cel - nigdy więcej nie utyć ;) do zrzucenia: 6 kg.

Hybrys nie napisze nic co moglo by Cie pocieszyc,,po TAKIEJ stracie,,zadne slowa nie pomoga,,,zycie idzie dalej,,,tak jak pisalas,,,wiesz ja tez kiedys bylam zla na swiat,,wszystko mi sie walilo na glowe,,a dalej tak samo piekli chleb,,,pili wode,,jakby zadna z moichh porazek z moich problemow nikogo nie interesowal,,jakbym byla "spoza"tego swiata..ale racja swiat "bezczelnie"biegnie naprzod,,,My musimy go gonic,,bo jak zostaniemy w tyle nikt sie nie obejzy,,niczym jest idealna dieta,,,,posiadanie dobr materialnych,,w porownaniu z umiejetnoscia wylapywania tych dobrych chwil z zycia ,,nawet jesli cos bylo,,trzeba sie cieszyc ze nas to spotkalo,,ze ktos byl w naszym zyciu,,,, pozdrawiam

Nic nie jest w stanie zmniejszyć bólu poza czasem, który będzie płynął mimo wszystko...
Czas mija, rany się zasklepiają a wspomnienia zostają... i to by pamiętać dobre chwile jest najważniejsze :)

Ściskam mocno znad biurka zawalonego stertami papierów :) - waga u mnie znowu stoi (a raczej pół kg w górę i stoi)

Kasienko myslai jestem przy tobie .

Gdzies czytalam, ze placzac po czyjejs smierci tak naprawde placze sie nad samym soba - nad dojmujacym poczuciem straty, samotnoscia, nagla zmiana porzadku, nad swiadomoscia, ze juz nigdy nic nie bedzie tak samo...

W ŻYCIU NAJLEPSZE JEST TO,ŻE JEST ZMIENNE I NIGDY NIE MA TAK,ŻE JEST TYLKO I NA ZAWSZE I DO KOŃCA ŹLE.
NAWET BURZE SIE KOŃCZĄ I MOŻE NIE OD RAZU WYCHODZI SŁOŃCE,ALE PRZYNAJMNIEJ SIĘ PRZEJAŚNIA...
http://e2rd.piekielko.pl/foto/02_burza/56_04060830.jpg

POZDRAWIAM.

Witaj!!!!!!!!!
Gratuluje. Ślubu, wagi, samozaparcia. Życzę Wam abyście nigdy się sobą nie znudzili, żeby w książce, którą właśnie razem piszecie pozostały zawsze jakieś interesujące kartki, do których bedziecie z przyjemnością wracać. Z całego serca życzę Wam, abyście byli po prostu szczęśliwi.
A jeśli chodzi o kotka. Trudno mi powiedzieć co czuję, i nie mam zamiaru Ci wmawiać, że wiem co Ty czujesz. Bo nie wiem i mam nadzieję, że jeszcze długo się nie dowiem. Cieszę się, że ostatnie chwile Maciusia były takie dobre i spokojne.
Pozdrawiam!!!!!!!!!!!!!!!

Kasiu pozdrawiam serdecznie

Ja również mam nadzieję, że jednak nie tylko o diecie będziesz pisać :) Ale mam nadzieję też, że nie będziesz miała już powodów, żeby pisać cokolwiek nieoptymistycznego. Żeby wreszcie życie się do Ciebie porządnie uśmiechnęło :)

Buziaki!

A wiesz Hybris, że ja Ci zazdroszczę? Kochasz zwierzęta, więc masz je w domu, są Twoimi przyjaciółmi i towarzyszami, dzięki nim tobie jest dobrze a dzięki tobie jest dobrze im. A że odchodzą, częściej i szybciej niż my? Taka już jest natura i nikt ani nic tego nie zmieni, trzeba to zaakceptować ( niby ). Otóż ja tego nie potrafię. Miałam w przeszłości parę małych zwierzątek - papużki i chomika. Nie są to zwierzęta szczególnie związanie emocjonalnie z człowiekiem, ale po ich śmierci, która działa się na moich oczach, powiedziałam sobie: nie będę mieć żadnych zwierząt, bo nie chcę więcej takich przeżyć. Stchórzyłam po prostu i takim tchórzem jestem nadal.
Na naszą działkę przychodził często i zaprzyjaźnił się z nami kot, który miał na imię Maciek. Nie był bezdomny, należał do gospodarstwa blisko nas. Ale wiadomo, jak rolnicy dbają o koty – trochę mleka na spodek przy każdym udoju i tyle. Maciek był bardzo schorowanym kotem, ale radził sobie nieźle, był bardzo dzielny. Nie wiem dokładnie, co mu dolegało, ale był bardzo chudy na ciele miał takie jakby strupy, wypadły mu wszystkie zęby. Z tego powodu wiecznie chodził pogryziony do żywego mięsa przez inne koty, bo zachowywał się mimo to jak stuprocentowy samiec. Dawaliśmy mu lekarstwa od weterynarza, jedzenie kroiliśmy na drobne kawałki. Tej wiosny przestał przychodzić i dowiedziałam się, parę tygodni po, że już nie żyje. Pierwszą moją myślą było: całe szczęście , że nie był mój, że nie mieszkał ze mną, bo nie wiem, jak bym to zniosła.
Chowam głowę w piasek po prostu.

Dlatego zazdroszczę Ci , bo masz tyle codziennej radości, jaką niosą zwierzaki, godząc się jednocześnie na cenę rzadkich chwil cierpienia, związanego z ich odejściem...


