Wątek: (przed)wiosenne porządki :)

7 lat, ojej to bardzo dużo, aż tyla lat się z tym męczysz
przecież nie masz nic do stracenia jak powiesz o tym mamie, zobacz walczysz z tym sama już 7 lat, i co możesz powiedzieć, że wychodzisz z tej choroby??
Może powinnaś się wspierać farmakologicznie?

Leki odpadają, nie chcę się niczym faszerować. Skoro sama się w to wplątałam to teraz sama o własnych siłach z tego wyjdę A o chorobie nie chcę nikomu mówić, nigdy nie mówiłam i nigdy nie powiem, wstydzę się tego. Nawet Wam bałam się powiedzieć mimo, że nikt mnie tu nie zna, tak już mam niestety

ty uparciuchu :P
życzę ci z całych sił, żebyś w końcu z tego wyszła
na nas tu zawsze możesz liczyć
ale i tak zdania nie zmienię, że powiedzenie komuś o tym problemie byłoby wielkim krokiem do wyleczenia

właśnie bianko chodzi o zdrowie... od tego musisz zacząć pamiętaj robisz to dla siebie i wszystko co robisz w tym celu by wyzdrowieć to ogromny krok na przód, i nie dziwię się że nie mówisz o tym uwierz nikt nie lubi mówić o swoich słabostkach...

Pierwszy dzień dietki za mną, 3 torebki dC plus pół bułki (pszennej niestety) z pasztetem, ogórkiem i pomidorem czyli sukces Uważam, że Cambridge jest dobrą dietą jeśli chodzi o zmianę psychicznego podejścia do jedzenia, bo jako, że te torebki nie są oszałamiająco pyszne dieta pokazuje i uczy, że jemy tylko dla zaspokojenia głodu. Tego właśnie muszę się nauczyć, że nie żyję, aby jeść tylko jem, żeby żyć
Waga zleciała dość konkretnie, ale to jedynie przedwczorajsze jedzenie
Poodwiedzam Was wieczorkiem, bo dziś o 13 mam egzamin i jeszcze sporo materiału na mnie czeka, wybaczcie Buziaki i miłego dnia!

Asiol, dzięki wielkie za wsparcie :*

A jednak Was poodwiedzałam, co ze mnie jest za leń :P

Oooo a jednak wróciłas na cambridge?

wiesz bianca ja cie rozumiem, ze nie chcesz nikomu powiedziec..Ja tez mam problemy natury psychicznej ( depresja, a w gimnazjum miałam podejrzenia anoreksji, w liceum znowu tak było, ale potem dostałam depresji, wiec juz wszyscy zeszli z poprzedniego tematu) i tak na dobra sprawe, to hmm mam wrazenie ze wszyscy sa przeciw mnie ( oprocz mamy i matki chrzestnej ktore mnie rozumieja, a przynajm,niej pomagaja), kolezanki traktuja moja chorobe jako temat tabu i cos co sobie wymyslam, nie wiem. My teraz po prostu ukrywamy przed sobą ze ten temat istnieje, to jest co najmn9iej dziwna sytuacja i troche mi przykto z tego powodu, ale gdybym sie od nich odwróciła to przyjaciólmi mogłabym nazywac chyba tylko swoje koty..

trzymaj sie bianca :*

Bianca którą byś tam dietę nie wybrała, mam nadzieje, że ci pomoże i trzymam za to kciuki
myślę, że z tymi chorobami to jest tak, że w naszym społeczeństwie ( no przynajmniej jeszcze do niedawna) w ogóle się nie mówiło o tych chorobach, ludzie w ciąż za mało o nich wiedzą. Dlatego też nie rozumieją, wydaje się im, że to tylko czyste fanaberie, że jak by człowiek chciał to by z tego wyszedł, raz dwa. Moi rodzice np. szczególnie dla mamy nie istniały inne choroby poza takim fizycznymi typu grypa, czy ospa, dopiero kiedy jedna kobieta z rodziny trafiła do szpitala psych. zaczęła się przekonywać, że depresja to poważna choroba i że jednak to choroba a nie wymysły.
Za kilka lat na pewno takim osobom będzie łatwiej. Ja zapewne też bym nie miała oparcia u wszystkich


bianca powodzenia w diecie
miłego dnia

bianko no właśnie ciężko zmienić nastawienie do diety i mysleć że służy wyłącznie zaspokajaniu głodu... według mnie jedzenie to jedna z fajniejszych przykjemności jaka jest nam dana
i jak poszedł egzamin?? z czego miałaś??

Asiol, oczywiście, zgadzam się, że jedzenie jest ogromną przyjemnością, ale niektórzy (np.ja) muszą się nauczyć, że małe porcje wystarczą i nie trzeba się od razu wszystkim obżerać aż do bólu żołądka Egzamin poszedł spoko, a był z teorii komunikacji - przedmiot całkiem ciekawy, tylko babka strasznie ostro ocenia
Neonka, właśnie o to chodzi, ludzie tego kompletnie nie rozumieją i patrzą na chorych jak na wariatów, którzy chcą tylko zwrócić na siebie uwagę. Zdecydowanie za mało się o tym mówi, w przypadku bulimii to już w ogóle, bo o anoreksji jeszcze jako tako coś słychać.
Wiki, współczuję Ci tą sytuację z przyjaciółkami, ale mam wrażenie, ze w moim przypadku byłoby dokładnie to samo i właśnie tego chcę uniknąć. Wydaje mi się, że ludzie byliby przeciw mnie, uważaliby mnie za jakąś wariatkę i odwróciliby się ode mnie. Nie wiem, może powinnam trochę bardziej uwierzyć w moich przyjaciół i rodzinę, ale z drugiej strony nie chcę ryzykować i sprawdzać, jak byłoby naprawdę.

Jeśli chodzi o dietkę to idzie cudnie (tfu tfu, żeby nie zapeszyć ). Wczoraj 3 torebki dC i nic poza tym, dzisiaj póki co zjedzona jedna, więc dobrze się zapowiada Niestety wczoraj nie ćwiczyłam, ale jestem chora i czuję się trochę słabo, więc myślę, że jestem usprawiedliwiona chociaż troszkę :P Może dzisiaj nad tym popracuję, zobaczę jak będę czuła się wieczorem, bo właśnie wtedy mnie łapie największa gorączka i ból głowy.