DZIEŃ 34 / 184
22. lutego (piątek) 2008 r.

Kaloryczność posiłków:
W piątek miałem labę, i to z urzędowym poświadczeniem prawa do tychże niezwyczajnych zapustów. Ostatnia wizyta u mojego dentysty z kanałowym leczeniem zęba, a w związku z tym z wyraźnym nakazem, żeby najeść się do syta, i to węglowodanów, bo mam skłnnośc do ataków hipoglikemii po zastrzykach znieczulających.

Kalorii nawet nie liczyłem, nie miało to sensu.

Sport:
Zwiększyłem rano ilość pokłonów (do 175). Nie pamiętam czy już o tym pisałem - pokłony z punktu widzenia ćwiczenia fizycznego wyglądają następująco: na podłodze leży spory kawałek cienkiej laminowanej sklejki (ślizg po czymś takim jest lepszy). Na miejsce, gdzie będą kolana, trzeba położyć coś miękkiego. Pod ręce jakieś małe kawałki czegoś latwo ślizgającego się. Człowiek musi oprzeć się rękoma na desce, lekko kolanami, i ślizgając się rozciągnąć się na całą długośc ciała, a potem wrócić do pionu. Cały bajer polega na tym, żeby jak najmniej używać do wspierania się na podłożu kolan, natomiast rozciągać się korzystając z mięśni brzuchu. Naprawdę znakomite ćwiczenie! Wymiaru duchowego nie opisuję, bo to nie miejsce na takie dyskusje.

Zmieniłem już sobie układ dnia. Kładę się wcześniej i budzę się też wcześniej. Dzień zaczynam od ćwiczedń i medytacji. Chyba przestanę o tak, dla zabicia czasu, oglądać TV. Sprawdzałem, ile to zajmuje czasu. Odpowiedź: bezsensownie dużo. Im mam więcej lat, tym bardziej widzę, jak niewiele pozostaje w głowie z TV. Tak naprawdę filmy przeżywałem z kinie (no, może jeszcze popijając piwko z kumplem w chacie), wiadomości polityczne sprzed dwóch lat nie mają już żadnego znaczenia, a z TV najbardziej pamiętam seriale dla dzieciaków sprzed wielu, wielu lat. Chyba zacznę czytać tygodniowy program i wybierać tylko to, co warte oglądania.

Postanowiłem nauczyć się angola (a w perspektywie odświeżyć niemiecki). Na razie niesystematycznie mi to idzie, ale zrobię to.

Spadam. Jest sobota, piąta rano, zaraz skończę kawkę i wezmę się za ćwiczenia.

do wieczora

Maks