Wątek: osobowość obsesyjno-otyła

Nie jestem gruba. Wcale. Problemem nie jest te kilka fałdek na brzuchu czy trochę nie do końca gładka skóra na udach. Czasem patrzę w lustro i widzę ładną piegowatą buźkę, roześmiane oczy, kobiecą figurę...Czasem wypijam zieloną herbatę i jem jogurt, czasem jeżdżę na rowerze, czasem czuję się aktywna, zdrowa, szczęśliwa. A czasem zjadam dwa 250 gramowe opakowania chipsów bekonowych, wypijam hektolitry słodkiej jak ulepek herbaty. Pożeram wszystko co jest w lodówce, przetrząsam szafki, biegnę o 22 do sklepu nocnego po pudełko lodów i 2 litry coli, by wchłonąć je w siebie w przeciągu niecałej godziny. Czasem leżę jak zwłoki przez cały dzień niezdolna do jakiegokolwiek ruchu i czuję, że życie przelatuje mi przez palce. Nie umiem inaczej. Dostaję histerii,gdy nie mieszczę się w rozmiar 36, a za chwilę jem trzy talerze spaghetti. Bez ładu, składu i umiaru. Mam krwistoczerwone paznokcie, kolczyki, buty na obcasach i jestem taka cool girl...Mam żołądek jak worek bez dna, przełyk niezdolny do wywołania wymiotów i jestem tak całkowicie bezradna...Osobowość obsesyjno-otyła. W mojej głowie tkwi 150 kg żywej wagi.

heh skad ja to znam tylko ja mam 180 wzrostu, teraz ok 76 kg zywej wagi, ale nawet jak bylam chudsza mysli sie nie zmieniły..

pozdrawiam