...pytam z ciekawości, bo niektórzy obudzą się jak przekroczą setkę, a niektóre dziewczyny drżą jak zejdą powyżej 55kg. Tzn jasne, kwestia indywidualna, budowy, wzrostu, itd, ale zawsze mnie zastanawiała jak to jest, że można sobie folgować (nie mówię tu o uwarunkowaniach genetycznych czy kwestiach hormonalnych!) i jeść aż osiągnie się naprawdę gigantyczną wagę... Przykładowo moja maksymalna waga przy 177cm to było 78kg, czułam się wtedy po prostu fatalnie, nie wychodziłam z domu, zażerałam smutki, ale te 78kg to było jak uderzenie obuchem w potylicę. Ale też nigdy nie zeszłam do okolic 60kg która byłaby optymalna. NIGDY WIĘCEJ okolic 80kg! Obiecuję sobie to solennie.

Gdzie jest granica i od czego to zależy? Kiedy zaczynacie podświadomie unikać lustra, a kiedy nadchodzi ten cios, rozpacz, załamanie i podjęcie walki?

Mam znajomą która po prostu JE, waży ok.100kg, jest wesoła, ma chłopaka, jest lubiana, pracuje, chodzi na imprezy. Absolutnie nie przeszkadza jej waga, gdyby nie problemy zdrowotne, chociaż i to nie powstrzymuje ją przed wsunięciem 5 bułek z szynką i zagryzieniem dwoma ptysiami. Przyznam że tego nie rozumiem, bo jak bardzo nie byłaby sympatyczna i roześmiana pierwsze co się nasuwa na widok takiej dziewczyny to że mogłaby COŚ ze sobą zrobić, mogłaby wyglądać lepiej, czuć się lepiej..?

Nie chcę być posądzona o jakiś ostracyzm, nic z tych rzeczy, po prostu uważam że przekroczenie pewnej magicznej liczby powinno być sygnałem alarmowym, przecież tu chodzi o zdrowie! Dlaczego tyle osób to po prostu ignoruje i dalej spokojnie sobie tyje i nie zakłóca to ich spokoju? Przykładowo moja rodzicielka, fanka smalczyku i pieczeni, nie dociera do niej wiadomość o cholesterolu, twierdzi że w jej wieku nie trzeba już wyglądać. Waży własnie około 100kg i jej widok dodaje mi sił, że nie chcę TAK kiedyś wyglądać...