Słonecznikowy pamiętnik :-)

Hello kochane istotki :-)
Parę słów tytułem wstępu...
Pożyłam sobie parę tygodni w całkowitym oderwaniu od rzeczywistości, szczęśliwa i radosna jak szczeniak na wiosennej łączce... no, wiadomo, jak to jest kiedy się człowiek zakocha :mrgreen: Może niektóre z Was pamiętają, że z dietą problemów wtedy nie miałam :-) Ach, cudne to były czasy. Niestety teraz moje kochanie wyjechało na miesiąc na pastwę długich samotnych godzin mnie tu zostawiając... Samotnych tym bardziej, że znajomi zakuwają do sesji albo pracują, a ja jak na złość nie mogę sobie zajęcia znaleźć. I cóż się okazało? Ano to, czego się bałam, że złych nawyków tak szybko wykorzenić się nie da i w chwilach, nazwijmy to, mniejszego szczęścia, wracają jak bumerang. W chwili obecnej, na ten przykład, pocieszam się czekoladą. Za którą zresztą nie przepadam, ale nieźle podnosi poziom serotoniny czy siakiegoś innego biesa we krwi.
Dlatego, Towarzysze i Towarzyszki niedoli, czas wprowadzić w życie nowy plan gospodarczy :mrgreen: Jedzenie "na zawołanie" odpowiadało mi najbardziej, niestety ostatnimi dniami od kęsa do kęsa i jak narkoman wpadłam znów w nałóg pocieszania się nim... Cóż, gdyby K. tu był, pewnie by mnie szybko wyleczył :mrgreen: (pozdrawiam Cię Słoneczko, chociaż najpewniej i tak tego nie czytasz :-) ), ale przecież wiecznie nie będzie tak cacy, żeby o jedzeniu zapominać...
Przejdźmy wreszcie do meritum :-) Przerabiałam 1000 kcal, nie chcę do tego wracać. Przerabiałam dietę białkową, to nie dla mnie - bardzo mnie osłabia, a poza tym nie mam do niej warunków w domu, podobnie jak do ŻO. Najbliższa ideałowi wydaje mi się "Prosta dieta" (www.prostadieta.pl ), bo moim problemem jest podjadanie i zajadanie stresów, smutków i w ogóle, wszystkiego co się tylko da zagryźć.
Plan:
3 posiłki dziennie: 11.00, 15.00, 18.00. Do tego godzinka ćwiczeń (wszystko jedno, jakich, byleby były). I na razie żadnych więcej założeń, nie chcę sobie komplikować życia bo czuję przez skórę, że to mi pomoże pozbyć się tego paskudnego nawyku jedzenia zawsze i wszędzie.
Jak widzicie, nie jest to typowa dieta, dlatego założyłam własny pamiętnik - te "grupowe", mimo że niezmiernie sympatyczne, nie nadają się dla mnie, bo przeważnie opierają się na większych ograniczeniach, jak liczenie kcal czy IG... A ja nie chcę...

Będę tu wpisywała swoje codzienne posiłki i ćwiczenia, po prostu mi to potrzebne :-) Jeśli ktoś będzie mnie tu odwiedzał to będzie mi bardzo miło :-) Chociaż sama świadomość, że ktoś może to czytać, też już wystarczy...
No, po tym słowotoku czuję się pełna sił do rozpoczęcia nowego, lepszego życia :mrgreen: Zobaczymy, jakie będą efekty :-)

Do zobaczenia jutro :-)
Sun.

ŻYCZĘ WYTRWAŁOŚCI I POWODZENIA!

A PRZYŁĄCZYĆ SIE MOŻNA?

bo ja mam podobnie! zawsze na cos mam ochote, co jest zakazane w diecie co ja wlasnie probuje wdrozyc! :(
na razie postanowilam cwiczyc (przez ostatni tydz mi wychodzilo, ale w tym guzik :roll: )
i nie jesc slodkości (to za toi wychodzi mi w tym tygodniu w przeciwienstwie do poprzedniego)

a teraz lecę na poleconą pezz Ciebie stronke

Hej Milas :-) Dzięki za życzenia :-) Przyłączyć się, jak najbardziej, można, mało tego, bardzo bym się cieszyła, gdyby ktoś jeszcze ze mną chciał się troszkę pozmieniać na lepsze :-) Jeśli będziesz miała troszkę czasu to napisz co byś chciała osiągnąć przez dietę - łatwiej będzie później się motywować, kiedy stopniowo będziesz zbliżać się do celu :-) Ja chciałabym przywrócić sobie naturalne podejście do jedzenia ("jem po to, żeby żyć") i radość z ćwiczeń (bo ostatnio mimo woli traktowałam je tylko jako spalacze kalorii, a tak absolutnie nie może być...)
Buziaczki, do zobaczenia wieczorem :-)
Sun.

o Tyyyyyyyyyy! :twisted:
Powinnam się nie wpisywać za ignorancję mojego posta... 8)
Mam jednak nadzieje, ze zajrzysz czasem na "stare śmiecie" bo ja na Twoje "nowe" będę zaglądała często :P
o ile można :D
Ha! Sun, wypowiadasz wojnę słodyczkom? Czy może jeszcze czemuś?:)
:D

Toffiiii...!!! :-*** :-) Kotkuu, nie gniewaj się, to nie była celowa "ignorancja"... :-) Ja po prostu kłopoty z koncetracją ostatnio mam :mrgreen: Obiecuję poprawę i częściejsze odwiedzanie "starych" przyjaciół ;-)
Wojna słodyczom... heh, można tak powiedzieć, chociaż nie do końca :-) Nie mam zakazanych potraw, cały sęk w tym, żeby jedzenie było jedzeniem, a nie pocieszaczem. A słodycze potrafią pocieszać, oj, potrafią... Tylko za jaką cenę :-)