Pozdrawiam :) i przepraszam, że pisałam tylko o sobie. :oops:

Kefa, napisałas to tak pięknie, że aż mi świeczki w oczach stanęły. Widzisz... ja doskonale znam to, o czym piszesz: kiedy byłam między I i II rokiem studiów - odszedł mój pies, Tops. Wychowałam się z nim, był dla mnie jak brat. Sama jestem jedynaczką, mieszkałam tylko z matką, która sporo pracowała - to właśnie Tops zawsze na mnie czekał, zawsze witał mnie w domu. Z nim gadałam, ale wiedziałam, że nie mogę płakac, bo to go zawsze wyprowadzało z równowagi - nie wiedział, co się dzieje. Zachorował nagle, okazało się, że to rak wątroby. Choroba ujawniła się już w momencie, kiedy nic nie można było zrobić. Odszedł 12 dni później. Po jego śmierci po raz pierwszy i ostatni w życiu upiłam się do nieprzytomności - nie umiałam sobie wtedy w żaden sposób poradzić z moją rozpaczą.
Przez następne 3 lata zaklinałam sie, że nigdy więcej żadnego psa, że Tops był pierwszy i ostatni, że tylko on jest moim psem. Ale potem związałam się z Piotrkiem, mieliśmy warunki na zwierzę i spadł nam z nieba Misiek. Decyzja o jego wzięciu to była chwila, ale bynajmniej nie kaprys: po prostu uznałam, ze temu psiakowi chcę dac dom. W takich momentach nie myśli sie o tym, że on kiedyś umrze. Tak samo koty - też przygarniete pod wpływem chwili, bo akurat była taka życiowa konieczność - odwdzięczyły mi się morzem miłości. I wiesz - to prawda - wolę radość, jaką daje mi ich życie z konieczności połaczona ze smutkiem, jaki niesie ich odejście, niż martwą ciszę, panującą zazwyczaj w domach, gdzie nie ma zwierzaków.
I wiesz, co jeszcze dla mnie jest bardzo ważne? Że nawet, jesli zwierzę u mnie odchodzi, odchodzi w godnych warunkach, leczone zawsze dopóty, dopóki można mu coś pomóc. Niuni nasza wet podała zastrzyk w domu. Maciuś zgasł sam, spokojnie, wbijając paruzki w moją rekę, przez ostatnie 3 godziny życia on po prostu trzymał mnie w ten sposób przy sobie, żebym niegdzie nie odeszła. Nie był sam i chyba miał tego świadomość.
A powiedzieć Wam coś "śmiesznego"? Mamut w międzyczasie, kiedy byłam zupełnie pochlonięta opieką nad Mackiem, łapnęła infekcję, którą własnie teraz leczymy, natomiast Mańcię czeka operacja na przepuklinę: niestety przepuklina jest za duża, żeby kicia mogła z nią bezpiecznie i spokojnie żyć. Ta przepuklina to "pamiatka" po źle przeprowadzonej starylizacji - pardon, z tego, co wiem, w przypadku Mańki to była również aborcja. Trzeba to teraz naprawić, i zrobimy to, kiedy skończą sie upały - najpewniej we wrześniu. Dobrze przynajmniej, że Truśce nic nie dolega, bo hmmm... chyba już mi wystarczy.

I znowu się rozgadałam w tematach kocich. Ze spraw pozakotkowych - chudne sobie, ale bardzo powoli. Na realizację moich postanowień urodzinowych szans nie mam żadnych, bo nie pozwoli mi na to tempo chudnięcia, ale coś postanowiłam w tej materii zrobić. Kiedy Piotrek przystąpił do dość niumiejętnego sondowania mnie, jakie chciałabym perfumy dostać ;) odpowiedziałam, że perfum mi wystarczy i poprosze steperek :) I mam go dostać :) Chyba jednak trzeba będzie się trochę ruszyć, bo wozić się przez następne pół roku z 13-toma kilogramami nie zamierzam. Chcę skończyć z dietą jak najszybciej i potem tylko pracować nad utrzymaniem wagi. Poniekąd odchudzanie trochę mnie już znudziło - więc trzeba doprowadzić rzecz do końca i iść dalej naprzód.

Pisałam wczoraj przydługiego posta, ale niestety - szlag go trafił, bo system był łaskaw mnie wylogowac samodzielnie. Mam nadzieję, że tym razem uda mi się wysłac tę moją pisaninę ;)

U mnie w domu też zawsze były zwierzaki. Jak byłam dzieckiem najpierw mieliśmy Benia. Mieszaniec, miał coś wspólnego z pinczerem. Cudowny pies. Wzięliśmy go ze schroniska, miał już wtedy około 8lat. Potrafił się śmiać, zawsze w ten sposób okazywał radość. Ale miał też uraz po poprzednich właścicielach i nieraz nas pogryzł. Jedyną osobą, której nie ugryzł była moja mama. Później mój brat się z rodziną wyprowadził i Beniu razem z nimi, bo był ich. Jak urodziły się bliźniaczki trzeba go było oddać, ponieważ było ryzyko, że ugryzie też dzieci. My go nie mogliśmy wziąść spowrotem bo w międzyczasie moja siostra też urodziła. Beniu pojechał pod Warszawę do rodziców mojej bratowej. Miał tam dobrze. Też wszystkich pogryzł, ale dożył starości. Był już ślepy, głuchy, dbali o niego. Gdy mieszkal z nami nie wyobrażałam sobie, że mógłby odejść. Później był Sznuki. Kupiliśmy go malutkiego. Niby ratlerek (tylko z maści), wielkość miał raczej pinczera. Sznuki mieszkał z nami około 3lat. Wyjechaliśmy na wakacje, został z moją siostrą, która i tak z nami mieszkała. Pewnego dnia siostra razem z dzieckiem i facetem pojechali do restauracji, wzięli Sznukiego, żeby za długo sam w domu nie siedział. W trakcie jak byli w restauracji ktoś ukradł samochód. Nie mogłam sie pozbierać po powrocie. Sznuki był jedyny. Nie chciałam innego psa. Przez kilka miesięcy jeździliśmy po tamtych okolicach szukając go, czy może go ktoś z tego samochodu nie wyrzucił. Nie znaleźliśmy. A przed wyjazdem na te wakacje dlugo z nim siedziałam, gadalam, tak jak bym czuła, że to ostatni raz... Długo po tym były rybki. Jak umarła pierwsza znowu płakałam. Z każdą następną zaczynałam się przyzwyczajać. Miałam je kilka lat. Później przygarnęłam kota. Psotkę. Psotka za bardzo w domu siedzieć nie lubiła i ciągle uciekała. A ja chodziłam po całym osiedlu jej szukać, znajdywałam, później ganiałam za nią pół godziny aż wreszcie ją złapałam i do domu. Na następny dzień to samo. Pewnego dnia nie wróciła...a ja jej nie znalazłam... Znowu nie mogłam się pozbierać. Pisałam ogłoszenia. Za jakiś czas osiedlowy pijaczynka przyniosł kota. Malutkiego, zupełnie innego niż opisałam w ogłoszeniu. MIał nadzieje, że skapnie mu się jakiś datek. Jak się dowiedział, że to nie mój po prostu go położył na klatce schodowej i poszedł. Ja nie chciałam innego kota. To było za krotko po stracie Psotki. Wyniosłam go na dwór, dałam jedzenie. A on wracał cały czas pod nasz balkon, czekając aż wyniesie mu się coś. W końcu z mamą zdecydowałyśmy się go przygarnąć. Na początku zamieszkał na balkonie. Był malusieńki. W domu zadomowił się szybciutko, był bardzo mądry. Zawsze gdy wracałam ze szkoły przybiegał, wdrapywał mi się po spodniach prosto na ramię i całował w policzek. Gdy przychodził na chwilę się położyć na mnie potrafiłam zmienić wszystkie swoje plany i nie ruszać się przez kilka godzin, żeby się nacieszyć tą chwilą. Był znam około dwóch lat. W międzyczasie my znowu wyjechaliśmy, został u mojej siostry, już w innym mieszkaniu. I uciekł. On cały czas wychodził sobie na dwór, ale wracał sam. Mieszkamy na parterze. Miał deseczke po której mógł wchodzić i schodzić. Tam nie wrócił. Nie znał okolicy. Znaleźliśmy go po dwóch miesiącach. Ta nieobecność go zmieniła. Nie lubił już wody tak jak kiedyś (znaleźliśmy go kiedyś w brodziku pełnym wody jak bawił się gąbkami, nie wskakiwał już na zlew żeby zamoczyć łapki czy nawet napić się wody- potrafił odkręcić kurek w zlewie). Ale nadal był kochany. Wrócił do nas. Nadal wychodził sobie na dwór i wracał. Kiedyś nie wrócił. Ponad tydzień. Szukałam go. Został przejechany przez samochód...Znowu...
Znowu długo się zbierałam. Nie chciałam już żadnych zwierzaków. Za bardzo bolało. Ale moja siostrzenica, która ponownie mieszka z nami, chciała psa. No i w końcu mama na to przystała. Pojechaliśmy. Wzięliśmy cockera spaniela. Cudowny pies, indywidualistka jakich mało, kochana. właśnie patrzy na mnie ze zdjęcia na biurku a ja nie mogę się doczekać aż za 6 dni ją wreszcie zobaczę. Pod koniec lipca jedziemy razem nad morze. Wreszcie będe miała psa dla siebie. Kocham zwierzęta. Tylko dlaczego odejście tak boli...

