Wątek: Psychika Grubaska

Witam
Wiele jest postów jak sobie radzić z jedzeniem, z jego ograniczeniem, jaką dietę zastosować...i bardzo dobrze, bo to jak się okazuję źródło wiedzy-przynajmniej dla mnie!!! I myślę, że nie tylko dla mnie.
W tym poście chciałabym Was zachęcić do opowiadania jak radzić sobie z samym sobą. Opowiedzcie o swoich przemyśleniach, na temat odchudzania, siebie jako grubaska, jak sobie radzicie w życiu, jak patrzycie na siebie, i jak Wam w życiu bywa...
Ja często miewam tzw. doły, buntuję się, że mój wygląd odbiegający od "normy" często jest dyskwalifikujący moją osobę na gruncie towarzyskim...tzn. tak było, jakoś sobie z tym radzę
Nie chcę abyśmy się użalały nad sobą, ale chciałabym abyśmy wsparły się w tych trudnych chwilach, w chwilach gdy nasza psychika i nasze myślenie podczas odchudzania przechodzi wiele zmian. A wydeje mi się, że jak zrozumiemy psychikę siebie, psychikę grubaska, to będzie nam łatwiej wytrawć podczas odchudzania, i osiągnąć sukces...bo zmiana myślenia i patrzenia na siebie jest jakby pierwszym krokiem w walce z sobą...

Pozdarwiam i życzę wszystkim dużo sił

...bo zmiana myślenia i patrzenia na siebie jest jakby pierwszym krokiem w walce z sobą...

Aliszum zgadzam się z tym!
Ja zobaczyłam, iż mimo iż jestem grubasem... byłam "fajną" kumpelą, towarzyszem zabaw i spotkań - moi znajomi nie patrzyli na moje ciało...lecz to co mam w środu...
ta świadomość mi pomogła!
mogłam juz spokojnie rozpocząć walkę ze sobą, ale nie za wszelką cenę - za cenę zdrowia- bo to bezsens


pozdrawiam
bellcia

Odchudzanie z psychiką idą w parze. Jak się nie ma poukładane to dieta nie wyjdzie. Co widać na moim przykładzie. Zaczęło mi się coś przewracać w łepetynie i od razu przytyłam 10kg

Ja często miewam tzw. doły, buntuję się, że mój wygląd odbiegający od "normy" często jest dyskwalifikujący moją osobę na gruncie towarzyskim...

dokładnie

ta nasza psycha jest całkiem niezle sfiksowana,poturbowana iw ogóle narazaona na wiele małych badz wiekszych cierpnien...Juz poruszałysmy ten tamt ( przy wsparciu faceta w odchudzaniu) jestesmy wyjatkowe zazwyczaj bardzo wrazliwe czesto przeleknione nadchodzacego jutro..Strasz przed lodówką przed kolejnymi kilogramami dominuje w naszymy zyciu Tym sie rózniemy od ludzi " nie związanych z branżą odchudzania " wydaje mi sie ze ejst to kwestia podejscia ale to nie wszystko.Mozna schudnąc do upragnionej wagi a dalej byc "grybaską" mowa tu o psychice z niektórych rzeczy sie nie wyrasta,niektóre nawyki i ranki z przeszłosci pozostaja nawet jesli mozemy sie wbic w rozmiar 36 Takie ejst uwarunkowanie psychiczne zwłaszcza jak sie walczy z nadwagą od dziecinstwa...zawsze przeciez znajdzie sie szczuplejsza przy której bedziemy sie czuc jak słoniki!Sekret tkwi w tym zeby sie zaakceptowac czy gruba czy chuda wersje i pokochac,wszystko przeciez zalezy od nas samych Wiem ze moja psychika bedzie zawsze taka sama nawet jakesli uda mi sie zgubic te parszywe 10 kg,na pewno odzyskam wiare w siebie ale niektóre kompleksy pozostaną we mnie-mam tylko nedzieje ze beda sobie smacznie spały a nie drżyły temat rodem z przeszłości Pozdrowionka Aliszmu i cała reszta :P