Dzisiejszy dzionek zaczął się nieźle, energia mnie rozpierała (hmm... czyżby to miało coś wspólnego z wczorajszym tajemniczym zaginięciem jogurtowej Terrawity z barku? :wink: ), i pojeździłam na rowerku po okolicy przez jakieś 1,5 godz... Dłużej nie dałam rady, bo słońce przypomniało sobie nagle, jaką to porę roku mamy i zabrało się do rzeczy z zapałem godnym pozazdroszczenia :-)
Śniadanko: jogurt bananowy z muesli Jogobelli
Obiad: Miseczka czereśni, parę różyczek kalafiora, miseczka gotowanego bobu
No, po tym byłam tak zapchana, że o kolacji nawet mi się myśleć nie chciało, ale oczywiście, ponieważ dziś pierwszy dzień mojej diety, tradycyjnie trzeba było spotkać się ze znajomymi, zjeść loda, zjeść grzankę... Eh, niech to będzie zamiast rozbitego kieliszka za powodzenie mojej diety 8)
Buziaczki, idę zbierać siły na dalszą walkę ;-)
Sun.

Dobra, dobra- wybaczam :D
Masz rację, pisząc, że jedzenie było jedzeniem, a nie pociszaczem... jak ja to dobrze znam. 8)
Zły dzień w szkole- batonik, a nawet 2.
kłótnia z kolegą- ciasteczko, a nawet 12 :P

Życzę Ci racjonalnego odzywiania i woli walki :)
Jestem z Tobą! :D

Uff, witam z powrotem :-)
Szybciutko streszczam wczorajszy i dzisiejszy dzień (osoby o wrażliwych nerwach, nie czytać proszę, zwłaszcza kolacji ;-) )
09.07.2004
Śniadanie: banan, filiżanka otrąb owsianych
Obiad: 2 mielone kotleciki sojowe, 1 ziemniak, mizeria
Kolacja: znów 2 mielone + 3 małe pomidory + mały kubek jogurtu nat.
Ruch: 1,5 godz. roweru
10.07.2004
Śniadanie: kromka chlebka benus (taka długa) z serkiem wiejskim (który mi zaraz z tego chlebka spłyyyynął... ale w sumie lubię takie papki :wink: ), plasterki ogórka
Obiad: 1,5 grzanki z serem i szynką, miseczka surówki z kapusty pekińskiej i marchwii, 2 małe pomidory
Kolacja: mała kajzerka z szynką (+ "smarowanie"), inka z mlekiem...2 kawałki babki...niezidentyfikowane ilości słonych paluszków. Impreza rodzinna po prostu... Ale to wszystko właściwie w ramach 1 posiłku (rozciągniętego w czasie do ponad godziny ;-) i przed 18.00.
Ćwiczenia: 3 godziny porannego łażenia po giełdzie z elektroniką (konik taty :-) ), 2 godz. sprzątania mieszkania (konik mamy :mrgreen: ), 20 min. ćwiczeń "ogólnych" (brzuch, uda, pośladki)

Nie jest zbyt dobrze, ale i tak się nie poddam, stopniowo przyzwyczaję się pewnie do mniejszych i bardziej uporządkowanych ilości jedzenia... A już koniecznie kolacji :-) Ale to przyjdzie z czasem :-)
Całuski :-)
Sun.

chciałabym mieć Twoją obecną energię :)
Ściskam.
uda Ci się- jestem o tym przekonana!

Hej, hej :-)
Toffi, enegrię to ja mam, szkoda, że nie z kosmosu tylko bardziej prozaicznie... z kalorii :lol:
Mój admin znów cuś grzebie po kablach i neta mam rzadziej, niż modemowcy :-/ Przez co nie mogłam Was przez ostatnie dni raczyć moimi jadłospisami ;-) A teraz nie chce mi się tego wszystkiego odtwarzać, było w każdym razie wg zasad prostej diety, chociaż czasem z małymi grzeszkami typu pomidor między posiłkami :-) Ruszanie ciałka z kanapy też w normie, a nawet ponad :-) Zadowolona jestem ogólnie :-)
Jutro wyjeżdżam do dalszej rodzinki na dwa tygodnie, będę się bawiła w farmera-zbieracza, mam nadzieję, że spalę w tych sadach i lasach więcej, niż podjem w międzyczasie :mrgreen: Trzymajcie kciuki, i do zobaczenia, mam nadzieję, że już przy lepszej pogodzie! :-)
Sun.

Witajcie z powrotem! 8)
Ufff, jak dobrze być już wreszcie we własnym domku, z własnym trybem życia i własnym wyżywieniem! Życie na wsi jest sielskie i słodkie, ale na dłuższą metę dla mnie - urodzonego mieszczucha - męczące nieco... Zwłaszcza z widmem kochającej pulchniutkiej cioci, która ma łzy w oczach kiedy zabiedzona Sun nie zje ostatniego kawałeczka mięsa z talerza ;-) Koszmarek ;-) Nie wiem, czy schudłam (waga kaput), pewnie nie, bo przy tych obiadach, wieczornych grillach i łasuchowaniu w sadzie nawet moja zwiększona aktywność nie pomogła. Ciuchy ciągle przyciasnawe, chociaż chyba trochę poprawiły mi się proporcje ciała (brzucho mniejsze, tylko jakim cudem? ;-) ).
No a od dzisiaj jest już tak, jak być powinno (mniej więcej :-) )
Zjadłam:
Na śniadanko (10.00): miseczka muesli (Sante+ płatki owsiane) z jogurtem naturalnym, trochę wiśni (dokładnie: 21 sztuk :mrgreen: )
Obiad (15.00): zupka pomidorowa z makaronem i 2 kawałki babki cytrynowej (szlaken traffen ;-) na szczęście kawałki niewielkie, razem miały objętość mojej zaciśniętej spracowanej piąstki :-) )
Kolacja (17.30): miseczka mizerii (tradycyjna, ogórki + trochę śmietany), duży pieczony ziemniak, 1 pomidor
Ćwiczyłam:
2 godziny na rowerze, teren dość urozmaicony, w tempie raczej spacerowym (potem okazało się, że w tylnej dentce powietrza jak na lekarstwo, a ja już zdążyłam się załamać, że jestem ofiara losu i pod głupią górkę nie potrafię wjechać ;-) )
Wieczorem będzie jeszcze ok. 50-100 brzuszków

