cel - nigdy więcej nie utyć ;) do zrzucenia: 6 kg.

Mam nadzieję, że Twoje przemyślenia o "dupie jak szafie" nie były spowodowane moją wypowiedzią :) Bo nie należę raczej do osób, które patrzą na siebie i widzą straszne brzydactwo. To było raczej w tonie żartobliwym aniżeli zbyt samokrytycznym. Wiem, że wiele osób ma tak jak to opisywałaś, ale ja się sobie podobam niezmiernie ;) Mam nawet koleżankę, która jest piękna, zgrabna, powabna i nie ma faceta, który by sie za nią nie obejrzał. Kiedyś mi się zwierzyła, że jak zobaczy w lustrze pomarszczoną twarz i nie będzie jej stać na lifting to popełni samobójstwo. Nie wiedziałam czy się śmiać czy płakać.

Jeżeli spowodowałam, że poczułaś się moimi słowami dotknięta (tak jak czułam się ja, gdy kolejne koleżanki-"szczypiorki" przy mnie podnosiły bluzeczki i próbowały pokazywać na wyrzeźbionym brzuszku wałki tłuszczu i planowały różne strategie walki z nimi) to przepraszam.

Pozdrawiam i gratuluję coraz to piękniejszego suwaczka.


http://tickers.TickerFactory.com/ezt...a83/weight.png

A ja uwielbiam DC!
Bardzo smakują mi te zupki , napoje . Stosowałam ją dwa razy z dobrym efektem , średnio 6 kg mniej...
Pod koniec zawsze tęskni się za gryzieniem , ale to jedyny minus!
Niestety obecnie mnie na nią nie stać , bo z mojej wypłaty, po zrobieniu opłat już nic nie zostaje(jestem pielęgniarką , a wiecie , że my kokosów nie zarabiamy)więc póki co mogę Wam pozazdrościć :cry:
Pozdrowionka!!

Hybris, w przyszły albo jeszcze za tydzień pewnie przyjadę. Bo mnie namiętność optyczna tak gna, że w dołku ściska. Już na scisłej jestem i muszę też dokupić żarełka i choć mam kontakt u siebie na DC, to jednak nikt nie zastąpi M. Ha, no i włoski przemalowuję, mój sztuczny blondi tak mi się znudził, że wymiękłam. Jutro mam wizytę u fryzjera, choć on woli jak mówi się na niego stylista fryzur, ale to fakt ma chłop dryk. No to okularki są mi potrzebne jak powietrze. Skontaktuję się na gg :wink: . Pozdrowionka, dobranoc :)

hybrisku ja kiedys ważac 69 pomstowalam zem gruba , teraz nie oceniambo wiem zemozna sie zle czuc wswoim ciele z taką waga, o ktorej teraz notabene marze...
jak to mowią punkt widzenia zalezy od punktu siedzenia....

jak doszlam do swojej wagi 63 kilo ( pierszy raz chybaod podstawowki tyle wazylam ) to jak przytylam 3 kilo to bylo mi zle , czulam sie grubsza , przede wszystkim ciasnawo sie robilo w spodniach...

ty chudniesz wiec cieszysz sie ze mozesz wejsc w coraz to nowe rzeczy, ktos jak przytyl np 6 kilo marudzi bo w swoje ciuchy przestaje sie miescic:-) ot taka mala roznica :wink:

a ja lubię patrzeć na swoje "mocne strony"- np mam ładne oczy, biuścik niczego sobie (teraz karmię więc "pełniutki"), i włosy mam śliczne (na głowie, bo resztę depiluję co sił, chociaż cholery nie chcą odpuścić)

nogi beee ale cóż, spodenki i jest nie najgorzej ;)

jak ważyłam 105 kg tak samo wyglądałam i się czułam....

nie ma co narzekać- zawsze moze być gorzej, ale i zawsze moze być lepiej!!!!!

całusy

ps. przez ciebie szukam oprawek nowych...... znudziły mi się stare

Zdarza Wam się oglądać "Gotowe na wszystko"?? Mnie ostatnio dość często. Lubię ten serial głownie za pomysł, a przede wszystkim za... narratora. To jakby taki wewnetrzny głos, który w jasnych, prostych i niewyszukanych słowach celnie podsumowuje odczucia bohaterek, ich reakcje, przezycia. Lubię, bo w mojej głowie też czasami budzi się taki narrator, ewentualnie sama czuję się jak on. Stoję z boku, komentuję swoje odczucia i nie wierzę, że mnie się to właśnie zdarzyło. A jednak.

Czy pisałam już, że nie lubię, paradoksalnie nie lubię, kiedy za dużo mi się w zyciu udaje, zwłaszcza kiedy czekam na coś bardzo waznego? Wtedy bardzo, bardzo się boję, że wszystko inne, co dostaję, to swoista forma nagrody pocieszenia od życia, że tak naprawdę to, o co walczę najbardziej, umknie mi sprzed nosa. Nie dlatego, że jestem defetystką, ale dlatego, że wiem, jak wygląda życie i jak działa ten mechanizm - spotkało mnie to już nie raz. Ostatnio wczoraj. Nigdy nie ukrywałam, że jestem idealistką, że lubię marzyć, że lubię do spełnienia tych marzeń dążyć, że daje mi to niemałą frajdę i motor do działania. Taki power miałam przez ostatnie 4 miesiące, na takim powerze zdecydowałam się na dietę i przeprowadziłam ją z konskwencją, która czasem wydawała się wręcz szalona, czy niezrozumiała. A to wszystko dlatego, że miałam marzenie. Nie było to bóg wie co. Przez tyle lat nawet marzyć nauczyłam się z pewna dozą pokory, wiem już, że nie wolno chcieć za dużo, bo i tak się nie spełni, że zachowanie miary daje więcej spokoju, pewniejszą pozycję wyjściową, niż gdybym nastawiła się od razu na zdobycie Mount Everestu. Ja umiem sie wychowywać i umiem wyciągać wnioski. Nie pomogło. Do zestawu własnych mądrych rad życiowych powinnam dorzucić jeszcze tą, że w marzeń nie wolno opierać na tym, co zależy od mocy czy niemocy, a nawet od dobrej woli innych - ludzie niestety są nieprzewidywalni.
Wczoraj moje marzenia z impetem rozpędzonego bolida wyrżnęły w mur niemożności. Coś nie zależało ode mnie, a los wykorzystał te okazję, żeby cudzymi rękami dać mi kolejną lekcję pokory. Przyjmuję. Nie rozpaczam, nie histeryzuję. Jest mi nisamowicie, niewymownie smutno. Zeszłam na ziemię i teraz rozglądam się wokół siebie, co jeszcze tu zostało. To jak przebudzenie z zastosowaniem wiadra wody po czteromiesięcznym, cudownym śnie. Muszę znowu wziąć się w garść, muszę znowu ustawić sobie jakieś priorytety.
Znacie taką piosenkę śpiewaną przez Wondę Shepard w serialu Ally McBeal "dlaczego wiatr wieje, dlaczego słońce świeci, dlaczego księżyc wschodzi - jeśli ja jestem nieszczęśliwa"??? Może nie jest to szczególnie głeboka refleksja, ale zasypiając wczoraj bałam się, że dziś będzie świeciło piękne, pełne słońce, że będzie niebieskie niebo, a ja będę musiała wpisać się w klimat i udawać, ze jestem szczęśliwa, kiedy nie jestem, bardzo nie jestem. Minie mi, za parę godzin, dni, tygodni - nie wiem kiedy, ale mi minie. Na dietę - o której tutaj piszemy - nie ma to wpływu, ale jakoś dieta też zaczęła być koło mnie. Chwilowo jestem jak maszynka, która robi swoje, cały czas powtrzając jedno zdanie - przecież miało być tak pięknie. A nie będzie.

