co mnie nie zabije to mnie wzmocni (start 11.02.08)

Witam
mam na imię Beata i jestem anonimowym jedzenioholikiem :roll:
Mam 19 (rocznikowo 20) lat, 172 cm wzrostu i ważę 92 kg :x
Zasłużyłam sobie na każdy kilogram (zero ruchu, fast foody, chipsy, coca-cola itp.) :( Próbowałam się odchudzać odkąd pamiętam, byłam nawet w tym celu w sanatorium ale skończyło się to fatalnie dla mojego organizmu.

Dzisiaj, przeglądając ciuchy w szafie, stwierdziłam, że w większości wyglądam jak baleron - są przyciasne, podkreślają każdą fałdkę :x i wreszcie powiedziałam sobie: dość! Muszę wreszcie schudnąć! Dzięki temu może uda mi się zyskać większą pewność siebie i przestanę unikać ludzi...

Postanowiłam przejść na 1000 kcal i zadbać o swoją kondycję - na początku spacery i lekkie ćwiczenia.
Potrzebuję jednak Waszej pomocy - nie jestem niestety wytrwała i potrzebuję od czasu do czasu porządnego kopniaka. Poza tym mieszkam z rodzicami, którzy nie wierzą, że uda mi się kiedykolwiek schudnąć, bratem który zawsze przynosi mi słodycze i babcią, która naoglądała się programów o anorektyczkach i wciska we mnie ogromne ilości jedzenia. Także potrzebuje bardzo silnej motywacji... Wierzę, że dzięki Waszej pomocy wreszcie mi się uda osiągnąć 65kg.

Witaj Beatko!!!!!!

To że do nas dołączyłaś to już krok w dobrym kierunku :lol:
Ja też stosuję dietę 1000 i dla mnie jest super, inne dziewczyny 1200-1400 i też są rezultaty
Będę do Ciebie wpadać więc musisz zdawać relację z dietkowania :lol: :lol: :lol:
Z nami będzie łatwiej :wink:

Właśnie właśnie, ja też się będę przyglądać i strofować jadowicie :D:D Nie no, żartuję, trzymam kciuki za Ciebie.

Dziękuję za wsparcie. :)

pierwszy dzień za mną - tragicznie nie było, ale przyjemnie też nie. Najciężej było powiedzieć "nie" czekoladkom z likierem, które ktoś "przypadkiem" zostawił na stole. ale dałam sobie radę. Byłam na spacerze (przynajmniej pies się cieszył) ale miałam ogromny problem zmusić się do ćwiczeń :roll: może Wy znacie jakieś sposoby żeby polubić jakikolwiek wysiłek?

Witaj Linkinko_Becio :!:

Widzę, że zaczynasz, dlatego jeśli pozwolisz to chciałabym podpiąć się do Twojego wątku... Ja też od jutra mam zamiar rozpocząć dietę 1000 kalorii, a ponieważ i z moim zapałem bywa różnie - potrzebuję wsparcia, a w zamian ofiaruję to samo :!: Co Ty na to :?:

Już odchudzałam się z dietą.pl i mam za sobą spore sukcesy. Wiem jak zrzucić moje nadprogramowe kilogramy, ale do tego potrzebna jest systematyczność i ... cierpliwość :P

Od 18 zaczynam chodzić (jeśli plan studiów pozwoli) 5 razy w tygodniu na aerobik.

Ale na razie siedzę w domu i gniję :roll: Tak więc, jeśli potrzebna Ci pomóc i chcesz swoją osobistą towarzyszkę niedoli, która ma duży zapał - to ja służę sobą :D

Pozdrawiam cieplutko :!:

Neurastenio,
świetny pomysł, w dwójkę zawsze raźniej i większa motywacja :wink:

też myslałam nad aerobikiem lub siłownią ale przez własną głupotę straciłam szanse na stypendium więc wszelkie pieniądze pójdą na czesne :roll:

Witam moja droga:)
widzę, że jesteśmy w tym samym wieku :)

wiem jak ciężko jest się zmobilizować do ćwiczeń, bo sama tego nie potrafię jeszcze do końca. Ale mam nadzieję że mi się uda i tobie również!! Będe często do ciebie zaglądać i do siebie również zapraszam na wirtualną herbatkę:)

Ja też kiedyś nie wierzyłam, że uda mi się i czasami nadal niewierzę, ale z tym forum udało mi się już stracić prawie 8 kg! a innym jeszcze duuuuuuużo więcej.

Pozdrawiamam i będę zaglądać :)

No to się cieszę na współpracę :) :wink:

Ja muszę na aerobik iść, bo w przeciwnym wypadku w ogóle nie potrafię się zmotywować do ćwiczeń. Ja zrzuciłam w swoim życiu już 18 kg, ale ciągle mnie brat "jojko" dopada, no i znowu trzeba się za siebie wziąć :oops: :twisted:

Aktualnie zostało mi do zrzucenia ok 7 kg. Nie chcę być kościotrupem, myślę, że tak będzie w sam raz. Jestem typem gruszki. Moją bolączką są uda i brzuch.

