Wersja do druku
Cześć dziewczyny! Jestem tu pierwszy raz.
Mam 38 lat. Zawsze byłam szczupła. W ciąży (pierwszej i drugiej) ważyłam 73 kg. Wychodząc ze szpitala ważyłam 68 kg. ale nie był to dla mnie problem. Szybko wracałam do dawnej wagi.
Niestety, moja obecna waga zaczyna się od szóstki. Przytyłam nagle, rok temu.
W ciągu miesiąca lub dwóch przybrałam 6 kg.
Walczę z nimi ale bez powodzenia. Udaje mi się jedynie schudnąć kilogram ale zaraz mam go ponownie. Dziewczyny pomóżcie!
Mam 164 i ważę 61 kg .
No to masz troszkę do zrzutu. Te 6 kg - no to do dzieła :D
Pomyśl, jak chcesz zrzucić te kilogramy. Ja jestem na SB, Waszka na MM, sporo dziwczyn na tysiącu. Musisz wybrać coś dla siebie :). I nie wierz w diety cud :), szkoda na to czasu :). Pozdrawiam równolatko :).
Dziękuję za odpowiedź Envi i Waszka !
Muszę zacząć, ale nie wiem od czego.
Myślałam o tysiącu ale to ważenie i przeliczanie mnie przeraża.
Od czego zaczęłyście??
Pozdrawiam
Hej, ja w lipcu będę miała 37 latek :D
Jeśli masz ochotę zajrzeć do mojego wątku, to na jego 65 stronie polecam fajną książeczkę z klasycznymi dietkami 1000, 1200 i 1500 kcal :P
Proste, łatwe i smaczne przepisy - a dlaczego ją polecam, to przeczytasz :P
Produkty z przepisów są zważone i podawana jest kaloryczność całego dania.
Warto kupić, bo taniutka a przepisy super :D
Zresztą jak się wdrożysz, to będziesz potrafiła na oko ocenić kaloryczność potrawy, liczenie, ważenie będziesz miała niejako w głowie :wink:
Dziewczyny, minął rok i 4 miesiace , dziś ma już 39 lat i ważę 65 kg.
Jeszcze w styczniu 2006 było lepiej ( 38 lat i 61 kg).
Co mam robić z tą wagą? Wiem, że jest bardzo źle. Taka gruba byłam tylko po urodzeniu dzieci. Ale na krótko- waga dosłownie sama mi spadała do 58-57 kg.
Nie chcę dalej tyć. Chcę schudnąc! Chcę znowu ważyć 58 kg!!!!!!!!!!!
Kochana Aann, nie ma co załamywać rąk, tylko brać się do pracy nad sobą :wink: :wink:
Dużo się ruszać, dietkować w granicach 1000-1200 kcal i waga będzie musiała spadać :!:
Dużo warzyw, 1-2 owoce dziennie, ograniczyć białe pieczywo na rzecz ciemnego i chrupkiego, dużo białka w postaci białych chudych serów, piersi kurczaka, ryb, jajek, zero słodyczy i pójdzie, jak z płatka!
Będę trzymać kciuki, ale zacznij coś robić w tym kierunku już dziś, nie odkładaj na jutro...
Pozdrawiam :P :P
Witaj!
Ja na Twoim miejscu zaczęłabym od zastanowienia się, skąd to przytycie. Czy słodycze, czy objadanie na noc itp. Czyli rozliczenie grzechów. A potem już tylko określić cel, dać sobie rozsządny czas (max 1 kg na tydzień) jest ok i chudnie się. Liczenie kalorii tylko na początku jest przerażające, potem już masz właśnie wszystko w głowie i nie musisz się tak męczyć.
Pozdrawiam i życzę sukcesów!
odchudzanie jest trudne, czasem nawet bardzo trudne, ale dzieki forum bedzie przyjemniejsze :)
Super tu jest! Cieszę się, ze tu trafiłam. Zaraz poczytam o Waszych zmaganiach.
Zaczynam dziś!
Będę się starała codziennie tu wpisywać.