Ja też się Hybris rozpisałam, i też o sobie. Przepraszam, bo to na Twoim wątku a nie u siebie.

Trzymaj się Słońce!

Kefo, Jeni - jedno: piszcie co chcecie i ile chcecie o sobie u mnie i pamiętajcie, że NIGDY nie będę miała pretensji. No prawia nigdy... będe miała, jeślii pozbawicie mnie takich wpisów jak te ;)

Brawo - gratuluję mam nadzieję że mi też się uda

Ty jestem: z 116 chcę mieć 64 - zaczynamy

zwierzęta są mądre i kochane. potrafią przynieść pocieszenie, rozśmieszyć, potowarzyszyć... wiecie, że u mnie w domu zawsze były jakieś psy. jak byłam całkiem malutka to były psy mojego taty i mamy. później pojawiły się dwa kundle na piąte urodziny moje i mojej bliźniaczki. ich odejście przeżylam już świadomie. 2 lata temu. jeden po drugim. mama zaklinała się, że nie weźmie następnych psów, bo smutno. ale po tygodniu ciszy nie wytrzymała. i mamy teraz ogara i berneńczyka.
w międzyczasie przez nasz dom przewinęły się koty, żółwie i 1 rybka. ale nigdy do nich się tak nie przywiązaliśmy jak do psów. jesteśmy pieską rodziną;)

pozdrawiam.

Zastanowiłaś mnie, Hybris, tą uwagą o znudzeniu się odchudzaniem. Bo znudzić się odchudzaniem, to znaczy właściwie czym? Ciągłym myśleniem o nim? Liczeniem kalorii? Brakiem swobody i spontaniczności w odżywianiu się? Jakbyś mogła, to napisz, bo ciekawa jestem. To nie znaczy, że ja tego nie znam, ale ciekawi mnie, jak to wygląda z punktu widzenia kogoś, kto odchudza się już tyle miesięcy, i to z sukcesem.
Pamiętam, jak rzucałam dietę tylko dlatego, że znalazłam sobie ciekawszą zabawę, albo zwlekałam z jej rozpoczęciem, bo nie chciało mi się znowu wchodzić w świat kalorii, wagi, i wiecznego zastanawiania się, co mogę zjeść, a czego nie mogę.
Teraz chcę się zabezpieczyć przed takim podejściem, dlatego zaciekawiło mnie to Twoje odczucie.

Oj ale po tych waszysz wpisach to mozna sobie ladnie poplakac :roll: .Ja juz nie bede dodawac swoich storow ale powiem wam ze wlasnie patrze na kotke mojej sasiadki ktora u mnie spi na wersalce :D tak reszte kotkow sasiadki dokarmiam a ta lubi siedziec w domku i nawet to ze moje koty ja nie zabardzo akceptuja to i tak byla odwazna i przychodzila do nas .Na poczatku na troche a teraz juz spi cale tu noce bo jest zimno no i tak po trochu wkupila sie w nasza rodzinke :roll: Wyglada teraz pieknie a nie jak chudzielec o cienkim ogonie.Teraz siersc sie swieci a babcia jej gotuje kurczaczka na obiad :roll: no i kotka na dworze rowniez nic nie brakuje .Babcia czyli moja mama porobila im swietne spania w pudelkach z kocami i kotki sa zadowolone a sasiadka tylko swoim nowym facetem sie zajmuje :evil:
No widze ze sie jednak rozpisalam :D

http://i73.photobucket.com/albums/i2...3lxqnan8mg.jpg

Pozdrawiam kochanie . Mam nadzieje ze u ciebie wszystko w porzadku

Dawno mnie nie było, ale nadrabiam zaległości. Współczuję straty. Nie napiszę nic więcej, bo wiem, że słowa nie są wstanie wypełnić pustki jaką zostawią w nas zwierzak, który odchodzi. Trzy lata temu straciłam psa. Z moje punktu widzenia był ze mną całe życie. Miał 19 lat :shock: Wychowywałam się z nim. A kiedy go zabrakło - nie wiedziałam jak mam się z tym pogodzić. Wet pocieszał mnie, że i tak żył bardzo długo - 12- 13 lat na takiego psa to już sporo, a mój żył 19 i do końca był pełen życia i uganiał się za panienkami :lol: Dziś wiem, że taka jest kolej rzeczy, ale nadal nie mogę się zdecydować na kolejnego psa - boję się kolejnej straty. Siedzi to we mnie gdzieś głęboko. Przepraszam za te prywatne wywody :roll:

Napisz co u Ciebie? Jak idzie dieta? Mam pytanie...oglądasz czasem zdjęcia z początku odchudzania i te obecne? Porównujesz, cieszysz się ta zmianą? Ja w weekend oglądałam zdjęcia z maksymalnej wagi i te obecne i aż mi się buzia śmiała. Zafundowałam sobie takiego kopa energii, że mam nadzieję, że mi starczy na bardzo długo :)

pozdrawiam :)


Podziel się z nami swoimi przepisami - Dietkowa Książka Kucharska


http://tickers.TickerFactory.com/ezt...d72/weight.png

http://tickers.TickerFactory.com/ezt...3fe/weight.png

Witaj Hybrisku :)
Dawno mnie nie było....ale czytałam co u Ciebie...niestety nie mogłam nic napisać :(
Jak odeszła Saba moja rotwailerka pierwsza myśl jak mi przyszła to...,,po co ja wziełam Milke,, moją boksie...będę musiała kiedyś znów to przechodzić.... :( Ale to chyba normalne,że w takich chwilach boimy sie...bo wiemy jak to boli...
Jednak te lata spędzone z nią zawsze pozostaną w mojej pamięci....i tego nikt mi nie zabierze...
W sobotę jak wróciłam Milka poprostu ,,wariowała,,... :) Makijarzu nie musiałam zmywać :wink: :wink: :lol:
Hybrisku widze,że mnie gonisz....jesteś naprawdę wzorem dla mnie...
A ja....hm...stoję w miejscu... :roll:
Od dziś zaczynam ćwiczyć..ból mieśni mam już za sobą wiec... :)
Nie wiesz może co zrobić jak zacina sie klawisz spacji?? bo dostaje szału już.... :twisted: i niemogę sie rozpisywać przez to.... :twisted:
Pozdrawiam :)

Witam, śledzę Twoje wpisy już od jakiegoś czasu ale nigdy nie było czasu na tyle aby coś napisać. Nie przebrnęłam od deski do deski - bo mi bezczelni co chwilę przerywają spokojne czytanie (pewnie dlatego że do internetu dostęp mam w pracy ;)
Jestem pod wrażeniem Twojego wyniku w odchudzaniu - ja zaczęłam dwa tygodnie temu i choć mogę się pochwalić małym sukcesem - 3 kg to jest to nic w porównaniu z Tobą. Czytając Wasze wypowiedzi jak również Devoree zbudowałam sobie spokojny plan odchudzania - i choć przebieram aż nogami chcąc to przyspieszyć to jednak rozsądek zwycięża. A taka piękna pogoda za oknem a do stroju kąpielowego nie ma się jak rozebrać bez szkody dla otoczenia... ;/
Rozpisałam się, ale konkluzja jest taka - Dziękuję. Za pokłady pozytywnej energii oraz rozsądne podejście do odchudzania. Bo tutaj między innymi nauczyłam się że odchudzić się to jedno, ale prawdziwą sztuką jest tą wagę utrzymać. Pozdrawiam i jeżeli pozwolisz będę zaglądać częściej

No nie moja kochana... Ty się nie leń i wrzuć kilka słów na wątek, bo zanotowałam spadek na czwartą stronę. Lepiej trenuj spadek wagi :) Angina anginą (zdrowiej szybciutko), ale paluszkom nic nie jest a i krzyczeć tu nie musisz .. :twisted:
O ile nie masz gorączki skrobnij jak postępy, bo nie mam wątpliwości, że są .. :)

witam i pozdrawiam serdecznie

Lenię się... i zupełnie wybiłam się z rytmu. Teraz gorączki nie mam, alem słaba cholernie i jeszcze mocno otumaniona. O ile dobrze sobie przypominam, to wczoraj chyba jakies brednie w sms'ach do Miriel wypisywałam, ale niech będzie potraktowany jako okoliczność łagodząca fakt, że miałam ponad 38 stopni gorączki :(

Ale mimo choroby - odżywam. Może to nie fair tak mówić, ale od tygodnie powoli schodzą ze mnie te dwumiesięczne stresy i zmęczenie i czuję się prawie tak, jakbym wyłaziła z jakiejś skorupy. Żyłam jak żyłam i robiłam to, co robiłam, bo taka była potrzeba chwili - ale teraz - cóż, zamknął się pewien etap. Parę dni temu przyjaciółka podesłała mi na gg pewnien cytat:

Cytat:

---

Nie rezygnuj z nadziei, nie daj się ponieść rozpaczy z powodu tego, co się stało. Opłakiwanie tego, co nie wróci, co zostało stracone bezpowrotnie, jest najgorszą z ludzkich słabości."

---

Niby ja to wiem, ale czasami tej prostej prawdy sobie nie uzmysławiam. A powinnam. To pomaga żyć i nie zwariować w konfrontacji z własnymi wspomnieniami.
Dieta idzie sobie powoli. Czekam, aż małż przywiezie mi steperek - ma zamiar odebrać go osobiście - więc za parę dni, jak mi sie trochę poprawi, zamierzam wypróbować dziada... tzn. steperek, nie małża ;) Na razie ważę równiutko 75 kg i to ani chyby efekt weekendu, który dietetyczny to może i był, ale trafiło się dość nieplanowane piwo, które już nie dało rady zmieścić się w limicie, więc zostało potraktowane jako niegroźne urozmaicenie ;) zresztą właśnie tym zimnym piwem, w zimny wieczór tak się załatwiłam... ale wierzcie mi - warto było :twisted:
Ważę sobie teraz spokojnie 75,0 kg, więc do celu pozostało mi jeszcze równiutko 13. Mam nadzieję, że szczęśliwe... 13 zawsze mi sprzyjała. Zresztą trzynastki, wróżby, koincydencje to jedno, a ja po prostu chcę być szczęśliwa. Postanowiłam: jestem i będę. Koniec z zamartwianiem się, z czekaniem, z zadręczaniem. Drugiego życia nie dostanę w prezencie, drugiej młodości (no dobra, jakiej takiej młodości, licealistką już nie jestem ;) ) tym bardziej, jeśli nie wykorzystam tego, co mam: tu i teraz - będę potem starą zgorzkniałą kokotą butwiejącą z żalu, że za długo czekała na bóg wie co. Za żadne skarby nie zrobię sobie takiego świństwa. Nie, nie w tym życiu.

