Waga stracona - kompleksy zostaly

Witam. Na wstepie zaznacze, iz juz na jednym forum opublikowalem swoj list lecz jednoznacznej pomocy nie uzysalem - pozatym chcialbym aby trafil on don szerszej rzeczy osob - byc moze pomoge chociasz tej jednej osobie swoja historia.

Witam. Mam na imie Maciek i mieszkam w Lodzi - to tyle o mnie, teraz o moim problemie.

gdy mialem 15lat wazylem 95kg przy wzroscie 167cm(nie sciemniam......)moje kosci poprostu nie wytrzymywaly i bolaly mnie przy najmniejszych czynnosciach. byla to koncowka gimnazjum...na poczatku LO waga byla zblizona, ja widzialem problem, lecz bylem zbyt "zakompleksiony" aby o nim mowic i prosic o pomoc. Moim ulubionym zadaniem bylo siedzenie w domu i objadanie sie - wstydzilem sie wyjsc z mieszkania i prowadzic zycie towarzyskie. W I klasie LO powiedzialem sobie "dosc" od dzis nie jem slodyczy...stalo sie - poczatki byly niezwykle trudne ale nic slodkiego do ust nie bralem, z czasem pepsi zastapilem sokiem pomaranczowym a w pozniejszym okresie(III LO - woda mineralna), oraz zaczalem oczywiscie jest w mniejszych ilosciach. Stalo sie! w III LO na badaniach kontrolnych u higienistki waga wskazala 70kg(nie wazylem sie ani razu przez te 3 lata...poprostu sie balem). Zdalem TO JEST SPAM - post do usunięcia, w polowie wakacji u siostry dorwalem wage...wazylem sie ze strachem w oczach...waga wskazala 65kg przy wzroscie 172cm....Tylko to rowniez mi nie wystarczalo...postanowilem zapisac sie na silownie. Na poczatku bylo to 4 razy w tygodniu(brzuch wciczylem tylko na silowni), na poczatku oczywiscie niejednokrotnie przezywalem chwile zalamania ale po niespeplna dwoch tygodniach poprostu to pokochalem, nie wyobrazam sobie tygodnia bez silowni - a wiadomo - silownia=efekty(na silownie nadal chodze 4 razy w tygodniu, lecz z czasem zaczalem cwiczyc brzuch codziennie, a obecnie cwicze brzuch 2x dziennie okolo 30minut).(Zapomnialem dodac - na poczatku LO gdy odlozylem slodycze zwiekszylem rowniez aktywnosc fizyczna, w domu gdy sluchalem muzyki chodzilem po pokoju, natomiast w okresie wakacji niemal codziennie jezdzilem na rowerze - wtedy tez pokochalem sport)Obecnie na silownie chodze ponad rok i tu zaczyna sie moj problem - moze bedzie ktos w stane mi pomoc

PROBLEM:

Obecnie waze 74kg(na silownie zaczalem chodzic gdy wazylem 66 - a uwierzcie mi - te 8 kg to napewno nie jest tluszcz...)Lubie stanac przed lustrem, zdjac koszulke i obserwowac dobrze zbudowane miesnie brzucha czy klatki - ale tylko wtedy! Gdy ubiore koszulke, mam wrazenie ze jestem gruby i nie moge z tym zyc , gdy wyjde na miasto i przechodze obok dziewczyny ktora na mnie popatrzy, jestem pewien,iz mysli sobie "jaki grubas..." mimo ze juz grupy nie jestem,a wiele osob powtarza mi ze sie zmienilem, dorbze wygladam etc...Poprostu moge stwiedzic, ze kompleksy zostaly, mimo iz wyglad sie calkowicie zmienil...(MOGLBY MI KTOS W JAKIS SPOSOB POMOC?)

