Rodzice a odchudzanie

Bywa tak, że rodzice są tak zakochani w swoich dzieciach, że nie zauważają jak ze słodkiego pączusia robi się pulchny nastolatek z kompleksem na punkcie swojej wagi. Albo po prostu przyzwyczaili się do "dużych" dzieci i ogromnych porcji. I zaczyna się gadka:
:arrow: "Wcale nie jesteś gruba"
:arrow: "Nie masz sie po co odchudzać"
:arrow: "Nic nie zjadłaś"
:arrow: "Co to ma być za śniadanie?"
I kochane Babcie wciskające kochanym wnusiom cukierki, czekolady i biedolące nad tymi biednymi chudymi dziećmi, co pewnie nic nie jedzą.
Spotkaliście się z czymś takim :?:
A jak podchodzą do waszego odchudzania wasi starsi :?:

moja mama jest przerażona tym co robię. Zawsze zjadałam 'cała lodówka + wszystko z najbliższego sklepu' a teraz nie przekraczam 1000kcl. Ale pozwala mi na to. 8) Ale masz racje teksty typu "Przecież wyglądasz ładnie. Jesteś chuda" doprowadzają mnie do szaleństwa. :twisted:

U mnie to głównie tata ciągle sie pyta czy coś jadłam a jak nie to mnie namawia :roll:
Albo jak ostatnio - po dość długiej przerwie - byłam u babci to oczywiście wyciągnęła delicje (cenie ja za to ze jest taka gościnna zawsze) i tylko ja nie zjadłam no ale co miałam zrobic :?

au mnie jest inaczej....wpienia mnie to okropnie, ale jak sie jeszcze nie odchudzalam wciaz mówili, zebym liczylia troche kalorie, nie jadla tyle, albo najlepiej NIC !!!!!! Wpienilam sie i nic nie jadlam przez jeden dzien, to zaczeli mi mowic ze mam sie nie glodzic, zer bede miec anoreksje.....hehehe i jak ich zrozumieć ?? :P

Cześć, poruszyłaś problem który pojawia sie u większośc. ja odkąd jestem na diecie do baci po prostu nie chodze bo wiem ze ona bedzie potem na mnie śmiertelnie obrazona ze nie che jessc jej obiadków, ciasteczek itp:p moi rodzice akurat są równi, bo odkąd wyperswadowałam im namawianie mnie do posiłków dali spobie spokój i moge byc na diecie i jest ok, choć czasem mamka ze zgrozą patrzy na to co jem i mowi: 'Ale zebys sobie chociażjakies witaminy zjadła bo to co jesz to przypomina pakę a nie jedzenie" i na tym sie kończy, no a tata tylko sie pyta co pare dni "ile schudłaś? nie dość juz?". ale na początku było trudno;D mam jedne sposób ktory powinien podziałać:P jak ci dają coś do jedzenia głośno i z pewnością powiedz ze jestes na diecie i nie masz zamiaru tego jesć i po porstu wyjdz z kuchni a po paru takich akcjach dadzą ci spokój;D trzymaj sie;D:*:*

moja matka nie zgadzala sie zebym byla na diecie: kopenhaskiej, 1000kcal, kapuscianej czy kazdej innej. dlatego stopniowo przestawalam jesc: najpierw slodycze i jakies przekaski, kolacje sniadania...zostal mi tylko mikroskopijny obiad, ktory juz musialam zjesc bo to byl jedyny posilek przy ktorym rodzice byli mnie w stanie kontrolowac. i wiecie co?? TO BYL NAJWIEKSZY BLAD MOJEGO ZYCIA..taka "dieta" :oops: wykonczylam swoj organizm, zabilam przemiane materii... :cry: nie moge obwiniac matki ze stalo sie tak bo ona mi nie pozwolila odchudzac sie zdrowo. w naszym wieku rodzice czesto sa problemem w drodze do szczuplej sylwetki. jezeli tak jak u mnie-nie zgadzaja sie na odchudzanie, przekonujcie ich do bolu, robcie wszystko zeby tylko schudnac zdrowo :!: :!: :!: pozdrowka:****

