Eole - znikajcie kompleksy!

Witam...

Dlaczego założyłam tenwątek - pewnie powtarzam dziesiątki innych, ale jakoś tak łatwiej radzic sobie, kiedy uczucia i zmagania przelewa się na papier...

Urodziłam 2 dzieci - Krystian ma póltora roku, Amelia 6 m-cy. Ja walczę z nadwagą od lat, z otyłością od około 3... Waże ok 90kg, jutro zważę się dokładnie. Zarówno w 1 ciąży jak i 2 ciąży przybrałam ok 9 kg, po porodzie za każdym razem schudłam 11kg. ALe po czasie wracałam do wagi wyjsciowej, czyli nieciekawie. Mam PCOs, więc to tylko utrudnia chudnięcie...

Dzisiaj rano wstałam i powiedziałam sobie, że nie będę czekac do jutra, że walkę z kilogramami zacznę od dzisiaj! Mam dośc uwag i raniących słów od męża na temat mojego wygladu, mam dośc oceniająch spojrzeń kiedy idę na spacer z moim szczupłym, eleganckim mężem i szkrabami, które są w sam raz... Mam dośc upokorzenia na każdym kroku i braku wiary w siebie... Chcę znów poczuc się piękna, chcę znów zauważac spojrzenia pełne podziwu a nie politowania. Nie chcę sie zamartwiac tym, jak mój mąż oglada sie za szczupłymi kobietami, słyszec opowieści męża jak to ubierają sie kobiety w jego pracy... pracuje w urzędzie... ma pod sobą ludzi, którymi kieruje... NIe raz nasłuchałam się o gołych brzuchach, miniówkach i zgrabnych cialach... Nie chce tego!

Wiem, że jeśli schudnę, moje poczucie wartości wzrośnie - moja pewnośc siebie... dlatego - zaczynam nie od jutra... tylko TERAZ! Trzymajcie za mnie kciuki ;-)

witaj na forum :) tu na 100% zanjdziesz cudownych ludzi, wsparcie i mostwo rad, przepisów i MOTYWACJI!!!!!!!!!!!!!!!! zapraszam do mnie ;)

Więcej wiary w siebie, to że jesteś większa, nie znaczy, że nie ponętna. A swojemu facetowi zacznij opowiadać o fajnych facetach i zacznij sie za nimi oglądać. Gołe brzuchy w urzędzie - toż to brak klasy i gustu. Ja na diecie jestem 2 tygodnie - nie jest łatwo, ale głowa do góry.

Co u Ciebie? Pamiętaj początki są trudne! :lol:

Hello Eloe!!! Warto, warto schudnąć dla siebie i swojego zdrowia, a jeżeli mąż to doceni to będzie miło. Chociaż było by też milo jeśli już teraz akceptowalby Cię taką jaką jesteś ale może sam ma jakieś kompleksy z którymi trudno mu sobie poradzić i dlatego nie akceptuje pewnych rzeczy. Pozdrawiam Cię cieplutko i życzę wytrwałości. Ja też wagę wyjściową mam 90 kg, walczę z nią od 29 sierpnia, zważę się dopiero 14 października i zobaczę co daly moje różne wyrzeczenia. Jak coś to zaglądaj do mnie, ja też postaram się zaglądać do Ciebie:)

Witaj Eole! Ja mam 2-letniego brzdąca i w ciąży przytyłam 20 kg... zaraz potem schudłam 10, no ale niestety waga wróciła do 80 :( próbowałam juz pare razy schudnąć od tego czasu, tyle że nigdy mi się to nie udawało więc zaprzestałam stosowania jakiejś konkretnej diety... teraz po prostu ograniczyłam jedzenie i widze ze to skutkuje, bo juz 10 kg poleciało w dół :) i poleci kolejne 10 ( no przynajmniej oczywiście) :)

a pewność siebie powróci daje ci na to moje słowo ;) bo i u mnie już wzrosło :)

pozdrawiam i trzymam mocno kciuki za ciebie ;)

Dziękuje za cieplutkie słowa... :D Ach nie pisalam, bo jestem zagonioną mamą dzięki moim dzieciom hihi. Dzisiaj w koncu reaktywowałam moją łazienkową wage i... cos mi te kilogramy uparcie się mnie trzymaja... :evil: oto nanowsze dane z dzisiaj:

- wzrost: 163 cm od wielu lat :wink:
- waga:87,9 kg :oops: :cry:
- pas: 109 cm :evil: :oops:
- biodra: 114 cm
- udo: 68 cm
- biust: 118 cm
- pod biustem: 94 cm

Coż - dalej się zmagam ze swoimi cieniami...