Triskello droga - samoocena dość często niezależna jest od wychowania czy środowiska. To po prostu kwestia tego, czy ktoś jest w stanie siebie polubić, że wszystkimi wadami, zaletami, śmiesznostkami i głupotkami. I to chyba jest coś, nad czym nabardziej warto popracować.

Cicia a dziś przeklęty... tfu! to znaczy zaklęty bałwanek też się zatrzymał, jak i jego właścielka. Niech mu będzie, niech robi co chce. Wiesz, jeszcze parę godzin temu też myślałam, że będę królową życia, że wiosna będzie moja, a lato to już w ogóle. W tej chwili mi się nie chce. Waga, zrzucenie wagi - to nic nie zmienia. Kiedyś bodajże Mariah Carey (a może Madonna?) powiedziała, że człowiek może byc tak samo nieszczęśliwy w rolce roysie jak w volkswagenie, tylko w tym pierwszym jest mu o wiele wygodniej. To ja sparafrazuję - tak samo smutno może mi być kiedy ważę 120 i 80 kg, ale przy 80-tce przynajmniej mam się w co ubrać. Tyle różnicy.

Chybaty - pracuj, pracuj nad sobą. Bo w momencie, kiedy okaże się, że masz tylko siebie, że możesz liczyć tylko na siebie, Ty będziesz swoim jedynym największym przyjacielem, któremu należy się najwięcej szaczunku, troski i czułości. Wszystko inne zmienia się w życiu, ale siebie będziesz miała zawsze. To chyba najlepszy powód, żeby kochać się bezgranicznie.

Beevah - cieszę się, że zaczęłaś przygodę z DC, zwłaszcza, że ona daje fajny start do odchudzania. Jeśli chodzi o saszetki obojetne jest, jakich smaków używasz - skład maja ten sam, więc jeśli Ci smakuje, możesz np. jechać cały czas na jednym smaku. Choć tutaj muszę Cie ostrzec, że wtedy jest ryzyko, że żołądek się obrazi, jak w wypadku mojego romansu z żurkiem. Więc we własnym, dobrze pojętym interesie lepiej zdecydować się na 2-3 smaki. Ale oczywiście nie ma przymusu jedzenia i zup i koktaili.

Gosiu - absolutnie moje refleksje nie były skierowane do Ciebie, czy wysnute na Twoim przykładzie, choć chętnie stanę czynnie w obronie dobrego imienia Twojego już wręcz popisowo szczupłego tyłka :) Raczej skłoniły mnie do tego po pierwsze napotkane w niektórych watków akty biczownictwa ("jestem do niczego", "jestem słaba", "nie zasługuję" etc.), a także postawa mojej własnej rodzonej matki, która ważąc 54 kg przy wzroście 164 (rocznik 1952) przedwczoraj zrobiła mi przez telefon GIGANTYCZNĄ awanturę, bo jej powiedziałam, że nie pomogę jej kupić DC, a jeśli uważa, że jest gruba, to te pieniądze zamiast na DC powinna przeznaczyć na psychiatrę. Fakt, nie byłam miła, ale nie lubię przesady. Moja matka, kobieta inteligentna i wykształcona, od wielu lat żyje mrzonką bycia wiecznie piękną i młodą, a jej największym marzeniem jest operacja plastyczna. Nie umiem zrozumieć własnej matki i chyba nie chcę jej zrozumieć. Ale może za 20 lat będę taka sama? Czort wie.

Dorciu - eh, szkoda, że jesteś w takiej sytuacji, acz na szczęście DC to nie jest jedyny sposób na schudnięcie, więc przy odrobinie samozaparcia - sukces przed Tobą na wyciągnięcie łapy!

Agula - wyślę Ci na priv nr telefonu, będzie łatwiej się umówić. Cieszę się, że Cię poznam.

pozdrawiam i przepraszam za minorowy nastrój. Tak też czasem bywa.

Witam wszystkich
zaczęłam odchudzanie 2 tygodnie temu, ale efekt marny .Wasze posty są pocieszające. Mi chyba brak silnej wol.:(

hybris, czy ja taka tępa jestem, czy ty w końcu nie napisałaś co się stało?

oj kobitko użyj se, my poczytamy z chęcią. I doradzimy albo i nie- a ty przyjmiesz rady albo i nie.

głowa do góry- zawsze może być gorzej!!! (zawsze sobie tak powtarzam jak moja córcia ma regres...), wierz mi że są gorsze problemy, jaki by twój nie był ;)

całuski!!! i trzymaj się

kup se fajne perfumiki to ci minie dół

Hybrisku !Masz kłopoty , podziel się z nami nimi , napewno będzie Ci lżej.
Piszesz , że musisz sobie ustawić na nowo priorytety...A powiedz , co jest ważniejsze od Ciebie samej ?Dbasz o siebie , chudniesz jesteś coraz piękniejsza .Słońce dziś właśnie dla Cebie świeci i niebo niebieściutkie jest dla Ciebie!Niech zmykają ci , którzy Ci przykrość zrobili , Ty sobie poradzisz , przecież Ty jesteś dla siebie najważniejsza!! :)
papa :!:

witajcie :!:
Ja dopiero wczoraj zaczelam sie tak powaznie odchudzac o jakies 10 lat zapózno :!:
Mam nadzieje ze pomozecie i bedziecie mnie wspierac :lol:

witam :!: wiesz mam pewien problem chce sie wypowiedziec na forum a niewiem jak to zrobic.podpowiesz mi :?:

Przepraszam, będzie krótko - jestem nieubrana i nieumalowana, mam mokrą głowę i za 10 min musze wyjśc z domu, bo inaczej ktoś mnie zabije, lub w wymiarzebardziej zyciowym - przejdzie mi koło nosa zlecenie. Klasyka gatunku a la Bridget Jones.