Katsonku widzę, że kiciulka szturmem zdobywa Twoj dom i Twoje serce :) Nie mówiąc już o tym, że kocidła Twojej sąsiadki cholerne szczęście mają, że to właśnie Ty im pomagasz. Moja szwagierka zaproponowała mi ostatnio, że ona mi znajdzie kolejnego kotka... zawyłam. Nie, nie chcę w tej chwili! Jeśli znajdzie się jakieś nieszczęście, które będzie potrzebowało opieki - na pewno nie przejdę obojetnie, ale kolejna świadoma adopcja - nie wcześniej, niż za parę miesięcy. Muszę odpocząc.

Rewolucjo zdziwię Cię - nie mam żadnych zdjęć z okresu skrajnego upasienia i nawet się z tego cieszę. Nie chcę pamietać siebie z tamtego okresu. Za to porównuję siebie obecną ze zdjęciami sprzed 5 lat - tymi, które kiedyś były punktem odniesienia, zwłaszcza na poczatku odchudzania. I wiesz co? Jestem już prawie taka sama. Może jeszcze nie jak na najszczuplejszym zdjęciu, kiedy moje diagnostyczne spodnie wiszą na mnie popisowo, ale za jakiś miesiąc, z wydatną pomoca steperka, zamierzam i ten efekt osiagnąć. Cieszę się i z tego, że moi znajomi, których nie widziałam od 2-3 lat komplementuja mnie, że nie zmieniłam się wcale - dla nich epizod mojej otyłości nie istnieje. Wspaniałe uczucie.
Rozumiem natomiast, że Tobie takie porównanie może poprawić nastrój - i szczerze się z tego cieszę. U mnie niestety widok "tamtej" mnie budzi rozdrażnienie, irytację, złość - więc nie chcę do tego wracać. Może to objaw tchórzostwa? Sama nie wiem. Wolę się cieszyć moim tu i teraz.

Stelko, jak zacina się klawisz spacji, to trzeba oddać klawiaturę do oczyszczenia/zrobić to samodzielnie i przestać (za przeproszeniem) żreć przy monitorze :lol: Nie, to nie mój odkrywczy wywód - taką dokładnie radę dostałam od małża, zgłaszając zresztą podobna usterkę ;)
Stelluniu, gonić to ja Cię może gonię, ale z energią ślimaka winniczka ;) Chudnę powolutku, ale nawet się tym nie przejmuję - albo inaczej - przejmuję się, ale nie na tyle, żeby miało mi to popsuć nastrój, za to na tyle, żebym podjęła działania taktyczne prowadzące do usprawnienia procesu. Stąd pomysł steperkowy - naprawdę w tej chwili mam kupę zapału, zobaczymy, czy mi za szybko nie przejdzie ;) Mam nadzieję, ze nie.

Dorciu - miło mi, że się odezwałaś :) Czytanie moich bredni od deski do deski naprawdę sobie odpuść, bo ja cały czas bredzę mniej więcej o tym samym, będąc przy tym w pelszym lub gorszym nastroju - więc tak naprawdę moje wpisy to jedno wielkie wodolejstwo - bo ja po prostu lubię gadać i nic na to nie poradzę. Takie filologiczne zboczenie ;)
Gratuluję Ci ładnego startu. Słuchaj - każda z nas to zaczyna od 1, 2, 3 kg i cały cyrk polega na tym, żeby na mniejszym sukcesie budować coraz większy i większy i większy - wystarczy chcieć, zaciąć się w sobie i wierzyć w to - uda się ;)
Z tym strojem kąpielowym - nie przesadzaj i nie bądź taka siostrą miłosierdzia: to TY masz się w nim sobie podobać, a otoczenie chrzań - przecież i tak nigdy nie uda Ci się całemu światu dogodzić. To Ty masz spojrzeć w lustro, obejrzeć swój brzuch, ramiona, tyłek i powiedzieć sobie z pełnym przekonaniem: "niezła ze mnie laska" ;) Jakoś to mi się wydaje najlepszą motywacją - a przynajmniej wybitnie praktyczną - sama się właśnie do tego stosuję ;)
I oczywiście - zaglądaj jak najczęściej - bardzo to miłe :)

Miriel, leń mnie ogarnął totalny, ale nawet nie mam w tej chwili specjalnie ochoty nic z nim robić ;)
Średnio mi się podobaja zmiany na forum po przenosinach - tzn. mniejsza ilość postów stronach wątku i wątków na stronach forum - cały czas trzeba tylko klikać myszą - nudne to. Może się wdrożę na nowo, ale jak na razie folguję leniowi. Kiedyś, choc na chwilkę, trzeba się wyłączyć.
Ale ja tu jeszcze wrócę... :twisted:

Hybrisku Kochany!

Twoje stronki to już dla mnie prawie książka do nadrobienia :wink: . Na razie tylko przeleciałam je ogólnie aby zorientować się co słychać. Widzę ,że smutek pomieszał się z radością.... no cóż samo życie. Wiem jednak , że sobie poradzisz.
Twoja waga po prostu mnie zrzuciła z nóg. Wspaniale Ci poszło - aż nie do uwierzenia.

Poza tym - przyjmij moje najlepsze życzenia z okazji ślubu -

Spełnienia wszystkich marzeń -
tych wielkich i tych mniejszych,
a przede wszystkim tego abyście nigdy nie byli samotni!

Pozdrawiam gorąco!

