W poszukiwaniu Motywacji. (o psychice i "fizyce")

---uwaga! długo i smętnie... :p ---

"przeciwciało" tkwi we mnie od bardzo dawna. mogę ustalić datę Jego pojawienie się w mojej podświadomości z dokładnością do kilku tygodni, było to w grudniu 2002 roku. wtedy po raz pierwszy udało mi się schudnąć, po raz pierwszy przekonałam się, że wcale nie mam "szerokich kości", jak mi wmawiano i że nie muszę kiedyś z pulchnej nastolatki przekształcić się w otyłą kobietę. a jednak tak się stało. jednak w pewnym momencie moje "przeciwciało" stało się agresorem, a nie pomocnikiem i przegrałam sama ze sobą.

"Przeciwciałem" nazywam tutaj to wewnętrzne pragnienie by wydobyć się z worka, którym czasem wydaje się nam cały zbędny balast kilogramów, by nasze ciało było zdrowe i zadbane. myślę tutaj o sile determinacji i potrzebie swobody (tak samo ruchowej, jak i "zakupowej ;) ), która motywuje nas do walki.

przyjaźń z tak rozumianym przeciwciałem jest bardzo trudna, potrzeba do niej zdrowego zrównoważenia, cierpliwości i silnej woli, bowiem przeciwciało może być zarówno motorem o działania, jak i siłą destrukcyjną. Jego drugie oblicze poznałam w dwóch odsłonach: po raz pierwszy latem 2003 (55kg, 173cm) z wczesnymi oznakami anoreksji, które udało mi się pokonać samej, głównie ze strachu przed tą chorobą; po raz drugi na przełomie roku 2006 i 2007, kiedy w wyniku kompulsywnego objadania się przytyłam z 66kg do 77.

w pierwszym przypadku, jak wiele dziewcząt, uniesiona sukcesami w diecie, nie umiałam powiedzieć sobie STOP. nie dlatego, że uważałam, że powinnam jeszcze schudnąć, o nie, doskonale widziałam, że obojczyki deczko nienaturalnie wystają mi już spod skóry... ja po prostu bałam się przytyć. nikt nie mówił mi wtedy o rozsądnym wychodzeniu z diety, ani o tym co zrobić, żeby nie zaliczyć jo-jo. kiedy więc wskazówka wagi pokazała 55kg (a muszę dodać, że ważyłam się raz w miesiącu w aptece, bo nie miałam własnego "sprzętu" :) ), przeraziłam się i postanowiłam skończyć z restrykcjami i jeść normalnie.

konsekwentnie trzymałam się tej decyzji, co, jak się domyślacie, spowodowało, że zaczęłam powoli gromadzić z powrotem to, co udało mi sie przez te pół roku stracić.

przyszła kolej na studia, przeprowadziłam się do innego miasta, poznałam nowych znajomych i nabrałam nowych nawyków żywieniowych. rano w pośpiechu na wykłady - o śniadaniu nie chciałam nawet słyszeć, szybki lunch na uczelni i suta kolacja po powrocie do akademika, wieczorem piwo i paluszki... kwitłam :lol:

naturalnie tempo jakiego nabrało moje życie zabijało we mnie zdrowy rozsądek. ocknęłam się jesienią 2006 roku. pierwszy raz od bardzo dawna usłyszałam na rodzinnej uroczystości: Olu, jak ty sobie dobrze wyglądasz... 66kg. bliżej do siódemki z przodu, niż do piątki. wpadłam w panikę. nastąpił proces intensywnego myślenia, intensywnego motywowania się, intensywnego planowania i nie mniej intensywnych prób. tylko nie udawało się.

nie łatwo wcielić w życie postanowienia o diecie przy nieregularnym trybie życia, stresie i długim nie ćwiczeniu silnej woli. moje marzenia o smukłej sylwetce, moje przeciwciało zaczęło działać na moją niekorzyść. nie potrafiłam sobie odpuścić, powiedzieć: nie wymagaj od siebie zbyt wiele, nie jest tragicznie, studia to ciężki czas, nie obarczaj się za bardzo. wręcz przeciwnie, pojawiły się wyrzuty sumienia, uczucie zawodu i kompulsy po każdym dietowym fiasku. w ten magiczny sposób przeszłam transformację w 77cio kilogramową bułę.

od tamtej pory udało mi się powrócić do 66kg, ale przez kompulsy zaprzepaściłam ten wynik i na dzień dzisiejszy ważę 72,8kg.