Podsumowywujac droge mojego schudniecia(gdyby kogos interesowala)

ODSTAWILEM SLODYCZE I FAST FOODY - Przez cale 5 lat zjadlem 3 lody i jednego hamburgera(pewnie uznacie mnie za idiote ze licze - ale uwierzcie mi, tego trudno policzyc nie bylo Very Happy) Dla jasnosci, mam co jesc - ojciec ciagle przywozi rozne pizze slodycze czy rzeczy z McDonalds'a a ja rozmawiam z rodzicami (oni sobie smakowicie jedza)i nawet sie nie skusze - ochote na jedzenie minela dobre pare lat tem
OSTTNI POSILEM O GODZINIE 18! niejednokrotnie zdazalo mi sie, ze jadlem np o 15-16 a o 18 nie bylem glodny...wtedy sobie kolacje poprostu darowalem.

WZMOZONA AKTYWNOSC FIZYCZNA - pewnie nikt mi nie uwierzy ale pragne wszystkich poinformowac...SPORT MOZE UZALEZNIC nie mniej niz slodycze czy jedzenie...mnie uzaleznil

Zapomnialbym, zawsze gdy mialem chwile zalamania(brak ochoty do cwiczen czy mialem ochote zjesc cos zlodkiego, powtarzalem sobie pewne, krutkie ale naprawde "pradziwe" powiedzenie:

Ból i cierpienie miną, ale skutki z niego zostaną na zawsze

no to chyba tyle:) AHA dla jasnosci , NIGDY nie stosowalem zadnych diet, poprostu bylo ZP("jedz" polowe, i calkowite odstawienie slodyczy)

Mam nadzieje, ze moja krotka historia zmotywuje jak najwiecej osob do zrzucenia zbednego balastu.[/u][/b]

Kurde to niestety tak już jest, że pewne nawyki przez lata tak potrafią wryć się w psychikę, że nawet kiedy nie ma już podstaw do kompleksów to one w nas siedzą. Nie jestem specjalistą więc nie będę się mądrzył ale wydaje mi się, że właśnie specjalista czyli jakiś psycholog mógłby Ci pomóc.

A ja w znacznej mierze straciłem kompleksy, które miałem od zawsze, czyli od 6 roku życia, tzn. odkąd zostałem grubasem. Dziś, choć siwy, widzę przyjazne, ciepłe i zaciekawione spojrzenia. To mi dodaje pewności siebie, której nigdy dotąd nie miałem! A przecież nie mam muskulatury, jak Maciek, wręcz przeciwnie: jestem cherlakiem o sflaczałych mięśniach. Ale nie jestem już gruby, a to najważniejsze!
Oczywiście rozumiem, że brak muskulatury u sześćdziesięciolatka nie ma takiego znaczenia, jak u dwudziestolatka. Ale Ty, Maćku, masz tę muskulaturę i zapewne masz dobrze posprzątane w głowie. Więc uwierz w siebie, naprawdę!!!

Proste: problemy są w głowie, nie w sadełku.

Witaj Macieju! Gratuluję Tobie sukcesu! Gratuluję, że znalazłeś przyjemność w sporcie i w pracy nad sobą! Wiem, sport potrafi uzależnić i jest to miłe i przyjemne i co najważniejsze zdrowe uzależnienie ;D Wiem coś o tym bo od 4 miesięcy pracuję nad sobą choć czasami mnie leń bierze :twisted:
Poruszając temat Twojego problemu. Kuba ma racje... Jeżeli Twój problem utrudnia Tobie życie, utrudnia kontakty z ludźmi, osiągnięcie jakiegoś celu związanego z pracą, nauką to powinienieś zgłosić się do profesjonalisty, czyli psychologa.
Niektóre osoby z nadwagą, albo nawet bez nadwagi, ale źle czujące się w swej skórze, przerzucają swoje problemy na kilogramy, które noszą na sobie. Związane jest to z samooceną.
Powinieneś sobie uzmysłowić i uwierzyć, że jesteś przystojnym, wysportowanym facetem. I uzmysłowić, że prócz wyglądu posiadasz także inne ważniejsze zalety, chociażby silną wolę (podziwiam). Warto mieć też przy sobie drugą osobę (dziewczynę, przyjaciela, rodzica), która Tobie będzie to powtarzała, bo czasami my sobie sami nie wierzymy :)
Pozdrawiam




http://tickers.TickerFactory.com/ezt...92f/weight.png

Hej Maćku :!:

Na początek serdeczne gratulacje, wielkie brawa za wytrwałość ... myślę, że staniesz się/stałeś się wzorem dla naśladowania dla wielu osób nie tylko mężczyzn, ale i kobiet ... mnie zmotywowałeś do ćwiczeń i modelowania własnego ciała za to DZIĘKI :!:

A teraz coś o kompleksach na moim przykładzie ... schudłam 11 kg (wiem że wrażenia przy tobie nie robi hihi) Przed tem byłam wesołą, pulchną dziewczyną, akceptowaną przez otoczenie ... teraz jestem nadal wesołą,sexi, pewną siebie osobą. Prosty sposób na to ja tak robiłam stawałam przed lustrem, fajnie się ubierałam oglądałam w lustrze, uśmiechałam do siebie i wyszukiwałam plusy w swoim wyglądzie (teraz się śmieję że wkręcałam sobie tak długo aż naprawdę uwierzyłam), następnie wychodziłam na miasto i nie spuszczałam wzroku mijając mężczyzn, ale uśmiechałam się do nich, nie myślałam o tym że jeszcze mam do zrzucenia kg, ale o tym żeby iść pewnie siebie z uśmiechem na twarzy ... w tej chwilii chciałabym zrzucić jeszcze jakieś max 8 kg i wyrzeźbić ciało głw. brzuch (mój największy kłopot) ... jestem pewna siebie, pewna swojej urody, idąc ulicą mogę CI powiedzieć że 80% mężczyzn ogląda się za mną, mimo tego że jeszcze troszkę zostało mi do zgubienia ...

Może u Ciebie też to tak zadziała, nie wiem jak to jest z mężczyznami spróbować warto ... będę gorąco Ci kibicowała

Pozdrawiam
Agnieszka

Dzieki za gorace slowa, oraz ciesze sie faktem, iz moj list komus pomogl.

Pozdrawiam
Maciek

Maciek, człowieku, pomyśl tylko. Kompia straciła "tylko" 11 kg i nie ma kompleksów, a Ty miałeś 96, a tera przy większym wzroście o 25 kg mniej. Kiedy straciłem już 17 kg w zeszłym roku i dziewczyny zaczęły się do mnie uśmiechać, nabrałem pewności siebie, a teraz jeszcze bardziej. Ja, stary chłop, co już powinien myśleć o przyszłym życiu. Ale Ty, młody człowiek? Życie przed Tobą, uśmiechnij się i do przodu!

paradoksalnie, ale caly przeogromny swiat miesci sie w naszej malej glowie.
pokochac siebie- proste haslo, banalny slogan, ale jakze trudny do zrealizowania.
nie tylko Ty tak masz. trzeba zmienic nastawienie, najpierw pokochac siebie, a pozniej zaczac pracowac nad niedoskonalosciami.

mysle, ze nam sie uda. nalezy tylko to zrozumeic, a nastepnie wprowadzic w zycie

witam.ja niestety tez mam kompleksy;( to już tak jest.teraz jestem o wiele szczuplejsza a mam wrażenie jakbym nie wiem jaka gruba była i jak patrze na inne dziewczyny myslę sobie.jak one maja fajnie takie są szczupłe.a ja.....
fakt że pozostała mi skóra.o której już wszyscy na forum wiedzą;)i narazie nie zanikia ale ja ją zgubię.
musimy się przełamać niestety.nasz psychika nas zwodzi.