Ps. moze pomozecie mi jak wstawic tego strażnika wagi - suwaczek tu do moich postów? Szukam tego w możliwościach profilu, ale jakoś nie mogę znaleśc...

Eole zapodaję link : http://straznik.dieta.pl/index.php
Dalej na pewno już sobie poradzisz ze wpisaniem i wklejeniem do profilu towarzyskiego linku, tam wszystko jest dokładnie opisane :)

Oj dzieci, wiem coś o tym. Wprawdzie moje prywatne dzieci sa już całkiem duże, rzec można,że zgodnie z prawem - dorosłe, to, co czwartek czeka na mnie dwudziestoosobowa zgraja zuchów. Dzieciaki od 6 do 10 lat - niezła zabawa. Ale na własne dzieci nie narzekaj - ciesz sie nimi, baw, bo dzieci ma się tak długo póki mają lat na jedną cyfrę, potem zabawy mniej, chociaż dużo satysfakcji. Trzymaj się.

hello , co słychować???:)

Cześć witam ...pozdrawiam milutko
Najważniejsze nie dołować się bo przez to czujesz się jeszcze gorsza , a po co ci to .....Powiedz sobie że jesteś piękna ...bo jesteś nie ważne że masz dodatkowe kilogramy....czy myślisz że wszyscy faceci lubią szczupłe laski ....rozejrzyj się niejeden facet napewno mlaska na twój widok ....popatrz na nich mniej krytycznym wzrokiem ze oni widzą w tobie tłuściocha nieprawda...uwież mi bo sama o tym wiem...i widzę choć jestaem dużo grupsza niż ty....a swojemu facetowi powiedz czy liczy się dla niego figura czy to co masz w środku....

Trzymaj się i nie DOŁUJ.....PA...PA... :lol: :P :D :wink: :P :lol: 8) :D

Ach coś wiecej niż tylko o swoich dzieciach wiem, bo wcześniej uczyłam i takie 3 - 6 lat i takie w grupie wiekowej od 4-6 ;-))

Nie narzekam na moje dzieciaczki, tylko czasami jestem zmęczona i marzę tylko o spaniu ;-) To dziwne - nie jadam kolacji jużnawet a kilogramy nadal tkwią uparcie tu tu, to tam - ach kiedy wreszcie to ruszy? Może w końcu przestaną mnie traktować jak matkę mojego męża! Wiecie co dziewczyny... można naprawdę się podłamać,jakie to kobiety czasem bywają bezczelne - przykład - sekretarka naczelnikaw urzędzie o opinii łatwej iprzyjemnej - osoba notabene szczupła i mająca się za cud - wczoraj spytałamężaczy nie poszedłby z nią i kilkoma innymi koleżankami z urzedu na - tu uwaga - na dyskotekę!!! A jak mójmąż wspomniał o mnnie - czyli o żonie - to się baardzooo zdziwiła że wogóle omnie pomyślał!!! A wiecie dlaczego? Bo ta kobieta parę razy mnie widziała i w ciąży i już po jak przynosiłam L4 męża, i ma mnie za kogoś, o kim mąż najchętniej by zapomniał w ramionach innej!!! Coś strasznego - dlatego dziewczyny - uczulam na tzw. integracyjne spotkania zawodowe waszych połówek - nie generalizuje ,że wszystkie są nieco niebezpieczne, ale gro takich spotkań jest naciąganiem granictego co można, a co już wypada poza czysto zawodowe kontakty!!! I to nie tylko w urzedach tak się dzieje - po prostu bądzcie czujne!Ja liczę,że mąż mnienie zdradzi... Ale wiem, że przez mój wygląd osoby z jego otoczenia czują przewagę nade mną... Bo czym może zachwycić tak bryła mięsa i tłuszczu brrr!!!

Och, wybaczcie poprzedni post - musiaam siękomuś wyżalić...

