...dlaczego niby ma mi się tym razem udać to nie wiem, ale czuję, że jeśli nie teraz to chyba już nigdy.

A wszystko zaczęło się kilka miesięcy temu, pracując za granicą, tęskniąc za domem i płacząc z samotności za Polską przemyślałam sobie kilka spraw dotyczących mojego życia, czego w nim właściwie brak i co chcę zmienić. Smutna konkluzja jest taka, że właściwie nic mnie nie cieszy a do zmiany jest wszystko. Mój wygląd zewnętrzny też.

Odkąd pamiętam byłam grubasem, potem coraz większym, kiedy miałam coraz więcej lat,odchudzałam się w nieskończoność, chyba już z tysiąc razy, nigdy jednak nie udało mi się doprowadzić sprawy do końca. Trudno jest mi się odchudzać i wyobrarzać sobie siebie jako osbę szczułą, bo po prostu nigdy taka nie byłam.

Za granicą doszłam do wniosku, że moja waga i to jak wyglądam jest jednym z czynników, które niczą mi życie. Jestem gruba więc jestem brzydka, jestem brzydka więc nie chcę się spotykać z ludźmi, nie spotyma się z nimi i dlatego nigdy nie poznałam kogoś z kim mogłabym się związać, chłopaka. Do tego kompleksy, poczucie, żę skoro nie wyglądam jak modleka to nie zasługuję na to by być szcześliwą, to chore ale tak czuję.

W pewnym momencie przestałam już wytrzymywać ten stan, dokładnie w moje 20 urodziny, kiedy to uśiwdomiłam sobie, że czas leci, a ja nie mogę tak dłużej trać, bo wcale nie chcę tak wyglądać i nigdy się z tym nie pogopdzę i nie będę szczęśliwa jeśli czegoś nie zmienie. Klamka zapadła za trzy i pół miesiąca zaczynma pierwszy rok studiów. Nowe miasto, nowi ludzi, nowe wyzwania i nowa ja, odmieniona, odchudzona i może trochę pewniejsza siebie.

Mam cel, 10 kg do końca września.

Wiek:20 lat Waga:80kg Wzrost:162 Cel ostateczny:56 kg

ps: nie jestem już naiwną dziewczynką, której się wydawało, że na głodówce da rade schudnąć 20 kg i będzie wyglądać jak Kate Moss, teraz jest inaczej.

Trzymajcie kciuki!!!