mam dosyć (ostrzeżenie: ogromna ilość pesymizmu)

Wiecie co? Mam dosyć tego wszystkiego... I odchudzania i wogóle. Od lutego schudłam dobrze z 10 kg ale co mi po tym? Wciąż wyglądam jak obrzydliwy kaszalot, co bym ze sobą nie próbowała zrobić. Aktualnie ważę 76/77 kg przy 170 cm..... no tragedia..... Jeszcze mam dobrze rozbudowane mięśnie, zwłaszcza w barkach bo mi są do sportu potrzebne i nie mogę na siebie patrzeć... na te moja obrzydliwe łapy wylewające się z bluzek.... okropny brzuch.... Nienawidzę siebie i swojego wyglądu. Jestem ogromna, potężna... taki babochłop.... Schudłam tyle i co? I nic... Pare osób mi powiedziało, że dobrze wyglądam... ale co mi po tym... i tak wciąż wyglądam tragicznie. Myślałam ostatnio, że spodobałam się takiemu jednemu chłopakowi... Gapił się i wogóle... Ale jak przyszło co do czego to się wycofał. Może poprostu gapił się na moją niewysłowioną brzydotę...? Na to jaka zabawna jestem - taka tłusta świnia a wmawia sobie że dobrze wygląda.... Nawet własna matka mi mówi, że jestem gruba... Tak to było 'odchudzaj się bo niedługo będziesz wyglądać jak świnia' a jak zaczęłam się odchudzać to na mnie wrzeszczy że głupia jestem i w tym wieku nie powinnam... Przecież odchudzam się rozsądnie... I ona wcale nie mówi tego z troski... tylko z zazdrosci.... żeby nikt nie był ładniejszy, lepszy od niej... a przecież i tak nigdy nie będę od niej lepsza... nie ja. Ja jestem beznadziejna. Liczę kalorie... nie chudnę... Nie liczę... nie chudnę... Waga stoi chyba od miesiąca... A już wakacje są... Chciałabym przez 3 tyg schudnąć chociaż te 3 kg... I nic... Jak ja się pokażę ludziom, znajomym.... Taki kaszalot... Tłusta świnia która sobie za dużo wyobraża, że mogłaby być trochę lepsza niż 'nic'.... Wybaczcie, ze tak się produkuję... Ale nie mam komu.. a to mnie już przerasta... Nienawiść do własnej osoby...

Nie przesadzaj, sun&sun. Nie jest przecież tak źle. Musisz zaakceptować siebie taką jaką jesteś. I nie mów mi, że łatwo się mówi. Miałam z matką taką samą sytuację. Przeżyłam. Ty też przeżyjesz. Nie jesteś sama.

No, ja też czasem mam takie głupie myśli, ale to chwilowe, wierz mi. Moja mama też kiedyś mi wykrzyczała przy jakiejś sprzeczce, że jestem gruba. Ale z nią to w ogóle jest problem, o raz mi mówi,że powinnam się odchudzać, a zaraz potem, że muszę zjeść to czy tamto. I jeśli chodzi o chłopaków, to tak samo. Niby mam paru fajnych kumpli, rozmawiam z nimi, ale nic ponadto. I tak jest już od ładnych paru lat - od momentu, kiedy mój wygląd przestał mi odpowiadać. Od tego czasu jednak nie schudłam, tylko trochę przytyłam. Właśnie przez pesymizm i zadręczanie się. Postanowiłam z tym skończyć. Pomyślałam, że przecież mam parę zalet: jestem bystra, oczytana (hihi:)), mam poczucie humoru i tak dalej (no, właściwie to dalej już było niewiele), a nad wyglądem można popracować. I zaczęłam olewać opinie innych, którzy przecież nic do mnie nie mieli - ja sobie wmawiałam, że widzą we mnie potwora, i zacząć podchodzić do życia z optymizmem. I opłaciło się: od trzech tygodni jestem na diecie i ćwiczę. Całkiem dobrze się trzymam, choć mam parę grzeszków na sumieniu. Schudłam odrobinę i przede wszystkim lepiej się czuję. Mam cel w życiu, nie użalam się nad sobą i UWAGA !!! Od trzech tygodni nie płakałam !!!! A kiedyś ryczałam pawie codziennie. Dlatego dobrze Ci radzę: weź się w garść i uwierz w siebie.
Mam nadzieję, że jeśli już tu trafiłaś, to będziesz często wpadać. Aha, napisz, ile masz lat, bo o tym chyba nie wspomniałas :):):)

