Przeczytaj i podziel się własną historią

Witajcie kochane!

Mam 20 lat o ok 15 kg za dużo. Te 15 kg, nagromadzone w ciągu sześciu lat, to nie tylko same nadprogramowe kilkogramy, ale przede wszystkim:
-chodzenie ciagle w dwóch rzeczach na krzyż, bo w reszte się nie mieszczę
-kolejna przegapiona impreza, koncert czy zwykłe wyjście ze znajomymi "bo sie źle czuję"
-ciągłe napięcie psychiczne
-zamknięcie się od ludzi
-niewychodzenie z domu kiedy tylko nie muszę wychodzić
-ciągłe przypomnanie sobie komentarzy na temat mojej wagi
-to radość, gdy w prognozie mówią, że będzie chłodno
-to strach i krępacja na myśl o wakacjach (kiedyś totalnie swobodnie)
-coraz większe zamykanie sie w sobie
-powielanie złych nawyków nie tylko żywieniowych od rodziców, rodziny
-i dla mnie najgorsze: nie poznaję siebie, takiej jaką teraz jestem - TO NIE JESTEM JA!!!

Myślę, że dobrze by było, gdybysmy dzieliły się na tym temacie takimi właśnie własnymi przemysleniami, jak np co było tą "kropelką" która zaważyła na decyzji o odchudzaniu. Może to był ktoś czy coś?
To, co mnie niezmiernie denerwuje w naszym kraju, to ta niesamowita wścibskość i chamstwo w stosunku do ludzi z nadmierna tuszą. Sama nie jestem jakaś tam bardzo gruba, ale juz nie ejden raz słyszałam komentarze na swój temat typu: "tyle słoniny" oraz że się "spasłam". Piszcie wiec!!

Na koniec dodam, że zaczynam walkę. Jak się skończy napiszę. Póki co, piszcie Wy.

Wiesz z trym traktowaniem ludzi grubych to sie zgodze. Bo teraz mam porównanie że jest innaczej. Ubyło mnie troche i nie wygladam tak koszmarnie, poprostu widze nawet będąc w sklepie albo pytając o cos w placówkach typu urzędy, nawet ludzie w autobusie się innaczej odnoszą. Nie uwierzycie w jakim szoku byłam kiedy z 4 osoby w autobusie zwróciły mi uwagę z troską że upała mi parasolka na podłoge i żebym jej nie zapomniała :roll: innym razme pewien pan zaczał ze mną dyskutować na temat tego co wyczytał w gazecie a inna pani zapytała gdzie kupiłam taką ładną sałatę :shock: Może sobie pomyslicie ze to takie małe nic ale jest subtelna róznica, odkąd wygladam lepiej porostu zdarzają mi sie takie sytuacje ze ludzie zagajają romowę. Nawet kiedy ide do sklepu zdarza sie ze jakis starszy pan mówi tekst typu :" ładna pogoda na zakupy" mijając mnie na chodniku :shock: Zdarza się to terz często, totalny dla mnie szok. Taka nasza cywilizacja , ładni mają łatwiej :roll:

Akurat dzisiaj rozmawiałam ze swoją koleżanką, opowieadała mi jak dzisiaj była na jakis badaniach i lekarka sie spytała ile waży: moja koleżanka waży ok 60 kg przy 165 cm wzrozstu. Lekarka na to: "No droga pani może by tak zrzucic te zimowe pozostałości, czy pani sie rusza?" Bez komentarza. Nie rozumiem jak mozna byc tak niedelikatnym. Podkreslam, że moja koleżanka z tą waga wygląda ok i niczego jej nie brakuje! Co za ludzie...

hej! a ja mam 21 lat,odchudzam sie od przeszlo roku i zgubilam nawet wiecej niz chcialam kg...jak jest teraz?Nie lubie jak ktos komentuje moja wage,nigdzie nie wychodze zeby ktos przypadkiem cos o mnie nie powiedzial,nie lubie ubierac krotkich bluzeczek ani spodniczek,nie mam nawet z kim wyjsc bo znajomych brak!!! bylam chyba za bardzo zajeta swoim odchudzaniem :? Teraz sie zastanow czy warto?!

no i musze dodac to co autorka na koncu napisala: nie poznaje siebie!!! TO NIE JESTEM JA :cry:

Heh, co ja bym dała żeby ważyć 49 kg...Ostatni raz ważyłam tyle w ósmej klasie, czyli 6 lat temu. Ale tak właściwie to dlaczego nie jesteś zadowolona? Nie rozumiem. Oczywiście, że odchudzanie to nie jest jakieś antidotum, ale żeby az tak? Napisz!
Ja wciąż nie mam nawet ochoty z domu wychodzić i chodzę w 2 ciuchach...Ale dam radę!