Samirko - jak opowiedzieć o problemie? Po prostu napisz, co Ci leży na watrobie. Możesz założyć własny wątek, a którym będziesz pisała o swoim odchudzaniu, możesz zrobić to w watku którejkolwiek z dziewczyn - choćby u mnie.
Jak wrócę do domu - przeczytam i odpiszę.
Ściskam mocno!

" Zastanawiam się, czy to ma sens. Ja sama CIESZĘ SIĘ z mojej wagi. Cieszę się, że multum ciuchów już mnie nie opina, ładnie na mnie leży, że mam coraz mniej w biodrach, zgrabną talię, że coraz ładniej rysują mi się kości policzkowe - cieszę się jak szalona. W życiu nie przyszłoby mi do głowy, żeby mówić, że mam tyłek jak szafa, chociaż mam. I co z tego? To tylko stan przejściowy i - w perspektywie dalszego życia - juz krótkotrwały. Więc niedługo osiągnę wymarzone 100 w biodrach, kupie fajne spodnie i będę z każdym dniem lubiła siebie coraz bardziej. Zasługuje na to. Jakież to ważne przestać być we własnym pojęciu wielorybem, a zacząć człowiekiem, który wprawdzie trochę się po drodze pogubił, ale potem znalazł, który zasługuje na szacunek, sympatię, miłość... Odkąd kocham sama siebie - świat o wiele częściej uśmiecha się do mnie. Lubię to, nie chcę tego zmieniać "

Hybrisku! Zacytowałam Twoje słowa bo one bardziej mi do Ciebie pasują. Twoje słowa " odkąd kocham sama siebie - świat o wiele częściej uśmiecha się do do mnie" chodzą za mną od kilku dni. To są bardzo mądre słowa i zobaczysz , że lada dzień wrócisz do nich. Niedawno też wpadłam w taki paskudny nastrój - wyżaliłam się trochę u Mirielki. Wydawało mi się , że jest mi najgorzej na tym świecie i że tylko ja mam wiecznie problemy. Wpadałam z jednego nastroju w drugi. Jakoś podświadomie wydaje mi się, że Twoja rozmowa z mamą dolała oliwy do ognia.

Pomyśl ,że już za tydzień majówka , na którą tak czekałaś i obojetnie czy spędzisz ją tak jak chciałaś to osiągnęłaś ogromny sukces - sama dla siebie , a nie dla kogoś.

Mam nadzieję, że obudzisz się jutro , pojutrze lub za kilka dni ( byle nie za długo :wink: ) jako dawna Hybris dająca mądra rady i bez której to forum to już nie będzie to samo forum....

Buziaczki ogromniaste!

WITAM LUDZIE :!:
MAM NADZIEJE ZE JAK WSZYSTKIM TAK POMAGACIE TO I MNIE ROWNIEZ NIE ZOSTAWICIE CHOC DOPIERO WCZORAJ ZACZELAM COS DZIAłAC :!:

Wróciłam do domu, jak na złość dzień jest piękny, świeci słońce, niebo jest niebieskie.

Sandra, absolutnie nie jesteś tępa :) Po prostu ja napisałam tak, żeby nie napisać nic konkretnego - skupiłam się raczej na tym, co czuję, a nie na problemie. Bo problemu jako takiego nie ma. Wszystko, co mnie teraz dręczy, zamyka się w obrębie udręk wyobraźni, paru straconych złudzeń i zawiedzionej nadziei. Ja potrzebuję w życiu celu, perspektywy, że cos na mnie czeka, że coś przeżyję, że będę szczęśliwa. Paradoksalnie - bo jak do tej pory dawałam się poznać raczej od strony wariackiego realizowania marzeń na "mieć". Więc - nic się nie stało i nic się nie stanie. Tylko kiedy ja się o tym dowiedziałam - jakby mi ktoś wyrwał skrzydła, na których unosiłam się od jakiegoś czasu. Straciłam punkt odniesienia. Coś, co było dla mnie bardzo ważne. W wymiarze egzystencjalnym to nie jest żadna tragedia. Jestem zdrowa, moi najbliżsi są zdrowi, moje zwierzęta są zdrowe. Mamy co jeść, gdzie mieszkać, mam pracę, która daje mi satysfakcję. Na poziomie życiowym jestem "ustawiona" wręcz rewelacyjnie. Ale nie mam w tej chwili celu. Ktos potłukł moje marzenia. A ciężko mi żyć bez marzeń.

Dorciu - widzisz, przepraszam, ale nie piszę o konkretach, bo w tym nikt mi nie pomoże, nikt za mnie nie przeżyje zawodu, więc nie ma tutaj co radzić.
Nie mam problemu - jestem po prostu smutna. Dzięki za miłe rzeczy, które mi napisałaś. Co jest ważniejsze ode mnie samej? Moje marzenia. Właściwie to dla nich warto żyć. Bo dopóki marzę, dopóty wiem, że jeszcze na coś czekam. Życie dla samego zycia to dla mnie za mało. Dlatego musze przewartościować kilka rzeczy.

Balbinko, ale mój dzisiejszy wpis wcale nie kasuje tego, co napisałam wczoraj. Nadal siebie kocham i to kocham bezgranicznie. Nadal jestem z siebie dumna i nie zamierzam z tego rezygnować. To się nie zmienia. Tylko te uśmiechy świata to własnie były nagrody pocieszenia. Pewnie dostanę ich jeszcze sporo. Nagroda główna, coś o co i dla czego walczyłam - przeszła mi koło nosa. Ja nie popadam z nastroju w nastrój. Stoję sobie obok siebie i patrzę na to, co robię, co myślę, jak powoli odfajkowuję kolejne czynności zaplanowane na dzisiejszy dzień. Jak byłam na spotkaniu, potem u fryzjera, potem załatwiłam kilka rzeczy w mieście, odebrałam nowe okulary od optyka i wyglądam w nich rewelacyjnie, wróciłam, zjadłam, wybieram się dziś wieczorem na koncert. Wszystko jest takie normalne. Ale zniknął cel. Majówka? Też będzie sobie i będzie tak, jak dzisiejszy dzień - powoli, punkt po punkcie, tak, jak zostało zaplanowane. Tylko że jeszcze wczoraj realizacja tego planu była związana z jakimś większym celem. Teraz - sztuka dla sztuki. Sukces? Ok, z tym, że sukces ma czemuś słuzyć, sam w sobie nie jest wyzwaniem. Chudnąć? Prosze uprzejmie. Wszystko według planu. Wszystko konsekwentnie i skutecznie. Ale już bez tej cudownej iskry, błysku, nadziei. Nie jest mi źle na świecie, jest mi smutno. Chyba się powtarzam.

