Wątek: By żyć ze sobą w zgodzie, czyli Dexter na diecie!

Dla mnie gaja to jest ostatni tydzień w PL następny wtorek będę już na drugim końcu świata i reszta przemiany będzie musiała już następować tam. Nie wiem jak będzie bo to zupełnie inna kultura, nowe doświadczenia zawodowe i początki mogą być bardzo trudne, dlatego chciałem zacząć będąc jeszcze w PL i udało się. Teraz wyglądam jak człowiek , a to czy będę wyglądał jak sportowiec zależy ode mnie

Spokojnie dasz radę, nie od razu Rzym zbudowano Najpierw oswoisz się z nowym miejscem a póxniej jak się wdrożysz to dla relaksu te 30 minutek na pewno znajdziesz A wyjeżdżasz bo?....... Normalnie ciągle słyszę, że ktoś wyjeżdża, ten kraj chyba na psy schodzi :/

Będę się przynajmniej starał Wiesz co ja jako młody lekarz będę zbierał fascynujące doświadczenia w kraju który rozwojowo i ekonomicznie jest 100 lat przed nami i jest to dla mnie olbrzymia szansa. Poza tym Doha to taki raj na ziemi tylko że w raju jest trochę chłodniej Na razie mam kontrakt na 9 miesięcy jak wszystko pójdzie po myśli zagoszczę dłużej.

A rodzinka wybywa z tobą (dobrze zrozumiałam, że tam dzieciaczki już masz?)? Ech lekarz, dobra fucha Ja dyplomowany specjalista od zarządzania przedsiębiorstwem ale cóż to chyba nie dla mnie, nie mam władczego, despotycznego charakteru :P Zawsze języki obce mnie ciągneły
Mam nadzieję, że zajrzysz tutaj od czasu do czasu jak w ogóle go znajdziesz Ciekawa będe bardzo jak sobie TAM radzisz. A mogę wiedzieć w jakiej specjalizacji praktykę zdobywac będziesz?

Gaja jeśli chodzi o wjazd do Kataru to nie jest to taka prosta sprawa. Ogólnie by móc mieszkać w Katarze nie będąc jego obywatelem trzeba spełnić warunki sponsoringu wizowego tzn ( obywatel Kataru bądź katarska firma może stać się twoim wizowym sponsorem i dopiero wtedy można wjechać do Kataru. Mówiąc prościej nie da się wjechać do Kataru nie mając wcześniej kontraktu, bądź znajomości. Kiedy polecę do Kataru będę tzw. rezydentem z prawem do wykonywania zawodu co da mi możliwość ściągnąć rodzinę najbliższą ( żona i dzieci z tego co pamiętam tylko się łapią). Na razie lecę sam. Moja specjalizacja transplantologia.

Zobaczymy jak czas mi pozwoli to czasem postaram się zaglądnąć ;D

Ło jeny transplantolog, napiszę ci, że kurdę ambitna specjalizacja bo to nie lada wyzwanie I Katar, daleko troszkę no i oby ci się udało ściągnąć rodzinkę i zaaklimatyzowac się bo wiem, że ja nie dałabym rady a moje dzieci tym bardziej :P Inna kultura, nawyki itp., no ale z drugiej strony co to za rodzina jak jedno w Polsce a drugie gdzies tam w świecie. I tak Was podziwiam - naprawdę

Ja tak bardzo chciałabym do ambitnej pracy ale to, że jest trójeczka w domu i brak pomocy jakiejkolwiek oraz brak w moim przypadku prawa jazdy jak mieszkam pod miastem to normalnie musiałabym być nie lada specjalistą od logistyki aby wszystko poukładać i nie zwariować. Zwłaszcza jak małżonek po 8 godzinach jednak do domu nie wraca :/