Heh, co ja bym dała żeby ważyć 49 kg...Ostatni raz ważyłam tyle w ósmej klasie, czyli 6 lat temu. Alinko,ale tak właściwie to dlaczego nie jesteś zadowolona? Nie rozumiem. Oczywiście, że odchudzanie to nie jest jakieś antidotum, ale żeby az tak? Napisz!
Ja wciąż nie mam nawet ochoty z domu wychodzić i chodzę w 2 ciuchach...Ale dam radę!

ja schudlam duzo i czuje sie swietnie nosze krotkie spodniczki i pokazuje wszystkim moje prawie doskonale cialo...

naprawde dobrze sie z tym czuje pomimo tego ze to jeszcze nie koniec diety


pozdrawiamn i zycze sukcesow !!!

Hej! Bardzo fajny temat :) Ja schudlam calkiem niedawno do 56kg i bylo cudownie! Po prostu niesamowita energie mialam i wszystko mi sie chcialo robic. Potem zaczelo sie wychodzenie z dietki i tu sie zaczyna kleska. Powoli zaczynam rozumiec jak to dziala. Dopoki sie ostro trzymalam diety, to bylo ok. Potem chcialam zwiekszyc ilosc jedzenia i jak jednego dnia zjadlam troche za duzo, to nastepnego dnia budzilam sie z wyrzutami sumienia, ze poprzedniego dnia tyle zjadlam. Wyrzuty sumienia sprawiaja, ze nastepny dzien jest jeszcze gorszy, potem pojawia sie strach, ze zaczynam tyc, humor jest jeszcze gorszy, a to wszystko prowadzi do kleski. Probuje to wszystko opanowac i walcze dalej. Tu nawet nie chodzi o to, ze juz przytylam (bo tego nie widac), tylko o poczucie psychiczne, ze moze byc coraz gorzej i wszystko zmarnuje. Na szczescie wrocilam na forum i mam nadzieje, ze Wy mi pomozecie. Buziaczki :)

Gratuluję ci, tyle schudnąć...marzenie...

Dla mnie i tak najgorsze jest spotykać kogoś, kogo się dawno nie widziało. Dziwnie na mnie patrzą. Dlatego lepiej juz siedzieć w domu.

byłam z mężem na zakupach i oczywiscie nic nie kupiłam-to było w marcu...
wracalismy do domu w milczeniu, czułam się okropnie. W sklepach, gdy wchodziliśmy, ekspedientki tylko obcniały mne wzrokiem i nawet nie pytały, czego szukamy, wiedziały, że i tak nic nie kupię, bo nie mają ubrań w moim rozmiarze...
Niby nikt nic przykrego nie powiedział, ale czułam się tak dziwnie. Moja motywacja do odchudzania była wtedy tak silna jak nigdy! Przez pierwszy miesiąc diety nie było żadnych grzeszków, żadnych wykroczeń od ustalonego jadłospisu. Teraz, gdy o tym myślę, wiem dlaczego mi się udało (bo się udało!!!osiagnęłam swój cel): chciałam schudnąć sama dla siebie, nie podjęłam decyzji w nerwach, w stanie załamania psychicznego, nikt mi nie dogryzł głupim tekstem. Po prostu wracając z tych głupich zakupów pomyślałam sobie, że schudnę i tyle,i nie dopuszczałam innej możliwości, nie myślałam o tym, że będzie mi ciężko, nie żaliłam się mężowi, że mi źle i ciężko, po prostu w tamtej chwili byłam w takim stanie, że nic nie mogło mnie złamać :D
A wcześniejsze próby-wstyd się przyznać, ale jak cofnę się w myślach do starych czasów, to było tak: każdego dnia wstawałam z myślą: OD DZIŚ SIĘ ODCHUDZAM, i nawet nie wiedziałam kiedy tak się objadałam, że szłam spać z przepełnionym żołądkiem i wyrzutami sumienia, i tak codziennie.
Nie ma się co oszukiwać:same jesteśmy sobie winne, że tak wygladamy/wyglądałysmy, to ic innego, tylko żarcie bez zachowania granic zdrowego rozsądku doprowadziło nas do nadwagi/otyłości.

