Witam dziewczynki


Co do tych moich 17kg... nie będę oryginalna... bo odchudzanie to rzecz mozolna i trudna, ale jak widać - można...

Tak więc traciłam te 17kg przez dłuuuugi czas, przynajmniej kilka, żeby nie powiedzieć kilkanaście miesięcy. Zrezygnowała z niektórych produktów całkowicie - zero chleba, masełka, słodyczy, cukru ... mleko tylko 0-0,5%, pieczywo tekturowe (o dziwno można to jeść) , jeden posiłek, zazwyczaj obiad - w sporych ilościach, ale tylko i wyłącznie warzywa. Kalorii nie liczyłam, nie narzucałam sobie żadnych terminów, szacunkowo jadłam ok. 1300 - 1400kcal.

Traciłam te kilogramy na tyle wolno, że praktycznie nie zauważałam, że chudnę. Zauważali to natomiast ludzie wokół mnie.

Większość z nas jest niecierpliwa, ja też (niestety), każdy niby wie, że trzeba odchudzać się rozsądnie, ale mało kto to stosuje, sama nie była lepsza i poczułam na własnej skórze co to znaczy jojo. Teraz natomiast, przy tym wolnym tempie przez ostatnie miesiące nie przytyłam ani grama, dlatego też warto - bo choć nie ma natychmiastowego efektu, to jednak warto!


Wszystko było na najlepszej drodze... gdyby nie wspomniane właśnie ostatnie miesiące, zaczęły się pojawiać problemy, zaczęłam wracać do starych nawyków - zaczątki bulimii i odkąd owe problemy przesłoniły mi wszystko inne - nie schudłam ani grama... teraz przeszłam na 1000kcal, ale takie liczenie kalorii stało się dla mnie raczej źródłem frustracji, Czuję się tak, jakbym była do czegoś przymuszana, wcześniej było tylko lekkie ograniczenie ilości i zmiana niektórych produktów, nic na siłę... chciałabym tak nadal, ale to już na mnie nie skutkuje, teraz chudnie mi się znacznie gorzej, teraz wyglądam już nieco inaczej, mój organizm jest inny i to co kiedyś było dla mojego organizmu dietą - teraz stało się normą... tak więc skazana jestem na to wstrętne liczenie...



Się rozpisałam

Kolorowych snów