Wątek: *** POJAWIAM SIĘ I ZNIKAM ***

Witajcie...
Nie wiem czy ten problem dotyczył kiedys Was...ale ja miałam bulimie...wszystko tak własnie sie zaczynało..od objadania...a co sie z tym wiazalo???Niechec do siebie...jak i kontaktow z ludzmi...dobrze bylo mi samej...i czym wiecej jadlam to chwilowo swiat stawal sie piekniejszy..przeszlam przez wszystko co zwiazane z bulimia..mimo to iz od ponad roku sie lecze...i mozna powiedziec ze jest juz ok...ja nadal mam czasami napady obzartwa...z tym ze juz nie wymiotuje i nie przeczyszczam sie ciagle...nie wiem od czego sie to bierze...kiedy sie stresuje jem...ale kiedy jestem z moim misiem z tej radosci tez jem wiecej...wszystko ok...kiedy jest tydzien...ale kiedy nadchodzi weekend folguje sobie.. jest to jak beczka bez dna..tyje...chudne...tyje ..i znow chudne...nie potrafie sobie z tym radzic by utrzymac wage...co prawda nie zapuszczam sie do tego by pozniej nie moc wrocic do wagi przed obzarstwem...ale jednak jest to w jakis sposob bez sensu..to lezy gdzies gleboko w psychice...wiele sobie tlumacze...itp.ale to wciaz za malo..bo nie mozna cale zycie jesc badz sie odchudzac...a mi z tym ciezko..kiedy mam ochot na cos...to albo wychodze z domu na chwile...albo zapalam papirosa...albo po prostu to jem i ukrywam sie z tym by nikt nie zauwazyl...chore....a jednak mozliwe...od czasu do czasu...wszystko byloby ok...ale te moje wyskoki to istny koszmar...mam tego czasami po prostu dosc...przechodzicie przez cos takiego??jak sobie z tym radzicie...bo ja nie wiem co juz robic..mam silna wole....ale kiedy stres sie pojawia to nie potrafie nad tym panowac...

Wpadnij na mój topić "pomocy'. Mamy ze sobą wiele wspólnego.
Nie wytrzymuję tego. Bulimia jest jak.. kompan, zawsze z ze mną, cały czas o niej myślę. Nie mogę przestać. Jem. Bleh. I tak w kółko. Kilka razy dziennie. Nie leczę tego. Boję się.
Pozdrawiam serdecznie

Tylko ze ja nie mam juz bulimi...tylko jakies jej oznaki we mnie sa....fakt czasem sie objadam...ale nie wymiotuje...i sie nie przeczyszczam..po obzarstwie lapie tylko dola i sie znow odchudzam...i tak w kolko...czyzby to byl moj motor napedowy??jak zjem to bede miala znow co robic???nowa motywacja??nie wiem jak sobie to tlumaczyc...wiem tylko ze wielkie radosci jak i smutki czesto zajadam...ale walcze...wiec mam nadzieje ze z Wasza pomoca mi sie uda...bylam nawet z tym u psychologa...bo rady chwilami sobie dac nie moge...to powiedzial mi ze wiekszosc populacji tak ma i ze z wiekiem to mija...hmmm...wierzyc...nie wierzyc...wkurzam mnie to...sama studiuje psychologie...i wiem ze gdzies glebiej ten problem jest pogrzebany...dlatego chcialam poznac Wasza opinie..I czy tez tak macie??