-chodzenie ciagle w dwóch rzeczach na krzyż, bo w reszte się nie mieszczę
-kolejna przegapiona impreza, koncert czy zwykłe wyjście ze znajomymi "bo sie źle czuję"
-ciągłe napięcie psychiczne
-zamknięcie się od ludzi
-niewychodzenie z domu kiedy tylko nie muszę wychodzić
-ciągłe przypomnanie sobie komentarzy na temat mojej wagi
-to radość, gdy w prognozie mówią, że będzie chłodno
-to strach i krępacja na myśl o wakacjach (kiedyś totalnie swobodnie)
-coraz większe zamykanie sie w sobie
quote]

A ja do tego dodam jeszcze:
-wstyd przed własną "drugą połową", brak chęci na seks
-w towarzystwie "nie dziękuję, dopiero co jadłam obiad", a w samotności objadanie się
-patrzenie w lustro i wmawianie sobie, że jeszcze nie jest tak źle, że inni to dopiero są grubasy
-uciekanie przed obiektywem aparat fotograficznego, człowiek w pewnym momencie już nie chce na siebie patrzeć, bo boi się tego, że zobaczy prawdę, wolałam patrzeć w małe lustro tylko na swoją twarz i wmawiałam sobie, że jestem przynajmniej ładna...
Ale najgorszy jest chyba ten wstyd, nigdzie nie chce się wychodzić, żeby już nie trzeba było się wstydzić, nie miałam ochoty już kompletnie na nic, nawet do rodziny chodziłam niechętnie, w ich wzroku widziałm, jakby chcieli powiedzieć: basia ale się spasłaś

Znam ten ból. Szafa pełna ciuchów, ale w odmiennym rozmiarze. Niechęć do imprez, plaży,zdjęć...
Ja też wzięłam się za siebie. 50 kg ważyłam ostatni raz 7 lat temu. I kiedy skończyłam te magiczne 25 lat moja waga ciągle rosła. Przez te kilka lat narosło mi sporo tłuszczyku. Czas z tym skończyć.
Ps. A we wrześniu mam wesele znajomych... Worka przecież nie ubiorę :oops:

Ha-ha. Widzicie tą wagę?? Schudłam 14 kilogramów, zostało 8 i przy moim wzroście będę już chuda haha i fajnie :-) Najlepsze jest to, że mimo iz schudłam 14 kilo, to biust mam nadal C i w ogóle nie chce "zejść" :-) Pozdrawiam wszystkich forumowiczów, trzymajcie kciuki za ostatnie osiem kilo :-)

Kurcze przeczytalam Wasze posty i tak jakbym czytała o o sobie. Niewychodzenie z domu, wstyd przed chłopakiem, żadnych imprezek, radość gdy na dworze wciąż zimno, i dokładnie - pare ciuchów na krzyż bo w nic się nie mieszcze. A szafa pełna. Jakie to było straszne. Ważyłam wtedy 76 kg przy 170 cm. Teraz jest lepiej ale jak sobie wpomnę tamte czasy to to był mega horror. Teraz po jakiś różnych podejściach, paru jojo jest już 64kg. Lepiej ale wciąż walczę by było mniej. Pozdrawiam i zycze nam wszystkim siły by te historie staly sie na zawsze historią.

http://www.3fatchicks.net/img/bar072.../76/57/64/.png

Hmm, to może jeszcze ja napiszę.
Jestem nastolatką i moje odchudzanie zaczęło się przez
docinki, nawet od nieznajomych(to zaważyło w najmniejszym stopniu:P):
-gdy jadłam nawet zwyczajną kanapkę: "nie obżeraj się", "nie powinnaś"
-koleżanka(170cm/48kg) je chrupki i słyszę "będę gruba", co było dobijające
-znajomy z bananem na twarzy po wakacjach stwierdza dobitnie w szkole na forum klasy "ale ty przytyłaś!" - ja mu za to rzuciłam "zmizerniałeś"
-stwierdzenie "w twoim brzuchu by się dużo dzieci zmieściło" - taa nie mogłyby oddychać:/
-często muszę żartować z własnej grubości, na siłę, żeby nie pokazywać jak mnie to nie denerwuje
-w lato ze spodni chodzę tylko w rybaczkach, no zobaczymy jak w to lato będzie xD
-niemożność kupienia sobie w sklepie wymarzonych ciuchów, bo są za małe
-chęć podobania się sobie