U mnie to akurat jest tak, że jak usiłuję przejść na jakąś dietę to moja mama dostaje szału. Ostatnio nawet na siłe wsypywała mi cukier do herbaty, którą ja potem po prostu dawałam komuś do wypicia lub w wersju hard wylewałam i robiłam sobie nową. Kiedy w ramach kolacji jadłam chlebek chrupki to awanturę miałam gratis, to samo przy jogurcie z muesli. Jak odmówiłam polania sobie kalafiora bułką tartą na masełku to stwierdziła, że nie widzi powodu, żebym jadła niesmacznie i że jej obrzydzam' Oczywiście taki argument, że to moje jedzenie wogule nie skutkuje.
Najgorzej było na tygodniowym pobycie u babci, która dostawała histeri kiedy mówiłam, że po jednej wielkiej bułce z toną masła i wędliną jestem najedzona. I oczywiśćie "Aniu, chcesz loda (batonika, cukierka, czekoladę)?" FRajnie być tak rozpieszczanym, ale waga cierpi :twisted: Po tygodniu przytyłam całe 6 KILO :!: :!: :!:

A moi rodzice cos pod nosem burczą, ze dieta jest droga i zebym szybciej ją skoczyła :lol: A babcia naturalnie, ze cos ostatnio gorzej wygladam :wink:

Ehh u mnie dokladnie to samo - jem co innego niz wszyscy - no i nie dosc ze ja cierpie - to uwazaja mnie troche za dziwologa.. ale juz najbardziej kwurza mnie to ze np o 16 jem deser - mam wyznacozne pory posilku- no i zjem byle cos tam , a za godzinke mama robi jakis pyszny deser ktory moglabym zjesc w limicie kalorii - no ale co z tego jak juz jest o ta godzine pozniej ( u mnie przesuniecie godzinne zawaliloby cale abc odzywiiania:/) nie lubie tego .. :)

Jak ja się odchudzałam to moja mama nawet nie zauważyła :?

A potem "Coś Ty taka szczupła??? Jak Ty to robisz???"

Fajnie co???

Papatki :P

U mnie jakoś się nikt moim odchudzaniem nie interesowal. Raz, ze na poczatku nic nikomu o tym nie powiedzialam ( i tak by mi nie pomogli), a dwa, ze gdy juz powiedzialam, to oczywiscie od razu uslyszalam gadki w stylu: "Będziesz za chuda!", "Wpadniesz później w anoreksje!", " A co ty wiesz o odchudzaniu?" "Dobrze wyglądasz". Ale to, że przez ostatnie 3 lata przytyłam 15 kg, to jakoś nikt nie zauważył.. hrr. Pozniej jak zaczelam dla mamy zdawac relacje, ile schudlam itp, albo ze zaczynam wchodzic w kilka nowych par spodni, w ktore wczesniej nei wchodzilam, to jej oczy wyszly na wierzch i... zaczela mi zazdroscic. I sama zmobilizowala sie do odchudzania :).
Pozdro!

A ja moją mamke też zmobilizowałam do diety;D Tete poniekąt też bo widze ze mniej je;d i przestrzega zeby nie jesć po 20;d a to juz sukces]:->

A moja mama mówi, ze ciągle mnie widzi jak cos wzeram, ze czesto jem :P I ze jak bede tak czesto jesc, to zgrubne :P

Hehe... ja mam szczęscie :) moi mnie jako tako wspierają :) w sumie bardziej mama, jak to mama :D babcia oczywiście na mnie nakrzyczała i wciskała czekolady, a ja byłam twarda :D

A u mnie bylo w miare dobrze, wszyscy uwazali ze musze schudniac, chociaz rodzice na poczatku nei wierzyli ze wytrzymam 8)

xxx

ja mam własnie problem ze starszymi i babcią! Bo oni co chwile albo kupią coś słodkiego, albo coś dobrego kalorycznego albo Bóg wie co! Staram sie nie jesc za duzo, ale to niewykonalne w tym domu! A troche boje sie powiedziec mamie że chce sie odchudzac bo albo mnie wysmieje, albo nie wiem co... No i nie wiem jak.
A wogole to... ja nie wiem jak odmawiać!!! Moze znaleźć jakiś sposob żeby obrzydzić mi wiekszosc słodyczy, lub wogole rozne dobre rzeczy? Bo ja nie wytrzymam nadiecie w domu gdzie co chwile ktos je coś dobrego a ja nie moge ;(