hmmm mysle ze pscyhika grubaska<jak to trafnie okreslilas> tworzy sie juz od najmlodszych lat, gdzie wiadomo dzieci sie smieja itp. napewno nie jedna/jeden to przezyla/yl. z biegiem lat albo sie czlowiek izoluje od swaita albo tez godzi sie z tym, jaki jest i nadrabia to innymi walorami.
czasami jak patrze na siebie to chce mi sie ryczec i mysle sobie czym zawinilam na tym swiecie ze wygladam tak jak wygladam a nie inaczej....potem dochdze do wniosku ze to tylko wylacznie moja wina...slodycze,slodycze i za malo ruchu fizycznego.
potem sie zastanawiam ze w koncu nie jest ze mna tak zle , bo przeciez niektorzy wygladaja gorzej..al;e to i tak nie poprawia mi nastroju..dopiero kiedy spogaldam na wstecz na cale moje zycie , spostrzegam rzyjaciol, znajomych, super spedzone chwile , smieszne i zabawne, i te zle tez , ale na koncu jest podsumowanie ....kurcze mimo tego jak wygladam przezylam wiele fajnych chwil.

moze troche pogmatwalam jesli tak to wybaczcie...ale w koncu znalalam forum na ktorym moge spokojnie pogadac o tym jak wygladam.

mimo tego heheh ze mam troche tluszczyku nie opuszcza mnie poczucie humoru ;] i wam tez radze ..smiech to zdrowie

Urazy z dziecinstwa niestety pozostają-siedzą gdzieś tam w główce i jak przyjdzie co do czego wyskakują i wszystko rujnują.Maja tez to do siebie ze lubią rosnąc i rosnąc az wkoncu człwoiek nie wytrzymuje i wpada w wir jedzenia i użalania sie nad sobą Wszystko jest oparte na pewnym schemacie: jem bo mi źle żle mi bo jem zamkniety krąg wtajemniczonych Takie w większosci jestesmy czasami wrażliwe czasami buntownicze a wszystko to wynika z braku akceptacji samej sibie i czesto przez brak zrozumienie i TOLERANCJI (Począwszy od dziecinstwa skonczywszy na dorosłym zyciu) Prawda jest taka mozna mieć milony kochanych ludzi przy sobie czuc sie szczesliwą,a wystarczy jedna kąśliwa uwaga badz spojrzenie a tracimy wiare w siebie

oj tak zgdoze sie z twoim ostanim zdaniem masz racje ...w sumie powiem tobie ze ja nauczylam sie smiac z siebie...ale czasem po jakims okresie dociera do mnie co dana osoba powiedziala i wtedy zaczyna sie myslaenie co by bylo gdyby..hmmm pytanie mnie dreczy jedno ....dlaeczego ludzie tak promuja piekno w stylu PAMELA ANDERSON??? ktoras mi odpowiem ?/ bo mnei to dreczy nie samowicie...

Pamelka no cóz ideał lat 90 troche juz przechodzony...Rózne lata rózne typy-taka Merlin teraz uwazana by była jako pulchniutka a kiedys wzór.Nio wiesz duze "Płuca" wąskie biodra mała dupka to sie podoba Nic tylko czekac az ideałem bedzie kobieta puszysta bardzo kobieca i apetyczna moze dozyjemy do tych czasów
Jesli chodzi o kwestie smienia sie z siebie równiez to dobrze znam robie dokładnie to samo czesto wyprzedzam kogis i zaczynam pierwsza sie smiec zeby zaoszczedzic komus pola do popisu odnosnie mojej figury :P jest to metoda,ale okłamujaca sama siebie...W momencie jak ktos zartuje sobie zemnie również to czynie poczym łapie doła( na osobnosci w towarzystwie nigdy nie pokaze ze ejstem słaba niech sobie nie myslą) byc moze dlatego ze nie pokazuje ludzie myslą ze to normalne i wcale mnie nie boli Paranoja

hehe idela kobiety puszystej byl za czasow rubena ;] szkod aze nie teraz chociaz niektorzy faccei lubi apuszyste panie bo maja je za co zlapac ja osobiscie lubie facetow z pupcia i lekkim brzusiem taki misio a to dlatego ze wiem jak mu usiade na kolna to mu ich nie pomlamie a co do tego smiania sie z siebie to powiem tobie ze czasem mnie nie to naprawde trafi taka np uszczypilwa uwaga....mam potem chiwle zalamania i slabosci..ale jakos mi to przechodzi mam nadzieje ze z wami mi sie uda dojsc do MALEJ PUPCI <jak to uejela Zuzaksc hehehe