No to tak. Mam na imię... A zresztą, czy moje imie jest ważne?? Moja ksywka to Madison. Jestem gruba. Tak... Jestem gruba i nareszcie się do tego przyznałam. Idąc przez szkolny korytarz czuje jak wszyscy sie lampiom na moje uda i wystająsy brzuszek... Nie jestem grubaśna, ale warstwa tłuszczyku bardzo mi przeszkadza... Moje koleżanki są bardzo wysportowane i żadna z nich nie waży więcej niż 54 kg... A ja? Ja waże 63 przy wzroście 167. Katastrofa, wiem o tym. Pewnie napiszecie, że powinnam ważyć 42, albo cuś, bo niektórym ludziom odpowiada wygląd anorektyczki... A mi zależy na akceptacji innych. Dlaczego?? No dobrze, opowiem wam cała historie, mimo iż to nie jest takie proste

Na początku tego roku poznałam super chłopaka. Po kilku dniach zakochaliśmy się w sobie i byliśmy parą. Był bardzo popularny w szkole, zawsze świetnie wyglądał, mial super humor i tysiące przyjaciół... Dlatego na początku wydawało mi się, że nie zwróci na mnie uwagi, ale myliłam sie. Po jakiejstam imprezie zakochal sie we mnie.
Bylismy parą przez kilka miesięcy, po czym nagle oświadczył, że to już koniec... Zapytałam się o co chodzi, dlaczego?? A on odpowiedzial, że to nie moja wina i, że chce w przyszłości jeszce ze mna sprobowac... Myslałam na początku, że chce wrócić do swojej byłesj prawie anorektycznej laski, ale zaprzeczał, bo uwazał, że on potrzebuje kobiety, a nie wieszaka... To była dla mnie tragedia... Miałam strasznego doła, nie wychodziłam z domu, nie spotykalam si ez przyjaciółmi... Ciągle nadzieja w gówce, że on jeszcze o mnie myśli, żyła,m od jednego smsa do drugiego...
Kiedyś mnie wzięło natchnienie i pojechalam na zakupy. I.... zobaczyłam go... Z jego ex jak szli przytuleni....... Rozpacz... Uciekłam... Pojechałam do domu i znowu... DÓŁ...
Chyba rozumiecie co czułam.. Fakt, że teraz o tym pisze jest poprostu cudem, bo... nikomu o tym nie mówiłam...
I wszzytsko dlatego, że jestem gruba... Tak... Jestem gruba
I od dzisiaj wszystko się zmieni...

Przepraszam za błędy, ale z moim polskim nie jest za dobrze...