To by było tyle na dzisiaj, cieszę się, że znów jestem z Wami :D

Kochany Sunflowerku :D
Czy widzialas jakie piekne, ogromne, urocze sloneczniki mozna teraz kupic w kwiaciarnach?
Ja tez dawno nie bylam na forum - wakacje, wyjazdy - inne zycie 8) . Wlasciwie nigdy nie udzielalam sie aktywnie i chyba nie bede. Nie mam kaloriowego podejscia do odchudzania i dlatego wlasnie ucieszylam sie ze znow jestes, bo bardzo Cie rozumiem.
Bardzo fajna ta prosta dietka, jak do niej dotarlas?
Ja sie wlasnie powoli zabieram do zmiany nawykow zywieniowych - wakacje to chyba najlepszy czas na takie zmiany. Jestem naladowana energia, sloncem i duza dawka snu, poza tym zyje poza codziennymi schematami i codzienna rutyna. Kiedys myslalam ze wlasnie ten spokoj i rutyna codzennosci to najlepszy czas na zaczynanie. I faktycznie, dobrze zaczynac, kiedy jest sie w domu, ale z drugiej strony wlasnie podroz, wyjazd, oderwanie od codziennosci pozwala spojrzec na zycie z innej strony i naladowac ta niezbedna energia.
I wlasciwie nie napisalam sobie postulatow, nie wybralam konkretnej diety, bo przeciez dobrze wiem, co trzeba zrobic zeby schudnac, w terorii jestem swietna, gorzej z praktyka. Co wiecej, znam siebie, mam duzo przemyslen w tym temacie... wiec, cholera, dlaczego dotychczas sie nie udalo :?: :?: :?:
Nie wiem, gdzie tkwi blad...
Najlepsza rzecza jaka moglabym dla siebie zrobic to rzucenie slodyczy. To chyba glowny i najwazniejszy postulat. Najsmieszniejsze jest to, ze ja juz od dawna o tym wiem, od dawna z tym walcze... :? z marnym (szczegolnie ostatnio) skutnkiem.
W kazdym razie, zycze duzo sily, pogody slonecznej i optymizmu. 3mam kciuki i wiem, ze Ci sie uda. Jestes madra istotka. Pozdrawiam serdecznie

Hej Poloninko :-)
Bardzo Ci dziękuję za miłe słowa! Od razu zrobiło mi się raźniej na duszy jak to przeczytałam :-) Zawsze zresztą, jak czytam jakiś Twój wpis mam wrażenie, że jesteśmy bardzo do siebie podobne jeśli chodzi o dietę, podejście do jedzenia i odchudzania... a jeśli tak jest rzeczywiście, to szczere kondolencje, bo tylu problemów, prawdziwych i urojonych, ze swoim jedzeniem co ja to chyba nikt nie ma :lol:
Słoneczniki, a owszem, widziałam i też się zachwycałam :-) I nie tylko w kwiaciarniach, na wsi, z której właśnie wróciłam, też ich prawdziwy wysyp. Mrauk :-) Kocham te kwiaty, takie małe słoneczka :-)
Co do prostej diety, to ja właściwie od zawsze miałam zakodowane, że właśnie tak powinnam sobie ustawić jedzenie, ale wiadomo, dopóki ktoś tego nie wyłoży jasno i dosłownie, to będę się wykręcać, podjadać (bo musi być dużo małych posiłków dziennie ;-) ) itd... A samą stronkę ktoś polecił wiecznie odchudzającym się dziewczynom (ja, ja!) jako sposób na normalność. I rzeczywiście, to najlepsza dieta, jaką do tej pory znalazłam i nie zamierzam jej zmieniać :-)
Fajnie, że masz energię na zmiany, jestem z Tobą całym sercem :-) I rzeczywiście oderwanie się od rutyny i zajęcie czymś, co lubisz jest zbawienne, ja wtedy całkiem zapominam o jedzeniu :-) I właśnie wtedy wiem, co to znaczy jeść, żeby żyć, a nie na odwrót :-) I wiesz co... piszesz, że masz na temat jedzenia sporo przemyśleń i wiedzy... może to jest właśnie problem? Może za dużo myślisz na temat tego, co możesz zjeść a czego nie, i to jakoś zakłóca głos organizmu, który ma akurat ochotę na szklankę mleka z miodem wieczorem mimo, że to laktoza i glukoza i nie powinno się na noc, bo się odłoży... Nie wiem, tak sobie gdybam, bo też dużo nad tym myślałam :-) i doszłam do wniosku, że w moim przypadku za dużo wiedzy i przemyśleń dot. jedzenia szkodzi. Teraz po prostu się nie przejadam, unikam junk foodu i ruszam kiedy tylko mam okazję. I to jest recepta dla mnie, po dwóch dniach (tak, wiem że to dużo :lol: ) takiego trybu życia czuję się po prostu lepiej. Przedtem byłam albo przejedzona i nie miałam siły ani ochoty nic robić, albo wygłodzona i wtedy, o dziwo, miałam energię, ale wszystkie moje myśli skupiały się na jedzeniu i chudnięciu - a chyba nie na tym ma polegać życie...
Uff, ale się rozpisałam :-) Ale to jakoś pomaga mi przypomnieć sobie, co i po co robię i że nie warto robić znów głupstw dietetycznych, bo to się zawsze mści. Mam nadzieję, że Ty też znajdziesz dla siebie najlepszy sposób na to, żeby po prostu dobrze się czuć, psychicznie i fizycznie, wtedy ciało też się odwdzięczy i wypięknieje nawet nie będziesz wiedziała kiedy :-)