To jakieś cuda, czary, albo inne niesamowitości, w każdym razie dużym zdziwieniem zareagowałam ta fakt, że dziś rano waga była łaskawa pokazać mi 74,5 kg :lol: Toć już od dawna nie robiła mi takich niespodzianek! Fakt faktem - byłam grzeczna, jem też niewiele, bo po prostu mi nie wchodzi, ale prezentu w postaci półkilogramowego spadku się nie spodziewałam. Ale oczywyście przyjmuję do wiadomości bez jednego słowa sprzeciwu i cieszę się przeokrutnie, że padł kolejny bastion na mojej drodze do wymarzonych 62 kg :)
Nagroda? Zaskoczę Was - tym razem nawet nie przewidywałam ;) Już wprawdzie od jakichś 2 tygodni czekam, aż koleżanka z Monachium pójdzie na pocztę i wyśle mi perfumy, które dla mnie kupiła, ale jakoś nie mogę się doczekać. Mogę też jako nagrodę potraktować kolejne przeszklone oprawki - tzn. poczekam na nie jeszcze kilka dni, bo eksperymentalnie skorzystałam z Allegrzanej oferty dziewczyny wykonującej usługi montażu szkieł do opraw właśnie, więc siłą rzeczy proces wysłanie nieprzeszklonych - montaż szkieł - odesłanie mi gotowych musi parę dni potrwać. Zrobiłam to zupełnie w ciemno.. choć może nie: dziewczyna ma już na koncie pozytywy za bardzo porządne i profesjonalne wykonanie usługi, ale oczywiście - moich najlepszych jej nie posłałam. Zobaczymy, jak sobie poradzi, jeśli dobrze, już następne czekają w kolejce. Korzystając z jej usług "tracę" najwyżej parę dni czekania, a zyskuję ok. 55 zł na przeszklonej parze... oby tylko okazała się solidna :roll:

Dziś czuję się już lepiej. Gardło boli mnie nadal, ale temperatura już aż tak mnie nie męczy, nawet bez protestu dałam się kocicom z łóżka wyciągnąć - może jakoś w końcu wrócę do siebie. Bardzo chciałabym, bo chorowac nie lubię - zresztą - kto lubi???

Balbinko, dzięki za owiedziny i zyczenia :)
Ale to Twój suwaczek zasługuje na wyrazy uznania i zachwyty: zobacz, już jesteś za połową :lol: ściskam i gratuluję :D

Hybris, jak Ty już masz blisko do celu!!!!! Czytam, że chora jesteś :cry: . Co prawda u mnie też nie najlepiej bo kaszel mnie męczy taki, że wyrywa mi płuca na zewnątrz :? . Boję się pić syropy, choć dziś znalazłam w aptece taki nie na cukrze, ale na sacharozie. Tyle, że nie mam gorączki, więc nie czuję się jak wyjęta z pralki. W okolicach 26-27 lipca będę w Warszawie służbowo i około godziny 16 skończę zajęcia. Tak bardzo chciałabym się w końcu z Tobą spotkać, choćby na chwilkę. Mam nadzieję, że uda nam się zobaczyć.

ech nowe okularki... pomarzyć.....

perfumy mam od roku te same i na długo mi jeszcze starczą ;)

pozdrawiam letnio- nie dawaj się złym myślom, wredne dni niedługo przejdą i bedzie znowu fajnie ;)

pozdrawiam!!!!

Nowe okulary .. eh .. no składam składam.
A perfumy - czy wy wiecie, że po zarażeniu przez Hybris psikaniem nie wychodzę już z domu "goła" czyli bez zapachu?! JA?! :shock: I już wypsikałam 1/4 buteleczki?! Ja, która nie zużyła tyle przez całe swoje dotychczasowe życie?! :shock: :lol:

hybris zdrówka życzę!!

I absolutnie nie pozwalam nazywać bzdurami zawartych w tym wątku wpisów. Wciąż jeszcze nie wzięłam się za jego przeczytanie ale mam taki zamiar i nic mnie nie powstrzyma - no może brak czasu.

Odnośnie perfumek to u mnie absotutnym hitem jest Hugo Boss Woman White - kocham je miłością absolutną i bezwarunkową a że wierna ze mnie istotka to muszę jakiś pretekst znaleźć co by mi mąż zafundował nową fiolkę ;)

Pozdrawiam serdecznie i przesyłam mnóstwo pozytywnej energii ;)

Dobra, podrzemałam trochę, to teraz mogę spróbować trochę normalnie pofunkcjonowac :)

Agulko, czy to jest już tak blisko? Hmmm... pewnie tak, ale z mojego punktu siedzenia wcale o tym w taki sposób nie myślę ;) Tzn. sama pamietam, jak jakieś 3-4 miesiące temu dziko zazdrościłam bodajże Gosikmt, że jej na suwaczku zostało tylko 11 kg z małym ogonkiem do celu, kiedy ja po stronie "do zbicia" miałam jeszcze 30. W tej chwili to 12,5 tez jest dla mnie niemałym wyzwaniem, ale jestem zwarta, gotowa i zdeterminowana poradzić sobie z nimi jak najszybciej i najsprawniej.
Słonko, do połowy sierpnia jestem w Warszawie, więc myślę, że przyszłotygodniowe spotkanie jest jak najbardziej realne ;) Tylko napisz gdzie i kiedy mam się po Ciebie zgłosić i będe. Już się cieszę ;)
I bardzo Cię proszę, nie lekcewaz tego kaszlu, bo z tego może się naprawde jakieś paskudztwo wykluć - syrop z cukrem nawet - nie zabije i nie utuczy. Mówi to ta, która dziś wtrąbiła na śniadanie ciacho owsiane hand-made, z PRAWDZIWYM cukrem (brązowym), za to sztuk jeden. I absolutnie nie ma ochoty na następne. Uczenie się jedzenia na nowo idzie mi tymczasem całkiem przyzwoicie ;)

Sandra, Allegro, Allegro, polecam Allegro :) Tam i oprawy kupujesz za ułamek ceny i - jak widać - nawet szklenie można za pół ceny salonowej załatwić. Chociaz to ostatnie to jak narazie sfera poboznych życzeń, ale jesli wypali - będę bardzo szczęśliwa. Właściwie z lekkim przerażeniem zauważyłam ostatnio, że ja jestem mistrzem nieplanowanych wydatków, natomiast te zaplanowene realizuję przeważnie z duzym opóźnieniem. A to kurcze chyba powinno być odwrotnie ;) może resocjalizacja jest jeszcze możliwa ;)
I dzięki za zyczenia. Ale to już się zmieniło. Teraz tylko musze jeszcze się doleczyc - natomiast wszelkie cienie, chmury i demony w moim zyciu traktuję aktualnie czasem przeszłym dokonanym. Dostałam po tyłku/głowie/nosie, lub innej dowolnie wybranej części ciała - wyciągnęłam wnioski z tego, co było ode mnie zależne, z tym, co nie ode mnie załeżało się pogodziłam - zyję dalej. I chcę być w tym zyciu szczęśliwa. I głeboko wierzę, że będę.

