a mnie tak trudno.....

cze...przez trzy lata chorowalam na anoreksje...to byly najgorsze trzy lata mojego zycia...teraz waze 63 kg(163cm)-ale czy teraz jest lepiej...?dla rodziny,bliskich,przyjaciol pewnie tak,w koncu nareszcie mam czym oddychac i na czym siedziec...waga wrocila a wszyscy mysla ze choroba minela...wiec czemu tak nie jest???dlaczego to wciaz moj najwiekszy problem,ktory zniszczyl mnie od srodka i powoli niszczy wszystko co bylo dla mnie do tej pory najwazniejsze?ile jeszcze tak wytrzymam...kiedy sie poddam....bo czuje ze nie daje juz rady.... :cry:

Nie poddasz się na pewno! Ta choroba jest mi bardzo bliska, choć to nie ja na nią choruję, jednak znam bardzo dobrze cierpienie osób, które przez to przechodzą. Spędziłam z takimi osobami bardzo dużo czasu i dzięki temu rozumiem jak męcząca i zagmatwana jest ta choroba. Pozdrawiam Cię!

Nie wiem, czy Cie to pocieszy, ale ja z anoreksji wyszlam. Co prawda teraz sie obzeram, wiec i tak jest zle, ale zycie ma dla mnie sens. Staraj sie nie myslec o jedzeniu. Tak planuj soebie czas, zeby w ogole nie miec czasu na myslenie o jedzeniu. Staraj sie byc z innymi ludzmi, czytaj jakies ksiazki (ale tylko ciekawe, bo przy nudnych tez bedziesz myslec o jedzeniu). Wiem, ze trudno jest przestac liczyc kalorie albo zjesc cos co zawiera chocby odrobine masla, ale tak trzeba. Trzymam za Ciebie kciuki.I wiem, jak to jest z rodzina, ktora rozumie to tylko bardzo powierzchownie...

Nie, nie. Źle mnie zrozumiałaś, ja nie mam anoreksji. Po prostu znam dobrze kilka osób, które na nią cierpią. Ze mną na szczęscie jest w porządku.

Jej anoreksja... W ogóle współczucia dla tych którzy wpadli w tą okropną chorobe... Ja nie znam nikogo kto na nią choruje... Ale i tak uważam tąchorobe za wstrętną :( Te wystające kościi w ogóle... Aleosoba która na nią choruje przecież sama w sobie nie widzi jak wygląda, zawsze uważa, że jest za gruba itd.