Aha, już wiem. Masz 16 lat, czyli tyle, co ja. I ważysz tyle ile ja trzy tygodnie temu i jesteś tego samego wzrostu !!!! Fajnie prawda, wreszcie znalazłam kogoś podobnego do mnie. Tyle, że ja nie uprawiam wyczynowo sportu, a ty, z tego, co zrozumiałam, tak. Jaką dyscyplinę ??? I w ogóle, jaki masz sposób na schudnięcie ??? Bo schudłaś niemało :):):)

Ech, dzięki dziewczyny trochę mi lepiej... :) Czasami tak mam, że popadam w skrajności - najpierw czarna rozpacz a potem euforia szczęścia... Tyle że ostatnio coraz częściej jest to pierwsze :?
Karramba16: już od marca lecę cały czas na 1000 - 1500 kcal (czasami z dużymi poślizgami...). Trenuję judo, mam 5 razy w tygodniu trening. Więc jest to trochę ruchu... Miło, ze mamy tyle wspólnego ze sobą :) A ty jaką dietę stosujesz? I gratuluje zrzuconych kg :)

Od 13 kwietnia schudlam 12,5 kg! Liczac kalorie [1000-1200] i cwiczac codziennie... teraz jem okolo 1300-1400 ale i wiecej cwicze, bo oprocz codziennych brzuszkow i innych lekkich cwiczen doszedl basen 3-4 razyw tygodniu. Waga spada teraz powolutku, ale jestem szczesliwa, ze w ogole spada.

Jesli chodzi o PSYCHE odchudzania, to ja ciebie bardzo rozumiem. Moj ojciec powtarzal mi co chwila jaka to ja jestem gruba, wyzywal, dolowal, a ja ryczalam, jadlam, ryczalam, jadlam itd... musialam sie przeciez pocieszyc.. potem zaczelam jesc w ukryciu, bo sie wstydzilam przez ojcem, ze TYLE jadlam, ze znowu UTYJE...

Nawet probowalam sie odchudzac, ale nie wychodzilo mi... tydzien, dwa.. okej.. ale potem? znowu jakis komentarz, znowu ryk, znowu zazeranie bólu...

Nauczylam sie z czasem to olewac... jednym uchem mi wpadalo, drugim wypadalo, potem jak uslyszalam jakis zlosliwy komentarz, to traktowalam mojego ojca jeszcze gorzej, jeszcze bardziej zlosliwym komentarzem. W ten sposob nauczylam sie bronic inteligencja i elokwencja, a jeszcze wyksztalcilam piekne ceche - ironie i zlosliwosc;)

Pewnego dnia, dokladnie 12 kwietnia stanelam na wadze. Przerazilam sie. 70 kg. Najwiecej ile mialam w zyciu. Przewertowalam internet, postanowilam. Od jutra dieta i cwiczenia! I pierwszy raz w zyciu zaczelam sie odchudzac dla siebie! SIEBIE!! a nie z powodu komentarzy, krytycznych spojrzen, braku chlopaka czy cos...

Zadajsobie pytanie CZEGO TY CHCESZ? a nie czego chca twoi rodzice, znajomi, faceci...