Ok, a teraz szybciutko dzisiejsze menu:
Zjadłam:
Śniadanie (10.00): 2 grzanki bez tłuszczu z chlebka razowego z serkiem homogenizowanym, inka z mlekiem
Obiad (15.00): mała miseczka wiśni pół godziny przed, kilka ogórków małosolnych, 1 gotowany ziemniak z natką pietruszki, kotlet (1/2 piersi z kurczaka w panierce)
Kolacja (17.30, a więc za chwilę :-) ): grahamka (z mnóstwem ziarenek, pyszna :-) ), szklanka mleka 3,2%
Ćwiczyłam:
Na razie tylko godzinka sprzątania mieszkania i trochę gimnastyki, kiedy mi się przypomni. Na dworze od dwóch godzin mżawka :-( Jak przestanie, to będzie jeszcze 1,5 godz. roweru :-) A wieczorem 200 brzuszków, nożyce, pompki i inne takie :-)
Pozdrawiam cieplutko Ciebie Poloninko i wszystkich, którzy tu zaglądają :-)
Buziaki,
Sun.

Niniejszym melduję, że mżyć nie przestało, a ja na rower i tak poszłam :mrgreen: 2 godzinki jazdy, 1-sza spacerowo, dla relaksu, a w drugiej jakiś diabeł we mnie wstąpił i prawie (nieliczne) samochody wyprzedzałam :lol: I nie jestem, kurczę, zmęczona, czuję się cudownie :D Tym bardziej, że wskrzesiła mi się chyba naturalna potrzeba ruchu, po prostu MUSIAŁAM iść dzisiaj na ten rower, nie żeby spalić kalorie, tylko rozproszyć gdzieś tą energię, która mnie rozpierała :D I rozpiera nadal, więc po rozgrzewającej herbatce idę ćwiczyć brzuszki :lol:
Dobrej nocki wszystkim! :-)
Sun. (wulkan energii :lol: )

Uff, co za senny dzień... Wulkanem energii to może i jestem, ale dzisiaj deczko wygasłym :-) Pół dnia w bibliotece (jako wzorowa siostra wypisywałam sisterowi materiały na pracę zal. na wrzesień), a drugie pół próbuję się obudzić, co mi nie bardzo wychodzi, więc tylko wpiszę jedzonko i ćwiczenia i idę lulać :-)
Zjadłam dzisiaj:
Śniadanie (9.00): miseczka owsianki, parę łyżeczek serka homogenizowanego
Obiad: 13.00 - spore jabłko, 15.00 - drożdżówka z makiem, Kubuś
Kolacja (18.00) - szklanka koktailu malinowego, grahamka
Ruch:
2,5 godz. spaceru - w ramach rozruszania kości po tym kilkugodzinnym siedzeniu... (zieeew)
Jak widać jadłospis trochę mi się rozwalił przez tą bibliotekę, aż się boję myśleć, co będzie po powrocie na uczelnię... ale to dopiero za dwa miesiące :-)
Buziaczki,
Sun.

Kochany Sunflowerku!
Dziekuje za cieple slowa :D
Ja wlasnie zaczelam. Dzien co prawda nie byl ubogi w jedzenie, ale slodyczy nie ruszylam, a i to dobre na poczatek.
3maj kciuki za moje 'normalne jedzenie', a ja za Ciebie, chociaz radzisz sobie tak dobrze, ze chyba po prostu bede zyczyc - oby tak dalej :D i stawiac sobie Ciebie za wzor.
Pozdrawiam bardzo, bardzo serdecznie i znikam na jakis czas - mamy w koncu wakacje 8)

Poloninko, trzymam bardzo mocno kciuki, odpoczywaj i baw się jak najlepiej :-) Ja też w przyszłym tyg. znikam z tego forum i jadę w podróż po Polsce z moim Kochaniem, więc dieta uporządkowana pewnie nie będzie, ale chyba się na razie oduzależniłam od jedzenia, więc tragicznie nie powinno być :-)
A dzisiaj... hmm... aż się sama zastanawiam, czy to wpisywać :mrgreen: Ale jak szczerość to szczerość. Dzisiejszego dnia za wzór się w każdym razie wziąć nie da :lol: Ale to takie jednodniowe szaleństwo, jutro już będzie grzecznie ;-)
Zjadłam:
Rano - filiżanka kawy
ok. 12.00 - tymbark (kiwi-ananas-cośtam)
13.30 - obiad: 1 gotowany ziemniak, sadzone jajko, mizeria z jogurtem
Ok. 16.00 - jabłko, kilka ciasteczek - markiz, 3 ptasie mleczka, sok pomorańczowo-brzoskwiniowy (to w ramach posilania się w czasie wycieczki rowerowej :wink: ).
Za to ćwiczenia! Tu już było lepiej :mrgreen:
4 godzinki jazdy na rowerze :-) (na raty, po dwie, w międzyczasie ta nieszczęsna "kolacja" w plenerze ;-) ), + tradycyjnie brzuszki itd.
Do jutra :-)
Sun.