Anastazjo, Samirko - witajcie na forum, dziewczynki, miło, ze do mnie zajrzałyście.
Samiro, na pewno znajdziesz tu pomoc i dobre słowo, ale napisz, w czym problem. I pamiętaj - żaden moment nie jest zły, żeby zrobić cos dla siebie. Lepiej zacząć teraz, juz dziś, niż przez następnych 10 lat płakać nad uciekającym czasem.

pozdrawiam.

Rozdział mojego życia pod znakiem bałwana powoli odchodzi do historii: dziś waga pokazała 83,7 kg. Za mną już dwa pełne tygodnie na DC, przede mną 7 dni z dzisiejszym. Cieszę się ustawowo.

Pamiętacie serial Ally McBeal? Uwielbiałam go oglądać pod koniec LO i na początku studiów - aż szkoda, że nie ma już dalszych serii, czy że nie robią powtórek (somewhere? someday?). Otóż oczywiście nie mam w zwyczaju identyfikować się z neurotycznymi bohaterkami popkultury, ale w tym serialu podobała mi się jedna idea - piosenki przewodniej. Dla niezorientowanych - to było coś, co "grało" poszczególnym postaciom w głowach, prześladowało je wręcz, "włączało" się w najnieodpowiedniejszym momencie. Dla mnie piosenka przewodnia to coś trochę innego - to utwór, który ktoś już gdzieś wymyślił, ale dziwnym trafem bardzo dobrze oddaje aktualny stan mojej duszy. Dzisiaj - nie mogę sie uwolnić od dość starej piosenki T.Love - dosłownie słyszę, jak Muniek Staszczyk swoim przepitym i przepalonym głosem powtarza w mojej głowie "Jest super, jest super - więc o co ci chodzi?" No właśnie. Ale odpowiedzieć na to pytanie nie umiem.

Rozpoczyna się kolejny dzień o[d]szukiwania samej siebie. Słońce szczęśliwie nie świeci, pogoda jest - jakby to ładnie ująć - refleksyjna. Dla mnie akurat. Herbata jest cynamonowa. Właśnie zjadłam śniadanie. Pierwszy punkt dzienniego planu odfajkowany, czas na następne.

pozdrawiam.

To już tylko 3,8 do odfajkowania bałwanka :) no no... ja też dzisiaj wesoła bo wreszcie coś się ruszuyło - efekt wczorajszego zalatanego ruchliwego dnia...
Tylko pogoda jakaś nie ta... tak chcę na rower a tu pochmurno i jakoś beeee...
Ale może jutro będzie lepiej...

Słoneczko ty moje kochane :!: Cóż - plany nie wypaliły w pewnym ograniczonym zakresie. Ale - jeśli nie w te piękne dni majowe - to może w jakiś piękniejszy dzień czerwcowy się ziszczą :D W końcu jeszcze nie zrealizowałas swojego końcowego planu, wiec potraktuj to jako niedopełnienie warunków brzegowych :) Masz jeszcze ciut więcej czasu na wycyzelowanie wagi i sylwetki :D PRZESUŃ marzenie w terminie - nie rezygnuj z niego. Kto wie, co może się zdarzyć za miesiąc .. no na pewno bałwanka nie będzie .. :D
CMOK :!:

Czy to na tym forum któraś z Was ma w sygnaturce wpisane
ważne, by iść :?: :?:
To stwierdzenie/sentencja/złota myśl trzyma mnie w pionie od trzech dni. Nie moge się zatrzymać, nie mogę mieć pretensji do całego świata, nie mogę zamknąć oczu i zapaść się w siebie. Muszę się zachowywać normalnie, muszę wziąć się w garść i konsekwentnie dalej wykonywać to, co zaplanowałam. Ból duszy? On jest niemierzalny, czasami nawet daje się go trochę oszukać, nie myśleć. Ważne, by do przodu.

Niestety moja waga chyba tego nie czytała, bo jest dokładnie tyle samo, co wczoraj. I trudno, jutro pewnie coś spadnie, a jak nie - to też znaczy, że tak miało być, więc tak będzie, a ja sumienie mam czyste, bo dietuję uczciwie. Jeszcze 5 dni na DC nie licząc dzisiejszego.
A w nocy śniło mi się, że zrobiłam wielki rajd na szafkę, w której leżą suszone daktyle i chipsy bananowe - co za fenomen, ja już zapomniałam, że kupiłam je i tam odłozyłam, ale jak widać, nie z moja podświadomościa te numery :) Ale nie, nie mam żadnych planów autodestrukcyjnych, DC ma dolecieć ad prosperum finem, a daktyle i spółka poczekają - właściwie tylko dlatego się pojawiły, że zupełnie przypadkiem zdarzyło mi się znaleźć w supersamie w Sezamie - a tam zawsze jest przyzwoity wybór suszonych owoców w dość rozsądnych cenach.

Pyza - rzeczywiście, do zduszenia bałwankowej zarazy brakuje mi już całkiem niewiele, ale biorąc pod uwagę moje aktualnie tempo-nie tempo chudnięcia, to może mi to zająć jeszcze ok. 2-3 tygodni realnie licząc. Cóż, już parę tygodni temu przestałam ścigać się z czasem, więc właściwie jest mi to obojetne. Jak sobie pójdzie - będę mu wielce zobowiązana ;) Mnie akurat kaprawa pogoda nie przeszkadza, bo doskonale wpisuje się w mój równie kaprawy nastrój. Ale Tobie zyczę dużo słońca.

