Wątek: Jaka liczba na wadze każe Wam ZACZĄĆ?

...pytam z ciekawości, bo niektórzy obudzą się jak przekroczą setkę, a niektóre dziewczyny drżą jak zejdą powyżej 55kg. Tzn jasne, kwestia indywidualna, budowy, wzrostu, itd, ale zawsze mnie zastanawiała jak to jest, że można sobie folgować (nie mówię tu o uwarunkowaniach genetycznych czy kwestiach hormonalnych!) i jeść aż osiągnie się naprawdę gigantyczną wagę... Przykładowo moja maksymalna waga przy 177cm to było 78kg, czułam się wtedy po prostu fatalnie, nie wychodziłam z domu, zażerałam smutki, ale te 78kg to było jak uderzenie obuchem w potylicę. Ale też nigdy nie zeszłam do okolic 60kg która byłaby optymalna. NIGDY WIĘCEJ okolic 80kg! Obiecuję sobie to solennie.

Gdzie jest granica i od czego to zależy? Kiedy zaczynacie podświadomie unikać lustra, a kiedy nadchodzi ten cios, rozpacz, załamanie i podjęcie walki?

Mam znajomą która po prostu JE, waży ok.100kg, jest wesoła, ma chłopaka, jest lubiana, pracuje, chodzi na imprezy. Absolutnie nie przeszkadza jej waga, gdyby nie problemy zdrowotne, chociaż i to nie powstrzymuje ją przed wsunięciem 5 bułek z szynką i zagryzieniem dwoma ptysiami. Przyznam że tego nie rozumiem, bo jak bardzo nie byłaby sympatyczna i roześmiana pierwsze co się nasuwa na widok takiej dziewczyny to że mogłaby COŚ ze sobą zrobić, mogłaby wyglądać lepiej, czuć się lepiej..?

Nie chcę być posądzona o jakiś ostracyzm, nic z tych rzeczy, po prostu uważam że przekroczenie pewnej magicznej liczby powinno być sygnałem alarmowym, przecież tu chodzi o zdrowie! Dlaczego tyle osób to po prostu ignoruje i dalej spokojnie sobie tyje i nie zakłóca to ich spokoju? Przykładowo moja rodzicielka, fanka smalczyku i pieczeni, nie dociera do niej wiadomość o cholesterolu, twierdzi że w jej wieku nie trzeba już wyglądać. Waży własnie około 100kg i jej widok dodaje mi sił, że nie chcę TAK kiedyś wyglądać...

jaka liczba? pewnie większa niż ta, do której się przyzwyczaiłyśmy
albo coś innego, co wywoła szok... brak spodni w naszym rozmiarze, za mała spódniczka sprzed kilku miesięcy... albo jakaś nagła okazja, wakacje...

swoją drogą niejedna płakałaby przy wadze 65 i 164 cm wzrostu.
ja cieszę się jak głupia, bo schudłam 11 kilo i pierwszy raz od dwóch lat zobaczyłam taki wynik

Hmm.. u mnie wagą ktora mnie zmotywowala byla 66,5 , poszlam do pielegniarki w szkole z qmpela , zeby nas zważyła;p bo dawno sie nie wazylysmy.. no i dopadl mnie szok 163 cm wzrostu i 66,5 kg;/ wiec pomyslalam sobie ze dosyc... tak dalej nie moze byc... jeszcze dwa lata temu wazylam 54-55 kg..

A co do tamtych ludzi , moze oni niezauwazaja badz nie chca zauwazyc jak wygladaja? lub odpowiada im to , sa gusta i gusciki

A mnie się wydaję, ze nie chodzi o samą wagę. Często "każą zacząć" wylewające się boczki i za małe ciuszki. A jeśli chodzi o mnie to przy wzrości 157 zobaczyłam na wadzę 55 kg..a potem w lustrze okropny brzuch, okropne uda, okropne boczki... i tak się zaczęło..

...a mam nadzieję, że skończy sie słowami : " i żyli długo, i szczęsliwie"

Pozdrawiam, Ktosiula

u mnie waga jak niżej. Przy wzroście 160 cm. I tak miałam się odchudzać ale zwlekałąm z tym, dopiero po wejściu na wagę dostałam "kopa"

80 kg ...przez długo długo wazyłam 79...i ten 1 kg.. mnie zmiażdzył.. wiec zaczełam głodówki i jakies głupie diety.. no i wypracowałam 85... moze byc tylko lepiej !!! (????)

U mnie tez sławetne 80 podziałało jak płachtna na byka,Juz wczesniej czułam ze cos jest nie tak ( musiałam wbijac sie na siłe w spodnie które normalnie wkładałam z luzem na pupcie ) Ehh pamietam ten dzien jak sie zwazyłam Stwierdziłam nigdy wiecej nie zapuszcze sie do takiego stopnia,przeciez ja chce chodzic a nie toczyc sie,chce biegac a nie "pleźć"...Dlatego podjełam walke,mysle ze teraz granica bedzie jeszcze niżej,nie moge byc całe zycie minimalistką

Po raz pierwszy obudziłam się, gdy moja waga była 10 kilo za wysoka (a obliczam ją: wzrost- 110). Obecnie jest to już tylko około 3 kilo za dużo, a wplanach mam 5.
Chociaż ja tam nie wiem- dzisiaj waga wskazała 4 kg więcej niż w zeszłym tygodniu.... Może dlatego, że mam okres.... Albo to przez tą salami (codziennie jem nawet bez pieczywa)
Ech...

jak dla mnie To waga 61 kg przy wzroscie 164cm jest tragiczna....ale ja mam dziwna budowe ciala.....

Ja się obudziłam, gdy skończyły mi się ciuchy i musiałam zrobić zakupy. Stałam w przymierzalni i próbowałam wcisnąć się w rozmiar 40 (całe zycie nosiłam 38 !). Ale 40 też był za mały. Zważyłam się - 65 kilo, przy wzroście 165. Nigdy tyle nie ważyłam, nawet w ciąży. Myślałam, że padnę trupem, tak się zdenerwowałam.
Dziś mój królik dokicał do mety. Cieszę się, ale boję, że nie będę umiała powiedzieć STOP. I dalej będę liczyć kalorie, odmawiać sobie wielu rzeczy i dalej tracić na wadze. A ja nie mam 15 lat i nie powinnam być szkieletem. Wiem o tym, ale gdzieś jakiś diabeł podpowiada: "a może jeszcze 2 kilo w dół?"
Fajnie wyglądam i fajnie sie czuję. Wiem, dlaczego utyłam i tego błędu drugi raz nie zrobię ( bo nie będę drugi raz rzucać palenia - ten etap życia też mam już za sobą ).
Pozdrawiam dietkujące, które mają jeszcze do mety parę kilo.