Z tego co napisałes wynika,ze mimo,ze wygladasz dobrze da;ej czujesz sie źle.Mysle ze spowodowane jest to nie tym jak wyglądasz,tylko tym ze czujesz sie samotny.Nie masz nikogo!Powinienes bardziej uwierzyc w siebie.Z pewnoscią fajny z ciebie chłopak,tylko jeszcze zadna z oniesmielonych dziewczyn nie miała odwagi ci to powiedziec.Musisz uwierzyc w siebie i w swoją atrakcyjnosc.Wyobraz sobie ze z 30%dziewczyn które koło ciebie przechodza tez mysla sobie jak na nie spojrzysz ze myslisz sobie ze jest gruba.A czy tak jest??Nie wydaje mi sie.Tak,wiec nie mozesz do tego problemu podchodzic w ten sposób.Mówie ci Maciek!Głowa do góry.Stan przed lustrem i powiedz sobie,,jestem piekny''.
ps.A moze ubrania które ubierasz są mało dopasowane do ciebie.To tez ma duze znaczenie.Wystarczy zły krój bluzy zeby człowiek poczuł sie o 5 kg cięższy
pozdrawiam i wierze ze napiszesz niebawem do nas ze juz jest ok

Ja mając 46 kg, mam większe kompleksy niż kiedy miałam 70 kg ;/
Więcej mi się nie poooba i wogle.
Ale trzeba to zmieniać.

niestety mam ten sam problem. Zgubiłam trochę kilogramów, ale mimo to kompleksy mam gigantyczne:(

Niestety kochani wszystko siedzi w głowie.
Maciuś kochany gratuluje:) zazdroszcze:)
Wklej swoje fotki przed i po odchudzaniu :)
czekam na nie;)
pozdrawiam

Uważam, ze zrobiłeś kawał świetnej roboty, naprawdę. Ja jestem dopiero na początku tej drogi i wierzę, że sie uda-dzięki takim ludziom jak TY.
Odnośnie psychologii. polecam wizytę w jakimś sensownym gabinecie. Po krótce z tego co piszesz to;
1. Nałożenie bluzki powoduje 'żłe odczucia'
2. Pojawiają się zle myśli (dialog wewnętrzny)
3. Pojawiają się złe odczucia
itd-taki looop (Pętla) jak w komputerze

jeśli czujesz, że to co napisałem powyżej to prawda to możesz;
1. Zmienić dialog wewnętrzny-rozmowy jakie sam ze sobą toczysz 9głównie ton, i sposób mówienia)
2. Zmienić odczucia (zbadaj temat 'kotwiczenie stanów')
3. Zmienić strategię ( to już robota dla specjalisty)

jeśli uważasz, ze jest inaczej, czyli pomyliłem się to

Ten post był pisany w dobrej wierze, a ja nadal podziwiam Twoje osiągnięcia
:)

Pozdrawiam
Majka1

Przytyłam w ogólniaku i na studiach - powodem była chuda jak wiór kolezanka, chciałam byc taka sama, na przemian jadałam i głodowałam, potem na studiach stres i znów dodatkwe kilogramy, było pewnie ponad 80- nie wiem już wtedy przestałam wchodzic na wage, potem otarłam sie o bulimię, udało się - poradziłam sobie dzięki facetowi, a potem był wielki post i udało mi się nie jeść przez cały czas jego trwanai slodyczy, to chyba był przełom, w wielkim tygodniu sąsiadka przyniosła przepis na zupe z kapusty i cały rozkład tygodniowej diety - zawzięłam się i w niedzielę wielkanocną spodnie były mi znacząco luźne - po tygodniu! od tej pory sukcesywny spadek wagi, latem kiedy naprwadę już sporo zeszczuplałam - zważyłam się - 76 kg, a więc musiał być nawet ponad 80 i to dobrze. Potem praca - stresy ale juz te dające spadek wagi, zmiana trybu żywienia, ale kmpleksy pozostały, czasem jest lepiej czasem gorzej, ale zawsze widze gdzies jakieś fałdy. W ciązy nawetz abardzo nie przytyłam, wazyłam 75, ale uodizłam duże dziecko, 3 miesiace po porodzie wróciłam do wagi - no ale zawsze jest jakieś ale... Także rozumiem to ciągłe życie z urojonymi kilograami, ciagłe porwnywanie sie do szczuplejszych, dziś jestem na Monignacu, 3 tydzień się zaczął, straciłam ponad 3 kg, mój cel to 58 kilo, więc jeszcze 4 w dół - ale czy wtedy będę szczęsliwsza - nie wiem? Wiem , że chce do licha przekroczyć te magiczne 60 - chyab dam radę? Dam radę!!!