U mnie też non stop w domu są słodycze, bo jest brat, który non stop wpier***, a ma 15 kilo niedowagi :/ A rodzice mimo iż cały czas wiedzą, że się odchudzam, to kupują mi słodycze. Wszystko zgarnia oczywiście brat... :wink:
Dobra siostra jestem :P Nie wiem jak to się stało, ale kiedyś jak tylko w poblizu leżał wafelek czy coś podobnego to od razu to jadlam, a teraz? Właśnie na biurku leżą pyszne ciastka czekoladowe... ale ani jednego nie zjadłam :D

fajny topic, wiec napisze jak to bylo u mnie...
Przytylam sporo (chociaz zawsze bylam chuda ale okres dojrzewania, zajadanie smutkow i niepochamowany apetyt daly sie we znaki) wiec kiedy zaczelam slyszec docinki ze strony kolegow powiedzialam STOP i zaczelam diete to bylo 22 grudnie, tuz przed swietami. Powiedzialam ze sie odchudzam i moi rodzzoce to zaakceptowali, nie zmuszali mnie do jedzenia obiadow z nimi ale slodycze ciagle byly w domu (i do tej pory sa bo moja mam czesto kupuje smakolyki a jest szczupla, brat tez je tony slodkosci a chudy jak palec, tata nie przepada za slodosciami ale potrafi zjesc cale ciasto jak am chec), bylo trudno zeby sie oprzec tym slodkoscia ale rodzice nie zmuszali mnie do jedzenia i nie podsuwali posilkow na sile. Mama dawala mi pieniadze na serki ktore jadlam nalogowo bedac na diecie, przyniosla wage kuchenna z piwinicy i nikt mi nie zwracal uwagi jak wazyylam wszystko po 10 razy(obsesja wazeniowa, minela juz na szczescie), za to jestem wdzieczna rodzicom. Odchudzanie jest trudne wiedc dobrze gdy rodzice dodatkowo nie utrudnia go kupujac i robiac nasz ulubione dania z przed dietki.

pozdrawiam i zycze wytrwalosci w walce o nowa mniejsza wage :D
buziaki:*

Alessaaa, zaczełaś diete w moje urodzinki :-)
Mnie też nikt nie podsuwa jedzenia na siłe. Ale co chwile cos jest, a ja mam za słabą wole zeby nie wziac, odmowic, czy cos. A juz tym bardziej jak cos słodkiego. No poprostu chęć zżera mnie od środka. Myśle że może by sie gdzies (moze tu?) wywiedziec czy jest cos niskokalorycznego, czym można by nasycic głód słodkosci, oszukac sie z ilością no i nie chciec słodkiego.
Matko jak ja bym chciala niecierpieć słodkosci!!!

U mnie jest tk ze mama nie zabrania mi od czasu do czasu troszke sie poodchudzac.Ale teraz juz bardzo mnie pilnuje! Pyta sie co jadalm sprawdza czy naprawde tak bylo, wpycha mi na sile jedzenie.A ja uciekam od tego jak tylko moge. Np dzisiaj chciala mi dac ziemnaki z sosem a ja spodziewalam sie tego wiec wczesniaj najadlam sie śliwkami i powiedzialam ze nie dam rady juz nic zjesc. Oj pilnuje mnie bardzo :/ Dochodzi do tego ze robie przy niej np 2 kanapki wychodze do pokoju ona przychodzi za mna sprawdza czy jjem a ja zjem przy niej z pol kanapki a reszte zawijam w gazete i pozniej daje psu :wink:

xxx

Milusiu, ja tez bym się o Ciebie bała, biorąc pod uwage fakt, że chcesz ważyć zaledwie 38 kilogramów!

Moi rodzice sąw miare ok, mama często wspiera mnie w odchudzaniu, ale raczej pozostawia wolna rękę. Moje ciało, moja sprawa, bylebym nie zniszczyła sobie organizmu i duszy.
Problem to ojciec. Nie tylko na poziomie mojego odchudzania, ale gólnie. Cóż...
Wiem o tym, że moja nadwaga jest lekka i że właściwie nie przeszkadza to w normalnym funkcjonowaniu, jednakże dla mojego "tatusia" jestem gruba na tyle, że powinnam dostać licencję kaleki. Gdy idę do kuchni (zajadać problemy :( ) on łazi za mną i mlaszcze :(.
Lecz kiedy jakiś czas temu sie odchudzałam, mówił, że to wspaniale i ze jestem piękna i niepotrzebnie się odchudzam itp...

Cóż...taki ojciec wprowadza tylko niepotrzebne wachania emocjonalne.
Ale na pocieszenie(dla mnie samej) - już wkrótce rozwód i bede mieszkac z mamą i siostrą! :)

Dziewczzyny- postarajcie się zrozumiec troske swoich rodziców! :)

Smaken, oto dwa pomysly, na te obrzydzenie sobie jedzenia. Proponuje powiesic sobie na lodowce jakies dwa zdjecia - jedno, na ktorym prezentuje sie brzydko, bardzo otyle i drugie, na ktorym wydaje sie szczuplejszym, radosniejszym. No i proponuje tez wymyslec sobie kilka haselek mobilizacyjnych typu: "Zadne ciastka nie stana mi na drodze do tych zajebistych spodni, w ktore jeszcze nie wchodze" albo "Jak bede tak non stop podzerala, to zaden fajny koles nawet na mnie nie spojrzy". Cos co ruszy sumienie.
pozdro!