Postaw realne cele i nie daj sie oglupic szybkim, restrykcyjnym dietom... powolutku do celu... a sie uda;)
No i radze uzaleznic sie od tego forum, bo jest dzieki temu wiele wiele latwiej;)

Elewino, mądrze myślisz. Do takich samych wniosków doszłam i wreszcie to przynosi jakieś reziltaty. zawsze sobie wmawiałam, że jem, bo lubię, a to nieprawda. Jadłam, bo nie umiałam sobie ze sobą poradzić. Ostatnio znów jest mi ciężko, bo kiedyś wypracowałam sobie taki odruch, że jak widziałam jakieś jedzenie na wierzchu, to po nie sięałam. Nie po to, żeby się obeżreć do nieprzytomności, ale choć trochę ot, tak, bo nie umiałam nad tym zapanować. A ostatnio jest dużo jedzonka na wierzchu i trudno mi się powstrzymać.
Kochana sun&sun, ja stosuję dietę 1000 kcal, tylko, że czasem jest tych kalorii 500, a czasem z małym poślizgiem 1060 na przykład. Dziś niby zjadłam 820, ale czuję, że zjadłam za dużo i się znowu zaczynam zadręczać (tak troszeczkę), a wczoraj zjadłam 1006,5 kcal i było mi z tym dobrze. I tak to właśnie ze mną jest - estem strasznie zmienna :):):):):):):):):):):)

Przez niemal całe życie się odchudzałam. Próbowałam znaleźć sobie cel-schudnąć by znaleźć chłopaka, bo wakacje itp, ale oczywiście dieta nie trwała długo, góra miesiąc i to w sanatorium, po którym jeszcze więcej tyłam :(, ale znalazłam sobie chłopaka...(i wcale nie byłam chudsza) i właściwie tak bez celu, ot tak z kaprysu zaczęłam się odchudzać i...wychodzi!! :) od kwietnia się odchudzam i nawet podczas świąt nie najadłam się jak to było do tej pory, zostało mi się jeszcze pare kilogramów i wiem że uda mi się! :)
Powodzenia.

ps. Też mam te gorsze i lepsze dni, najważniejsze jest nie przejmować się innymi-robie to dla siebie, nie dla chłopaka, nie rodziny ale DLA SIEBIE

sun : Nie zrzucaj winy za jakieśtam niepowodzenia i zrządzenia losu na swoją wagę !!! Ja przy wzroście 163cm, kiedy się zwarzyłam i miałam 63 kg - mówiono mi że schudłam .... W sumie nie wiem ile warzyłam wcześniej - duuużo. Przy niskim wzroście - piłeczka. Ale wiesz co? Miałam wtedy tyle lat co ty i wcale mi to nie przeszkadzało. Pomimo tego wszystkiego miałam spore powodzenie u płci przeciwnej - a to dlatego że byłam zadowolona z siebie i to ciepło emanowało. Dopóki nie polubisz sama siebie, inni nie polubią ciebie - niestety, ale tak to właśnie działa. Piękną kobietą bedziesz dopiero kiedy się nią poczujesz ! To tylko kilka kg nadwagi - przecież nie dużo ! Nie smuć się więcej bo naprawde nie masz powodu ! :)

Gratulacje 10 kg !

A rodziców olewaj. Nie daj się dołować - jesteś dla siebie najważniejsza - co ci po ich zdaniu?

Dzięki, naprawdę jesteście super. Doskonale rozumiem co do mnie mówicie, że trzeba się zaakceptować itd... Akceptowałam siebie i co mam z tego? Nic... To nieprawda, że chłopaki mogą pokochać każdą.. Im się podobają tylko 'różowe dziewczynki'.. Albo niestety takie otoczenie.. Myślałam, ze jak schudnę to trochę to wszystko będzie lepiej wyglądać. Ale kiedyś siebie akceptowałam a teraz niestety nie mam już na to siły :cry: Ja już chyba jakaś wariatka jestem...Wiem, że macie rację ale jednak nie potrafię już tak optymistycznie myśleć.