Nie wiem czy ostatnio czytałyście posty na interii odnośnie zamieszczenia reklamy z anorektyczką i zdjęć otyłych osób... Zaczęłam sobie czytać wypowiedzi i jestem tym wszystkim zaskoczona - haha, oczywiście nie mogłam się oprzeć i umieściłam swój post... Ach, jak o pogardliwe i niesprawiedliwe oceny odnosnienas - puszystych... Przecież nie tylko apetyt jest winny naszym zbędnym kilogramom - przecież często chorujemy np. na choroby hormonalne... Ja np. mam PCOs... i co z tego, że ograniczam jedzenie - i tak o wiele trudniej mi będzie pozbyć się tłuszczyku od odoby zdrowej... Ale nie o to chodzi... Otoczenie traktuje nas jako potencjalnie nienażarte osoby - przykre to... Brak wedukowania w tym względzie skazuje nas na etykietki... Ach, po prostu ręce opadają... Ale trzymajcie się - nie warto się poddawać, niechmyslą co chcą, a my i tak wiemy swoje, a przyjdzie czas, że poczwarki zmienimy się w motyle - a przecież skrzydła już każda z nas ma - tylko trzeba poczekać na sposobnośćich rozwinięcia ;-)))

przepraszam za literówki,ale klawiaturami wariuje :wink:

wiesz co, przykre jednak jest troszkę to, ze mąż się tak do Ciebie odnosi.. ja mam chłopaka i jak sie poznaliśmy to było mnie ok 10 kg wiecej niz teraz i nigdy, nigdy! nie usłyszałam od niego ze mogłabym sie postarać wyglądać jak moje koleźanki, które są oczywiscie duzo szczuplejsze ode mnie. Bardzo często mi powtarza ze jestem dla niego najpieknejsza na świecie i wcale to nie jest wazne dla niego ile waze.. myśle ze słusznie napisała tu jedna z forumowiczek ze skoro mąż sie oglada za innymi to Ty tez powinnas zwracac ostentacyjnie uwage na innych mężczyzn, moze to go troche oświeci.

a co do diety trzymam kciuki, zycię rozsądku i wytrwałości i na pewno się uda, a mężowi trampki pospadają z nóg z wrazenia! ;)

pozdrawiam gorąco!

Foremkaa - dziękuję za słowa wsparcia...

Ja poznałam mojego męża jak miałam jakieś 60kg. Ogólnie mąż pochodzi z rodziny osób, które nie mają problemów z wagą. Ach,nawe jak byłam w ciąży z synkiem to nasłuchałam się komplementów jak ładnie wyglądam,sprawa się zmieniła po urodzeniu córeczki. I mimo,żebardzo szybko zrzuciłam więcej niż przybrałam w ciąży, a moja p.ginekolog była mile zaskoczona moim nowym wyglądem,to i takto nie satysfakcjonuje mojej drugiej połówki.Ach - właściwie to są tylko żarty,ale kurcze mimo tego - bolą... Ach zaczęłam korespondowac z jednym miłym facetem e-mailami, wie o tym mój mąż,może nawet troszkę go to złości,ale nie pokazuje po sobie. Śmieje się,żejakby chciał bym przestała pisać,to wystarczy że wyśle moje aktualne zdjęcie. Oczywiście są to żarty, bo nigdy by czegoś takiego nie zrobił... Ach dziewczyny - u mnie to nie tylko waga toproblem - ale moje kompleksy ;-) Wiecie,żenastudiach ważyłam52 kg?Czułamsię cudownie i wyglądałam odlotowo, byłam bardzo pewna siebie. Ale w koncu zaczełomnie denerwowac,żemężczyźni zwracają uwagę na mój wygląd a nie na to,co mam w głowie... A teraz,z perspektywy następnych 6 lat - jak bym chciała wrócićdotamtego wyglądu i samopoczucia :?

Może się kiedyś uda? A tak na marginesie, to mąż nigdy nie miałokazji mnie widzieć z wagą poniżej 60kg - jak bymmu sięnagle objawiła z poniżej 55 - to by chyba z krzesła spadł hihihi

No właśnie, te Twoje kompleksy. Od czasu do czasu przebija się spod nich rozsądek, ale one gdzieś głęboko siedzą. Myślisz tylko o figurze, wyglądzie i mężu. Pomyśl o zdrowiu, samopoczuciu i sobie. Mi bardzo pomógł aerobik i przezwyciężanie własnej słabości. Znam swoją wartość i wygląd nie ma z nia nic wspólnego. Zrób coś dla siebie: kurs, studia podyplomowe, basen, gimnastyka - Twoje dzieci maja tatę, dziadków, ciocie - znajdż czas dla siebie i poczuj swoja wartość. :wink:

Abata masz racje...trzeba zorganizować troche czasu dla siebie :) Ja przez 2 lata nigdzie nie wychodziłam od urodzenia dziecka...a teraz zostawiam synka z tatusiem i wychodze na miasto z przyjaciółkami poszaleć :) wracam potem uśmiechnięta i z nowymi siłami :) tak więc polecam ;)