Dzisiejszy wpis, sobota: wstałam o piątej (zbudził mnie sms). Postanowiłam, że skoro to mój pierwszy dzień zdrowego życia, to muszę się zważyć. Niestety, nie było to takie proste z powodu braku wagi w łazience. Cichutko, aby nie obudzić rodzinki, udałam się na poszukiwania tego niezbędnego w odchudzaniu urządzenia. W drugiej łazience też wagi nie znalazłam. Eureka! Ostatnio widziałam ją w garażu. I wyobrażcie sobie, co było potem. Zawsze ważę się bez balastu w postaci ubrań więc i tym razem musiałam tak zrobić bo kolejny kilogram, nawet spowodowany szlafrokiemi koszulą, na pewno by mnie dobił. Zatem stałam w tym garażu, na tej wadze, cała goła i z jednej strony smutna, bo 65 ważyłam 2-3 tyg.po porodach (przed porodem 73kg, zaraz po urodzeniu dzieci- 68kg).
Z drugiej strony, tliła się we mnie nadzieja, że może tym razem nie zboczę na manowce.
Jak tak stałam na tej wadze, to oświeciło mnie, że już dłużej nie chcę być gruba, że źle się czuję jak się nie ruszam i dużo jem. że wcale nie muszę jeść słodyczy i ptasiego mleczka. Że nareszcie mam czas dla siebie, bo przecież dom już zbudowany, dzieci podrosły i mają swoje zajęcia. Mam fajna pracę, może niezbyt płatną ale ją lubię i nie pochłania mi całego dnia. Że przecież mam wolną wolę i sama mogę decydować o tym, co jest dla mnie dobre i nie ulegać impulsom, emocjom i napychać się byle czym.
To takie moje rozgrzeszenie. Przyznaję się, że miałam dużo stresów w ciągu ostatnich 3 lat. Rekompensatą było jedzenie w nadmiernych ilościach, również słodyczy. Wcale w tym czasie nie ćwiczyłam, nie jeździłam na rowerze itd. Byłam okropna! Nie chcę tak więcej!
Moje centymetry (stan na dzień pierwszy - 28.04.2007)
łydka 39
nad kolanem 40
udo 59
biodra 104
pod pępkiem 93
nad pępkiem 83
pod biustem87
ramię 29
[quote="antestor"]Witaj!
Czyli rozliczenie grzechów - właśnie to zrobiłam.
A potem już tylko określić cel - mój cel - chcę wrócic do swojej normalnej wagi.
Dać sobie rozsządny czas (max 1 kg na tydzień) - czas mam - dwa miesiące a potem utrzymanie wagi.
Dziękuję Ci za te wskazówki! Są dla mnie bardzo cenne.
na razie jeszcze nie wiem jak zrzucić kilogram w ciągu tygodnia. Może mi o tym napiszesz?
Pozdrawiam cieplutko!
Kochana Kasieńko! Jestes piękna! Podziwiam Cię za wytrwałość.
Dziś zaczynam. Będziesz do mnie wpadać?
PS.Jak Wy robicie te suwaki z wagą?
Na śniadanie o 9.00- cztery chlebki Wasa 100%pełnoziarniste, 3 plastry łososia wedzonego i jeden plaster twarogu 0%.
Potem była herbata, rumianek. Teraz kawa z mlekiem.
Na obiad planuję 2 jajka sadzone, pomodor i troche kaszy.
Na kolację makaron razowy, czosnek, koncentrat pomidorowy, sałata z oliwą.
Nie umiem jeszcze liczyć kalorii ale wyglada mi ten dzisiejszy jadłospis na mocno kaloryczny. Ale to i tak będzie sukces, jeśli nie bedę dojadała między posiłkami. :!: :!:
I nie zjem wcale cukru. :!: :!:
PS. Robię bułeczki drożdzowe dla mojej rodzinki oczywiście. Obiecuję nie zjeść ani jednej. No moze raz tylko ugryzę aby sprawdzić jak mi wyszły. Tylko jeden kęs.
PS. Woda- nie mogę o niej ciągle zapominać. Muszę pić wodę. Jadę zaraz po zakupy i kupie dużo wody
PS. Koniecznie rower! Dziś zaczynam, po prawie trzech latach niejezdżenia. Chyba godziny nie wytrzymam ale na pierwszy raz to chociaż 45 minut muszę.
:idea: :idea: Dam radę bo chcę być szczupła
Hej!
Moim zdaniem bardzo ładny ten Twój jadłospis, zdrowy i raczej przyzwoita liczba kalorii (też w zależności od porcji, ale naprawdę wygląda ok). Ten 1 kg tygodniowo można osiągnąć jedząc właśnie 1200-1400 kcal i ruszając się, np. jeżdżąc na rowerku. To oczywiście sprawa indywidualna, musisz sama zobaczyć, jak to u Ciebie wygląda. Ja jadłam 1400-1500 i nie ćwiczyłam i schudłam. Chyba mam fajny metabolizm :D A jak będzie za wolno, to się nie zniechęcaj, najważniejsze, żeby wyrobić sobie odpowiednie nawyki i stopniowo uczyć się liczyć kalorie.