Jesteś młodziutką osóbką, masz wiele przed sobą. Wyobraź sobie, że cała Twoja przyszłość to niezbadany teren, na który rzucono Twoją osobę. Masz do dyspozycji mapę. Nazywa się: "Obraz samego siebie". Wszystko, co teraz się z Tobą stanie zdeterminowane jest właśnie nim. Teren, który musisz odkryć postrzegać będziesz przez pryzmat tej mapy. Wszystkie drogi, ścieżki po których będziesz kroczyć, wybierzesz na podstawie tego, co znajduje się na... Już wiesz o co chodzi. No i odpowiedz samej sobie: jaką drogę wybierzesz skoro wszystkie wydają się złe na Twojej mapie? Jak dogadasz się z tubylcami (tzn. z wszystkimi, których spotkasz w swej przyszłości) jeśli od razu zakładasz, że są Twoimi wrogami?
Już ktoś o tym tutaj pisał, ale ja powtórzę. Wybrałaś złą motywację do odchudzania, tzn. motywację zewnętrzną. Masz na celu schudnąć dla innych - żeby Cię lubili, kochali, akceptowali. Większość Twojego wysiłku jest skierowana na to, żeby osiągnąć cel zewnętrzny (poza Tobą), a nie dla nagród wewnętrznych (satysfakcji, zadowolenia z siebie). Naukowo udowodniono, że motywacja zewnętrzna nie tylko daje mniejsze zaangażowanie, ale często prowadzi do różnych anomalii (bagatelizowanie siebie, pomijanie własnego dobra itd.). Jest to zwłaszcza niebezpieczne u osoby o tak niskiej samoocenie...
Cały Twój smutek stąd wynika. Zaczęłaś dietę, bo doszłaś do wniosku, że w inny sposób nie przekonasz ludzi do siebie. Przez jakiś czas podtrzymywałaś się w przekonaniu, że "jak już schudnę będzie dobrze. Dadzą mi miłość, nadadzą mi wartość" Niestety zawsze następuje moment uświadomienia: "Wcale nie zaczęli mnie bardziej lubić, choć już schudłam". Zrozum kochanie - nie zaczną Cię bardziej lubić nawet jeśli schudniesz następne 30 kg. Problem jest W TOBIE, NIE W TWOJEJ TUSZY, TWOIM WYGLĄDZIE I W INNYCH LUDZIACH. Tylko jeśli pokochasz siebie, dopiero wtedy dostrzeżesz, jak mało warci są ludzie, którzy wpędzali Cię w poczucie winy, krzywdzili itd. Dopiero wtedy zrozumiesz, że odchudzać się warto, ale po to by być zdrowym i zadowolonym z siebie, a nie po to by być ładniejszym dla innych.
Pewnie pomyślałaś sobie: wymądrza się, a nie wie co ja przeżywam. Wiem, bo jestem właśnie po dokładnie takiej samej diecie (tzn. zmotywowanej zewnętrznie i podszytej niskim poczuciem własnej wartości) jaką Ty stosujesz. I wiesz co? Ważę 52 kg. Moja przyjaciółka się rozpłakała i powiedziała, że wyglądam jak anorektyczka. Dziś pani w sklepie polecałam mi rozmiar XS i mówi że jestem "taka szczuplutka". A ja nadal się czuję nieatrakcyjna, podświadomie wierzę w to, iż mają o mnie zdanie jak o głupiutkim grubasku, co myśli, że jest szczupły, a i tak będzie gruby... Jestem nieszczęśliwa, bo myślałam, że wszyscy będą mnie podziwiać, będę lubiana i wartościowa, a tymczasem nic się nie zmieniło. Wszystko wydaje mi się takie samo, bo patrzę z perspektywy tej samej mapy...
Teraz rozczarowałaś się po raz pierwszy. Będą kolejne, gorsze rozczarowania, jeśli nie zmienisz swego podejścia. Odwróć to wszystko do góry nogami. Spójrz na siebie i zrozum: To ja. Jedyne ja jakie posiadam. Ja wyjątkowe. Ja niepowtarzalne. Ja, dzięki któremu zwyciężę. JA DZIĘKI KTÓREMU JESTEM.
Zrób coś póki jeszcze możesz. Ja już nie mogę

Nawet nie wiecie ile ja tu znalazłam rzeczy pod ktorymi mogłabym sie podpisac, sama sie tym zdziwiłam. O swojej niskiiej samoocenie nie bede juz nawet pisac, mam tylko jedno pytanie : ScarlettOHara, dlaczego Ty juz nie mozesz? Piszesz tutej wazne rzeczy i dajeszc naprawde cenne rady, a czemu nie mozesz sobie pomoc? Co z Twoja mapa i Twoim terenem? Dlaczego nic juz nie mozesz zmienic? Czyzbys sie poddała?

