Wątek: Tak dalej nie będzie!!!

Akt I:
Odbieram (gdzieś tydzień temu) telefon.
- Halo? Gośka, poratuj nas, mamy grupę na safari (przyp. autora - nurkowe), a przewodnik złamał nogę. Masz wolne? Poprowadzisz? Fajna grupa, rewelacyjna łódź, super trasa. Plisss.
Ja, przymroczona nagłym szczęściem:
- Jasne, zaraz sprawdzam sprzęt, poukładam sprawy na miejscu, wieczorem oddzwonię i dam Ci dane do biletu. Ale fajnie.

W domu: Wyciągam ekwipunek nurkowy, jacket, automat, komputer,bojka, latarki, inne pierdyfixy, wszystko OK. Tralalala, już się widzę znów w wielkim błekicie. Ale jeszcze sprawdzę skafander. Wyciągam i próbuję się wbić. Oj, trwało to trochę. Wciągnęłam na tyłek, uff, jakiś mały się zrobił (nie tyłek bynajmniej), mocuję się z rękawami, boszzz, przecież nigdy tak ciężko nie było, dobra, są, ciągnę taśmę od suwaka, uff, zapięte. Tylko coś mi baaardzo oczy na wierzch wyszły. I oddychać nie mogę...
Burza myśli. I co ja zrobię? W tym sie nurkować nie da...
Zbiegł się ze starości. Kupię sobie nowy. Biegiem do sklepu. Mierzę nowy - oglądam się w lustrze - eee, przecież ja inaczej w skafandrze wyglądałam. Nie kupię nic, w czym tak wyglądam. NA PEWNO NIE.
Oddzwaniam do znajomych z bazy w Egipcie.
- Eee, sorry, ale nie mogę pojechać. Nie mam ważnych badań, a laryngolog coś mi dziś w uchu znalazł, jakieś niedoleczone zapalenie, dostałam leczenie i gdzieś za 2 tyg. mam się dopiero pokazać. Strasznie żałuję.


Akt II
Dzwoni fajny kolega, bardzo go lubię.
- Gośka, super impreza z motywem przewodnim 'fiesta latina' u moich znajomych. Chodź, wyszalejemy się za wszystkie czasy.
Oj, tańczyć to ja z nim lubię. Ale kapitalnie! Ale, ale - a w co ja się ubiorę - mruga w głowie po doświadczeniu ze skafandrem światełko ostrzegawcze w głowie.
- Wiesz co, chyba nie będę mogła, w poniedziałek mam egzamin, i chyba też właśnie wtedy nockę do odrobienia, popatrze w grafik i dam ci znać.
Siadam przed szafą, przewalam wszystko po kolei - a wszystkie ciuchy jak nie moje.
No i co - i oczywiście nie poszłam.



Takich sytuacji zdarzyło się w ciągu ostatnich dwóch miesięcy oczywiście więcej. Ale te dwie ostatnie doprowadziły mnie do furii, oraz do tego, że zauważyłam, jak bardzo tej wiosny się spasłam. W środę odważyłam się stanąć na wadze. I co zobaczyłam? 73,5 kg. Naprawdę. Wchodziłam, schodziłam, potrząsałam. I dalej 73,5 kg. Samo jakoś tak wskoczyło, ale samo nie chce spaść. Cholera. No to do roboty!

Zaglądam na to forum od jakiegoś czasu - do wywnętrzania się tutaj ośmielił mnie - nie ukrywam - pamiętnik Tagotty. Dzięki Tagosi uwierzyłam, że da się to zrobić. Przeraża mnie ogrom pracy, jaki trzeba w to włożyć.

Co do strategii: przeraża mnie liczenie kalorii, więc na razie poprzestanę, na jedzeniu zdrowo: żadnych 'złych' węglowodanów, prawie w ogóle tłuszczy, białko tylko z chudych produktów. I od środy min. 40 min biegania 5 x w tygodniu. Na razie jestem nadgorliwa, bo póki co jest 80 min codziennie. Ale czuję już trochę zmęczenie materiału. W środę następne ważenie, i może jakieś poprawki do strategii.

Na tickerku widać 57 kg, ale 60 - 62 to już jest przedział, w którym się dobrze czuję i nieźle wyglądam. No ale jak marzyć, to marzyć.

Pomożecie?

Witaj Gosiu

doskonale znam uczucie gdy nie ma co na siebie włożyć.. trzymam za Ciebie kciuki by ten skafander szybciutko zrobił się luźny a kg niech uciekają w siną dal..
w sumie staramy się odchudzać podobnie - bo ja tez uczę się zdrowo jeść.. a to + ruch da na pewno efekty
miłego wieczoru!
Ania

no ..to do dzieła...My Cie bedziemy bardzooo chętnie wspierac uda sie napewno

Cześć Gosiu
Nigdy nie miałam na sobie skafandra,
ale za małe spodnie to właśnie niedawno przerabiałam
Znam ten ból i taką dziwną nadzieję "może zbiegło się w praniu"
Życzę Ci powodzenia, bo trochę pracy Cię czeka (jak nas wszystkich tutaj)
ale opłaca się
A skoro nurkujesz (brr tam ciemno, zimno i do domu daleko )
To dasz sobie radę z taki małym pikusiem jak odchudzanie (ani ciemno, ani zimno i można w domu)
POWODZENIA

Anikas - dzięki, no właśnie, odkąd odkryłam, że jest za mały, baardzo zacgciało mi się nurkować, no jak na złość. Ale i dobrze, bardziej mnie to zmotywuje. Mam nadzieję...

asq25 - dzięki, właśnie też sobie mówię, że wiara czyni cuda

anneirving - nie, wcale nie ciemno i zimno - to zależy gdzie. Tam, gdzie lubię, jest ciepło i widno i jest mnóstwo fajnych rzeczy do oglądania pod wodą. Jak opanuję sztukę wklejania zdjęć, to coś wieczorem wrzucę. Specjalnie dla Ciebie.

Albo i od razu:

[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]

[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]

[link widoczny dla zalogowanych Użytkowników]

Nie jest tak źle

Ślicznie
A mnie się zawsze pod wodą wydawało tak ciemno
hmmm może dlatego że ze strachu zamykam oczy

ooo no zdjęcia śliczneja też chce nurkowaaaaaac....ojj....ale nie zawsze chciec to moc...;/

Gosia Witaj imienniczko i wspolodchudzaczko Ja tak sobie pomyslalam, ze to chyba tylko tak strasznie wyglada, ze tyle trzeba pracy wlozyc i tak bardzo uwazac, ale szczerze powiedziawszy....jak wpadniesz w rytm, to wszystko dzieje sie "samo" Te pierwsze pol roku mojego odchudzania minelo mi niemal niezauwazenie......wiadomo: cwiczenia, ruch, kalorie, dieta....ale to sie stal tryb zycia Tego Ci tez zycze, bo pierwsze chwile potrafia byc najtrudniejsze...u mnie to w zasadzie dopiero pozniej zaczelo byc trudniej, kiedy gdzies tam sobie pojadlam kilka dni i trzeba bylo wbic sie ponownie w diete

Jesli czujesz, ze liczenie kalorii nie jest dla Ciebie, to zrob tak, jak napisalas - wyeliminuj to, co uwazasz za zle dla Twojego organizmu. Prawdopodobnie juz wtedy zaczniesz tracic wage Z calych sil trzymam kciuki i czekam na pierwsze efekty

No co ty! Chcieć to móc, jak najbardziej. To zabawa dla każdego.