No to zaczynam... Mam 22 lata, 172 cm wzrostu i waze 80 kg!
Nigdy nie byłam naprawde szczupła i nigdy nie potrafilam zaakceptowac swojego wyglądu. Wydaje mi sie,ze to niemozliwe. Ciezkie i smutne jest zycie grubasa. Nie wierze,ze mozna byc naprawde szczeliwym wazac 25 kg za duzo. Nie mozna akceptowac czegos czego nie akceptuje dzisiejszy swiat. Mam przyjaciol, podobam sie wielu facetom, jestem wesola, ale jeden zlosliwy komentarz jest w stanie zdolowac mnie na naprawde dlugo. W takich momentach po prostu mam ochote schowac sie gdzies na zawsze i najlepiej przestac jesc w ogole.
Maksymalna waga do jakiej doszlam to 88 kg dokladnie 5 lat temu. Wtedy po raz pierwszy podjelam powazna decyzje o odchudzaniu. Te kilogramy wprawdzie nigdy nie wrocily ale co z tego skoro nadal jest ich dużo za duzo.
Odchudzam sie z roznymi rezultatami od tych 5 lat. Jestem najlepsza w wyszukiwaniu 'wyjatkowo dobrych dni na rozpoczecie odchudzania' takich jak prawie kazdy pierwszy dzien nowego miesiaca, pierwszy dzien zimy, wiosny .. poniedzialki itp. Znam na pamiec cala mase diet cud i wartosci kaloryczne wiekszosci produktow, wiem o odchudzaniu prawie wszystko, co mozna a czego nie, nawet to jaka faza ksiezyca sprzyja najbardziej chudnieciu.
Moj glowny problem polega na tym,ze brak mi silnej woli. Nie potrafie wytrwac na diecie dluzej niz 3 tygodnie. Wiem,ze zeby schudnac trwale musze zmienic styl zycia. Zaczac sie po prostu zdrowo odzywiac. I postarac sie to po prostu polubic.
Zaczynam od diety kopenhaskiej. Szybki widoczny rezultat bedzie na pewno dobra motywacja. Poza tym na pewno skurczy mi sie zoladek. Potem stopniowo zaczne zwiekszac liczbe dostarczanych kalorii do ok 1000.
Poniewaz to ma byc ekstremalna metamorfoza, planuje zmienic caly swoj wyglad, nie tylko wage. Chociaz to na pewno bedzie najtrudniejsze. 3mam za siebie kciuki