Mirielko - ja wiem, że można sobie wszystko wytłumaczyć i zracjonalizować, nic innego od trzech dni nie staram się robić. Jestem niezłym socjotechnikiem i manipulatorem - nie raz mi to w zyciu pomagało, ale niestety - zawsze najtrudniej odnieść wszystko do siebie. Pamiętasz "Żywot Briana" według Monty Pythona, a konkretnie finałową scenę? Kiedy Brian, już ukrzyżowany, śpiewa pogwizdując "Allways look on the bright side of life"? Próbuję sama do tego dojść, z tym, że jak na razie chyba oślepłam, bo jasnych stron jakoś nie umiem się dopatrzeć.
Widzisz, przesunąc marzenie w terminie mogę, ale - jak to mawiał Boy - w tym cały jest ambaras... więc ja już nie chcę marzyć tego marzenia. Nie chcę dalej uzależniać moim celów, planów i radości życia od CZYJEJŚ WOLI. Nie chcę, mam dość, nie pozwolę sobie znowu wejść w stan taki, jak obecnie, dość, nie popełnię drugi raz tego samego błędu. Co się wydarzy, to się wydarzy, ale ja przestają traktować tę perspektywe jak mój zyciowy azymut.
Z wycyzelowaniem wagi, figury, etc - masz oczywiście świętą rację. Każdy kolejny dzień ma temu słuzyć, nie mam zamiaru rezygnować. Nie mam zamiaru pocieszać się słodyczami. Na osłodę - mogę psiknąć sobie na nadgarstek jakieś słodkie pachnidło, a potem pouśmiechać się do nowej szczupłej mnie w lustrze. O! ;)
Trzymaj się mocno i zdrowo.

I dokładnie o to mi chodziło :) To jest MOJA Hybris - taka jaką ją chciałabym widzieć :D To TY masz rządzić słonko :) Ale w sumie .. to marzenie dało Ci kochanie bardzo piękne rezultaty .. ;P

Witam i bardzo pilnie czytam wasze posty czy któraś z tak uprzejmych duszyczek mogłaby mi napisać co to jest za dieta DC :?:

Samirko - DC to dieta Cambridge. A na czym polega - tłumaczyłam juz kilkakrotnie na początku mojego topiku - poczytaj tam, ewentualnie zajrzyj T U T A J ;)

Dziewczyny czy to naprawde działa ja bym sie chyba nigdy nie odwazyła zjesc zupy z torebki a co doiero jesc tak przez dłuzszy czas.POZDRAWIAM GRUBASKI KTORE TRZYMAJA SIE TEJ DIETY :D

;) Samiro jest bardzo duża różnica między zupką z torebki w klasycznym pojęciu, a DC, która jest de facto preparatem leczniczym. "Zupki" DC, to po prostu preparat bogaty w witaminy i minerały, a przy tym bardzo ubogokaloryczny - jego działanie jest proste - jesteś na diecie głodówkowej, ale jednocześnie dostarczasz sobie wszystkiego, czego organizm potrzebuje do życia i funkcjonowania. A czy działa? Schudłam ponad 30 kg w niecałe 4 miesiące - czy to dobry dowód na to, że działa? ;)

Droga Hybris piszesz ze zrzuciłas 30kg w 4 miesiace a nie boisz sie jak zakonczysz ta diete to wynikiem bedzie efekt jo-jo.
Ja zrzuciłam 12kg w 3 miesiace ale co z tego jesli przytyłam drugie tyle :!: :?:

samirko kochana poczytaj wątki tu na forum i zobacz co sie robi żeby nie było tego efektu jojo....

nie ważne jaki sopsób schudniesz- jojo dopadnie zawsze jeżeli nie zmienisz sposobu :życia; czyli jedzenia i ruszania się ;)

życzę powodzenia!

hybris- no, kochana, dobry humorek to podstawa więc nie smęć i nie mów o "połamanych planach" tylko ułóż nowe plany ;)

Serdeczne pozdrowienia :)

Cytat:

---

Zamieszczone przez samira8

Droga Hybris piszesz ze zrzuciłas 30kg w 4 miesiace a nie boisz sie jak zakonczysz ta diete to wynikiem bedzie efekt jo-jo.
Ja zrzuciłam 12kg w 3 miesiace ale co z tego jesli przytyłam drugie tyle :!: :?:

---

Samiro, nie, nie boję się. JUŻ się nie boję. Z prostego powodu - jeśli nie sięgnę po słodycze, żadne jojo mi nie grozi. A słodycze wyeliminowałam zupełnie.
Poza tym - wiem, jakie błędy popełniałam przy wcześniejszych dietach, moge pisać eseje o ogłupianiu smutnej duszy każdą kolejną paczką chipsów, czekoladą kebabem - ja już to wszystko znam. Mogę wygłaszać płomienne mowy o zachłystywaniu się sukcesem, o szumnym kończeniu diety i rzucaniu się na jedzenie. Przerabiałam. Wszystko na własnej skórze i więcej tego nie zrobię. Może dlatego - że jak napisałam dziś w przypływie olśnienia u Devoree - jedzenie przestało byc dla mnie celem, jest tym, czym powinno byc, środkiem do podtrzymania funkcji zyciowych mojego ciała. I nie piszę tego ogłupiona ketozą na DC - miałam w Cambridge'u obowiązkowe okresy przerwy, jakoś nie rzucałam się wtedy na jedzenie. Widzisz, tak naprawdę na mam dość dobre nawyki zywieniowe - nigdy nie lubiłam jedzenia tłustego, czerwonego mięsa do paszczy nie wezmę, warzywa uwielbiam. Jeśli do tego dorzucimy r o z s ą d e k w korzystaniu z weglowodanów plus dalszą całkowitą eliminację słodyczy - nie mam się czego bać.
Ja po prostu nauczyłam się wyciągać wnioski, a przy okazji bardzo dużo dowiedziałam się o sobie, o głodzie psychicznym, łakomstwie i stawianiu czoła problemom.

Sandro Kochana, ja poproszę jeszcze raz za fraki :) To pomaga, bo nie neguję, mam dość duży talent do użalania się nad sobą :) Na razie nie ma nowych planów. Na razie wyzwaniem jest dla mnie przeżycie - we względnym spokoju - następnego tygodnia. Po raz kolejny musze udowodnić sobie, ze potrafię. I, cholera, zrobię to - najważniejsze: do przodu, do przodu. Smutek, zawód, rozczarowanie - mają to do siebie, że kiedy człowiek już się z nimi pogodzi - w nagrodę przestają go dręczyć. Musze tylko siebie przekonać, że to nie koniec świata, czy czegoś w podobnej skali. Eh, bredzę. Ale zaczynam patrzeć na siebie z coraz większego dystansu i w tej chwili bardzo mi to pomaga.

ściskam!