sprawdzam stopkę

Witam :!: :!: :!:
Przy moim niskim wzroscie kazdy nadmiar choćby kilograma był- i jest nadal widoczny. Od 1 kwietnia jestem na diecie Sb, ważyłam 61kg teraz juz 56,5. Wcale z tego powodu nie czuje się lepiej. Nie widze tych zrzuconych kg, pomimo tego ze w domu intensywnie cwicze. Najbardziej zależy mi na wymodelowaniu brzucha (odwieczny problem). Wiem. ze na to potrzeba czasu, ale ja nie widze ani troche roznicy. Tłuszcz jak zwisał tak dalej zwisa...

Też może coś skrobne (?). Jak widać większość z nas Cie pociesza... wiemy jak sie czujesz... przechodzilismy w bardziej lub mniej podobny sposób swoją walke z kilogramami. Chciałabym Ci powiedziec zebys pomysłam "JESTEM FAJNYM CHŁOPAKIEM", ale sama dobrze wiem jak jest. Ja przy wzroscie 160cm wazyłam 73kg. dużo. teraz jest 50/49.. Chodze na silownie 3razy w tygodniu dlatego pare kilogramów tych miesni mam.. ale, własnie, noco z tego?... czuje sie o wiele gorzej niz byłam grubsza, kiedys jakos bardziej kolorowomi było. A teraz(?) a teraz płacze za kazdym razem gdy zjem coś słodkiego lub zjem inny obiad niz ten ktory powinnam zjesc... czyli z diety,to straszne... i niestety takie PRAWDZIWE... kiedys nie widziałam tych kilogrammów... a teraz gdy tylko waga wskaze 1kg, 2kg wiecej nie moge sobie wybaczyc ze np. zjadłam pierogi zamiast gotowanego kurczaka z ryzem... I choćkazdy mi mowi ze pięknie wygladam,mam pieknie wyrzeźbione ciało...to ja nadal wiem, widze ze jest zle i ze chce zeby było mniej tych kilogramów... acogorsza bardzo boje sie przytycia... boli mnie fakt ze nie moge choc w malutkim stopniu skusic sie na cos innego niz z diety bo zaraz tyje...

Dodam jeszcze ze na diecie (i wzmozonej aktywnosci fizycznej) jestem od 2 lat

Życie to nie dieta, życie to nie wygląd, zastanów się co jest dla ciebie najważniejsze, co chcesz mieć na nagrobku: dobrze wyglądał(a) na swoje lata czy raczej coś innego?

A ja dobrze rozumiem co czujesz.....
Tez czesto staje przed lustrem, ubiuore sie umaluje, patrze - jest naprawde OK, podoba mi sie. Ale potem jak gdzies ide mam wrazenie,z e wszyscy nabijaja sie z mojego wielkiego tylka...\
Sama poszukuje odpowiedzi na pytanie Jak to zmienic? Ale pociesza mnie troszke fakt, ze nie jestem tak clakiem sama, ze inni maja podobnie :) Razem damy rade :)))
Buziaki!!!!

Wbrew pozorom większość ludzi nie ma czasu ani energii by obgadywać innych i tylko samemu można sobie zaszkodzić (prze)interpretując każdą uwagę czy spojrzenie - nie zapominajmy, że każdy ma jakeiś kompleksy ...

To, że nasze problemy zaczynają się i kończą w głowie to oczywiste. Pomyślmy logicznie (ah, te politechniczne studia:P), jak szczupła dziewczyna, powiedzmy 170cm wzrostu i 55 kg wagi może uważać się za grubą? Ja rozumiem, że są różne sylwetki - sama jestem posiadaczką grubych ud - i co z tego? Mam chować się w spódnicach do samej ziem,i albo w worach po ziemniakach? Zawsze byłam bardzo krytyczna wobec siebie, ale potrafię dostrzec różnicę. Wracając do typów sylwetek, niby utarło się, że z genami nie da się walczyć, etc. Może się nie da, a może da - nie jestem lekarzem. Ale chyba jednak ćwicząc można poprawić wygląd brzucha a nie do końca życia umartwiać się, że mamy fałdy i nic z tym nie robimy.

