Wątek: Muszę sie wykrzyczeć !!!

Witam wszytskich jestem nowa...... Mam 17 lat 163 i UWAGA!! 73kg. Straszne.Ile to ja juz diet nie próbowałam i nic nie pomaga ...choć niedawno używałam systemu slim figura i było ok .aerobik uważałam na to co jem i waga w dół.ALe co z tego jak od 3 tyg. mam doła nic mi sie nie chce.Oprócz płaczu.Codzień obiecuje sobie jutro wezme się za siebie...nie jeszcze dzis teraz i ćwicze ale z tego jak na drugi dzień czuje sie jeszcze gorzej.


Jak ktos jest w moim wieku to wie co przeżywam
Najgorsze jest to że wszyscy mnie lubią (tak mówią) "Jesteś spoko, zabawna extra" -tak mowią .Ucze sie też dobrze,ale co z tego jak siebie nie akceptuję .Boje sie tego słowa ale taka jest prawda jestem GRUBA . Kocham imprezy ale co z tego jak jestem gruba i nie moge sobie pozwolić na całkowity luz bo zaraz sadełko może latać , jestem też najmłodsza i oczkiem w głowie mamusi i tatusia to tez mnie denerwuje , ale co poradzic nie umiem się z nimi kłócić mam 17 lat a do domu moge wracac najpoźniej o 23!!

No nic dziekuje że mogłam sie wykrzyczeć.

Trzymam za ciebie kciuki!
Na początku diety miałam identyczny wzrost i podobną wage, ale 8 miesięcy wystarczyło
teraz jestem bardzo zadowolona
Polecam diete 1200 kcal, małe ilośc albo wogule nie jedzenie słodyczy, 5 posiłków

Powodzenia!

bierz sie za dietke i koniec krzyku i narzekania

Rozumiem cie kochana.
Ja mam 18 lat i chyba jakieś dwa lata temu ważyłam 72 kg.
Czułam się z tym okropnie. Wstydziłam się ubierać troche bardziej na luzie.
Do dziś mi został uraz i jak ognia boje się spodni biodrówek, bo mi się ciągle wydaje jakby mie sie miała zaraz tłuszczyk zacząć wylewać.
Chociaż już teraz oczywiście waże o wiele mniej.
Mam propozycje. Podejdź do tego bardziej na spokojnie. Nagłe intensywne zrywy tylko szkodzą, pogarszają humor i zdrowie. Zacznij od małych rzeczy. Na poczatek obiecaj sobie np. że ograniczysz słodycze do jakieś bardzo małej określonej porcji. Potem zrezygnuj z nich całkowicie. Raz, dwa razy w tygodniu pojedź sobie na relaksującą wycieczke rowerową. Potem stopniowo odchodź od sosików, śmietanki, rozcieńczaj soki itp. aż w końcu jak będziesz psychicznie gotowa wejdź sobie na dietke 1200-1000 i spal reszte. Ruch sam ci wejdzie w krew. Tyle że musi być przyjemny i umiarkowany.
Będe trzymać za ciebie kciuki
I nie załamuj mi się tutaj tylko wio, bieżemy się do roboty

ja tez bylam gruba... i miałam doła.. miałam coraz mniej ciuchów, spodnie stawały sie za ciasne, pociłam sie, czułam sie ohydna, a najgorsze bylo to ze moja nadwaga była skutkiem wielkiego jojo. kiedys wazyłam 75 schudłam do 68 i zaczęlo sie objadanie i pzytulam do 78
a najgorsze jest to ze miałam cały czas swiadomość swojej wagi, widzialam jak rosła a mimo tego nic nie srobiłam i jadłam dalej... ale jak juz wzięlam sie za siebie to pierwsze kg spadły nawet nie wiem kiedy.. i teraz jestem szcześliwa posiadaczką szczupłej sylwetki i prawidlowej masy ciała. i nie dąże do chudości, tlyko do zdrowej szczupłości...

Tobie tez sie uda, nie poddawaj sie!! i pomyśl sobie , ze zycie jest za którkie zeby miec nadwage i doły ja sobie tak własnie myślalam i wiem ze warto było

co do rodziców, to nie przejmuj sie, ja tez tak miałam, do momentu gdy w wieku 15,5 poznałam o 5 lat starszego chłopaka i zaczęsliśmy sie spotykac.. oczywiście byly kłamstwa, ze ide do kumpleli i takie tam a tak naprawde wędrowałam do niego
pozatym mam psa, to był pratekst zeby wyjść w nocy na spacer a pod domem czekał ON ale w koncu odważylam sie przedstawic rodzicom prawdę, oni go polubili, nabrali do niego zaufana i teraz co prawda mam 18 lat i niby sama decyduje co robie, ale od dawna nie mam zadnych ograniczeń, moge wracac kiedy chce bo rodzice wiedza ze nie jestem sama i tak jest do dzisiaj

Zyczę ci powodzenia, napewno ci się uda! Nie przejmuj sie tym, że początki są trudne, bo nigdy nie sa łatwe. Ale nie załamuj się, tylko wyobraź sobie siebie szczupła, zadowolona z siebie i nie poddawaj się! Nie skupiaj się tylko na chudnięciu, ćwiczeniach i diecie, tylko żyj dalej. Ja kiedyś popełniałam ciągle ten sam błąd. Od rana kiedy tylko się obudziłam myslałam o odchudzaniu i tak przez cały dzień aż do pójścia spać. Nawet nie chciałam się z ludźmi spotykać... Ale teraz jest inaczej. Żyję normalnie, spotykam się ze znajomymi i jestem szcześliwa i zadowolona z życia! Takie optymistyczne podejście bardzo pomaga więc głowa do góry i uśmiech na twarz! Jesteśmy z tobą!!!!

Dziekuje wam wszytskim naprawdę potrzebowałam takiego pocieszenia i jakiegos pretekstu aby sie wziąść za siebie. Mam nadzieje.........nie!!! jestem pewna że mi sie uda .... Nastawienie to pierwszy krok do sukcesu a w tej chwili jest ono ok!!!


Jeszcze raz dzięki

Musisz uwierzyc w siebie a wszystko bedzie ok zycze powodzenia i 3mam kciuki i zapraszam do mnie na temcik i na blogasla wchodz czesto na forum bo tu nie bedziesz sama my cie wesprzemy i co wazne badz ze soba i z nami szczera bo jesli piszesz nam a dzisiaj nie zjadlam nic slodkiego a wlasnie wcinasz batona to to nic nie da poniewaz my bedziemy mowily ze super sobie radzisz a sie okaze ze co?....no chyba wiesz o co mi chodzi pozdrawiam :*