Rodzice sobie w końcu dali spokój :) Zamiast frytek mogłam sobie spokojnie zjeść ryż a dzisiaj bez problemu tatuś zostawił mi jednego kotlecika bez panierki. I mama w końcu nie patrzy na mnie jak na wariatkę, kiedy jem na kolację jogurt z muesli :)
:D We are the champions :D

No, no! Wytrwałość popłaca. :)

U mnie mama dzis narzekała, że to chce bez jogurtu, a tamto bez przypraw. Tłumacze ej, ze to kwestia gustu, anie odchudzania. Ale ona przeciez wie lepiej. :) I tak postawilam na swoim. 8)

Gusia1985 to fajnie ze jestes z mojego miasta :) Też je bardzo lubie choc czasem jest tu nudno i nie ma co robic ;/

Moja mam powiedziała mi przed chwilą; Widze,że sie jednak odchudzasz ale widze ze z głową :) Taka jestem :D Dobrą mam jednak mamusie :)

Pozdrawiam :**

Ja nie lubie tylko jednego : kiedy w kuchni przygotowuje sobie jakis dietetyczny posilek, warzywka kroje , wase smaruje jakims serkiem czy cos .. i wszyscy sie patrza na mnie jak na wariatke , rodzice , rodzenwo, starsznie mnie to denerwuje ... albo jak jemy obiad , i ja np wyciskam tluszcz z kotleta, to tak samo widze te drwiace usmiechy .... :evil:

U mnie w domu bardzo ciezko dojsc do upragnionej sylwetki. Szczegolnie nie pomagaja mi w tym babcia i mama, ktore kupuja non stop slodycze, drozdzowki i wciskaja je we mnie na sile. Kiedy nie chce jesc smazonej na patelni kielbasy z chlebem i nie wiadomo czym jeszcze odrazu sie na mnie wnerwiaja. Moge tylko czasem liczyc na pomoc brata, ktory chociaz troche potrafi mnie zrozumiec. W kwesti odchudzania w moim domu nie mam zadnego poparcia, co czasem sprawia mi bardzo wiele problemow...

Skad ja to znam...
A co do slodkich bulek. Z ich na szczescie umialam bez problemu zrezygnowac. Dostawalam *******ca, gdy przez cale gimnazjum na sniadanie mialam ciagle jakas drozdzowke, to zarzadzilam strajk i bulki oddaje dla mlodszej siory. 8)

Ja w rok przytyłam 10 kg. W poprzednie wakacje miałam 52 kilo. Aż dziw, ze tak można. Na początku tegorocznych wakacji miałam 62kg. Do sierpnia i własciwej diety, dzieki spacerom, spotkaniom ze znajomymi jakoś te 2 kilo uciekły.
Mama mi już mówiła, żebym się za siebie wzięła. Moja postanowienie noworoczne nie wypaliło. Miało być bowiem minus pieć kilo do kwietnia. Miałam furę czasu, do wakacji mogłam być już w miarę szczupła. Ale ja wolałam żarcie i słodycze. Kilogramów nie przybywało, bo miałam dużo ruchu - w zimie brnełam dwa kilometry przez zaspy do szkoły i z powrotem. W szkole na przerwach łażenie po korytarzach, itd. Ale słodycz mną żadziły, podczas odrabiania lekcji nieustannie coś podjadałam.
Przełomem była kłótnia z pewnym chłopakiem, który mi się podobał. Nawet bylismy razem na czymś w rodzaju randki, przytulił mnie, prawił komplementy. Pod koniec roku wszystko się zburzyło. Miesiąc miałam doła - jadłam, starałam sie nie myśleć.
Na początku sierpnia powiedziałam sobie dosyć. I zaczełam 1000 kcal. Ostatnio wskoczyłam na 1200, bo jakoś za mało jedzenia przy tym tysiaku. Mama zawsze mięso serwuje na obiad - zwłąszcza to kaloryczne. Na początku sama mnie zachęcała, a teraz mruczy: "Aniu, jeszcze trochę mięska, jeszcze dwa ziemniaczki." Az mnie to wpienia i jem, bo nie chcę kłótni.
Ostatnio spacerki niewypalają. Nie wiem jak zająć czas i nie myśleć o jedzeniu.
Ech, narazie schudłam 1,5kilo. Do końca wakacji chcę dobić do 2,5. Moze wyjdzie. Co prawda mam jeszcze te 12 dni.
A jak się zacznie szkoła to nie będę myśleć o żarciu tylko o nauce...
Ale najgorsze jest to, że w domu zawsze sa ciastka i inne przekąski, batoniki, itp. A czekolady nie uświadczysz. A przecież czekolada jest najlepsza na "zabicie" checi na słodycze. Czasami chcę ugryśc kęs ciastka, a to przeradza się w dobre 600kalori do przodu. :(
Wiecej silnej woli mi potrzeba. Jak ją zdobyć?!

