Wersja do druku
Zmienic siebie czy tylko swoje cialo? A moze to jedno? Czy gubiac zbedne kilogramy zgubimy takze balast smutku, czy zyskamy kontrole nad wlasnym zyciem?
Trzymajcie sie dziewczyny, Wy pelne determinacji i Wy pelne watpliwosci. Jedno jest pewne: razem latwiej znalezc rozwiazanie.
pieknie napisane :lol: ja czytałam że osoby po schudnieciu jeszcze okolo 10 lat czują sie grubaskami...ja chyba bede czuła sie do konca życia...nie wolno zapominac i sobie folgowac bo jak sie zapomni to trud wyrzeczen kilku miesiecy przpaszcza sie w efekcie jo-jo :cry: .RAZEM DAMY RADE !!!!A co do zmiany ...to pewnie po czesci troszke sie tez zmieniamy -nabieramy pewnosci siebie ,budzi sie w nas sexapil...fakt jest jeden same dobrowolnie chcemy tej zmiany dokonac a nie dlatego ze ktoś mialby nas zmuszac.Pozdrawiam i zycze powodzenia :*!
ja schudlam (spoooro) i mimo ze czuje sie super laska to caly czas narzekam ze tu mi tluszczyk sie pojawia, non stop kontroluje wage i to co jem, i caly czas probuje sie namowic do cwiczen...to tak juz jest ze nie da sie od tego latwo uwolnic
A zeby tak być grubym i czuć się pieknym, zaakceptowac siebie....
to jest tak....mimo że schudniesz,nie umiesz pozbyć się tego obrazu siebie,grubej,nieatrakcyjnej,wręcz odpychającej. Ja jeszcze dwa miesiące temu ważąc 52 kg przy wzroście 1,75 sądziłam że nie jestem chuda,a wyglądałam już brzydko-za chudo wszyscy mi to powtarzali,...teraz mi się przytyło...ale znowu wziełam się za siebie:)
Glam a ile teraz wazysz? ja mam 173 cm i jak wazylam 51 to widzialam siebie nadal nie za chuda, wszyscy mowili ze wygladam zle, teraz waze troszke wiecej i ponoc juz jest lepiej ale rodzinka wymaga abym wazyla az 55;/
malao4 ehhh...tak od paru dni sie nie ważyłam ale ostatnio było 56,5 ,teraz zamierzam zejść do 54/55 bo wydaje mi się że taka waga będzie dla mnie odpowiednia:)
Glam, jeden kilogram ma dla Ciebie takie znaczenie? Podejrzewam, że w wyglądzie wielkiej różnicy nie będzie... Poza tym waga 55 kg przy 175 cm wzrostu to - delikatnie mówiąc - niewiele...
Jak tak czytam Wasze posty to wydaje mi się, że nie waga jest waszym problemem, ale nie potraficie sobie poradzić z kompleksami i zwalacie wszystko na wagę, bo tym najłatwiej manipulować...
Nie jesteście grube, nie macie problemów z nadwagą, dlaczego więc właśnie z tym walczycie? Nie lepiej zastanowić się, gdzie tak naprawdę leży problem i się nim zająć, zanim zaszkodzicie sobie nadmiernym odchudzaniem?
Czesc dziewczyny!
Cale zycie bylam puszysta i wydawalo mi sie, ze mi z tym dobrze. Zawsze zastanawialam sie czytajac takie posty jak w ogole mozna myslec ze jest sie grubym wazac 55kg!? (moja waga rekordowa to 93 przy wzroscie 1,62).
Teraz udalo mi sie dzieki diecie i cwiczeniom schudnac ponad 18kg i ... rozumiem o czym mowicie :)
Zlapalam sie na tym, ze ciagle jestem niezadowolona mimo, iz znajomi twierdza, ze efekty widac. Spodnie ze mnie leca, kupuje ciuchy o 3nr mniejsze ale ciagle jest mi zle.
(To chyba jest najlepsza droga do anorek´sji albo bulimii....)
Dlatego zaczelam walczyc tez z sama soba i pomaga! Od kiedy nakazalam sobie byc zadowolona z tego co osiagnelam... moja waga znow zaczela spadac! Chetniej ide do klubu na cwiczenia, nie szukam wymowek...
Takze niestety odchudzanie musi byc zmiana nie tylko ciala ale i ducha!
I uwierzcie mi: DA SIE TO ZROBIC! Pozdrawiam! Ania
Aniu, gratulacje!
Ania ma rację. Też zauważyłam, że łatwiej, szybciej i bez bólu zmienia się siebie (chudnie, przezwycięża słabości) kiedy się siebie lubi. Nie tylko swój wygląd, ale też charakter, osobowość, jest się spełnionym zawodowo albo poprostu usatysfakcjonowanym tym, co się robi na codzień.