Teraz przeżywam dobry okres swojego życia i chyba nawet nadmierną pewność siebie - ale lepsze już to niż dołowanie się i uznawanie samej siebie za śmiecia... Czasem jak mam gorszy dzień to zakładam spodnie a nie miniówę i tyle 8) Ale ostatnio króciutka spódniczka stała się moją ulubioną częścią garderoby.

Czytając posty Maćka wiele razy miałam łzy w oczach, bo to było takie moje, całkowicie moje przeżycia i przemyślenia. I tak czasem jest, że nie potrafimy spojrzeć na efekty jako na całokształt a nie tylko jakiś jeden etap czy dopiero początek - to już najgorsze podejście, wtedy zwykle zaczyna brakować sił i motywacji do dalszego działania. Dlatego trzeba zmienić podejście - jem tak, abym do końca życia była z siebie zadowolona, mogła wyjść i do pubu ze znajomymi i na piknik do lasu i na basen i gdzie będę tylko chciała - bo jedzenie nie może mnie w niczym hamować, spowalniać i ograniczać. To ja o sobie decyduję a nie jakieś limity kalorii czy lista potraw zakazanych. Można wpaść w obłęd. Załamać się i poddać. A wtedy już lawinowo wszystko inne zaczyna się walić. Myślę, że Maciek potrzebuje pogadać z taką osobą jak ja - nie ujmując nikomu autorytetu czy doświadczenia - ja przechodziłam już bardzo wiele, od obsesyjnego dbania o siebie, poprzez totalne zaniedbanie, najpierw ogromny brak wiary w siebie i wielką krytykę a później samouwielbienie i zachwyt nad nową figurą. I ja naprawdę potrafię stwierdzić co było lepsze w moim przypadku, co dało mi siłę aby przez ponad 4 miesiące ani razu nie zawalić diety i ciągle mieć zajebisty nastrój pomimo kilku zastojów jakie napotkałam na swojej drodze. I załamałam się? Nie. Dalej robiłam swoje, bo przecież te 20 kg nadwagi nabyłam w wiele lat - więc jak mogłabym stracić je w miesiąc czy dwa? Mówię oczywiście o bezpiecznym tempie - zmądrzałam i propaguję teraz tylko taki sposób, innego nie uznaję i wszystkich przestrzegam podając siebie za przykład negatywnych skutków działania diety "cud" i pozytywnych skutków sumienności i nie oszukiwania samych siebie na 1000 kcal.

Jeśli ktoś chciałby poznać mój sposób to zapraszam do pamiętnika albo na priva, wszystkim pomogę!

Pozdrawiam gorąco!

Super, że sa takie osoby jak ty, któe próbują zarazić swoim optymizmem i determinacją. mam nadzieję, że z czasem twoje kompleksy miną- te, które masz zachowane w głowie. Może częściej sie ogladaj w lustrze, podziel się swoją metamorfozą z innymi i powtarzaj sobie, że przecież wygrałeś to co chciałeś, osiągnąłeś swój cel ciężką pracą i odbicie w lustrze jest tego potwierdzeniem. Więcej wiary i pewności siebie! :) Gratulacje!

Cytat:

---

Zamieszczone przez sidex

To, że nasze problemy zaczynają się i kończą w głowie to oczywiste. Pomyślmy logicznie (ah, te politechniczne studia:P), jak szczupła dziewczyna, powiedzmy 170cm wzrostu i 55 kg wagi może uważać się za grubą? Ja rozumiem, że są różne sylwetki - sama jestem posiadaczką grubych ud - i co z tego? Mam chować się w spódnicach do samej ziem,i albo w worach po ziemniakach? Zawsze byłam bardzo krytyczna wobec siebie, ale potrafię dostrzec różnicę. Wracając do typów sylwetek, niby utarło się, że z genami nie da się walczyć, etc. Może się nie da, a może da - nie jestem lekarzem. Ale chyba jednak ćwicząc można poprawić wygląd brzucha a nie do końca życia umartwiać się, że mamy fałdy i nic z tym nie robimy.

