W przyszłym tygodniu, o ile przemogę wstyd To jednak boli, że tak się wyglądało i to tak wiele długich miesięcy czy nawet lat.... Nie będę teraz o tym myśleć.
Suwaczek niby idzie do przodu, ale ile ja miesięcy zmarnowałam od czerwca... Przecież te 5 ostatnich kilo gubię i zgubić nie mogę, przez własną głupotę. Teraz czuję się, jakbym zaczynała od początku. A wy wszystkie po prostu jesteście od miesięcy na diecie i nie zdarzają się wam dyspensy na wyjazdach, wizytach u rodziny itp itd.
Dzisiaj jestem z siebie w pełni zadowolona, tak jak wczoraj, to razem dwa dni. Wreszcie bez strachu wejdę na wagę
No i w końcu zapomniałam zabrać przekąski z domu, zjadłam kanapkę w Coffee Heaven. W sumie wyszło na oko jakieś 900 kcal na dzisiaj. Nieźle, nieźle.
No ok, nie obyłoby się bez refleksji. Dowiedziałam się dzisiaj o sobie czegoś bardzo ważnego. Poczułam się, jakbym przeszła terapię u psychologa Otóż olśniło mnie, że wszystko zależy tylko ode mnie, że moje twierdzenie, że nie nadawałabym się do takiej czy innej pracy wynika tylko z moich wcześniejszych uprzedzeń. Twierdzę np, że nie jestem kreatywna, bo nie umiem malować, a przecież świetnie znajduję wyjścia z różnych kłopotów, sporów itp. Że niby nie umiem nawiązywać więzi z ludźmi. Może i nie są one super trwałe, ale jednak przez ostatni miesiąc poznałam tylu ludzi. Więc nie mogę brać na poważnie tego, co wydaje się innym, że o mnie wiedzą albo tego, co mi się wydaje, że wiem o sobie. Powinnam rzucać się na głęboką wodę i wciąż próbować czegoś nowego. Amen.
Trochę mi głupio, że tu to piszę, ale już trudno. W końcu przeżywam przemianę zarówno zewnętrzną, jak i wewnętrzną, prawda?
A dzisiejsza wizyta w sklepach trochę mnie zdołowała. Wszystko źle leżało. Jedna sukienka, niby ładna z tyłu i z przodu, ale z przodu mam w niej takie biodra, jakbym dopiero co urodziła... Ech a w H&M ogromne rozmiary spodni zatrzymywały mi się na udach. Długa droga przede mną