Ogólnie bardzo ładny miałaś dzień :D A i szczerze podziwiam to samozaparcie przy bułeczkach drożdżowych :D Ja mam w domu pokusy w postaci snickersów, które mój mąż sobie kupuje i zapomina zjeść (on ma problemy w drugą stronę - musi się pilnować, żeby jesc :wink: ) i leży ich zawsze parę na blacie w kuchni...
Pozdrawiam Cię serdecznie i życzę, żeby entuzjazm Cię nie opuścił!
Ja też gratuluję - naprawdę nieśły jadłospis - taki w sam raz, ani za dużo ani za mało.
Na dodatek zdrowo i to naprawdę się liczy :).
Pozdrawiam
A jeszcze a propos suwaków z wagą:
na tej stronce, na górze forum (pamiętniki odchudzania) jest wątek pt. zatrudnij strażnika wagi. Wejdź na niego, kliknij linka i możesz sobie zrobić. Albo kliknij np. na mojego, to wejdziesz na stronę anglojęzyczną i też będziesz mogła sobie zrobić takiego. Jakbyś miała jakieś problemy, to daj znać.
Pozdrawiam!
Oczywiście, że będę wpadać do Ciebie!!! :P
Z wielką przyjemnością :D
Jesteśmy rówieśnicami, ja skończę 38 lat w lipcu tego roku :wink: :D i dobrze mi z tym :lol: :lol:
Jadłospis miałaś bardzo fajny, sporo białka, a ono jest bardzo ważne w diecie odchudzającej i wtedy, gdy się dużo ćwiczy :)
Najzdrowsze tempo chudnięcia, to ok. 0,5 kg na tydzień, maksymalnie do 1 kg - szybsze tempo grozi efektem jo-jo, więc nie ma się co spieszyć, lepiej powoli, trwale i zdrowo niż szybko, na krótko i byle jak :P
To sprawa bardzo indywidualna, ja przez rok schudłam niecałe 10 kg, niby nic, ale wyrzeźbiłam ciało i teraz wyglądam dużo lepiej niż jak kiedyś ważyłam mniej niż teraz :wink: :wink:
Nie wiem, czy wiesz, ale tak naprawdę najbardziej wiarygodnym miernikiem chudnięcia nie jest waga, ale procent tłuszczu w organizmie - fachowcy tak właśnie mierzą chudnięcie.
Waga to nie wszystko!
Wyobraź sobie bardzo wysportowaną kobietę, z ładnie ukształtowanymi mięśniami, wyglądająca bardzo zgrabnie i ważącą przykładowe 60 kg / 165 cm wzrostu.
Procent tłuszczu w organizmie: 21.
I drugą kobietę: owszem nie jest gruba, ale nie ćwiczy, ma sflaczałe ciało, luźne i galaretowate - wygląda dużo gorzej od kobiety wysportowanej, choć waży przykładowe 58 kg, czyli prawie tyle samo, co kobieta wyżej - wzrost ten sam :wink: :wink: :wink:
Procent tłuszczu: 30!!!
Tak, tak, to możliwe :wink:
Kobieta wysportowana ważąca więcej wygląda dużo lepiej niż kobieta sflaczała a ważąca mniej...
Mięśnie ważą więcej od tłuszczu i 1 kg mięśni spala ok. 100 kcal na dobę nawet w stanie spoczynku, podczas gdy 1 kg tkanki tłuszczowej tylko 5 kcal na dobę - jest różnica, prawda? :wink: :wink:
Dlatego najlepszym miernikiem postępów zdrowego odchudzania, czyli pozbywania się tkanki tłuszczowej a nabierania tkanki mięśniowej, jest sprawdzanie poziomu tłuszczu w organizmie :P
Nieumiejętne odchudzanie często prowadzi do spalania mięśni, a to jest już bardzo szkodliwe dla organizmu.
Powodzenia życzę!!! Będę Ci kibicować :D :D :D
.... i przepraszam za ten wykład :lol: :lol: :lol:
Jestem i ja z Wami. Czytam Wasze listy i podziwiam Was za wytrwałośc i wiedzę.