Miriel, kochana, w Twoim wypadku koszty okularowe to będą przede wszystkim szkła - niestety. Natomiast opraw jest teraz na szczęście taki wybór, że w każdym przedziale cenowym można coś sobie znaleźć... tylko uchowaj boże przed Vision Express, bo tam są ceny z księżyca mnożone dodatkowo przez wiek prababci ;)
A co do perfum hmmm... ja wiedziałam, że tak będzie :D Tyle ci tylko powiem :) a jak jeszcze dorwiesz te fiołeczki parmeńskie :twisted:

Dorciu - życzenia zdrowia przyjmuje teraz w ilościach hurtowych i przedstawiam matce fortunie do jak najszybszej realizacji :)

Co d mojego bzdurzenia, to jak przemęczysz te 1300 postów, to się przekonasz, ale cóż - ostrzegałam lojalnie :)

A Bossa, o którym mówisz, używała kiedyś moja współlokatorka - sama się do niego przymierzałam, bo zapach ładny i ciekawy, ale za bardzo mi się z nią kojarzył... zresztą ja bardzo wiele osób pamiętam właśnie przez zapachy, jakich używały ;)

cały czas pamiętam, żeby odpisać Kefie odnośnie mojego znudzenia odchudzaniem i cały czas coś mnie odrywa. Postaram się później.

Witaj Hybris:) podziwiam Cię za tą determinację:)

mam pytanko... ile masz wzrostu?... ważysz w tej chwili mniej niż ja potrzebuję, ale chciałabym też spytać jak się czujesz w swoim ciele czy czujesz się już ładna zgrabna i powabna? :D
pozdrawiam

Hybris, ależ nie czuj się zobowiązana odpowiadać na moje upierdliwe pytanie, bo wiem, że jest ono z tych, co to jednym zdaniem odpowiedzieć się nie da, a na dłuższe wywody nie ma się ochoty. :wink: . Możesz kazać mi się wypchać, ja przewrażliwiona nie jestem. Albo wykręć sie jakimś bardziej odległym terminem, i też będzie dobrze 8) .


A teraz tak z głupia frant na temat różnych smutnych przypadłości życiowych, bo spodobało mi się zacytowany sms Twojej przyjaciółki. Jest to smutna prawda, a są ludzie, którym takie opłakiwanie strat wręcz nie pozwala normalnie później żyć. Moim mottem w takich wypadkach jest sentencja, pewnie też znana:

"Kiedy zamykają się jedne drzwi do szczęścia, otwierają się inne, ale często tak długo patrzymy na tamte, że nie dostrzegamy tych, które się przed nami otworzyły." /Helena Keller/

To tak trochę ni przypiął ni przyłatał w tej chwili może, ale dopiero dzisiaj odpracowuję zaległości na forum :roll: .

Widze Hybris ze zarazilas swoim uzaleznieniem od perfum Mirielke :lol:

Kefa, paskudo, ależ ani nie każę Ci się wypychać (zapomnij o jakimkolwiek wypychaniu, na diecie jesteś! :P ) ba, powiem więcej - Twoje pytanie naprawdę skłoniło mnie do głebszych przemyśleń ;) Dlatego miedzy innymi kilka dni mi zajęło, zanim sobie wykombinowałam, co własciwie autorka miała na myśli ;) i teraz już wiem.

Moje znudzenie dietą, to tak naprawdę nic innego, jak kolejna emanacja chorego perfekcjonizmu. Może nawet "znudzenie" nie jest tu najlepszym słowem, bardziej odpowiednie byłoby znużenie.
I nie chodzi tutaj o obnizone pułapy kalorii, czy inne dietetyczne ograniczenia, bo tych właściwie prawie nie notuje - no poza tym, że jak tu z uporem maniaka powtarzam - czekolady nie tykam. Po diecie będę jadła dokładnie to samo, tylko w wyzszym limicie - myślę, że ok. 2000 kcal. Znuzona jestem "trwaniem w stanie" - co mam na myśli? Cały czas, mimo, że po stronie zrzuconych kilogramów mam tyle, ile mam, jestem jeszcze psychicznie na diecie. Jeszcze nie zamknęłam tego etapu, jeszcze w nim jestem, a chciałabym już bardzo go zamknąć, wyjść, może nie zapomnieć, bo tego zapomnieć się nie da, ale już BYĆ OSOBĄ SZCZUPŁĄ. A to i bycie na diecie - wzajemnie się wyklucza, przynajmniej w moim wypadku.
Reasumując - niczego w tej chwili nie chcę rzucać, modyfikować, dodawać czy szaleć - nie o to chodzi. Chodzi o to, że chcę już pójść dalej, a "psychiczne" bycie na diecie mi na to nie pozwala. Stąd znużenie i znudzenie, niestety z punktu widzenia mojego poczucia dramaturgii to swoista próżnia - ja jej nie lubię. Dlatego - teraz tym bardziej się sprężę, żeby do moich zaplanowanych 62 kg doszusować, bo chcę już czuć się i zyć jak osoba szczupła - a nie jak chudnący na diecie psychiczny grubasek ;) Po prostu - spieszy mi się do pokonania kolejnego Rubikonu mojego zycia... tym bardziej, że jeszcze NIGDY nie udało mi się doprowadzić diety do samego końca - a teraz jakos nie mam co do tego watpliwości ;)

Bardzo ładne jest to, co napisałaś. Zresztą - właściwie prędzej czy później - do wszystkiego trzeba dojrzeć. Ostatnio odkryłam, że jeśli w życiu zamiast tego, na co czekam i nastawiam się, dostaję coś innego - to jeszcze niczego nie przekreśla, a jedynie może skłonić do tego, żeby swoje marzenia po prostu przenieść w czasie. I że wszystkie rzeczy przeciwne (przepraszam, to latynizm, ale jeden z moich ulubionych, Rzymianie nie nazywali nieszczęścia "po imieniu", mówili po prostu, że są to "rzeczy przeciwne" w domyśle szczęściu, temu co dobre, prosta filozofia, ale bardzo mi się podoba ;) ), które mnie spotkały, mogę podzielić na dwie grupy: tych, na które mam wpływ, i tych, które dzieją się niezależnie od mojej woli i władzy. I ten podział jest naprawde ważny, bo jeśli pogrążę się w rozpaczy z powodu nieudanej czy nieudolnej walki z tymi drugimi - nie osiągnę nic poza zgorzknieniem i zniechęceniem. A jeśli coś ma się stać - stanie się i tak. To też proste, ale długo mi zajęło ułożenie sobie tego w głowie :)

pozdrawiam, ściskam, i proszę - stawiaj częściej te swoje pytania - bo umiesz robic to tak, że człowiek musi porządnie się nad sobą zastanowić. Za co jestem Ci szczerze wdzięczna ;)