Teraz przeżywam dobry okres swojego życia i chyba nawet nadmierną pewność siebie - ale lepsze już to niż dołowanie się i uznawanie samej siebie za śmiecia... Czasem jak mam gorszy dzień to zakładam spodnie a nie miniówę i tyle 8) Ale ostatnio króciutka spódniczka stała się moją ulubioną częścią garderoby.

Czytając posty Maćka wiele razy miałam łzy w oczach, bo to było takie moje, całkowicie moje przeżycia i przemyślenia. I tak czasem jest, że nie potrafimy spojrzeć na efekty jako na całokształt a nie tylko jakiś jeden etap czy dopiero początek - to już najgorsze podejście, wtedy zwykle zaczyna brakować sił i motywacji do dalszego działania. Dlatego trzeba zmienić podejście - jem tak, abym do końca życia była z siebie zadowolona, mogła wyjść i do pubu ze znajomymi i na piknik do lasu i na basen i gdzie będę tylko chciała - bo jedzenie nie może mnie w niczym hamować, spowalniać i ograniczać. To ja o sobie decyduję a nie jakieś limity kalorii czy lista potraw zakazanych. Można wpaść w obłęd. Załamać się i poddać. A wtedy już lawinowo wszystko inne zaczyna się walić. Myślę, że Maciek potrzebuje pogadać z taką osobą jak ja - nie ujmując nikomu autorytetu czy doświadczenia - ja przechodziłam już bardzo wiele, od obsesyjnego dbania o siebie, poprzez totalne zaniedbanie, najpierw ogromny brak wiary w siebie i wielką krytykę a później samouwielbienie i zachwyt nad nową figurą. I ja naprawdę potrafię stwierdzić co było lepsze w moim przypadku, co dało mi siłę aby przez ponad 4 miesiące ani razu nie zawalić diety i ciągle mieć zajebisty nastrój pomimo kilku zastojów jakie napotkałam na swojej drodze. I załamałam się? Nie. Dalej robiłam swoje, bo przecież te 20 kg nadwagi nabyłam w wiele lat - więc jak mogłabym stracić je w miesiąc czy dwa? Mówię oczywiście o bezpiecznym tempie - zmądrzałam i propaguję teraz tylko taki sposób, innego nie uznaję i wszystkich przestrzegam podając siebie za przykład negatywnych skutków działania diety "cud" i pozytywnych skutków sumienności i nie oszukiwania samych siebie na 1000 kcal.

Jeśli ktoś chciałby poznać mój sposób to zapraszam do pamiętnika albo na priva, wszystkim pomogę!

Pozdrawiam gorąco!

---

Dobrze, że są też takie osoby jak Ty :), dojrzałe do zdrowego dbania o własne zdrowie i sylwetkę, które z powodzeniem mogą propagować taki styl życia. Doświadczenie i nauka na własnych błędach jest cenna, ale niech to będzie przestroga dla tych, co dopiero zaczynają się odchudzać, że tak jak wspomniałaś wszystko zaczyna się w głowie i w niej kończy. Odpowiednie nastawienie i cierpliwość jest tutaj kluczowa. :)

Gratuluje rozsądnego podejścia do tematu. "wszystko zaczyna się w głowie" - zgadzam się z ty w 100%

Racja. Psychika w tym momencie jest najważniejsza. Często zdarza się tak że nie dajemy po prostu rady mimo że fizycznie jesteśmy silni

Jeśli istnieje taka potrzeba, że następują pewne zaburzenia w obrazie swojej osoby mimo osiągniętego cwelu warto spotkać się z terapeutą, ponieważ takie wahania moga prowadzić do gorszych skutków jak brak apetytu czy anoreksji.

czesto ktos kto schudnie uwaza sie dalej za grubego chociaz juz schudl z 10 kg a to moze doprowadzic do anoreksji albo czegos gorszego