Wczoraj się nie wpisałam, bo postanowiliśmy cały dzień spędzić poza domem. Wróciliśmy późnym wieczorem. Dzis rano się zważyłam- pół kg.mniej. Całkiem mi miło.
Plany na dziś:
- pić dużo wody
- rower minimum godzinę
- śniadanie - wasa 3 szt., dżem z fruktozą, twaróg 0% - pół kostki, jabłko
- kawa z mlekiem, jabłko
- obiad - cała mrożonka- marchew, kalafior, brokuł, ryż-1 łyżka, może dwie, duszona
pierś z kurczaka
- kolacja - kefir 0%, pomidor i ser .
Chyba plan mam dobry. Oby się udało go zrealizować i nic nie podjadać.
Co do bułeczek drożdżowych- to tylko dwa razy ugryzłam.
Plan dobry, ale pamiętaj o rybkach, warto je włączyć do diety i jadać minimum 2 razy w tygodniu :D :D :D
Dziękuję Kasiu, o rybach będę pamiętać.
Niestety mam problem z ilością jedzenia. Udaje mi się nie podjadać między posiłkami (ewentualnie jabłka, rzodkiewki, trochę rodzynek-musiałam) ale za to zjadam olbrzymie ilościowo porcje. Tak to nie schudnę.
Jakoś chcę się zabezpieczyć , jem więcej niz powinnam, aby wytrzymać do następnego posiłku. To w psychice siedzi. Przecież mogłabym tylko pół porcji, ale nie, coś mi podpowiada aby więcej, więcej, do syta.
Muszę z tym skończyć! Porcje mają być małe i już. Tak mówi rozum, ale emocje mówią coś innego. Czemu jestem taka emocjonalna?
Idę na rower. Dziś jadłam wielkie porcje więc nawet nie chcę pisać co jadłam.
Poprawię się jutro.
Na pewno się poprawisz :wink: :D :D
Pozdrawiam cieplutko :P
Wcale sie nie poprawiłam. Jest mi z tym bardzo źle. Nie wiem czy to wszystko ma sens. To zaczynanie a potem upadek. A tyle miałam optymizmu i wiary w to, że się uda.
Z jednego się cieszę- zaczęłam jeździć na rowerze, maszerować i wogóle więcej się ruszać. Niestety opycham się juz nawet między posiłkami.Istny horror!!!!!!!!!!!!!!
Po co się opychasz?????
Z głodu? jeśli nie, to szkoda żołądka, rozepchasz go sobie i będziesz jeść jeszcze więcej....
Fajnie, że się ruszasz, ale nie podjadaj :wink: :lol: :lol: :lol:
Dlaczego ja tyle muszę jeśc? Mam jakiś przymus wewnętrzny- jeść, jeść!
Całe szczęście, że piszę ten swój pamiętnik i czytam Wasze listy. Dzięki temu chociaż staram się wybierać do jedzenia to co zdrowe. Niestety, za dużo tego jest. I nie daję rady z trzema posiłkami. Około 12 robię się super głodna i wrzucam "co nieco".
Potem obiad ok.14, bo dłużej nie wytrzymam taka głodna. Oczywiście 16-17 też jestem głodna. Ńajłatwiej nie zjeść mi dużej kolacji. Na prawdę wystarczy coś malutkiego. Ale to pewnie dlatego, że cały dzień dużo jadłam i wieczorem nie jestem już głodna.
Czasem łapię się na tym, że wcale nie jestem głodna ale jem bo czuję się zdenerwowana, napięta wewnętrznie. Może powinnam coś na uspokojenie zażywać (ziólka sobie dziś kupię- melisal albo neospasminę, 4 butelki od razu wezmę i będę pić 3 razy po łyżce. Jeśli to mnie nie ukoi, to chyba psychiatra zostaje).
Psychiatra to może nie ale psycholog??
Ciekawe czy jest w stanie pomóc? ?
Ojej, a kto by dał? Dlaczego katujesz się tylko 3 posiłkami???? Przecież najzdrowiej jest jeść 5-6 małych posiłków w odstępach nie dłuższych niż 3 godziny.Cytat:
Zamieszczone przez aann
Jedząc w ten sposób, chronisz siebie przed napadami głodu, utrzymując stały poziom cukru we krwi.