to forum motywowało mnie wiele razy, więc liczę na to, że możliwość dzielenia się z Wami relacją z moich zmagań, a także relacjonowanie zarówno odczuć związanych z prowadzeniem diety, jak i jej efektów, pomoże mi lepiej poznać siebie i swoje ciało. chcę nie tylko schudnąć, ale poprzez analizę swojego wnętrza móc uleczyć się z większości swoich obaw i kompleksów. liczę, że na powrót oswoję swoje przeciwciało i nauczę się brać z niego tylko to, co dobre.

ah, podziwiam każdego, kto doczytał do końca :lol:
do usłyszenia :D

słuchaj, doskonale Cię rozumiem. Ja też kilka razy bujałam się po 10 kg w lewo i w prawo - (teraz wychodzę z nic nie znaczącego 3 kilowego jojo powakacyjnego)
wygrać i kompulasmi jest ciężko, ale uwierz, da się
teraz też miewam napady. Ale potem jest nowy dzień i już dalej nie jem.
Wierzę że i tobie się to uda
trzymam kciuki

To co piszesz nie jest mi obce... O anoreksję się otarłam dość głęboko (45kg), przez obżeranie się dniami i nocami (!) też.... Moja psychika przeżyła wiele, ciało jeszcze więcej... jedyny bodziec, który mnie uratował to ukochana osoba, dla której pragnę być normalna. Wierzę, że Tobie uda się wyjść z tego paraliżującego móżg błędnego koła...

No to trzymam kciuki za czerpanie z jasnej strony przeciwciała(:)). Życzę duuużo silnej woli i ogólnie pozytywnych zmagań z wagą :D. Kompulsy won ze słownika :D. jak to "powszechnie" się mawia - Peace, umiar & love

Ja tez próbuje pielęgnowac te dobra strone przeciwciala. Jasna i ciemna strona mocy wciaz walcza we mnie. spodobal mi sie twoj watek. Bede tu zagladac.

Pisz jak sobie radzisz. Jestesmy z Toba, bedziemy cie wspierac i trzymac kciuki!

Buziale :*

dobrze jest wiedzieć, że nie jest się samemu, dziękuję dziewczyny! :D

przede mną bardzo ciężki dzień w pracy, szykuje się kontrola Ludzi z Góry, a jedyne o czym mogę w tej chwili myśleć to fakt, że nie przygotowałam się na zajęcia z historii sztuki, które mam jutro :? może jakoś uda mi się wywinąć? :wink:

po powrocie z pracy (20:00) zobowiązuję się do opisania bliżej, jak to moje odszczuplanie ma wyglądać (przynajmniej w teorii). wczoraj nawet mi wychodziło, wprawdzie nie zliczyłam jeszcze kcal, ale myślę, że było ich ok. 1300. do grzeszków zaliczam 3 kakaowe wafelki, ale dzisiaj rano dostałam @, więc powiedzmy, że były uzasadnione :lol:

udanego piątku,
do usłyszenia wieczorem :)

widzę, że wiele z nas przeszło podobną historię...ale czasami myślę, że była ona nam potrzebna, przynajmniej wiele nas nauczyła. Co było to było, można jeszcze wszystko zmienić,a z przeszłości zaczerpnąć wiele nauki. Może te kilka przejściowych porażek i dołów doprowadzi nas na wyżyny i wreszcie osiągniemy długotrwały sukces! Walczę o to i wiem, że ty też będziesz :) Życzę powodzenia :)

Witaj na forum :) ja też mam probem z kompulsami i ciągle z tym walczę. Łykam leki i chodzę na terapię, jakiś czas temu wydawało mi się, że już jest ok, że tego nie potrzebuję, ale co chwilę wracają głupie myślę, że jestem gruba, brzydka i do niczego :roll: i że jak nie schudnę, to będzie koniec świata, że nie mogę znów widzieć 7 z przodu, wokół tego kręci się świat :roll: no może ostatnimi czasy jest lepiej, ale tak naprawdę to przeciwciało pozostaje w głowie na zawsze :roll:

Pozdrawiam i życzę powodzenia :)

hmmm...
moja siostra na studiach schudła. ale to przez stres. ;p
nie ma co się załamywać, waga nie jest tragiczna.
na pewno uda Ci się wrócić do pięknej sywetki.
powodzenia. :)

3 wafelki w zwiazki z @ to naprawdę niewiele :D
czekam na opis twoich sposobów na chudniecie