Wątek: W końcu uwierzyć?

czeœć CafeLatte
masz bardzo smakowity nick - jestem fankš kawy
musisz uwierzyć, że wreszcie się uda
Twoja historia z dzieciństwa jest takze mojš historiš
jestem od Ciebie troszkę starsza i cišgle walczę o sylwetkę, którš od wielu lat widzę i pielęgnuję w marzeniach
też w końcu chcę, żeby marzenia sie ziœciły...
kiedyœ byłam już bardzo blisko ale tak się zachlysnęłam sukcesem, że przytyłam prawie tyle samo co wczeœniej schudłam
na pewno trzeba postawić na czas
nie da się tego zrobić szybko
raz: po co???? skoro tyle lat żyjemy z wagš ciężkš to pożyjemy jeszcze pół roku czy rok
dwa: dłużej znaczy rwalej bez okropnego jojo
trzy: może wreszcie zaszczepimy w sobie sposób zdrowego odżywiania nie tylko w czasie diety ale do końca życia (bo i tak wcišż musimy się pilnować)

trzymam kciuki za Ciebie
niech tym razem będzie do końca i na zawsze
pozdrawiam
c.

Witaj carolll!
Widzę, że dietkowanie całkiem nieźle ci idzie, będę musiała zorganizować czas na jakiś mały szturm na twój wątek .

Napisałaś coś niezwykle ważnego - sylwetka pielęgnowana w marzeniach - oj znam to, znam. Czasem taka wizja przydaje się by wytrwać przy swoim, ale czasem zapominam, że to jak faktycznie wyglądam i jak chciałabym wyglądać drastycznie się od siebie różni. Momenty 'przebudzenia', np w sklepowej przymierzalni, są koszmarne.

No właśnie, czy na zawsze jesteśmy już skazane na naszą historię z dzieciństwa? Pamiętam ile razy obiecywałam sobie: SCHUDNĘ w końcu - bo wakacje. Schudnę - bo 18-te urodziny. Schudnę - bo studniówka. Schudnę - bo studia. Schudnę - bo nowa praca. Po 10 latach przyszedł czas podsumowań. Ważę dokładnie tyle samo. Kosztowało mnie to wiele diet i wyrzeczeń. I ważę tyle samo. Jak gdyby przez 10 lat nie zmieniło się NIC.

Czas na etap drugi. Czas zacząć życie, które zawsze chciałam mieć.
Wagę elektroniczną kupiłam dziś, jest 65,5kg. Do dzieła! POWOLI. RAZ NA ZAWSZE.

mam nadzieje ze ci ise uda) bede trzymac kciuki pozdrawiam!!