Wiecie co? Dieta to niestety nie tylko pasmo spektakularnych sukcesów, jeśli zdarzają się małe niepowodzenia - trzeba je przyjąć spokojnie i z podniesionym czołem. Wczoraj w starciu ja kontra spodnie diagnostyczne wyszło ewidentnie 1:0 dla spodni. Nawet ich na tyłek nie wciągnęłam :( Czyli jeszcze duuuużo, duuużo przede mną. Inna sprawa, że rozzuchwaliły mnie ostatnio bluzki - wczoraj na przykład przypomniałam soboe w nagłym olsnieniu o tym, że od dawna mieszka sobie w mojej szafie sweterek Cubus w kolorze delikatnego fiołka, ale oczywiście czeka na lepsze czasy... zmierzyłam... jak się okazuje na górze mojej dostojnej osoby eM-ka leży już idealnie, niestety - z dołem gorzej. No cóż, nie od razu Kraków... etc.
Ale w sweterku będe już dziś biegała ;)

Waga niestety nie ma ochoty poprawiać mi nastroju, więc owszem, do przodu, ale minimalnie - dziś 83,6 kg. Dobre i to, już aż ciekawa jestem, czy przewalczę na DC do 82 z ogonem chociaż... Co tam, spekulować nie będę, czas pokaże. Suwaczek sobie zmieniłam, zawszeć to 100 gram bliżej celu - uprzejmie prosze się nie śmiać :P

Pogoda w Warszawie nadal kaprawa i nie mam jej tego za złe. Mój nastój - poniekąd też, ale jakoś te wszystkie złe emocje schowały się jakby głębiej - ja nadal wiem, że we mnie siedzą, ale nie odczuwam ich aż tak dotkliwie. Byle do przodu. Mój wewnętrzny narrator daje mi coraz większe szanse na przetrwanie. Jeszcze trochę, a sama będę czekała, aż zaświeci słońce... no może jeszcze nie dziś, może za parę dni. Ważne, by iść.

pozdrawiam!

Hybris droga !
Dawno się TUTAJ nie odzywałam, ale czytam co dzień :)
Poza tym, muszę tu pisać, to spada mi moblizacja - spokojnie, niczego nie zarzucam, tylko muszę się znowu ponakręcać, podnieść psyche, morale wewnętrzne, nie upajać się sukcesem 7 kilogramowym, tylko walczyć o kolejne 7:)

Bardzo mi przykro czytać, że tak się u Ciebie poukładało:( A raczej nie poukładało:(
Z racji, że nie wiem o co chodzi, mogę tylko trzymać kciuki za pwrót Twego dobrego nastroju, oraz za obranie sobie nowego celu - a zdaje mi się, że nie będzie to trudne w Twoim przypadku.Myślę, że takowe raczej prędzej niż później samo nawinie Ci się w szczupłe łapki i będziesz miało do czego dążyć.
Między wierszami czytam, że owo "coś" jest celowym wynikiem działań osób trzecich - jeśli tak, to faktycznie Cie rozumiem.Niestety nie jesteśmy w stanie przewidzieć złośliwości czy podłości ludzkiej.Sama się nieraz mocno rozczarowałam, bo z zasady jestem ufna i wierzę w ludzi.A potem obrywam.I to mocno :(

Pozdrawiam Cię więc ciepło, najcieplej, z wiarą, że niebawem wszystko poukładasz i w głowie i w sercu:)
A.

Wrr, a gdzie mój PIĘKNY suwaczek??
Może teraz się uda...
A.

hybrisku

ja ci napiszę tylko tak- że cel u mnie nigdy nie jest długoterminowy

że czekam ogromnie na coś co będzie dziś, jutro, za miesiac.... nie myślę prawie nigdy dalej,.

Dzisiaj na przykłda czekam już na długi weekend bo jadę do rodzinki pod rzeszów... i tak się strasznie cieszę
następny cel to.. popołudnie bo zobaczę sie z dziećmi a nie mogę się tego doczekać ;)

takich mini-celi mam masę, i jak jeden z nich "pada" to zawsze zostają następne hihihi

jedyny cel "długi" to kupno działki i budowa domu, czym zadręczam męża (rozmowami), bo marzycielka jezdem i gadam o tym ciąąąąąągle hahahah

ostatnio brak czasu na wszystko wiec wpadam tylko szybciutko pozdrowic

Wiecie co? Dziś dokładnie przekonałam się na właśnej skórze, jak mało dzieli mnie od wpadki. Mnie z moimi górnolotnymi postanowieniami, samozaparciem, ślepym dążeniem do celu. Otóż... popełniłam dziś głupi błąd - wyszłam z domu nie zabrawszy ze sobą kartonika z napojem DC. W rezultacie, kiedy minęła godzina posiłku - zaczęłam umierać z głodu. I wtedy - jakby coś mnie opętało. Zaczęłam sobie racjonalizować, że psychicznie mam już dość DC, że już wystarczająco dużo schudłam, że skoro moje marzenie się nie spełni, to NIE MUSZĘ chudnąć na gwałt do majówki, że przecież w każdym momencie mogę przejść na mieszaną, że już i tak na tej ścisłej chudnę jakbym chciała a nie mogła, więc własciwie teraz to sztuka dla sztuki... etc. No i bunt rósł we mnie wprost proporcjonalnie do głodu. Nie, absolutnie nie chciałam rzucać się na słodkie, po prostu duszę i ciało oddałabym za normalny obiad. W mięsnym, kiedy robiłam zakupy, już nawet sobie nabyłam 30 dkg wędzonej piersi indyczej, licząc na to, ze po powrocie do domu urządzę sobie ucztę na miarę Trymalchiona - warzywa na patelnię Horteksu i 2 plasterki wędliny. Przyszłam do domu i... opamiętałam się. Wypiłam napój DC, zapiłam dużą ilością wody, teraz poprawiam kawą... chyba przetrwałam. Ale muszę Wam powiedzieć, że było strasznie, okropnie, potwornie. A co najgorsze - ja już dałam sobie przyzwolenie na to, żeby się wyłamać. Bardzo, bardzo niedobrze. Wniosek? Wniosek prosty - za wszelką cenę trzymać się pór posiłków i nie dopuścić do uczucia TAKIEGO głodu. Bo kiedy jestem głodna - robię się nieobliczalna.

