Mission impossible... fotki str: 5,6 :D

Tytułem wstępu:

Imię: Kasia
Wiek: 22
Wzrost: 168 cm
Waga startowa: 76 kg
Plan: 1000kcal (+ ŻP)
Wspomaganie: 2 godziny ćwiczeń dziennie
Cel: 55 kg


No dobra, dosyć formalności :) To jest moja walka nr hmmm tysiąc pięćset sto dziewięćset :D Ale teraz obiecuję, to już ostatecznie (często powtarzane kłamstwo po jakimś czasie staje się prawdą).
Jestem sobie prawie szczęśliwą studentką dziennikarstwa, mam przystojnego faceta, fajnie mieszkanko, nieprzerwanie mruczącego kota i pracę w której się spełniam. Mam też 21 nadprogramowych kilogramów... To i tak w sumie już "niewiele"... było 34 :oops: ważyłam sobie prawie 90 kg i nagle jakoś tak waga zaczęła sama spadać... W ciągu 6 miesięcy zgubiłam 13kg. Szkoda, że teraz tak się nie dzieje...
Zaczynam dietkę.
Zaczynam ćwiczyć.
Słodyczom mówimy stanowcze NIE!

Od jutra będzie się tu pojawiał dzienny jadłospis i aktywność fizyczna Katarzyna :D

Pozdrawiam i liczę na wsparcie... (wiesz, jak napiszę "wpierdzieliłam dzisiaj czekoladę" to Ty mi dasz wirtualnego kopa w tłuściutką dupcię, ok? :D)

Hej:)
Pewnie,że dasz radę!!:D
I oczywiście,że dam kopa jakby co :mrgreen: :)

trzymam kciuki za miłe i owocne dietkowanie :wink:

Witam :)

Oj kopa.... Oczywiście, że dam :wink:

Dietkuj dietkuj :)

na pewno dasz rade
3mam za Ciebie kciuki:)
powodzenia

Dzięki dziewczyny :D

to naprawdę dużo dla mnie znaczy. Zawsze brakowało motywacji... Ale teraz, zdradzę Wam w sekrecie... w lipcu być może... Tam Tam Tadam Tam Tam Tadam ;)

hej :D
z nami na pewno dasz radę i będziesz śliczną panna młodą :D
3mam kciuki i pozdrawiam

marta1031 ciiiiiiiiiii to wszystko jeszcze takie niepewne, nie mówimy o tym głośno :D hihi
dziękuję Wam wszystkim za obecność :* fajnie jest wiedzieć, że nie jestem sama...

Dobra, a teraz:

* dopiero 7.00, a ja mam za sobą godzinę ćwiczeń :D pewnie komicznie wyglądam jak ćwiczę, ale co tam (ciągle wyobrażam sobie coś na kształt ping ponga skaczącego na skakance)
* właśnie piję kawę (ble... nie ma w domu prawdziwej więc piję puszczalską, a nie lubię, ale trzeba przecież jakoś ruszyć ;) )
* brak pomysłów na śniadanie... może jabłko z płatkami owsianymi? (takie tarte jabłuszko)

Buziaki i obiecuję update jak tylko coś zjem/spalę :D

Miłego dzionka :D

:shock: :shock: to o której ty zaczęłaś ćwiczyć hmm? O 6 :shock: ...nie no szacuneczek :lol: ja o tej godzince jeszcze wyleguje się w łóżku :lol:
miłego czwartku :wink:

Krótka historia otyłości Katarzyny :D ludziom o słabych nerwach proponujemy zamknięcie oczu lub wyłączenie kompa :P

Jak byłam mała to byłam tak chuda, "aż przezroczysta", a potem zamieszkała z nami moja (mimo wszystko) ukochana babcia i zaczęła dokarmiać swoją wnusię, bo jak wiadomo (wiejska i pewnie jedyna słuszna mądrość) chude to chore, chude to wredne! I wyobraźcie sobie, że w jedne wakacje przytyłam dokładnie 8kg, a miałam dopiero 5 lat! To ogromna zmiana dla tak małego dziecka... Babcia robiła "pysiotki" (racuchy, naleśniki, domowe lody i jeszcze setki innych sposobów przetworzenia cukru). A ja jadłam, bo to przecież takie dobre. Wyrobiłam sobie wtedy już złe nawyki żywieniowe... Jeszcze niedawno zdarzało się tak, że szłam do sklepu, kupowałam 10 lodów śmietankowych i jadłam i jadłam i jadłam... Za jednym przysiadem... Potem dopchałam czekoladą i zapiłam colą (moja największa zmora)... A pod łóżkiem, w każdej torbie, plecaku, szufladzie- tony papierów po słodyczach, mnóstwo butelek po coli...
Zaczęłam się odchudzać jeszcze w szkole podstawowej- bo na balu przebierańców (3 klasa) Grzesio (miłość mego życia) powiedział, że nie będzie ze mną tańczył bo jestem gruba Confused No i tutaj się zaczęło... Standardowy schemacik- dieta- obżarstwo- dieta- obżarstwo- dieta...
Dzisiaj mam już 22 lata i nadal spory zapas tłuszczyku... Wyprowadziłam się z domu i mieszkam teraz na śląsku. Razem z moim słonkiem i dwoma kumplami wynajmujemy mieszkanie. Głupio by było gdyby zaczęli znajdować papierki po czekoladach w jakiś dziwnych miejscach...
Ostatnio szłam do pracy i jak zwykle wstąpiłam do sklepu, kupiłam jakieś pierdoły i oczywiście czekoladę. Usiadłam sobie na ławce i zaczęłam ją zajadać jak batonik. Dopiero po chwili zauważyłam jak ludzie na mnie patrzą... Przechodził taki starszy pan i zobaczyłam, że patrzy na mnie po prostu z obrzydzeniem... No i czekolada trafiła do kosza, a ja jestem na diecie. Najwyższy czas się zmienić.
Oczywiście mój facet cały czas mi mówi, że podobam mu się taka jaka jestem. Ale co z tego skoro sama sobie się nie podobam?! (psycholog, a tak niewiele rozumie... wiadomo- szewc bez butów chodzi Very Happy )

Mój największy motywator? Mój rocznik właśnie zaczyna zakładać rodziny, w lecie szykuje się kilka wesel (ciiiiiiiiiiii o mnie na razie nie wolno mówić głośno hihi)
Więc aby dobrze wyglądać na weselach moich przyjaciół i nie zepsuć im nagrań z imprezy (kto by chciał przez lata oglądać wieloryba na DVD, to nie national geographic!) kupiłam sobie fantastyczną sukienkę! Wywaliłam na nią kupę kasy i teraz już nie ma wyjścia! Z resztą i tak większość kasy przeznaczoną na jedzenie wydałam na moje bordowe cudo hihi.