Witam :-)
Jedzonko dzisiejsze:
Śnadanie (9.00): dwe kromki razowca z Ramą, żółtym serkiem, pomidorem, ogórkiem i czerwoną papryką, inka z mlekiem
Obiad (14.00): miseczka zupy ogórkowej, trochę fasolki szparagowej,
Kolacja (18.00): muesli crunchy z mlekiem (mała miseczka), pół bułki z serkiem homo truskawkowym
Ćwiczenia:
Sprzątanie mieszkania 8) godzinka, a rano jazda na rowerze - też godzinka

Piękna dziś była pogoda, spiekłam się na raka, mimo że nie zamierzałam się opalać - dlatego w paski wyszło :mrgreen: Ale cały dzień jakaś zmęczona jestem, idę zaraz spać, bo jutro czeka mnie wyjazd w plener i nie będzie mnie na forum przez jakiś czas... Do zobaczenia po powrocie (o ile ktoś to w ogóle jeszcze czyta :roll: )
Sun.

Kompulsywne jedzenie. Oto, co mi jest. Żadna bulimia, anoreksja, ortoreksja czy zwyczajna chęć schudnięcia. Dieta, ciągła dieta od 12 czy 13 roku życia to tylko pretekst do oderwania się od realnych problemów. Kiedy zajmuję się dietą, skupiam się na niej i nie muszę myśleć o innych, nie zawsze przyjemnych rzeczach. Hmm... czasem myślę, że objadam się tylko po to, żeby nie kończyć z dietą i odchudzaniem. Paranoja. Błędne koło. Na mojej "prostej diecie" czuję się świetnie - fizycznie i psychicznie, ale gdzieś w środku tkwi chęć napchania się do granic możliwości. To obrzydliwe.
Przez ostatni tydzień nie miałam żadnej diety, nie miałam czasu jeść (ciągle w rozjazdach). Było mi dobrze. A teraz przyjechałam do domu i muszę się czymś koniecznie zająć, bo jedzenie znowu wydaje mi się sensem życia... Jeśli nie narzucę sobie reżimu (3 posiłki dziennie), to będę jadła, jadła, jadła... Smutno mi strasznie...
Wiem, że potrafię trzymać dietę, ale czy kiedyś będę miała normalne odruchy jedzeniowe? Czy kiedyś stawię czoła życiu, bez zamykania się w bezpiecznej klatce diety...?
Sun.

Witaj Sun !
No cos humorek chyba niedopisuje . Smuteczki jakies cie dopadly . Pocieszanie sie jedzeniem jest chyba najczestsza przyczyna nadwagi u kobiet. Jak to jest, ze faceci nie maja takiego problemu( przynajmniej nie wiem o tym) . Glowa do gory :D Moze pomysl co jest przyczyna takiego zachowania, jaki gwodz siedzi w twoim sercu, glowie , duszy . Moze z pewnymi sprawami trzeba sie pogodzic a z innymi walczyc. Moze np : warto powiedziec komus NIE , a na kogos innego machnac reka.
Trzymaj sie i nie poddawaj!
Pozdrawiam!

Siba, dzięki za odzew... Widzisz, wiadomo, że w życiu bywa raz gorzej raz lepiej, ale to normalne, natomiast nienormalne jest zajadanie problemów zamiast ich rozwiązywania. Co innego pocieszanie się kawałkiem czekolady, a co innego bulimiczne napady obżarstwa. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że to nie jest zwykłe wypaczenie podejścia do jedzenia spowodowane dietą, takie zachowania tkwiły we mnie już wcześniej... A to nic przyjemnego uświadomić sobie, że ma się coś nie tak z psyche :? W każdym razie jestem już dobrej myśli, podobno uświadomienie sobie problemu to już połowa zwycięstwa. Już wiem, że najgorsze co mogę zrobić to rekompensować sobie coś jedzeniem.
Pozdrawiam serdecznie i mały apel - dziewczyny, zastanówcie się, czy naprawdę potrzebujecie kolejnej diety cud. Nadwaga skądś się wzięła, a diety likwidują tylko skutki, a nie przyczyny. Dieta pomoże wtedy, gdy ktoś jest zdeklarowanym miłośnikiem kanapy, chipsów i czekolady, ale nie wtedy, gdy jedzenie staje się antidotum na wszystko.
Sun.

Kochany Sloneczniku!
Ciesze sie, ze wrocilas, czekalam na Ciebie, bo ja wlasnie tez mam teraz male 'odetchnienie' w domku. I ciesze sie z tego - ukladam sobie rozne rzeczy, czytam, mysle, staram sie pogadac ze soba glebiej.
To co napisalas, jest mi bardzo, bardzo bliskie. Mam to samo. Kompulsywne jedzenie. Dokladnie tak. Zajadam emocje, te swiadome i te podswiadome. To jest nalog - tak mi sie wydaje i juz od dawna mysle ze kwalifikuje sie do psychologa, tylko ja niestety nie mam na to kasy, a po czesci tez pewnie odwagi. Trudno o tym mowic :oops:
W kazdym razie, postaraj sie zobaczy, jak duza jest twoja sila, jesli potrafisz utrzymac jedzenie w ryzach. To juz duzy plus. Nalogowcem zostaje sie ponoc do konca zycia, ale mozna byc nalogowcem 'nieaktywnym'. Mi sie to nie udaje.
Wierze, ze mozna sobie z tym poradzic, moze samemu, a moze przy pomocy psychoterapeuty - to chyba zalezy od osoby.
Ja sie wlasnie teraz nastawialm na prace z psychika. Zrobilam juz milowy krok, decydujac sie na sprobowanie 'prostej diety' wlasnie. Kiedys przerazal mnie fakt 'tylko 3 posilkow', ale to chyba najlepszy sposob na niemyslenie o jedzeniu wlasnie. 5 posilkow nie nadaje sie dla osob ktore maja psychiczne wlasnie problemy z jedzeniem, a dla tych, u ktorych przyczyna nadwagi jest nieregularne, zadkie jedzenie duzych posilkow.
Mysle ze dobrym pomyslem jest gleboka rozmowa ze soba, przygladanie sie sobie rowniez. Poniewaz post niebezpiecznie sie wydluza, a chcialam jeszcze cos zacytowac, koncze osobiste refleksje, serdecznie pozdrawiam i zycze duzo sily.

