Dagmaro, Twoje słowa potwierdziły moją gotowość do zmniejszenia wagi, dla mnie to ryzyko zdrowotne również, a z tygodnia na tydzień-coraz bardziej znaczące. dlatego nie zamierzam rezygnować czy poddawać się po kilku dniach czy tygodniach.ja chcę żyć zdrowo!
gorsza sprawa jest w rodzinie-rozmawiałam z mamą...rezultaty są naprawdę mizerne, choć nie będzie mi utrudniać 'fanaberii i odchudzania z głupich czasopism'. po poważnej rozmowie(mówiłam o zagrożeniach mojego zdrowia, o konsekwencjach, o tym, co mi grozi, pokazałam artykuły medyczne pisane przez lekarzy,wołające o rozwagę wskaźniki itp.) uzyskałam niestety mało...mogę 'jeść co chcę', ale nie mam na to kasy odzielnej, tzn. mama robi cały czas zakupy i wedle swojej rozwagi.czyli jak dawniej...
do lekarza też ze mną nie pójdzie, bo 'nie jestem chora', a nie ma czasu na tracenie dnia w pracy z uwagi na moje niemądre wymysły i dziwaczne zachcianki.smutno mi tak pisać o swojej mamie...
doszłam do kilku wytycznych:
-spokojnie mogę jeść warzywa(od dziadków) oraz jeść mniejsze porcje posiłków
-nie mam możliwości jedzenia zdrowego nabiału,mięsa czy owoców, bo na to nie dostanę pieniędzy, mam jeść to co reszta rodziny
-nie mam też możliwości zapisać się na basen czy siłownię, pozostają mi marsze i spacery najpierw, potem może jakiś sport(teraz męczę się wchodząc po schodach nawet)
-na jakiś jeden(choćby!) kosmetyk ujędrniający pieniądze muszę wykombinować sama, ale obiecane mi(wcześniej, na książkę) 30zł dostanę-czyli mogę kupić jedną rzecz, by jeszcze zostało na rozrywkę intelektualną.choć wiem, teraz to nie jest najważniejsze.

moje podsumowanie...będę stosować się do ww punktów, myślę że na początku ograniczenie porcji oraz jedzenie na kolację zamiast czegoś ciężkostrawnego warzyw samych pomoże, a obiady i śniadania będę jadać sporo okrojone.
trudno jest jak diabli, nawet ulubiona 'Mistrz i Małgorzata' nie pomaga.chyba muszę chwycić kaliber Kołakowskiego
no nic, trzeba jakoś żyć,prawda?