Pierś indycza ląduje w zamrażalniku, ja wracam na drogę cnoty, z której co prawda nie zboczyłam, ale niewiele brakowało... :oops:

my sie juz znamy, ale ja dopiero dzis zapoznalam sie z twoim postem czy jak to sie tu nazywa...jestem pod wrazeniem.kurcze czy my ludzie polskej nacji musimy dojsc do tego ze sie "zapuscimy" pod wzgledem wagi lub nie bediemy mieli sie w co ubrac?? kurcze moja logika dopiero sie domysla co jest nie tak, ze terzeba cos zmienic...jejku tylko szkoda ze nie potrafie sama ze musze miec to wsparcie... no ale za wsparcie kazde bede dziekowac kazdemu. a dieta cambridge na czym polega??? bo slyszalam ale nie mialam okazji wyprobowac...jejku jak ci zazdrosze ze masz juz taaaaaaaaaaaki spadek wagi, juz nie moge doczekac sie swoich rezultatow....
pozdrawiam

Hybrisku, parę godzin temu, przed wyjściem na tańce ludowe, poczytałam sobie, co się u Ciebie działo od czasu mojej poprzedniej bytności na Twoim wątku i... musiałam wychodzić. A paluszki tak mnie świerzbiły, żeby do Ciebie napisać, że pewnie będąc wieziona samochodem postukiwałam paluchami tymi (znaczy się wszystkimi dwoma, których używam do pisania na klawiaturze ;-) ) w kolanka własne i wystukiwałam tam odpowiedź do Ciebie :wink:

Wiem, że poglądy na to, jak jest urządzony świat, są sprawą bardzo osobistą i moje wcale nie muszą być Twoimi. Jeśli stwierdzisz, że jestem naiwna i głupiutka, uszanuję to. Ale i tak chcę Ci napisać, jak ja to wszystko widzę.

Otóż wierzę, głęboko wierzę, że wszechświat jest "dobry" i nam sprzyja. Wierzę też, że nic nie dzieje się bez przyczyny, choć najczęściej nie znamy tej przyczyny od razu. Czasem wydarza się w naszym życiu coś, co wydaje nam się tragedią, po której nigdy już nie będziemy potrafili się uśmiechnąć (tak naprawdę uśmiechnąć, tak od środka, nie tylko skrzywić usta). Ryczymy w poduszkę, przeklinamy ironię losu, albo po prostu czujemy pustkę, a to, co się stało, wydaje nam się zupełnie bezsensowne. I taki stan trwa dniami, tygodniami, miesiącami... w zależnosci od sytuacji. A potem pewnego dnia nagle budzimy się i :idea: :idea: :idea: wiemy :idea: :idea: :idea: . Nagle rozumiemy, dlaczego wypadki musiały potoczyć się tak, jak się potoczyły, jakie cudowne, niepowtarzalne rzeczy nie wydarzyłyby się w naszym życiu w przeciwnym razie. Skoro idziemy jedną drogą, to oznacza to, że jednocześnie nie idziemy inną. A skąd wiesz, co czeka na tej drugiej drodze, na którą nigdy nie weszlibyśmy, gdyby sprawy potoczyły się zgodnie z pierwotnym planem? Piszesz, że ta najważniejsza sprawa nie wypaliła, że nadal dzieją się te mniej ważne, ale nie potrafisz się nimi tak do końca cieszyć. A skąd wiesz, czy ta nieudana sprawa to była właśnie ta? Nie znam szczegółów Twojej sytuacji, nie wiem, jak dobrze znałaś tą osobę, za sprawą której wszystko nie wypaliło. Ale jeśli nie znałaś jej dobrze, to skąd wiesz, czy podczas majowego weekendu osoba ta nie okazałaby się psychopatą, seryjnym mordercą itp itd? Oczywiście pewnie trochę tu przesadzam, ale chodzi mi o to, że ja wierzę, że takie sytuacje dzieją się, czy też raczej w tym przypadku nie dzieją dlatego, że tak jest dla nas lepiej. Może wydarzyłoby się podczas tego majowego weekendu coś strasznego? A może po prostu nie wydarzyłoby się (wtedy lub później) coś wspaniałego, co może się zdarzyć tylko wtedy, gdy tamte rzeczy się nie zdarzą?

Miałam w życiu co najmniej dwa takie momenty, kiedy grunt usunął mi się spod nóg, wszystkie plany, na których się opierałam, nagle przestały istnieć. Bolało. Wydawało się bez sensu. Ale kiedy teraz patrzę wstecz na swoje życie i widzę jasno jak na dłoni, czego nie osiągnęłabym, dokąd nie dotarłabym i w jaki sposób byłabym uboższa, gdyby wypaliły tamte plany, to potrafię być za ich klęskę wdzięczna.

No własnie, wdzięczna komu? Napisałam wcześniej, że "wchechświat nam sprzyja" ale tak właściwie nie wiem do końca, kto lub co nam sprzyja. Na pewno wierzę, że nie jesteśmy marionetkami, że mamy wolną wolę. Uważam za bardzo możliwe, że to "coś", ten "palec opatrzności", który czasem chroni nas przed czymś, co lepiej, żeby się nie stało, może być raczej wewnątrz nas, niż być jakąś zewnętrzną siłą. Może to nasza podświadomość jest "mądrzejsza" od naszego świadomego "ja"? A może to, że rzeczy układają się tak, jak jest to najlepsze dla nas, to kwestia energii - jeśli wysyłamy dobrą energię (a tak zdecydowanie jest w Twoim przypadku), to taką właśnie z powrotem otrzymujemy. Nie wiem. Ale wierzę głęboko, że nadejdzie czas, gdy będziesz szczęśliwa, ze to wszystko stało sie tak, jak się stało i będziesz rozumiała dlaczego :) Hybrisku - naprawdę całym swoim gryzoniowatym "ja" w to wierzę :) I mam nadzieję, że już bardzo niedługo będę mogła powiedzieć Ci "A nie mówiłam?" :twisted:

A tymczasem gratuluję kolejnego przesunięcia suwaczka - każde 100g jest cenne :)

Mocno Cię ściskam :)

To musi naprawdę idiotycznie wyglądać, ale chyba mój szanowny organizm zaczyna stosować wobec mnie metodę kija i marcherki: kiedy za bardzo się zamartwiam vel roztkliwiam - waga staje, żebym miała więcej powodów do dywagacji egzystencjalnych. A kiedy walczę ze sobą, ba - jestem na skraju dietetycznego załamania, m.in. z powodu stojącej wagi - buch! spada marchewka, cobym się mogła pocieszyć :)
Dziś rano wchodząc na wagę żadnych fajerwerków sie nie spodziewałam - a tu 83,2 kg - i od razu zrobiło się milej :) JEDNAK skorzystam z tych 4 dni na DC, jakie mi pozostały, bo MOŻE jednak uda mi się dojechać do 82? Takie ciche marzenie - byłoby wtedy mnie już 35 kg mniej.