Wiec cos do przemyslenia:

Nie staraj sie tlumic pragnien, ponieważ stracisz energie życiową... Zmierzaj do tego, by nie tyle swoje pragnienia zaspokoic, ile je zrozumiec. Nie wyrzekaj sie obiektow swoich pragnien, zrozum je, ujrzyj ich prawdziwe oblicze. Zobacz, ile sa tak naprawde warte. Jesli zwyczajnie stlumisz swoje pragnienia i odrzucisz przedmiot swego pozadania, to prawdopodobnie zwiarzesz sie z nim jeszcze mocniej.
(Antony de Mello)

'Nie palac mam dla siebie szacunek Jakas (gleboka, wczesna) czesc ja nie moze tego zniesc. Siegam po papierosa aby poczuc sie swojsko w atmosferze braku szacunku i akceptacji. Dopoki nie pokocham siebie z wszystkimi paskudztwami, bezwarunkowo - jak Bog - wciaz bede uzywala tej furtki, aby wymknac sie z Ogrodu Milosci na Pole Potepienia (...) Moc rozebrac ten plot zbudowany ze sztachet - warunkow, aby akceptacja siegnela po horyzont. Wtedy palenie straci jedna ze swych wielkich mocy, przestanie byc grzechem i sciezka do piekla nie-milosci, nie-szacunku (...)
Pozbywam sie potrzeby potepiania siebie i wierze, ze zycie zaspokoi moje potrzeby.'
(Sonia Raduńska "Biale zeszyty')

Trudne to wszystko... wiec na koniec jasne i proste tez S.Raduńskiej:
'Z pokora kazdego ranka prosic, kazdego wieczoru podziekowac. Tylko i az tyle.'

Witaj Poloninko! :-*
Dziękuję Ci za ciepłe słowa, one są dla mnie naprawdę bardzo ważne... Kiedy widzę, że jest ktoś, kto mnie rozumie, bo ma ten sam problem, to od razu sił do walki o normalność jakby więcej... No właśnie, walka o normalność, o szacunek do siebie, a przede wszystkim o akceptację... Z tym ostatnim mam największe problemy, chociaż dopiero niedawno to sobie uświadomiłam (właśnie też miałam teraz takie szczere "rozmowy ze sobą")... Z zewnątrz wyglądam na osobę pewną siebie i zadowoloną z życia, i za taką chyba chcę uchodzić przez co wpadam w jeszcze większe bagno, bo nikt nie zna moich obaw i kompleksów, więc też ciągle czuję się niezrozumiana, obca i... zajadam to.
Też myślałam nad psychoterapią, ale, no właśnie, te pieniądze. Może są jakieś darmowe poradnie, ale z doświadczenia wiem, że lepiej już nie ruszać choroby niż leczyć ją "państwowo" :?
Gratuluję Ci podjęcia decyzji o prostej diecie, to nie takie trudne jeść 3 razy dziennie jeśli ma się sporo zajęć. Koniecznie takich, które sprawiają przyjemność - już lepiej leżeć cały dzień z ciekawą książką niż zmuszać się np. do jazdy na rowerze, jeśli akurat nie ma się na to ochoty, bo takie zmuszanie się też wyzwala kompulsywne odruchy... Na razie po prostu chyba najlepiej będzie dla nas traktować się jak laleczki z porcelany :-) i unikać stresujących sytuacji, może większa odporność psychiczna przyjdzie później, po kilku wygranych potyczkach z jedzeniem bo wiadomo, zawsze problemów unikać się nie da...
Kończę na razie, bo też mi się post wydłuża :) Przez ten weekend nie będę miała dostępu do neta, więc tymczasem pozdrawiam Cię bardzo, bardzo serdecznie i mocno wierzę, że nam się uda :-)
Sun.
P.S. Ciekawe cytaty, sporo mi dały do myślenia... Mądre recepty, z których znaczenia już właściwie wcześniej zdawłam sobie sprawę, ale dopiero teraz przeczytałam ułożone w jakąś logiczną całość... Teraz jeszcze trzeba zastosować je w praktyce... :-)

Sun, masz jakis pomysl na samoakceptacje? Znam swoje zalety i z moja samoocena ogolnie nie jest tak zle, ale nie lubie siebie z tymi kilogramami, nie podobam sie sobie i tu nie chodzi o wyglad modelki, do ktorego wcale nie daze, tylko o samopoczucie, o zwyczejne pozbycie sie nadwagi - tylko tyle. Nie musze miec boskich ksztaltow, ale nie potrafie zaakceptowac siebie takiej, nie bede z tym nigdy do konca szczesliwa. Nie czuje sie atrakcyjna kobieta w oczach plci przeciwnej i to tez mnie boli.
Te 3 posilki jednak mocno mnie stresuja, nie potrafie podolac... zastanawiam sie nad jakims malym 4, bo tak jak teraz to i tak nie ma sensu...
Wierze za to, ze Ty radzisz sobie dobrze i takze - ze lepiej sie czujesz pod wzgledem psychicznym. Pozdrawiam serdecznie :*