Bardzo fajna specjalizacja, codziennie nowe wyzwania, a podarowanie ludziom drugiej szansy bezcenne. Udać się uda tylko rozłąka dwutygodniowa mnie lekko smuci, bez żony i dzieci sam na końcu świata. Bez nich nie ruszam się z domu w zasadzie na dłużej niż dwa dni

A rodzice Wasi pomóc nie mogą ? Prawko trzeba zrobić, nic trudnego, a co mąż skręca po pracy gdzieś czy pracuje dłużej

Moi teściowie to praktycznie można napisać, że o nas zapomnieli i nie interesują się kompletnie - nigdy z żadnym moim dzieckiem na psacerze nie byli, gdy chorowały a ja pracowałam nie spytali czy pomóc (brałam urlop zamiast opieki aby szef sie nie złościł), moja mama to owszem jak mus to pomoże ale na krótką metę bo przy dłuższym okresie czasu już marudzi a jak musiałam dłużej zostać w pracy to dzwoniła z pretensjami, że mnie nie ma, więc byłam cała w stresie bo szef marudził albo mama. Prawko? No niby nic ale ja jestem typem co ma nerwy słabe i jeszcze bym za kółkiem zemdlała hahaha :P Dodatkowo mam traumę bo miałam wypadek samochodowy z którego nie wiem jakim cudem udało mi się z koleżanką wyjść bez uszczerbku bo samochód miazga :/ No i nie raz i nie dwa jadąc rowerem o mało mnie nie rozjechali a jestem rowerzystą stosującym zasady ruchu drogowego - raz potrącił mnie pan na skuterze i rower do niczego, ja poobijana a on zatrzymał się zaczął śmiać i pojechał, rower niosłam na ramieniu do domu :/ Drugi raz na rondzie facet prawie we mnie wjechał bo włączył migacz , że zjeżdża z ronda a pojechał dalej - ech , mam pecha do takich spraw.
No a mąż po prostu ma 8-godzinny tryb pracy ale wiesz jak to jest w dużych firmach, jak wychodzisz po 8 godzinach to obraza. Także tak do 17-18 jestem sama z dziećmi. No i jak tu pracować?

No faktycznie ciężki orzech do zgryzienia. Na szczęście moja żona pracować nie musi, zdecydowanie wolę jak wychowuje nasze dzieci i ogarnia sprawy w domu co jest nie lada wyczynem. W zasadzie to mnie też nie ma po 12h, a niekiedy i dłużej ale potem odpoczywam. Szkoda że nikłe macie wsparcie ze strony bliskich to zawsze pomoc, ale macie swoją dużą rodzinkę wiec to najważniejsze. Gdy coś kiedyś z tym rowerem i potrzebny był przeszczep pisz :P

No w sumie gdyby mąz zarabiał zgodnie z innymi osobami na tym stanowisku to bym nie miałam parcia ani on a tak to popłaci sie kredyt itp itd i nie wiadomo czy dziecku buty czy sobie cos na tyłek. Ostatnio koleżanka się śmiała jak jej pokazalam zasób swej garderoby bo to zaledwie jedna szafka z dwoma półkami - ja nie wiem czy kobiety naprawdę zazwyczaj nie mieszczą się ze swoimi ciuszkami????? :P
Wiesz po prostu jak na rodzinę pięcioosobową chciałabym godnie żyć, nie pijemy, nie palimy, nie imprezujemy a i tak życie kopa w doopę daje - oczywiście nie będe marudzić, że klepię biedę i jestem ofiarą biedną bo nie ale też na wiele rzeczy nie mogę sobie pozwolić. Cieszę się tylko, że dzieciaki nauczone są szacunku do pieniądza i nie wymagają ode mnie za wiele
W sumie to jestem szczęśliwa - naprawdę
A wiesz czego mi najbardziej, najbardziej brakuje???? Takiego weekendu bez dzieci. Nie pamiętam jak to jest bo od 13 lat nie mięliśmy takiego czasu dla siebie.
Ech nie marudze Ci bo to żałosne :P