Wątek: Z ANOREKSJI NA 1000 KCAL.. =D

Mam 170 wzrostu i 16 lat. Dwa lata temu zaczełam się odchudzać. Nie wiem dlaczego, bo byłam wtedy naprawdę szczupła. Szczupła i szczęśliwa. Po tych dwóch latach nie jestem ani szczupła, ani szczęsliwa. Może życie to piekło, koszmar, z którego nie mogę się obudzić. Na poczatku byłam na diecie 1000 kcal. Schudłam. Przeglądając kiedyś blogi dziewczyn odchudzających się, natrafiłam na blog anorektyczki, potem kolejnej, i jeszce jednej.. Tak zaczęła się moja przygoda z tą chorobą. Sama załozyłam bloga i pisałam na nim wszystko to co zjadłam. A właściwie to, czego nie jadłam. Większość notek była w granicy miadzy 0 a 50 kcal. Stosowałam długotrwałe głodówki, czasem jadłam jabłko dziennie.. Nie czułam juz głodu, nic nie czułam. Wszystko straciło sens. Nic nie było ważne. Pojechałam na obóz z góry. Łazilismy po kilkanaście godzin dziennie. Nie miałam siły. Chciałam jak najszybciej wracać do domu. Te wycieczki były dla mnie tak bardzo męczące! Poznałam tam super ludzi! Mam nadzieję, że w tym roku tez pojadę z nimi na obóz, ale już piesze wędrówki nie bedą dla mnie żadnym problemem. Był tam też cudowny chłopak, o którym myślę do dziś. To również jest powód mojej decyzji. Po powrocie znowu chudłam, chudłam.. Dziś postanowiłam. Od jutra dieta 1000 kcal i wyjdę z tego bagna! Mam dość głodzenia się i objadania się, chudnięcia i tycia. Nie będzie łatwo, na pewno nie! Wiem, że dobicie do 1000 kcal dziennie, będzie nie lada wyczynem. Dawniej, starczyło by mi to na miesiąc. Ale będę się starała, będę walczyć. Boję się, że jak już będę zmuszała się do 1000 to rzucę całą dietę, bo stwierdzę że jem za dużo i i tak nie schudnę. Ale mam nadzieje, ze mi pomożecie. Najgorsza jest ta obojętność.. Moje życie straciło sens. Nie ma dnia, żebym nie zamkneła się w swoim pokoju i nie ryczała. Nic nie jest dla mnie ważne. Wszystko mnie przytłacza. Ja tak bardzo nie nawidzę siebie, tak bardzo chciałabym ze sobą skończyć! Nie potrafię patrzeć na siebie.. Nie potrafię spojrzeć w lustro! Nie potrafię już nawet się uśmiechnąć =(
Nie wiem czy wytrzymam na tej dziecie, bo ja potrafię schudnąc 1 kg w dzień,
a nie w tydzień!
Jeśli macie jakiekolwiek pytania to piszcie!

Powodzenia Ci zycze i obys z tego wyszla! Czasem jak mam juz dosc, to mysle, ze chcialabym byc anorektyczka, bo one maja fajnie i musze przytyc to moga duzo zjesc... Ale one wcale tak nie mysla i dla nich to jest najgorsza rzecz na swiecie - czyli jedzenie. Trzymaj sie ;*

ja również życzę powodzenia, pewnie jest Ci strasznie ciężko, ale mam nadzieje, że masz kogoś, kto Ci pomoże w tym...my na pewno wesprzemy - to nie to samo, ale zrobimy ile się da. Trzymaj się :*

ze mna bylo tak samo, tylko na szczescie nie wciagnelam sie tak bardzo w ta chorobe. Teraz jem normalnie, chociaz potrafie nic nie jesc przez pol dnia.
Ja rowniez postanowilam sie odchudzac ogladajac blogi anorektyczek..
i podobnie jak ty taki zalozylam.
mam pytanie, ile wazysz ????

ja nie mam anoreksji, nigdy nie miałam, ale jak czytam o twoich psychicznych doznaniach to jakbym słyszała siebie

3maj sie

Chciałam spróbować.. Siedizałam na jogurem naturalnym 2 godziny i nie mogalm.. nie moglam go zjeść! Już brałam łyżkę do ręki, ale coś zabraniało mi jeść Kolejne pół dnia spędziłam na ćwiczeniach, a kolejne pół na ryczeniu

prosze Cie idz do lekarza a najlepiej do psychologa!! on Ci pomoze

masz 16....rozwijasz się...no comments....

głupota i egoizm.....bo nie jestes z ta choroba sama....jest jeszcze rodzina.....przyjaciele....

czy współczuję?
...nie....

Gwiazdeczko spróbuj coś zjeść, koniecznie, neich to będa na początek dwie łyżki jogurtu ale niech będą...a potem 3, 4 stopniowo...będziesz tyła, ale będziesz się też czuła lepiej, pogodniej, zobaczysz...spróbuj..
Ile teraz ważysz?

Ale chyba nie jesteś z ta choroba sama Chyba wiedzą rodzice, przyjaciele, chodzisz do lekarza Przeciez nie możesz radzic sobie z tym sama, bo nie dasz rady.