Poloninko, pomysł na samoakceptację... Hmm...to ciężkie, bo ja mimo że akceptuję siebie to też chciałabym się trochę zmienić, udoskonalić tu i tam ;-) Wydaje mi się, że nie da się siebie zaakceptować tak do końca, w znaczeniu: uznać, że jest się idealnym jak na swoje wymagania i lepiej już być nie może :-) Chodzi raczej o to, żebyś dostrzegła w sobie przede wszystkim człowieka, a dopiero później swoje ciało z jego niedoskonałościami czy charakter, w którym to czy tamto przydałoby się zmienić. Owszem, przydałoby się, ale nie na siłę, bo to nie jest najważniejsze. Ja wiem, że łatwo się tak mówi, ale w życiu codziennym myśli typu "jakby to było dobrze, gdybym miała świetną figurę" same cisną się na usta :-) Ja wtedy mówię sobie, że świetna figura przyjdzie sama, jeśli po prostu o siebie zadbam (mogę sobie to mówić z całą odpowiedzialnością, bo efekty już kilka razy widziałam :-) ) Chodzi o to, żeby dbanie o siebie było celem samym w sobie - bo kochasz siebie, chcesz być dla siebie dobra - a nie środkiem do osiągnięcia ładniejszej figury...
Hmm... nie wiem, czy coś pomogłam :-) Mam nadzieję, że chociaż troszkę :-)
Pozdrawiam :-)
Sun.

Wiecie, ze ja nigdy nie mogalam pogodzic sie ze swoim wygladem. Nie chodzi mi o nadwage akurat, to moge zmienic. Ale o wiele spraw na ktore juz nie mam wplywu chociazby ze wzgledu na kase. Nie zrobie sobie fajnego biustu ( moj rozmiar mozna by okreslic jako "-1" 8) ) , nie zrobie sobie operacji plastycznej twarzy i uszu, no i kupa innych rzeczy. Kiedys bardzo cierpialam z tego powodu a teraz jestem na etapie mam to gdzies. To jest chyba najgorszy etap, kiedy czlowiekowi zaczyna wisiec jak sie ubiera, jak wyglada , czasem zdaje sobie sprawe , ze wrecz wygladam jak jakis kloszard ale dynda mi to . Nie moge wykrzesac z siebie sily do zadbania o siebie. Jeszcze resztka sil zmuszam sie do jakiegotakiego wygladu jak ide do pracy , ale powoli to tez zaczyna mi wisiec. Nie wiem co z tym zrobic :(

Siba, też miałam okres tomiwisizmu :-) Nie wiem właściwie, kiedy mi przeszło, ale przeszło, samo, i wiesz, to chyba był jakiś spory krok do samoakceptacji bo przestałam patrzeć na siebie przez pryzmat innych i tego "co ludzie powiedzą" (teraz co prawda trochę to ocenianie się wg innych mi wróciło, ale pracuję nad tym). Jeśli nie masz tego jakoś strasznie długo, to może to tylko zwyczajne zmęczenie tym obowiązkiem bycia ciągle nienaganną i z czasem pewnie przejdzie, bo jesteś warta tego, żeby być zadbaną :-) (jak z jakiejś reklamy, ale trudno, reklamy też czasem mówią prawdę ;-) )
Pozdrawiam i życzę miłego weekendu :-)
Sun.

ahoj dziewuszki :D
Ja mam własnie jakiś maniakalny wręcz upór na mega dbanie o siebie. Straszną mi przyjeność sprawia kupowanie żeli, balsamów, tuszy do rzęs, cieni, błyszcyzków, mleczek, perfum i wiele innych. A najlepszym podarunkiem dla ciała jest big kąpiel + zabiegi pielęgnacyjne tuż po niej :P 2 godzinki wolnego i można zrelaksować się za wszystkie czasy.
Polecam kochane :lol:
Jak dla mnie i tak jesteście wiecznie zadbane i piekne - duchowo :)
cmoczki 8)

Mialam nie nazekac, nie rozsypywac sie, nie przyznawac do porazek... ale... musze to w koncu z siebie wykrzyczec :cry:
Nie radze sobie, ciagle sobie nie radze, juz od dawna. Ostatni tydzien - duzo nadziei, duzo zapalu i wiary w to, ze przygladajac sie sobie, poszukujac lekarstwa na moje psychiczne problemy z jedzeniem, bede umiala sobie pomoc. Tak, mam swiadomosc tego, ze to byl wazny, wartosciowy tydzien, troche rzeczy dostrzeglam, troche zrozumialam, ale... to nie przeklada sie juz tak pieknie na praktyke... ciagle probuje jesc umiarkowanie, nie objadac sie... jeden, dwa dni jest dobrze, a potem to wszystko sie sypie... i moj demon - slodycze... coraz mocniej odczuwam rozbieznosc miedzy wlasnymi pragnieniami, miedzy praca nad psychika, a tym co jest... coraz bardziej nie chce juz patrzec na swoje cialo w lustrze (chociaz faktycznie, moja waga raczej nie rosnie!). Ciagle zmagam sie ze soba i wlasnie teraz jest ten czas, kiedy porazka nie daje mi kopa do podnoszenia sie z determinacja, ale budzi lek, ze nie dam rady, ze sobie nie poradze... nie ufam sobie... :(

P.S. Czasem wydaje mi sie ze podswiadomie nie chce schudnac... ze jest cos co mnie pcha do tego... ze to jest jakis sposob karania samej siebie, uciekania przed zyciem, zeby moc ciagle zajmowac sie swoim problemem, zeby ciagle wracac do walsnego bagienka, w ktorym, wiem to, nigdy nie bede mogla poczuc sie wolna, silna, szczesliwa - podobnie do cytatu Sonii Radunskiej i troche podobnie do Twojej -Sun- obserwacji o uciekaniu przed zyciem.
Ciekawe - jak sie z tego wychodzi?
P.S.2. Usiwadomilam sobie tez, ze pokusy i psychiczne pragnienie jedzenia pochodza od 'dziecka' we mnie. To ono prosi o przyjemnosc, o milosc. I czuje sie pokrzywdzone przez 'rodzica', ktory mu tego odmawia. Jedzeniem nie da sie zaspokoic, da sie co najwyzej zagluszyc glod psychiczny.
Ja to juz wiem. Ale co dalej?

