Wątek: a mnie tak trudno.....

cze...przez trzy lata chorowalam na anoreksje...to byly najgorsze trzy lata mojego zycia...teraz waze 63 kg(163cm)-ale czy teraz jest lepiej...?dla rodziny,bliskich,przyjaciol pewnie tak,w koncu nareszcie mam czym oddychac i na czym siedziec...waga wrocila a wszyscy mysla ze choroba minela...wiec czemu tak nie jest???dlaczego to wciaz moj najwiekszy problem,ktory zniszczyl mnie od srodka i powoli niszczy wszystko co bylo dla mnie do tej pory najwazniejsze?ile jeszcze tak wytrzymam...kiedy sie poddam....bo czuje ze nie daje juz rady....

Nie poddasz się na pewno! Ta choroba jest mi bardzo bliska, choć to nie ja na nią choruję, jednak znam bardzo dobrze cierpienie osób, które przez to przechodzą. Spędziłam z takimi osobami bardzo dużo czasu i dzięki temu rozumiem jak męcząca i zagmatwana jest ta choroba. Pozdrawiam Cię!

Nie wiem, czy Cie to pocieszy, ale ja z anoreksji wyszlam. Co prawda teraz sie obzeram, wiec i tak jest zle, ale zycie ma dla mnie sens. Staraj sie nie myslec o jedzeniu. Tak planuj soebie czas, zeby w ogole nie miec czasu na myslenie o jedzeniu. Staraj sie byc z innymi ludzmi, czytaj jakies ksiazki (ale tylko ciekawe, bo przy nudnych tez bedziesz myslec o jedzeniu). Wiem, ze trudno jest przestac liczyc kalorie albo zjesc cos co zawiera chocby odrobine masla, ale tak trzeba. Trzymam za Ciebie kciuki.I wiem, jak to jest z rodzina, ktora rozumie to tylko bardzo powierzchownie...

Nie, nie. Źle mnie zrozumiałaś, ja nie mam anoreksji. Po prostu znam dobrze kilka osób, które na nią cierpią. Ze mną na szczęscie jest w porządku.

Jej anoreksja... W ogóle współczucia dla tych którzy wpadli w tą okropną chorobe... Ja nie znam nikogo kto na nią choruje... Ale i tak uważam tąchorobe za wstrętną Te wystające kościi w ogóle... Aleosoba która na nią choruje przecież sama w sobie nie widzi jak wygląda, zawsze uważa, że jest za gruba itd.