Taniec orientalny i jego magia
Co prawda mówi się, że prawdziwy magik nie zdradza swoich sztuczek. Jednak bez tego nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo pewne czynności wykonywane dopiero osobiście mogą wzbudzić w nas zaintrygowanie i zachwyt. Ile dają radości, a nawet dumy.
Wyobraźmy sobie, że jesteśmy takimi właśnie magikami; stoimy przed publicznością, zaczynamy show, izolując od siebie części ciała i mięśni. Nasz brzuch wiruje niczym poruszona struna harmonii, nie wywołując przy tym najmniejszego drgnięcia bioder. By zmysłowymi ruchami ramion poruszać tak szybko, na ile jest to możliwe, nie wzdrygając całego tułowia ani biustu.
To tak jakby każda część ciała była odłączona od reszty i żyła własnym rytmem. Wydaje się niemożliwe, a jednak! I na tym właśnie polega niesamowitość tego tańca. To połączenie kwintesencji kobiecości z magią na tle nieustannie zmieniających się trendów.
Taniec orientalny – co jest najważniejsze dla tancerki?
Jest to przede wszystkim zjednanie się z muzyką; bycie wrażliwą na każdy poszczególny takt; musi sprawiać wrażenie, jakby to ona tworzyła dźwięki. Do tego dochodzi odpowiednia interpretacja muzyki, jej gatunku, rytmu, warstw i emocji z nią związanych.
Rekwizyty używane przez tancerki to między innymi:
- woale (welony) - rekwizyt wywodzący się z klasycznego tańca egipskiego, upowszechniony przez tancerki amerykańskie i europejskie; woal może mieć kształt prostokąta lub półkola; do tańca wykorzystuje się najczęściej jeden lub dwa woale, choć zdarzają się tancerki czerpiące z legendy o tańcu siedmiu zasłon wykonywanym przez biblijną Salome,
- skrzydła Isis - jeden z najbardziej efektownych rekwizytów; stworzone i przyswojone stosunkowo niedawno,
- fanveil, fan veil, wachlarzo-woal - połączenie wachlarza i jedwabnego woalu,
- veil poi - połączenie stosowanych przez tancerzy ognia poi, czyli ciężarków na sznurku lub łańcuszku, z jedwabnym woalem,
- saggaty (zillsy) - tamburyn,
- laska (assaya) - wykonana zazwyczaj z bambusa, zagięta półokrągło na końcu, często z bogatymi ozdobami, używana w dwojaki sposób - w niektórych tradycyjnych tańcach folklorystycznych (np. w saidi lub beledi raqs assaya), a także w choreografiach bazujących na balansach,
- świecznik (shamadan),
- taca, używana do balansu na głowie, najczęściej na tacy stawia się zapalone świeczki dla zwiększenia widowiskowości tańca,
- dzban - rekwizyt charakterystyczny dla tańców folklorystycznych: fellahi i nubijskiego,
- talerz - rekwizyt wykorzystywany w tańcu nubijskim,
- chusteczki - wykorzystywane w tańcu syryjskim i andaluzyjskim,
- darbuka wachlarz - zaczerpnięty z flamenco,
- miecz lub szabla - rekwizyt głównie do balansowania, m.in. na głowie, biodrach, brzuchu, ramieniu, dokładnie wyważone i częściowo stępione,
- lampiony lub świeczki.
Style tańca brzucha
Klasyka egipska – styl, w którym muzyka emanuje emocjami. Zazwyczaj początek układu jest z woalem, natomiast koniec jest dramatyczny. Taniec ten pozwala na popisy techniczne, a także na wykazanie znajomości zasad tanecznych czyli figur oraz odpowiedniej interpretacji muzyki.
Taniec ten wykonywany jest głównie na scenach z elementami baletowymi.
Klasyka turecka – tu mamy do czynienia z dużą ruchliwością. Tancerka w tym stylu wyraża swoją osobowość poprzez rozmaite podskoki, ruchy bioder, a także elementy akrobatyczne.
W stylu tym należy pamiętać o miękkich i płynnych ruchach rąk. Wyobrażamy sobie, iż nasze ręce delikatnie i lekko falują na wietrze. W przeciwieństwie do tańca egipskiego nie izolujemy tak bardzo poszczególnych partii ciała. Można powiedzieć, że się je łączy np. „ falą brzucha”.
Beledi, ballady – panuje tutaj różnorodność. Można wybierać pomiędzy ekspresją a dramatem. Odnosi się do wielu egipskich utworów.
Megeance – (taniec konkursowy) czyli klasyczny taniec orientalny przeznaczony na sceny. Muzyka jest różnorodna i zmienna przez co tancerka musi być gotowa na odpowiednią interpretację konkretnej zmiany.
Raqs assaya – taniec w którym wykorzystuje się (jak sama nazwa mówi: bambusowa laseczka) nawet do kilku lasek. Styl ten wykonywany jest również przez mężczyzn. Mamy tu pełną swobodę i dużo radości płynącej z tańca.
Fellahi – rytmy fellahi obrazujące życie rolników, np. zbierających plony, noszenie wody w dzbanach.
Debka – dynamiczny, folklor tańczony w grupach przez kobiety i mężczyzn.
Raks tahtib – grupowy taniec męski.
Khaleegy, raks na’ashat, souti, Golftanz, samri, Haartanz – charakterystyczne ruchy głowy i zarzucanie włosami. Ważny jest tu strój czyli bardzo rozszerzana suknia (thobe al nashaar).
Melaya Leff – czyli „zwinięta chusta” . Taniec aleksandryjski. Taniec który nie ma tradycji, wyraża zmiany Egiptu w XW w., jego otwarcie na nowoczesność. Rekwizytem tancerki jest duża prostokątna chusta, którą zalotnie kręci wokół siebie czy też sama się w nią owija.
Raks shamadan – jest to taniec ze świeczkami. Tancerka nosi na głowie Kandelabr.
Ghawazee – taniec plemienny Romów przy dzikich dźwiękach tamburyny lub cymbałków.
Andaluzyjski taniec arabski, muashahat – taniec grupowy. Tańczono go na dworach Kordoby i Grenady.
Faraoński taniec, pharaonisch Tanz – współczesna wersja antycznych, sakralnych tańców. Charakterystyczne dla tego tańca są świece i skrzydła Izis.
Shaabi – przy współczesnej muzyce arabskiej, z tradycyjnymi elementami – „muzyka ulicy” w odróżnieniu od raqs sharki panuje tu większa swoboda.
Belly dance show – (taniec turniejowy) - najnowsza odmiana tańca brzucha, w której wykorzystuje się elementy i rekwizyty innych stylów np. świece, chusty, wachlarze, miecze itd. Cechuje się oryginalnymi strojami i doborem muzyki. Tworzony jest teatr tańca z fascynującą scenizacją.
American Cabaret Style – utworzony w USA w latach 70. XX wieku w wyniku zmieszania różnorodnych stylów przedstawicieli odmiennych narodowości. Największą rolę odgrywa jednak widowiskowość i efektowność.
Tribal – połączenie tradycyjnego tańca brzucha z tańcem północnoafrykańskim, idnyjskim oraz z flamenco.
Gothic Belly Dance – cechuje się gotycką muzyką i strojem. Łączy się z tribalem, a także subkulturą gotycką.
Bellywood – to taniec orientalny inspirowany bollywoodzkimi filmami indyjskimi.
Komentarze