Kiedyś myślałam, że jestem silna, że potrafię osiągnąć wszystko czego tylko zapragnę...to bzdury wmawiane sobie przez małolate, która karmiła się nimi by zagłuszyć złośliwe i wyśmiewające komentarze innych...
Odchudzam się od zawsze, od zawsze jestem ta najgrubsza - w szkole, na podwórku, nawet w kościele- czego ja nie robiłam, gdzie nie byłam, czego nie wklepywałam w ciało...ale to wszystko na chwil kilka, na rok, może pół...dnia...a później przychodził wielkimi krokami mój najwierniejszy ,,przyjaciel" Pan wielkie jo-jo...który nie pozwalał znajomym, rodzinie mówić : ,,świetnie wyglądasz"...eh...
Jestem 22 latką przepełnioną wielką złościa przede wszystkim na samą siebie, bo jak można w tym wieku, zresztą w jakimkolwiek wieku ważyć 108 kg? ja nikogo nie oceniam, nie krytykuję...wiem, że istnieją różne choroby, które sprawiają, że człowiek waży tyle a nie tyle...ale moją jedyną chorobą jest otyłość, do której dopuściłam ja sama i co gorsza dalej tak tkwie...
Niby wiem tyle, jak, co, kiedy...znam sposoby na to by schudnąć, ale co z tego????JAK JA SAMA NIE POTRAFIĘ!!!!! cały dzień mogę wmawiać sobie jak cudownie się odchudzać, jak wspaniale zmienić styl życia...a wieczorem..wieczorem przypominam sobie pustkę w moim serduchu i żal, że nikogo przy mnie nie ma...i odzywa się nieodparta ochota na coś słodkiego...słonego..kwaśnego...KALORYCZNEGO... co lepsze, ja wcale nie mam na to ochoty...po prostu to jem, bo jest mi źle...
To nie jest tak, że ja siebie nie akceptuję, nie lubię i w ogóle uważam, że jestem paskuda do reszty...nie prawda, doceniam siebie, swoje zdrowie...to co mam ( prócz kg), tylko moim najwiekszym problemem, jest brak kogoś kto mnie wesprze, kto zrozumie, kto powie, że robie dobrze i jest ze mnie dumny, ktoś kto by po prostu był....
I co? znów słynne zdanie? ,,OD JUTRA''? Sama nie dam rady...nawet ,,od wczoraj,,...