Skąd wzięłaś te 3 posiłki? Chyba bym zwariowała, jak bym miała jeść tylko 3 razy dziennie :lol: :lol: :lol:
Zjadaj śniadanie, potem II śniadanie, obiad, podwieczorek i kolację :D :D
A psycholog na pewno by pomógł, psychiatra jak najbardziej też, skoro czujesz, że masz zaburzenia odżywiania, to pójdź koniecznie do specjalisty!
Pozdrawiam :D
Kochana, rozumiem CIę doskonale... miałam ten sam problem i zaczęłam tracić to, co już osiągnęłam. Na szczęście forum mi pomogło, dostałam super motywację i na razie się trzymam. Ja zawsze zjadam 5 posiłków, trzy sprawiają, że jestem strasznie głodna i rzucam się między nimi na jedzenie. Jak sobie rozłożysz kcal na 5, topowinno być lepiej. Co 3 godzinki planowo coś sobie zjadam i jest znacznie lepiej wytrwać. Co prawda czasem jestem głodna po godzinie, ale piję zieloną herbatkę, ewentualnie kawkę i jakoś doczekuję do kolejnego posiłku.
Jeżeli chodzi o przymus jedzenia, to jest to objaw nerwicowy i jeżeli jest Ci z tym źle, to naprawdę możesz gdzieś pójść. Ludzie często na samą myśl o pomocy psychologicznej albo psychiatrycznej czują się strasznie zawstydzeni i męczą się sami. Możesz zacząć od psychologa, ale takiego, który zna się na zaburzeniach żywienia albo nerwicach, bo można trafić tak, że wydajesz kasę na nic nie wnoszące rozmowy. A psychiatra to nie taki człowiek, który zajmuje się najcięższymi przypadkami schizofreników. Do psychiatry można pójść, jak masz nawet łagodną depresję, albo właśnie napady jedzenia. Tylko psycholog z Tobą pracuje rozmową, a psychiatra przepisze leki. Są takie leki nowej generacji, które są b. łagodne, działają delikatnie antydepresyjnie i przeciwlękowo i działają też na różne czynności przymusowe (w tym jedzenie). Przyznam się, że biorę takie leki - miałam jakis czas temu lekką depresję, dostałam je i przy okazji przestałam mieć napady jedzenia. Taki bonus :wink: Pomyśl o tym, bo można sobie pomóc właśnie w ten sposób.
Pozdrawiam CIę i całuję, wiem, że sobie poradzisz!
.... ja przez 2 lata leczyłam się z depresji, chodziłam do psychiatry, na sesje psychoterapeutyczne do psychologa, to żaden wstyd!!!!
Przez 2 lata brałam leki, wyzdrowiałam :P teraz zresztą też biorę, ale w minimalnej dawce i tylko na noc :wink:
To lekarz, jak każdy inny!
Pójdź koniecznie, po co się tak męczyć!
No nareszcie zdrowe podejście!
Gratuluję, Kasiu, wszystkiego: wyjścia z depresji i PRZEPIĘKNEGO ciała (zawsze jak patrzę na Twoje posty, to podziwiam zdjęcia :D ) aann, słuchaj mądrej kobiety! :D
Pozdrawiam!
Jak czytam Wasze odpowiedzi, to myślę sobie, że to nie mozliwe abym potrzebowała pomocy psychiatry. Jestem przecież normalna i nie potrzebuje się leczyć. Ale zaraz potem przypomina mi się artykuł, który czytałam o alkoholikach (nie wyjdą z nałogu jeśli nie uwierzą że mają ten problem). Mi też się nie chce wierzyć, że mam problem z nałogiem jedzenia. Wiem, że jest coś nie tak ale to nie moja wina tylko hormonów i cyklicznych przemian w organizmie. Przecież jak tylko zaczyna się nowy cykl, to 2 tygodnie jest ok. Po tym czasie wstępuje we mnie "nowy duch". Jestem spięta i znerwicowana i tylko opychanie się pozwala mi rozładowac to napięcie i nerwy.
Ale może to nie jest tak jak myślę. Moze właśnie powinnam się leczyć a tylko tego faktu nie dopuszczam do swojej myśli.
Napiszcie proszę jakie są ceny u psychologa czy psychiatry tzn. ile kosztuje taka wizyta i jak często trzeba tam chodzić. I jeszcze, czy można zachować anonimowość, czy trzeba podać swoje dane (mieszkam w malutkim miasteczku i jakoś mi nie w smak chodzenie po pomoc do takich specjalistów).
Pozdrawiam Was i dziekuję za wpisy. Na prawdę się o mnie troszczycie.