Nie znaczy to od razu, że akceptuje się wszystko bezkrytycznie. Ale łatwiej jest rzeźbić ciałko podchodząc do niego z sympatią. Mówiąc sobie - robię to dla siebie i dla ciebie, ciałko. Zamiast patrzeć na swoje ciało jak na wroga i walczyć z nim (i samym sobą) dietą, ćwiczeniami i czym tylko się da. Kiedy robimy coś dla ciałka - przyjaciela sprawia nam to przyjemność i mamy satysfakcję z każdego, nawet najmniejszego efektu (w końcu pomagamy przjacielowi :) ). A walka nigdy nie jest przyjemna i zadowalająca, nawet kiedy osiągnie się początkowo obrany cel, natychmiast okazuje się, że to jednak nie było TO i zaś ciężko o wewnętrzną akceptację.
Przede wszystkim trzeba zmienić podejście do samego siebie. Zawsze będzie coś, co będziemy chwiały w sobie zmienić. Ale nie ma wyjścia - trzeba polubić to, czego nie da się zmienić. Trzeba polubić siebie.
Omega piękne słowa, zgadzam się z nimi w 100%. A Wy dziewczyny chyba trochę przesadzacie :? Ja również mam 173 cm wzrostu ale nigdy nie chciałabym ważyć 55kg :shock: Czułabym się wtedy chuda i pewnie w ogóle nie miałabym biustu. W tej chwili zastanawiam się, czy chudnąć do 60 czy poprzestać na 62-65. Wiem, że jeszcze sporo mi zostało ale to tylko kwestia czasu, powolutku dojdę do swojego celu i dojdę z uśmiechem na twarzy :D
omega83może i racja,problem nie leży w mojej figurze,tylko tam gdzieś w główce:((( ale niestety nie umiem sobie z tym poradzić:((( takie życie
Jedna z terapii to wyjac stare ciuchy z szafy- z okresu najwiekszej nadwagi i zalozyc na siebie i popatrzec w lustro i usmiechnac sie do siebie.
Drugi sposob, to obejrzec zdjecia z tego okresu a potem siebie w lustrze i usmiechnac sie :)
Trzeci sposob, to zajrzec w wyszukiwarke i poogladac sobie zdjecia anorektyczek.Im tez sie wydawalo ciagle, ze sa za grube.... A potem spojrzec w lustro i odpowiedziec sobie, czy chemy tak wygladac?
Kobieta z niedowaga jest 100razy mniej kobieca niz ta, ktora ma kilka kilo czy cm za duzo!
Nie mozna popadac w paranoje. Nie potrafie wyobrazic sobie siebie wazacej 60kg a mniej to juz w ogole...
I wiecie co? Zazwyczaj przyjaciele maja racje... wiec jak mowia, ze wygladasz szczuplo-uwierz, a jak zaczynaja sie martwic... to chyba tez cos znaczy....
a ja mam 170 wzrostu ... teraz wam cos napisze ...
-wzrost?
-170
-oczy?
-brązowe
-włosy?
-krecone
-waga?
-yyy....
to może być scenariusz rozmowy z czata , to może być rozmowa u lekarza ( wzrost,WAGA),to może być rozmowa miedzy koleżankami - oczywiscie w kazdym przypadku wyglądałaby inaczej jednak w kazdym przypadku jest wielkie zakłopotanie i wielki wstyd...Bo co?? Mam powiedziec że waże 86 kilo ? To czasem wiecej niż u jednego rosłego faceta :shock: .To powoduje moje kompleksy ...
Inaczej by było jak bym mówiła że waże 58 czy 55 kilo...wtedy byłaby duma.JESTEM TEGO PEWNA!Potrafie zrozumieć dziewczyny czemu walcza o taka wage...jakos przyjeło się że ...wzrost 175-170 i waga 55 kilo to tak idealnie...
Wiem wiem jakie są realia tzn. że wszystko zależy od budowy i aby nie przesadzac bo czasami sie to konczy żle.Ja sobie dałam taki cel...55 kg i na tym koncze - potem zdrowe odżywianie (w granicach 1800 kcal) i ćwiczenia na ewentualne niedociągniecia...I tak tez proponuje innym...Mam nadzieje że mi sie uda ! Aha pozdrawiam wszystkie zakompleksione ...jestem z wami i damy sobie rade :***!
