże....późnym wieczorem przyjechał weterynarz i dał mu zastrzyki. Zasnął tak cichutko i tak szybko - był strasznie słaby.....
NIgdy nie przypuszczałam, że tak to przeżyję, to był mój pierwszy pies, był idealny pod każdym względem. Gdy sprzątałam w sobotę, okazało się, że spakowałam rzeczy Kapcia do jednej reklamówki, a czułam jakby wyrwano mi cząsteczkę serca - tak wiele brakowało. Brakowało mi jego wślizgiwania się pod łóżko, jego porannego strechingu, jego mlasaknia, mymlania i lizania, prychania czy wzdychania. Leżał zawsze w takim miejscu, że trzeba było go obchodzić dookoła - tego też mi brakuje. Ryczałam całą sobotę. W niedzielę było już troszkę lepiej - dziś już nie płaczę ale jeszcze mi smutno i cały czas zauważam brak mojej psinki.

Seszele, cóz mam powiedzieć...nie płacz...
Przytuliłabym Cię, gdybym była obok... a tak to nie mam jak...
dałabym Ci tez pięknego szczeniaczka - wiem, powiesz, że nigdy więcej albo, że on nie zastąpi go... tak to prawda - mówiłam tak samo po stracie moich psów - i byłam w szoku jak zareagowałam na szczeniaczka... on ich nie zastąpił, ale teraz jego nikt nie zastąpi..
świat i prawa przyrody są jednak okrutne, ale na szczęście czas i piękno przyrody są naprawdę dobrymi lekarzami...
a mówię, bo nie wyczytałam, ale znam z własnego życia...
Buziaczki gorące, tulę Cię, jeśli mogę tak i życzę jak najszybciej uśmiechu na twarzy

No muszę odkurzyć ten mój pamiętnik....dawno nie wpisywałam w nim nic nowego. Już nie boli brak Kapcia, ale jak sobie pomyślę to bywa mi smutno, chociaż coraz częściej przypominam sobie te najśmieszniejsze czy wzruszające chwile i robi mi się cieplutko

Trochę odświeżę mój wątek. W dalszym ciągu ograniczam słodycze i węglowodany - ale nie tak restrykcyjnie jak na początku. Upał nie sprzyja wcale chudnięciu. Nie chce się jeść, ale się puchnie i źle wygląda - spowalnia się przemiana materii. Ćwiczę za to wytrwale pomimo perlistego potu na moim czole i nie tylko tam Dzięki temu utrzymuję sylwetkę no i się uwysmuklam