Ja też jestem normalna a jednak chodzę do psychiatry.Cytat:
Zamieszczone przez aann
Co to znaczy "normalny", czy to ktoś taki, kto nie musi być zapięty w kaftan bezpieczeństwa? jeśli tak, to ja jestem normalna :wink:
Cytat:
Zamieszczone przez aann
Mieszkam w Warszawie, gdzie ceny są dużo wyższe niż gdzie indziej, więc nie wiem, czy jest sens je podawać, poza tym to psychiatry można dostać się w ramach NFZ.
Ja na sesje psychoterapeutyczne do psychologa chodziłam prywatnie i płaciłam 70 zł za 45 minut a do psychiatry do Poradni Leczenia Zaburzeń Snu, gdzie się leczę, chodzę za darmo :wink:
Pytasz, jak często trzeba chodzić? To stwierdzi lekarz, to on zdecyduje .....
Każdy pacjent ma inne potrzeby, inne problemy.
Ja na sesje chodziłam przez rok w każdą środę.
Poza tym widzę, że martwisz się o swoje dane, przecież lekarza obowiązuje tajemnica zawodowa!!!!!
I widzę, że jednak mieszkanie w małej miejscowości, musi być straszne, skoro obawiasz się pójść do psychiatry, bo "ktoś może się dowiedzieć" .........
Ciezkie to dla mnie przeżycie, ta cała akcja z psychiatrą. Myślę o tym od rana.
Raczej sie zdecyduję. Kasiu, czy dobrze tolerujesz te leki?
Ciezkie to dla mnie przeżycie, ta cała akcja z psychiatrą. Myślę o tym od rana.
Raczej sie zdecyduję. Kasiu, czy dobrze tolerujesz te leki?
Dobrze :P z tym, że ja już nie biorę ich na depresję, bo zostałam wyleczona, ale jako dawkę podtrzymującą ułatwiającą spokojny sen, bo cierpię od kilku lat na bezsenność, która pogłębiła się w trakcie depresji.... no i jest to inny lek niż ten, który brałam przez 2 lata, gdy leczyłam się z depresji.
Ty przecież nie cierpisz na depresję, tylko raczej na zaburzenia nerwicowe, dlatego koniecznie powinnaś zgłosić się do specjalisty!!!!
Kochanie, to lekarz, jak każdy inny, nie ma się, co wstydzić :wink: dla Ciebie to będzie wielkie przeżycie, a dla niego to chleb powszedni :wink:
Dobrze :P z tym, że ja już nie biorę ich na depresję, bo zostałam wyleczona, ale jako dawkę podtrzymującą ułatwiającą spokojny sen, bo cierpię od kilku lat na bezsenność, która pogłębiła się w trakcie depresji....
Ty przecież nie cierpisz na depresję, tylko raczej na inne zaburzenia nerwicowe i związane z tym zaburzenia odżywiania, dlatego koniecznie powinnaś zgłosić się do specjalisty!!!!
Kochanie, to lekarz, jak każdy inny, nie ma się, co wstydzić :wink: dla Ciebie to będzie wielkie przeżycie, a dla niego to chleb powszedni :wink:
jak sie leczy nerwice i te zaburzenia odżywiania? Mozna przyjmować leki i juz?
Oj, dwa razy mi się wysłało :oops: :oops:
Leki na pewno pomogą, ale nie wystarczy łyknąć tabletkę i już po sprawie, w przypadku każdego zaburzenia nerwicowego czy epizodu depresyjnego, farmakologię należy wesprzeć pracą nad sobą z psychologiem :wink:
aann, to naprawdę nic takiego strasznego! tylko brzmi strasznie - ojej, idę do psychiatry. Ale naprawdę nie ma się czym martwić. jeżeli tak wolisz, to może jedź sobie do innego miasteczka, albo do najbliższego dużego miasta do jakiejś poradni zdrowia psychicznego NFZ i nikt nigdy się o tym nie dowie. Ja mam leki na depresję, które też leczą nerwice. Są łagodne i toleruję je świetnie, czuję się naprawdę dobrze, aż nie mogę uwierzyć, że można żyć bez codziennych dołów... a człowiek z depresją czy nerwicą to nie "nienormalny" w sensie choroby psychicznej. To są zaburzenia emocjonalne, a nie choroby psychiczne i nie ma się czym martwić.
Pozdrawiam i wspieram w podjęciu decyzji!
Już ja i antestor będziemy czuwać nad Tobą :wink: :wink: :D