Uff..ale sie rozpisałam ..hehe :lol:
a ja kiedys wazylam ok 60 kg , dla mnie to bylo duzo , zwlaszcza przy moim wzroscie (160cm) . Nie podobalam sie sama sobie i zle sie czulam , teraz waze 50kg i czuje sie rewelacyjnie , poprawil sie moj stosunek do samej siebie i do innych. Mysle ,ze wazne jest zeby kazda dobrze sie czula w swoim ciele a wtedy juz moze wszystko...
rany tyś o mnie napisała. odkąd sie odchudzam mam takie huuuśtawki nastrojów, ze sama ze sobą nie wytrzymuje, a i tak tyje
eh..... kiedys wazylam 84... moze i do 86 tez dochodziło... wiem co to wstyd z takiej wagi..... :(Cytat:
Zamieszczone przez marlenka85
Ja obecnie waze 66-68 jestem strasznie dumna z mojej wagi... bo wiem ze cieżko na nią pracowałam i pracuje nadal... gdy ktos sie pyta ile waze nie robie sie juz czerwona... ani wielce zakłopotana... z tych 2och "magicznych" cyfrCytat:
Inaczej by było jak bym mówiła że waże 58 czy 55 kilo...wtedy byłaby duma.JESTEM TEGO PEWNA!Potrafie zrozumieć dziewczyny czemu walcza o taka wage...jakos przyjeło się że ...wzrost 175-170 i waga 55 kilo to tak idealnie...
ja chce skonczyc na 50... nie wiel za ile ten cel osiągne... nie spieszy mi sie niewiadomo jak bardzo.. potem mnie zacznie gonić jojo i nigdy go nie złapie... teraz jem róznie .... kalorii dawno nie licze... jesli wiem ze przesadziłam nie jem wiecej... ew. jabłko... ćwicze... codziennie.. nawet jak mi sie strasznie nie chce.... powiedziałam sobie że musze !! skoro nie moge isc na rower .. to w domu.. seria zajmuje mi 15 min dziennie.. moze i to nie duzo.. ale wg mnie zawsze cos... jak zjem duzo za duzo.. ćwicze wiecej....Cytat:
Wiem wiem jakie są realia tzn. że wszystko zależy od budowy i aby nie przesadzac bo czasami sie to konczy żle.Ja sobie dałam taki cel...55 kg i na tym koncze - potem zdrowe odżywianie (w granicach 1800 kcal) i ćwiczenia na ewentualne niedociągniecia...I tak tez proponuje innym...Mam nadzieje że mi sie uda ! Aha pozdrawiam wszystkie zakompleksione ...jestem z wami i damy sobie rade :***!
Uff..ale sie rozpisałam ..hehe :lol:
Zakompleksione RULEZ ;) buziaki ;*
w nas jest siła , w nas jest moc :lol:
Ja wazylam 53kg przy wzroscie +/- 170 i powiem szczerze , ze czulam sie znakomicie i bylam wysportowana osoba. najlepszym sportem dla mnie byl jazda na motocyklu crossowym!!!.. Po urodzeniu dziecka zaczelam sie 'opuszczac' i podjadac, nie robilam wogole cwiczen i tak przytylam do 67kg. Teraz wzielam sie za siebie i po paru dietach dojechalam do 64kg.. 1 listopada powiedzilam dosyc i 100kcal dieta i cwiczenia codziennie!!!! BASTA teraz jestem przy 60kg.
Niedlugo mam zamiar zalozyc moje stare jeansy , ktore nosilam przed ciaza(nadal je trzymam :lol: ) !!! Moj cel to CZUC sie dobrze i akceptowac swoje cialo..
Powiem wam tak:
- nie mozna sluchac co nam mowia - za malo - za duzo.. Wazne jest zebysmy sie dobrze czuly we wlasnej skorze i ciele.. Oczywiscie nie przesadzajmy z jakimis wynalazkami , zeby nie popasc w anemie czy inne choroby..
Zycze wam osiagniecia celu !!!
--------------------------------------------------------------------------------
http://www.3fatchicks.com/weight-tra...kg/0/11/4/.png
moja dieta ulegała wachaniom ...
znowu walcze ...
i teraz bedzie juz dobrze:)
Tez wiem jak to jest gdy czlowiek czuje sie zle w swoim ciele. Przez wiekszosc mojego dotychczasowego zycia bylam raczej szczupla a potem przyszedl czas, ze przy wzroscie 167 cm doszlam do 76 kg. Czlowiek w srodku czuje, jakby swiat sie walil. Biorac jeszcze pod uwage to, ze wszedzie kreca sie chude laski, w sklepach ciuchy na mini kobiety.... mozna w depreche wpasc. W moim przypadku doszla jedna jeszcze rzecz. Moj chlopak wazy 65 kg przy wzroscie 170 cm. I jak tu sie nie zalamac? Ale wzielam sie w garsc, zaczelam dbac o siebie, poszlam do specjalisty i juz mam 6 kg mniej. I czuje sie swietnie. Jeszcze troche przedemna ale te 6 kg dalo mi takiego kopa i taka radoche, ze nawet sobie nie wyobrazacie. Cieszmy sie tym co osiagamy....zycze Wam tego z calego serducha!