Wątek: Hmmm...

no własnie..a ja dletego żeby widzieć miny koleżanek, a juz najbardziej tej małpy co mówiła że spodenki powinno sie dobierać do figury

no bo ja wtedy sie czulam jakos tak, ze zle sie czujac ze soba wiedzialam w glebi serca, ze wcale nie jestem otluszczona, chcoiaz czesto wydawalo mi sie, ze owszem. ale no jak mi ludzie mowili, ze chuda bardzo, komentarze kolezanek i te zazdrosne spojrzenia widzialam to mrr :P tylko zeby nie skonczylo sie znnowu tak jak ostatnio - obsesjami do kwadratu

nie bede straszyła ale te obsesje to chyba są nie uniknione..
ja pamiętam jak ważyłam 48 i byłam niby "taaaaka gruba" i kolezanki o dietach gadały a ja sie zapytałam o coś i mnie wyśmiały bo powiedziały że z kości sie nie odchudza...ale ja wtedy głupia byłam

ja pamietam wlasnie przy 48 jak panikowalam zjadlam 2,1 tys kcal i po prostu mialam ochote sie zaciukac i ogolnie jak mi mowili, ze jestem chuda to tak nie do konca wierzylam mialam wrazenie wtedy, ze grube nogi mam

ja miałam podobnie...juz przy 49 tak nie panikowałam jak przy 48 ale fakt taki ze przy 48 lepiej wyglądałam

ja mam wrazenie ze tyje z minuty na minute...

na diecie?
a mi się czasmi wydaje że wogóle nie widac że schudłam ale to naszczęście tylko nieraz

no ja w jednym momencie mam wrazenie, ze jestem rownie tlusta jak pare kilo temu, chociaz spodnie luzniejsze. ide spac, pa ;* no nie kazdy lepiej przy mniejszej wadze wyglada. niektorym pare kilo wiecej lepiej, no ale np ja sie obiektynie nei ocenie, Ty siebie tez nie, nei wiadomo jak lepiej bylo heehe

Z chudnięciem jak z miłością - im bardziej się tego pragnie tym mniej widać efektów . Na mnie działa robić, że mnie nie obchodzi i jedynie kontrolować, by nie pochłaniać lodówki za jednym zamachem plus jaki naturalny ruch i schodzi lepiej niż jak stressuję z kalkuratorem w ręku i deprecha co chwila, że limit przekroczony

heh dobre porównanie
mam nadzieje że przed świetami jednak jak bedziemy gawędziły to ciała będą już fajne