Cytat:

---

albo jak jemy obiad , i ja np wyciskam tluszcz z kotleta

---

Motylq? Jak sie wyciska tłuszcz z kotleta? Bo u mnie te kotlety sa starasznie tłuste, a nie wiem jak je pozbawić tej dodatkowej ilości tłuszczyku.

Z drozdzowek tez nie bylo mi ciezko zrezygnowac, bo jakos specjalnie nigdy za nimi nie przepadalam. Ale kiedy juz zostaje zmuszona do jej zjedzenia (dziwnie to zabrzmialo "zmuszona do jedzenia" ale Wy naprawde nie znacie mojej babci...) to dziele sie nia ukradkiem z moim pieskiem :)

Perwers, trzeba uprzednio polozyc kotlecik na jakis papier, zebys ten tluszczyk z niego zlatywal.

Makitko wiem o czym mówisz. Mnie też czasem zmuszają jeszcze, ale powoli dją sobie spokój. Jak się zaczyna awantura to ja wychodzę z kuchni :) Ale awantur już coraz mniej :) .
Co Babcia to Babcia. Moja na widok bardzo podobnej do mnie z budowy ciała dziewczyny stwierdziła, że ma wielki tyłek, a na mój widok mówi, że jestem śliczna i chuda :?
No cóż, rodzinka...

Jak to babcie, Jullie. Moja świętej pamięci babcia wpychała we mnie obłąkane ilości jedzenia - białe sery, rosoły, zupy najróżniejsze, mięso tłuste. Ble! I zawsze byłam taka kochana i malutka wg mniej... Ble! A ja zawsze byłam gruba... Ble!

A teraz chcę to zmienić :twisted:

u mnie mówią żebym schudła, ale jak przyjeżdżam do dziadków to jest tak: za każdym razem jest wykład na temat zdrowego jedzenia, a potem proponują ciastka i nie chcą słuchać odmowy

Te babcie... Moja juz mowi nie wiadomo co, byle tym tylko przestala. NAjpierw twierdzila, ze mam dobra figure itp. A teraz? Gdy zobaczylam ja, gdy wrocila z wczasów stwierdziła, ze baaardzo wyszczuplałam od czasu pozegnania. Sprytne kłamstewko, bym tylko dala sobie spokoj z dietka, tyle tylko, ze przez caly czas jej wyjazdu nie schudlam ani kilogramka :roll: .

Hmmm...
Ja tam nie mam problemów z babciami. Z jedna widze sie z raz na rok moze 2 a z druga, która mieszka pode mna to nie jest tak ze przychodzimy na obiad idp. Nie ma czegos takiego i jest wszystko ok. Moja bacie to w sumie nie interesuje takie cos. Nigdy mi nie wpychała jedzenia!! Co do mamy to czasami mi wepchnie cos na siłe ale zawsze staram sie miec jakąc wymówke ze byłam na pizzy z chłopakiem, albo na lodach z kolezanka i takie tam. Nie zawsze to pomaga no ale coż...trzeba kąbinować :twisted:
Pozdrawiam :)

No cóż...Moja babcia owszem, zauważa moje parę-kilogramów-za-dużo i co z tego?Czasem coś przebąknie pod nosem o mojej szczupłej siostrze.Do mnie mówi niby w żartach "grubaska" i takie tam...A potem wpycha mi jedzenie na siłę.I jak tu zrozumieć babcie?Z rodzicami nie miałam problemów jeśli chodzi o odchudzanie, dopóki będę jadła w miarę jak człowiek to będą mieli gdzieś czy przy okazji liczę kalorie, czy czegoś sobie odmawiam etc.

Mój tatuś jest kochany :) Wczoraj, jak zaplanowali na dzisiaj schabowe to tylko raz poprosiłam, żeby mój był bez panierki. Dzisiaj już nie przypominałam ale tatunio pamiętał :D Poprzednio kotlecik też był bez panierki. I pamieta, że nie słodzę herbaty :) Jeszcze tylko mamunię nawrócić i będzie cacy :D