Co jest piękne? Grube? Chude? Średnie? Lekkopółśrednie? BZDURA!

Piękne jest ZADBANE.

Jestem gruba.W tej chwili mam myślę o jakieś 10 kilo za dużo. W tej chwili jestem też piękna i szczęśliwsza niż kiedykolwiek.

Dlaczego? Ponieważ dbam o siebie, pod każdym względem: odżywiam się ZDROWO, piję dużo wody, ćwiczę (nie po to, żeby schudnąć, po to żeby być silną i sprawną i ponieważ naprawdę lubię) i przede wszystkim dbam o urodę.

Przez pierwsze 15 lat mojego życia nie dbałam o siebie. Powód? Byłam gruba. I oczywiście uważałam, że nie zasługuję na fajne ciuchy, tusz do rzęs ani fryzjera. Potem schudłam. Schudłam ponieważ przestałam się bezmyślnie obżerać, a zaczęłam jeść normalnie. Schudłam dużo, lecz nadal byłam pulchna ponieważ taka jest chyba już natura mojej urody.

Na studiach przeszłam na dietę. Nie wystarczyło mi osiągnięcie wagi 65. Byłam gruba. CZUŁAM się gruba. Dieta była jakąś durną drogą przez mękę. Nie dlatego, że była nieracjonalna. Po prostu moja psychika nie znosi diet. I oczywiście po dietach przytyłam. Przytyłam, ale też zmieniłam się.

W którymś momencie zauważyłam, że grube może być piękne. Równie piękne jak chude. Nie gorsze, a inne. Obecnie, kiedy nie jestem na żadnej wstrętnej diecie czuje się wspaniale. Jakoś pozbyłam się stresu i niechęci do siebie jaką czułam wcześniej. Nie myślę obsesyjnie o jedzeniu, tylko cieszę się życiem.

Tym z lekka przydługim tekstem chciałam wyrazić mój stosunek do diet - nie warto. Warto dbać o zdrowie i cieszyć się życiem. Ja jestem zdrowa (mam rewelacyjne wyniki, lśniące włosy, doskonałe samopoczucie i coraz lepszą kondycję) bo dbam o zdrowie, a nie centymetry.

Rzucam hasło: nie odchudzajcie się! Dbajcie o siebie.

*** Jedną mam uwagę: nigdy nie byłam i nie jestem otyła. Ten tekst i mój zawarty w nim światopogląd jest dla ludzi z nadwagą, szczupłych i nawet puszystych. Ale czasem sprawy idą za daleko i TRZEBA szukać pomocy lekarza.

Jakie jest Wasze zdanie?