ScarlettOHara, to było piękne to co napisałaś :) Strasznie mi się spodobało... No ale u mnie nie jest aż tak źle...kiedyś było.kiedyś rozpaczliwie chciałam schudnąć dla innych... moze nie tyle DLA nich co zeby im pokazać ze ja też mogę. Jeden komentarz na temat mojego wyglądu potrafił wywołać u mnie rozpacz i w takich chwilach dałabym wszystko żeby w danym momencie schudnac, natychmiast. Motywacja zewnętrzna, w zadnym wypadku nie jest dobrą. Kiedy odchudzałam się z powodu jakiegoś niemiłego komentarza, to tylko jeden dzień byłam w stanie wytrwać, potem rzucałam diete. Natomiast kiedy powiedziałam sobie jasno ze robie to DLA SIEBIE to no cóż...osobisty rekord pobiłam - juz ponad trzy tygodnie i co najważniejsze dobrze mi z tym. Akceptue siebie, oczywiscie też miewam mysli typu "Boże!! Jak ja wyglądam! JAK można być aż takim obleśnym??" kiedy patrze w lustro, ale znacznie rzadziej! To naprawde działa! :D

Jezu, nie myślcie, że wszyscy faceci lecą na kości 8)

Fajnie, jak jest za co chwycić :oops:

Słońce, myślę ze przy 70 kg zupełnie innaczej bedziesz oceniała siebie..

Ps: Różowe dziewczynki to dno 8) Blond pasemka, 3 kg tuszu na rzęsach, różowo białe bluzeczki i spodniczki, fuuj!

SweetAmber, Ty, zdaje się, jesteś facetem tak ??? Jeśli tak to powiedz mi, ilu samców, spośród tych, których znasz, pokazałoby się na ulicy z puszystą dziewczyną ???? Tylko wiesz, w wieku, powiedzmy, od 15 do 30 lat. Bo z tych, których ja znam nikt !!!!!!!!

Dobrze, przyznam szczerze, że duża ilość tkanki tłuszczowej nie jest estetyczna(bo kłamać was nie będe, to nie ma sensu, ale równocześnie nie chce dobijać). Ale jest dużo kobiet, które po schudnięciu, którym powiedzmy brakuje 2,3 kg to idealnej wagi narzekają.

A co do samych samców, uwarzam, że połowa znanych mi osób nie zasługuje na żadną dziewczynę, no może prócz lalek i trendy clubbingowych ... dziewczyn

To Ty się w ciekawym towarzystwie obracasz, nie uważasz ???

No to nie dosc, ze jestes rodzynkiem na forum wsrod samych kobiet, to jestes rodzynkiem wsrod tych facetow, dla ktorych im chudsza tym lepsza...

Karramba,
sun&sun,
i cała reszta:
Poznałam swojego chłopaka(przyszłego męża) jak ważyłam 80kg przy wzroście 164cm. Więc nie zaliczam się do najszczuplejszych. I nie powiem, że nie miałam powodzenia. Skupiacie się na wadze i wyglądzie. Owszem-to jest ważne. Ale nie najważniejsze. Z doświadczenia wiem, że faceci omijają łukiem dziewczyny, które całą swoją energię skupiają na wyglądzie, czy na liczeniu kalorii. I znam bardzo dużo facetów (kolegów z pracy mojego chłopaka min), którzy mają dziewczyny przypominające gabarytami mnie. Tu nie chodzi o to, czy ważysz 48 czy 80kg. Musisz polubić siebie a nie wiecznie się użalać nad sobą, jaka to jesteś nieszczęśliwa, bo masz nadwagę. Szczęścia i wiary w siebie nie liczy się w kilogramach.
A jeśli chodzi o facetów, dla których im chudsza tym lepsza:to tylko dla szpanu. I jeżeli któraś z was miałaby takiego mieć, to szczerze współczuję. Nie warto dla takich się odchudzać. Odchudzajcie się dla siebie. Dla nikogo innego. I nie stawajcie przed lustrem ze słowami 'o rany, jaka ja jestem obleśna, tłusta, zapasiona". I niech to będzie pierwszy krok na nowej drodze.
pozdrawiam

Cytat:

---

Zamieszczone przez Karramba16

To Ty się w ciekawym towarzystwie obracasz, nie uważasz ???