Poloninko, Słonko... przykro mi, że przeżywasz teraz takie niezbyt przyjemne chwile :-( Ale dobrze, że to powiedziałaś, takie "rozsypanie się" to właśnie zdrowy odruch, nie ma co dusić w sobie smutku, nikt nie jest nadczłowiekiem, któremu zawsze wszystko się udaje. Ja też ciągle walczę ze sobą, a raczej z tym dziwnym, upartym czymś co we mnie siedzi i nie pozwala żyć normalnie. Choroba, nałóg, jakkolwiek by to nazwać - nie tak łatwo jest to pokonać. Piszesz, że przez ten tydzień poznałaś siebie lepiej - może teraz nie widzisz efektów, bo tydzień to naprawdę za mało! Ludzie leczą się ze swoich nałogów i obsesji latami - wiem, brzmi brutalnie, TYLE CZASU!! Ale lepiej poświęcić ten czas na walkę o lepsze życie niż na ciągłe unieszczęśliwianie się nałogiem, prawda?
W Twoim profilu nie pisze, skąd jesteś, ale jeśli gdzieś z okolic Śląska, Zagłębia, to może miałabyś ochotę od czasu do czasu spotkać się i pogadać? Mamy naprawdę podobne problemy a z doświadczenia wiem, że taka zwyczajna pogawędka może wręcz rozjaśnić świat, chociażby na jeden dzień, a to już coś.
I jeszcze jedno - to dziecko, o którym piszesz, też je w sobie znalazłam ale trochę inaczej - ja po prostu chcę o siebie zadbać jak o własne dziecko, siebie krzywdzę w odwecie za własną niedoskonałość, za niespełnianie ambicji rodziców, oczekiwań otoczenia i swoich własnych, ale gdybym miała dziecko to przecież nie liczyłoby się, że nie jest ideałem - kochałabym je za sam fakt, że jest i dbała o nie najlepiej, jak potrafię... Dlaczego do siebie samej tak nie podchodzę? Staram się, czasami mi wychodzi i mam nadzieję, że w końcu mi się uda to osiągnąć na stałe...
Dziś miałam parę napadów obżarstwa, na szczęście skończyło się na paru kanapkach i płatkach kukurydzianych. Dosłownie zmusiłam się, żeby przestać i jeszcze z jedzeniem w ustach poszłam do pokoju, zamknęłam drzwi, puściłam ulubioną muzykę, psiknęłam ubranie ulubionym zapachem i położyłam na łóżku... Dziwne, ale napad od razu minął... Potem usnęłam a po obudzeniu wszystko było już w jaśniejszych barwach...
A od jutra wprowadzam znowu w życie prostą dietę, bo w czasie wyjazdu posypała się całkiem... :-)
Pozdrawiam, trzymaj się ciepło i zaglądaj tu jak często tylko masz ochotę - nawet, gdyby to miało być codzienne "rozsypywanie się" - ja to aż za dobrze znam :-(
Sun.

Sun! Strasznie Ci dziekuje!!! Bardzo!!! To niesamowicie podnosi na duchu, kiedy wiem, ze jest ktos, komu moge sie wypisac, wiedzac ze spotkam sie ze zrozumieniem. To wystarczy, to bardzo wiele :) Dziekuje raz jeszcze, a jestem niestety z Wa-wy...
Dzisiaj u mnie lepiej, chcialabym zeby to sie utrzymalo. Zrobilam sobie dzien oczyszczajacy - tylko kefiry, bialy ser, mleko, zielona herbata, rumianek i woda mineralna. Dalam cialu i psychice odpoczac, zobaczymy, oby to byl dobry poczatek nowego.
Mysle ze to bardzo dobrze, ze sie tu spotkalysmy, ze kazda z nas pracuje nad soba i mozemy wymieniac miedzy soba przemyslenia i doswiadczenia.
Nie bedzie mnie przez jakis czas, wiec zycze Ci duzo slonka, wytrwalosci i bycia dla siebie dobra. Pozdrawiam serdecznie

Witam :-)
Chyba po raz ostatni w tym pamiętniku... Przez cały czas pisania go, a szczególnie przez ostatnie dni naprawdę dużo nad sobą myślałam i wiele dla siebie robiłam, i chyba udało mi się w końcu przełamać ten kryzys, bo już naprawdę czułam się jak w błędnym kole - im gorzej się czułam, tym więcej jadłam, im więcej jadłam, tym gorzej się czułam... Ale po tych wszystkich burzach chyba wreszcie udało mi się "wyregulować" :-) Za dobrze by było, żebym już nigdy nie miała wielkiej ochoty pocieszyć się jedzeniem, ale teraz wiem już, jak z tym walczyć i jakimi argumentami wtedy do siebie przemawiać, żeby podziałało. Czuję się w jakiś dziwny sposób wolna :-) Trzymajcie kciuki, żeby tak już zostało, proszę :-)
To tyle ode mnie na wypadek, gdyby ktoś z podobnym problemem kiedyś znalazł ten wątek, może takiej osobie chociaż trochę to, co tu napisałam, pomoże.
Poloninko, mam nadzieję, że u Ciebie wszystko dobrze, gdybyś kiedyś chciała się wygadać - pesymistycznie czy optymistycznie :-) - pisz śmiało na priv :-)
Pozdrawiam cieplutko i trzymam mocno kciuki za Was, kochane "odchudzaczki" :-) Jestem pewna, że będziecie wyglądać tak, jak chcecie, bo siedząc na tej stronie widziałam, jakie potraficie być silne. Tylko tak trzymać :-)
Niech moc będzie z Wami! :mrgreen:
Sun.