Wątek: psycholog i odchudzanie

Bannera też tak mam że najchętniej wepchnęłabym w siebie wszystko, całą lodówkę. Jem i jem i jem dopuki mnie nie rozboli brzuch z przejedzenia a później jem jeszcze trochę. Potem wyrzuty sumienia, złość, płacz prawie. Już nawet sobie nie obiecuję że nie będę się objadała bo wiem że i tak nic te obietnice nie dadzą.

Dużo sie obecnei mówi o uwierzeniu w siebie, o tym aby się czuć pewniej !

Na około ludzie mówią: "wiecej pewnosci w siebie" "uwierz w siebie!"
ale tak naprawde to-tylko-słowa.
Ale ja pytam: JAK?
jak można zacząć w siebie wierzyć? czy można zrobić to poprostu ot tak ?
czy można nauczyc sie tego samemu?

bardzo polecam DOBREGO psychologa. W sumie byłam u dwóch w życiu. U jednego z innymi problemami i nie przyniosło to zupełnie żadnych efektów, kobieta po prostu była tylko oczytana, kiwała głowa, nie dawała żadnych rad, była mało życiowa. Z zaburzeniami odżywiania byłam u psychologa, który własnie dokładnie takimi zaburzeniami się zajmuje. Uważam, że trafiłam doskonale i wiele mi to pomogło, mimo, iż byłam tam tylko 2x (ze względu na to, ze to było w Opolu, a ja obecnie mieszkam w Warszawie). Pani psycholog poleciała mi w Warszawie klinikę "pozacentrum", nie byłam tam jeszcze, ale być może się wybiorę.

Ogólnie polecam. Sam dietetyk lub sam zwykły psycholog uważam, że niewiele pomoże. Najlepsze byłoby połaczenie jednego z drugim, czyli własnie taka pani, o której wyżej napisałam

POLECAM i zyczę powodzenia

Jest taka książka ,,Żarłoczny mózg. Pułapki uzależnień'' -Ronald A. Ruden, Marcia Byalick.W jednym z jej rozdziałów opisany jest mechanizm uzależnienia od jedzenia.

Przeczytałabym jakąś książke o zaburzeniach odżywiania..
Nie wiem za bardzo gdzie w biblitece takową znajde, ale chyba poszukam.

no i co?

i byłam u psychologa

wnioski:

nikt ci nie pomoże prócz ciebie

siłę musimy znaleśc w sobie, niektórym Bóg nie dał problemów z jedzeniem, tacy żyją normalnie, my sfrustrowane żarłowki, wciąż prowadzimy wojnę, najcięższą walkę z samym sobą, i tak będzie do końca zycia, albo się z tym pogodzimy, albo polegniemy...

Zamieszczone przez bannera

no i co?

i byłam u psychologa

wnioski:

nikt ci nie pomoże prócz ciebie

a czy mogłabyś powiedzieć coś wiecej na ten temat bom bardzo ciekawa jak było

byłam u bardzo miłej pani psycholog, powiedziała o problemach ze słodyczami zaporoponowała mi rozwiązanie swoejej znajomej i swoje własne, bym przez cały tydzien sie ograniczała, a w wekendy jadła w rozsądnych ilościach... w sumie nie zaskoczyło mnie to czasem zastanawiam się czego ja sie tak własciwie spodziewałam? jakiejś metody cud która nie istnieje? sama sie juz zastanawiam czy słodyczeto moj problem, czy po prostu je tak lubie, że sama sobie nie potrafie, ale przede wszystkim NIE CHCE odmówić. czy ja moge bez nich zyć choć 1 dzień? czasem jestem zalatana i zapomne, wtedy mój organizm, nie woła o więcej, sama juz siebienie rozumiem, a i psycholog pewnie nie za wiele pomoże. Pani w sumie wysłuchcała mnie ale nic nowatorkskiego do mojej głowy nie wniosła, taka sobie rozmowa była i tyle, możesz spróować i sie wybrac a nuz traisz na kogoś kto będzie ci w stanie pomóc, mnie to sie nie udało...

dzięki za odpowiedź

a byłas prywatnie czy za darmo w poradni psychiologiczno-pedagogicznej

byłam za free nie mam kasy na prv ale jesli juz miałabym wydać na wizyte to tylko u hipnotyzera, niech mnie zahipnotyzuje, zebym nie myślałą o słodyczach cały dzień ...