W takim razie do jutra i ZACZYNAMY :!: :!: :!:
http://sirmi.ic.cz/teddy/213.gif

solitude,
dziękuję :)


Neurastenia,
obawiam się, że też nie potrafię się zmobilizować do ćwiczeń, ale innego wyjścia nie mam w obecnej sytuacji :roll: może w wakacje uda mi się pójść na siłownie. Póki co muszę się motywować myślami o tym jak to będzie pięknie gdy waga zacznie pokazywać 65 kg :)

18 kg? Długo Ci to zajęło? Najwięcej ile udało mi się schudnąć to 7 kg (z 69 na 62 kg), niestety, kosztem własnego zdrowia. Potem było jojo, potem znowu odchudzanie, znowu jojo, znowu odchudzanie itp. itd. aż waga pokazała 92 kg.Moja największa bolączka - uda, brzuch i biust. Ale damy radę, prawda?

No teraz już nie mam wątpliwości, że damy :!:

Nie chce mi się spać, więc troszkę napiszę :P

Ja byłam gruba ZAWSZE i to nie jest przesada :) Już w podstawówce w karcie zdrowa z okresowych badań zawsze miałam na czerwono podkreślone słowo OTYŁOŚĆ. I powiem Ci, że mnie to w ogóle nie interesowało. Specjalnie nikt się ze mnie głośno nie śmiał, jedynie wiadomo - uszy bolały od szeptów :P Ale mnie się dobrze żyło. I tak waga doszła do 75 kg przy wzroście 158 :x No i przyszła 8 klasa i pomysły na dalszą przyszłość. Jak większość osób stwierdziłam, że liceum będzie nowym etapem w moim życiu. Nie mając pojęcia o kaloriach i racjonalnych dietach po prostu głodowałam i już nawet nie pamiętam jak to dokładnie wyglądało, ale zrzuciłam ok. 7 kg. Przez całe liceum udało mi się wagę utrzymywać w okolicy 65 kg. Wiadomo, raz więcej, raz mniej :P

Co jest znamienne - np. w 3 czy 4 klasie liceum raczej nie przejmowałam się wagą. Ponieważ nie należę do nieciekawych i niespecjalnie urodziwych osób (co za narcyzm :oops: :P ) cieszyłam się z zainteresowania mną płci przeciwnej i przeżywałam życie w 100% niczym się nie zamartwiając. Poznałam swojego obecnego, wymarzonego chłopaka i świat był piękny :P

A potem przyszły studia. A na studiach same baby :) I człowiek, który zawsze chodził w czarnych, niezbyt pociągających ciuchach stwierdził, że może najwyższy czas odkryć w sobie kobiecość. Ponieważ uwielbiam się malować i potrafię to robić, a także całkiem nieźle idzie mi z doborem ciuchów (cholera, znowu narcyzm :P), więc wypadało tylko zrzucić balast, który zaczął mi troszkę przeszkadzać. No i tak trafiłam na dietę.pl i dzięki poradom i dziewczynom udało mi się zejść do 56/57 kg :!: Powiem Ci, że zatraciłam się bez reszty... Kondycję miałam znakomitą, potrafiłam ćwiczyć 5 h dziennie (aerobik + siłownia + basen), czułam się fantastycznie. DO tego 1000 kalorii i świat był u moich stóp! Obcisłe ciuchy, poczucie dobrego wyglądu i... ciągle mało. Zaczyna się myśl o tym, że jeszcze parę kilogramów i już będzie super... Zanika okres, rozpoczyna się leczenie hormonami... Smutek... depresja... JEDZENIE, JEDZENIE, JEDZENIE... I dupne JOJO... A potem to jak piszesz: zrzucanie, nabieranie, zrzucanie, nabieranie i wieczny dół, depresja, obwinianie siebie, zamykanie się w sobie, uprzykrzanie życia innym, mojemu Kochaniu...

A potem jeszcze zawirowania miłosne i kompletny dół :) No i nowe kilogramy :!: We wrześniu się pozbierałam i przez następne miesiące udało mi się znowu dojść do 58 kg i zmieścić w moje ulubione spodnie. No ale przyszły święta, teraz sesja i znowu jestem beczka :roll: Wiesz, mi się teraz tak dobrze o tym pisze, ale wciąż mam ogromne problemy z akceptacją i niską samooceną. Tak już z niektórymi z nas bywa. Ale staram się być optymistką i się w końcu pozbierać :P Tak więc znowu jestem gotowa do działania i bez przesadyzmów :twisted: :!:

Niestety mam też syndrom psychicznego grubasa. Widzę się co najmniej dwa razy bardziej grubsza, niż jestem w rzeczywistości (ponoć ;) ). Więc tragicznie nie jest, tylko trzeba się ograniczać, ujędrnić i odzyskać kondycję, hihi. A Ty mi w tym pomożesz :D :P :twisted:

PS Przepraszam za taki wywód, ale mnie naszło jakoś tak... Może ku przestrodze ;) Nie wiem tak naprawdę, dlaczego tak się to wszystko potoczyło. No ale trzeba teraz uważać :!:

No to jak mówiłam, na pewno nam się uda :D