Witam,kłaniam się niziutko...no dobra, nie niziutko albowiem mało jestem rozciągliwa, i czasem coś w kręgosłupie postrzyknąć mnie lubi

Marząc namiętnie, o wzroście godnym koszykarki...dociagnęłam do 167 i mimo usilnych auto-biadoleń,psioczeń i złorzeczeń, wzrost się na mnie wypią, powiedział STOP,więcej nie urośniesz...cwaniak,nie?
Waga obecnie, na wzór złośliwej żaby, podskakuje między 63,5 a 65 kg. Jakby ową wagę-żabę, zepchnąć w granice 55-53kg, i na tym poziomie zdrowo jej w łepetynkę 'przydzwonić', co by na wyżyny nie wracała-byłabym zadowolona niesamowicie. Mam nadzieję to wykonać, ale czasem i tych drogocennych sił i mobilizacji brak a więc stawiłam się tutaj, w całej swej leniwej osobie, z nadzieją siedzącą mi na ramionach i dzierżącą transparent głoszący zielonym sprayem: "Może z Wami mi się uda!"

Problemem jest,że ja jedzenie kocham, ja żyję aby jeść, jedzonko jest dla mnie lekarstwem na zło wszelakie,przegania doła parchate demony, na pocieszenie,na stłumienie stresu czy bólu, a także na nudę, na dobry nastrój,humor. Wręcz nadałam jedzeniu pewne cechy humanoidalne i kumpluję się z wyżerką, izolując się od ludzi -tak,tak ,tak być nie może, ja wiem.

Już dziś idę pobiegac chociaż opory mam... bo mnie najbardziej satysfakcjonowałoby bieganie na jakimś pustkowiu, coby nikt nie widział jak sapię,charczę,pluję,dyszę i co 100 metrów przystaję na odpoczynek dysząc niczym psiak rasy chow chow w dzień upalny.

Moim drugim celem jest poprawienie kondycji,która zeru jest bliska-bo jam jest wieczne utrapienie wf-istów, które niczego nie było w stanie zrobić, z biegu na setkę przybiegało ostatnie,z językiem na kolanach,skarżąc sie na nadchodzące mega-zakwasy, które skwapliwie nadchodziły dnia następnego i skutecznie mnie unieruchamiały.... czas to zmienić, wprawić ten zardzewiały,zastany mechanizm, będący moim organizmem, w ruch i niech sobie jakoś w miarę poprawnie i sprawnie prosperuje

W razie czego, co złego to nie ja, świeżynka jestem, krzyk ciężko znoszę