Analenko - cieszę się, że sie odezwałaś, bardzo lubię, kiedy to robisz :) 7 kg to NAPRAWDĘ już coś, w momencie, kiedy ma się tak niewielki nadbagaż, jak Ty. I nie bij, proszę, bo wiem, ze dla Ciebie te 20 kg to problem, duży problem, ale na szczęście to jest balast, z którym nie musisz walczyć latami. Ciesz się z tego i tyle - masz ku temu wszelkie podstawy ;)
Dzięki za miłe słowa. Mój nastrój to jest w tej chwili tylko kwestia samodyscypliny, w tym tzw. zebrania się do kupy. I Ciebie przepraszam, że nie piszę o konkretach - ale nie chcę, bo to nie ma sensu. Wiesz podłość ludzka też nie ma tutaj jakiegos wielkiego znaczenia, bo nikt perfidnie i z premedytacją nie zriunował moich marzeń, po prostu komuś coś w zyciu "wypadło", w związku z czym to, co uzależnione było od jego działania i woli - wzięło w łeb. A ja niestety nie mam wpływu na czyjeś "wypadki" losowe, ani tym bardziej na dozę dobrej woli, jaką wkłada w realizowanie MOICH planów - po prostu wcześniej nie przewidziałam, że tym razem Fortuna może pokazać mi jęzor. Pokazała. Nie popełnię z tego powodu harakiri. Staram się to po prostu przeżyć. Dziś już nawet jestem w stanie znieść pogodne niebo, czyli robię postępy ;)

Sandra - ja z kolei w zyciu bardzo dużo planuję i przeważnie ułatwia mi to egzystencję, a nie utrudnia. No, w pojedynczych przypadkach bywa inaczej, ale, cholera, to też mnie czegoś uczy - i bardzo dobrze. Ja nie lubie w życiu stać w miejscu, a tak - cały czas jednak się rozwijam, uczę się siebie w nowych sytuacjach. Może piszę na wyrost, ale to wydarzenie też czegoś mnie nauczyło, wiem, jakich błędów mam nie powtarzać, żeby się nie unieszczęśliwić. Bo moim podstawowym celem w zyciu jest bycie szczęśliwą. I tego nie wyrzeknę się za żadną cenę.

Bonbelku - miło mi, że do mnie zajrzałaś.
Wiesz, myślę, że łączenie otyłości z polską mentalnością nie jest do końca trafne. Nie wiem, czy gdybym była Włoszką, Hiszpanką, Greczynką - miałabym jakies większa hamulce w sobie... wątpię. Przyczyna otyłości bez watpienia leży w psychice - ja w stanie największego spasienia doświadczałam wręcz schizofenicznego uczucia - patrzyłam na siebie w lustrze i nie utożsamiałam się z osobą, która tam widziałam. Potrzebowałam serii mocnych uderzeń, żeby uświadomić sobie, że jestem na prostej drodze do kalectwa i niedołężności i to nie ciuchy były tutaj motywatorem, ale to chociażby, że nie byłam w stanie sama podnieść się pod prysznicem, nie mówiąc o wejściu na V. piętro, kiedy zepsuła się winda. Poza tym - jak wielokrotnie pisałam - przez długi czas nie uświadamiałam sobie, że moje pasienie się w sytuacjach problemowych - w niczym mi nie pomaga - moje myśli wybiegały w przyszłość tylko do momentu planowania kolejnej wyprawy po coś smacznego do sklepu. Poza tym demobilizował mnie fakt, ze ja w życiu już gubiłam nie raz wysoką nadwagę, więc żyłam w złudnym przeświadczeniu, że przecież jak tylko wezmę się za siebie, to sobie z nią poradzę, bo potrafię. Teraz po raz kolejny udowadniam, ze potrafię, ale nie chcę więcej korzystać z tych umiejętności.
Jesli chodzi o spadek wagi, naprawdę, nie masz mi czego zazdrościć, bo sama też jesteś w stanie osiągnąc taki a nawet większy - tylko musisz trochę na to poczekac i wykazać się cierpliwością i charakterem. To stosunkowo nieduża cena za nową, lepszą jakość życia, wierz mi.
Jeśli chodzi o DC - pisałam o niej juz wielokrotnie -jest to ubogokaloryczna i bezwęglowodanowa dieta, w której przyjmujesz tylko specjalnie spreparowane jedzenie (przeważnie w formie saszetek, których zawartość rozpuszczasz w wodzie), którego zadaniem jest dostarczyć Ci wszystkich witamin i mikroelementów, jakich potrzebuje do życia i funkcjonowania Twój organizm. Upraszczając - głodujesz, ale Twoje ciało nie jest odwitaminizowane, więc funkcjonuje normalnie, nie jest odwitaminizowane. Dodatkowym Twoim sprzymierzeńcem jest ketoza - która pojawia się jako nastepstwo niskoweglowodanowej diety - czyli proces, w którym Twój orgaznim intensywnie spala tłuszcz, nie czerpiąc przy tym paliwa z mięśni. Czyli dzieje się to, o co naprawdę w diecie chodzi :) Własnie dzięki tamu na DC można mieć tak rewelacyjne osiągi - czyli tracić po 10 kg na 21-dniowy cykl - mnie się to wprawdzie nie udaje, ale jak ktos przez tyle lat katował swój metabolizm kolejnymi dietami, to nie powinen miec jakichkolwiek pretensji. No to nie mam :)
Eh, znowu się rozpisałam, a tu trzeba się zaraz zabrać za coś pożytecznego :)
Trzymajcie się ciepło. To będzie lepszy dzień :)

O, pisałyśmy u Ciebie w tym samym czasie :) Chyba Cie telepatycznie przywołałam na Twój wątek :wink: Gratuluję kolejnego spadku wagi :)

Triskellku głeboka madrośc przez Ciebie przemawia :) Przeczytałam Twoja odpowiedź raz, potem drugi... teraz zrobiłam sobie kawy, przeczytam po raz trzeci. Nie wiem, czy odpiszę od razu, musze przemysleć. I za to Ci dzięki serdeczne - dałaś mi do myślenia ;)

triskell- napisałaś to co i ja myślę i wyznaję.

Dopiszę tylko że nie ma takiej tragedii która nie może być większa- to brzmi pesymistycznie ale dzieki temu że sobie to uświadomiłam żyję normalnie, funkcjonuję, mam plany.
Bo mój świat się zawalił jak mooja córeczka miała 3 latka.
A teraz ma prawie 6 a my zupełnie inaczej podchodzimy od życia- zgodnie z zasadą, co nas nie zabije to nas umocni ;)

tris- mam nadzieję że się nie pogniewasz, Twoje słowa wpisuję w mój podpis na różnych forach.