A tu znowu kilogram w dół :)
Duży uśmiech od razu w Twoją stronę Hybrisku :)

Dziś są moje urodziny... ;)

Ale nie, nie, to wcale nie jest komunikat, niosący następującą treść ukryta: "no to teraz uprzejmie proszę ustawić się w ogonek i składac życzenia" ;) Nic z tych rzeczy :) Mój rogaty stosunek do wszelkiego rodzaniu życzeń, gratulacji etc - już poznałyście.
Ja po prostu lubię rózne rocznice, zbiegi okoliczności, koincydencje czasoprzestrzenne ;)
Żeby było śmieszniej - jutro minie pół roku, odkąd założyłam swój wątek na XXL-kach i odkąd wszem i wobec trabię i opowiadam o swoich zmaganiach.

Kończę dziś 27 lat. Niby nie jest to jeszcze podeszła starość, ale cały czas mam dojmującą świadomość, że szczeniackie lata minęły, a co więcej - wypadało by już brać to pod uwagę ;) Ale... chcę jeszcze skorzystać z młodości, takiej, jaka mi została. Chcę nadal cieszyć się życiem, chcę uprawiać nadal hedonizm czynny, choć nie podpadający pod egoizm. Chce umieć i móc w granicach rozsądku spełniać swoje kaprysy, ale przy okazji nie popadać w kolejne kompulsywne uzależnienia - tak, tak, wszyscy wiemy, że mówię o perfumach - przez najbliższy rok chciałabym i w tej materii kupowanie rozsądnie ograniczyć ;) (chociaż nie ukrywam, że marzę o tym, żeby mój flakonik kupiony przez monachijska koleżankę trafił do mnie wcześniej, niż mnie trafi szlag z tego powodu :evil: )

Zawsze w dniu urodzin wyobrażam sobie, że spotykam na mojej drodze życia złotą rybkę i wypowiadam trzy życzenia - co chciałabym, żeby przyniósł mi kolejny rok mojego życia. Tym razem zrobię to publicznie ;)

:arrow: chciałabym za rok, w dobrym zdrowiu, cieszyć się utrzymywaną bez większych wyrzeczeń wagą 62 kg ;)

:arrow: chciałabym każdego dnia utwierdzać się w przekonaniu, że mój wybór Piotra na towarzysza życia był wyborem właściwym.

:arrow: chciałabym wreszcie rozpocząć studia doktoranckie.

I to tyle.

Jak widzicie po dolnym suwaczku - niestety nie udało mi się samej sobie zrobic urodzinowego prezentu, niestety, metabolizm nie jest czuły na sentymenty. Na szczęście dobrze poinformowane źródła mówią, ze większe wrażenie robi na nim steper - mam nadzieję, że dziś dojdzie już moja przesyłka :) I jak wrócę do formy (bom jeszcze słaba) - mam zamiar od poniedziałku ostro się za siebie wziąć... drżyj mój tłusty zadzie! :twisted:

ale w sumie... i tak nie jest źle :) i tej wersji będe się trzymać ;)

hybris - wiem że to nie było zaproszenie do ustawienia się w ogonku z życzeniami, ale nie potrafię się powstrzymać (tym bardziej żę jestem pierwsza - chyba że się to zmieni zanim puszczę posta ;))

Życzę z całego serca abyś w tym roku spotkała tą złotą rybkę i aby życzenia się spełniły. Nawet bez rybki ;)
Aby było przekornie to nie życzę Ci tego z okazji urodzin ale dlatego że dobrze że jesteś!! Dlatego że to co piszesz bardzo mi pomaga w trwaniu na "dobrej drodze". I podejrzewam że nie tylko mi.

Pozdrawiam Cię serdecznie i dziękuję

Życzę Tobie spełnienia wszystkich marzeń,
przychylności wszechświata,
siły w ramionach i czystego ognia w sercu,
co zapali wszystko wokół Ciebie szczęściem i radością.
Niech wszystko czego się dotkniesz,
stanie się pomocne w spełnieniu marzeń,
a każda najdrobniejszą nawet czynność
przybliża Ciebie do bycia
najszczęśliwszą i najbardziej uśmiechniętą osobą
spośród wszystkich ludzi.


i bukiet moich ulubionych kwiatków, bo nie wiem jakie sa twoje ulubione :oops:

http://kwiatek.i5.pl/images/fullsize...as-bouquet.gif

Podziel się z nami swoimi przepisami - Dietkowa Książka Kucharska


http://tickers.TickerFactory.com/ezt...d72/weight.png

http://tickers.TickerFactory.com/ezt...3fe/weight.png

Dziewczynki - no cholera - rozklejam się :) Dzieki za fantastyczne życzania i nieżyczenia :) A jednak to strasznie miłe :)

Piszę coby donieść, że w moim życiu pojawiło się nowe akcesorium, a mianowicie steperek - mój absolutnie-nieuzdolniony-technicznie małż skręcił mi go nawet dość sprawnie, a ja nie mogąc się powstrzymać - zaliczyłam już pierwsze 5 minut stepowania. Na więcej niestety nie mam siły, ale myślę, że jeszcze jedną pięciominutówkę sobie dziś zafunduję. Zapału mam po uszy ;) Ciekawe, czy minie mi wraz z pierwszymi większymi zakwasami? :twisted: No mam nadzieję, ze nie :)

Teraz czekam jeszcze na moje okularki, o których już Wam nudziłam, i w skrytości duszy marzę o przesyłce z Niemiec, o której jeszcze nie nudziłam, ale obawiam sie, że niedługo zacznę :P

doooobrze miiiiii :D

Czyżby dzisiaj był Twój dzien urodzin?? jeśli tak to i ja sie przyłącze do pozostałych zyczeń. Nie martw się tym że nie udało sie wypełnić planu w 100% bo gdyby ci sie udało to pewno byś o nas zapomniała a wtedy juz by tu nie było tak samo ;)

Tak wiec wszystkiego szczupłego i jak najwięcej sukcesów we wszystkich także pozadietkowych sferach Twojego życia !!!