---

Przestań, mam bzika na punkcie ortografii, dobijasz mnie tym ;)

Na dodatek chodzę do klasy humanistycznej..eh, czemu jesteś złośliwa? :(

Cytat:

---

Zamieszczone przez Elewina

No to nie dosc, ze jestes rodzynkiem na forum wsrod samych kobiet, to jestes rodzynkiem wsrod tych facetow, dla ktorych im chudsza tym lepsza...

---

Heh, zgadza się, ale bez przesadyzmu. Chcę tylko udowodnić, że istnieją wśród was takie męskie istotki, które nie muszą sugerować się trendami lansowanymi przez media..

Tylko to nie znaczy, że macie..mamy:) się obżerać i..ah zresztą, co ja będe wam ekspertkom tłumaczyć :)

Hehe :) Amber to ty licealistą jesteś? Rozbawił mnie twój komentarz o 'chwytaniu' :) Wiecie pod waszym wpływem zaczynam mysleć, że ponowna akceptacja siebie wcale nie jest takim złym pomysłem... Bo już kiedyś akceptowałam siebie i wierzyłam, że może być dobrze ale zbieg kilku wydarzeń to zaprzepaścił :( No cóż.. zobaczymy jak to będzie. Dzięki za tak wielki odzew :)

ScarlettOHara musisz być naprawdę wspaniałą i inteligentną kobietą by mówić takie mądre rzeczy :)

Pozatym - pochwalę się. Dostałam się do LO Kopernika w Wawie :)

Pozdrawiam

Tak, niestety licealistą..

Gratuluje dostania się do LO! (nie znam "prestiżu" liceów w tym miasteczku;), ale coś mi się wydaje, że jest to jedne z lepszych, tak?)

Poza tym (pozatym? - cholera, chyba szare komórki poszły na wakacje:() możesz liczyć się ze złośliwymi komentarzami przyszłych koleżanek z klasy, a potrafią być wredne w tym wieku, oj potrafią! I tak zawsze jest, eh, sam przez to przeszedłem. Przejmowałem sie tym, nie powiem. Obwiniałem tez międzyinnymi moje ciało. Dalej go nie lubie, ale się nie załamuje. Nie będe akceptował mojego brzucha, po prostu go zrzuce. Ale zdaniem większości ludzi nie ma się co przejmować. Przynajmniej tak wnioskuje z mojego doświadczenia.

Cytat:

---

ozatym - pochwalę się. Dostałam się do LO Kopernika w Wawie

---

O matko boska!!! szczerze gratuluje!!! moja kolezanka chodzila do niego, wiem jaki jest zapieprz a jeszcze lepiej jak trudno sie do niego dostac...
naprawde chyle czola;))

SweetAmber, sorki za aluzję do Twojej ortografii, w ogóle to świetnie piszesz, chciałabym mieć taki styl, a mam kumpla, który ma dysleksję, a uczy się najlepiej w klasie (lepiej nawet ode mnie ;))l. Od września idę do liceum (jak o szkole, to ja też) do klasy politologiczno-prawnej (jest u was coś takiego?) i mam nadzieję, że będzie tam sporo fajnych ludzi, którzy mnie polubią nie zwracając uwagi na mój wygląd (cudów nie ma, przez dwa miechy nie stanę się szczupła), no i, że sobie poradzę. Moje LO nie jest jakieś szczególnie renomowane, ale nie muszę daleko dojeżdżać i będzie tam paru moich przyjaciół. Przyjmują w nim od 70 punktów, a ja miałam 165, ale co tam. Jak mówi moja mama "uczyć można się wszędzie jeśli tylko się chce", ale przy tym serdecznie gratuluję dostania się do Kopernika :):):) No i widzicie, że mój styl kuleje :(:(:(

Cytat:

---

Zamieszczone przez Karramba16

SweetAmber, sorki za aluzję do Twojej ortografii, w ogóle to świetnie piszesz, chciałabym mieć taki styl, a mam kumpla, który ma dysleksję, a uczy się najlepiej w klasie (lepiej nawet ode mnie ;))l. Od września idę do liceum (jak o szkole, to ja też) do klasy politologiczno-prawnej (jest u was coś takiego?) i mam nadzieję, że będzie tam sporo fajnych ludzi, którzy mnie polubią nie zwracając uwagi na mój wygląd (cudów nie ma, przez dwa miechy nie stanę się szczupła), no i, że sobie poradzę. Moje LO nie jest jakieś szczególnie renomowane, ale nie muszę daleko dojeżdżać i będzie tam paru moich przyjaciół. Przyjmują w nim od 70 punktów, a ja miałam 165, ale co tam. Jak mówi moja mama "uczyć można się wszędzie jeśli tylko się chce", ale przy tym serdecznie gratuluję dostania się do Kopernika :):):) No i widzicie, że mój styl kuleje :(:(:(

---

Troszkę mnie rozdrażniłaś, ponieważ raczej to ja upominam osoby piszące do mnie o bykach, rozumiesz..

Oh, ale przecież trzeba umieć się przyznać do błędu. I nie narzekaj na swój styl, cholera co ty od niego chcesz?! Trochę pochwalić się swoimi dobrymi cechami nie zaszkodzi :P Pozatym, zwróć uwagę na to, że jesteś aż 2 lata młodsza.

Twoja mama ma święta rację! Dlatego w ostatniej klasie nie zamierzam się przejmować kretynami, ostro biorę się za naukę 8)

I taka mała rada - nawet jeśli bedzie wam się klasa z początku nie podobać, nie martwcie się, nigdzie nie ma tak źle, kwestia czasu.. 8)

Ja jeszcze może powróce do wcześniejszego wątku ;): Otóż cały czas myślałam, że faceci lubią tylko wychudzone modelki i te magiczne 60-80-60, ale czytałam wywyad z modelką i zdziwiłam się!! One są tak chude bo kreatorzy mody to najczęściej geje i im się bardziej podoba "męska budowa ciała", a zresztą jak dorosną (ci z podstawówki, gimnazjum, może liceum...?) to zrozumią, że tylko te o normalnej figurze są naprawde piękne!! Oczywiście nie mówie o wszystkich, tylko mnie nie wyzywajcie ;)

60-80-60 ?????? Hihi, jak już osiągnę ten wymarzony (hihi) wynik, to dopiero będę miała prpblem z facetami ...

Albo ja niedzisiejsza, albo slepa:chyba ma być 80-60-80?

Ja to juz nie wiem czy jestem gruba czy juz nie. Tak dla orientacji podam że w talii mam 70 a w biodrach 97 wzrost 160. Nie wiem ile w tej chwili waże (ostatnio było 62) bo teraz jestem na kopenhaskiej diecie i postanowiłam ze nie waże sie aż jej nie skończe czyli do 9 lipca :). Potem koniec z chudnięciem na jakiś czas bo juz ostatno i tak dużo schudłam, a potem sie zobaczy. Były czasy że w porywach ważyłam do ok 79kg (bynajmniej o tylu wiedziałam, a czy mogło byc więcej to nie wiem).
Wiele tu o tym mówicie, może nie dosłownie ale chyba o to mniej więcej chodzi. To czy jest sie grubym czy nie, ładnym czy nie to tkwi w nas, w naszej świadomości. Bo własnie można schudnąć i nadal sie czuc grubym. Ja np w tej chwili czuje sie troche zdezorientowana i juz nie wiem co o sobie myśleć. Tak czy inaczej po tej kopenhaskiej jak juz mówiłam robie sobie przerwe, bo mam już dość. Oczywiście nie zamierzam sie obżerac, ale raczej postawic na jakąś stabilizację.

hehe chyba troche offtopicowo tu napisałam :)

Fakt trochez tymi rozmiarami pomyliłam ;) miało być 80-60-80 :P a zresztą, czy to ważne? chyba wszystkie zrozumiały o co mi chodziło ;).
Ninti-też jestem na kopenhaskiej, kończe 4 dzień-powodzenia :)