cel - nigdy więcej nie utyć ;) do zrzucenia: 6 kg.

Eh, niestety powymądrzam się dopiero wieczorem (najwcześniej) bo dopadła mnie robota i trzeba tę przyjemność przewalić - stąd zresztą nieprzyzwoita pora, o jakiej zerwałam się z łóżka, nienawidzę wstawać świtem bladym i najczęściej nie muszę. Niestety - reguły bez wyjątków nie funkcjonują w przyrodzie.

Znowu suwaczki parę gram w jedynie słusznym kierunku: dziś waga pokazała równiutkie 83,0 kg. :) Tym samym moje BMI wynosi 29,76 - czyli już nie jestem otyła, tylko mam nadwagę. Hurrrra :lol: Nie powiem, że nie czekałam na ten moment. Do prawidłowego BMI brakuje mi jeszcze 14 kg. Cóż to jest 14 kg w tej perspektywie ;)

Dziewczynki, biore się do katowania kompa, miłego dnia!

Milusiego dnia... tylko nie za dużo pracuj :)

Witaj Hybirsku :)
Dawno mnie tu nie było,ale już przeczytałam zaległości :)
Pieknie wyglada twoj suwaczek :) Gratuluje :)
Ja miałam strasznie stresujące dni...ale pomalutku wszystko wraca do normy...
Z dietką ok jednak zdarzył mi sie jeden dzień zjadania..nie za ostro ale ....naszczeście sie opamietałam...myśle o powrocie na DC po @...moze tydzień ścisłej a pożniej 2 tygodnie mieszanej...ale jeszcze sie wacham...Wiem ,że teraz moge chudnąć sobie pomalutku,ale jakos bardziej sie mobilizuje na DC... :roll:
Ja też podisuje sie po słowami Triskiell...i też przeczytałam dwa razy jej posta...
Miłego dnia Ci życze i trzymam kciuki :)

Hybris droga:)

Ja również dołączyłam od kategorii osób z TYLKO nadwagą, bo moje BMI wynosi 28,60 :)))
Cieszę się niezmiernie i walczę o BMi pod tytułem "waga prawidłowa" :)

Jak wygląda waga nie wiem, bo jak wiesz wkurza mnie codzienne ważenie i przeniosłam je na sobotę rano, li tylko.A więc wtedy doniosę co i jak.

Pozdrawiam ciepło, A.

Gratluję nadwagi - jakkolwiek o brzmi :)

Witajcie! :)

Wczorajszy dzień dosłownie wyleciał mi z życiorysu, na szczęście udało mi się odwalić wszystko, z czym musiałam sie zmierzyć, dlatego perspektywa leniwej majówki jest coraz bliższa. I dobrze.

Waga nie próżnuje i pokazuje dziś 82,8 kg, więc pewnie nawet do upragnionych 82 na tej ścisłej nie dojdę, ale chrzanię - niech będzie, jak chce. Dziś spotykam się jeszcze raz z Małgosią - mój głeboko ukryty talent do wszelkiego rodzaju obliczeń sprawił, że źle obliczyłam ilość potrzebnych do końca diety saszetek i... okazało sie, że brakuje mi aż 4. Początkowo myślałam, żeby dać sobie już spokój, ale właściwie teraz nie widzę powodu, dlaczego miałabym to robić. Na ścisłej wytrzymałam już 75 dni, więc w tej perspektywie 2 to naprawdę niewiele... A te parę gram na suwaczku jeszcze uwalczę i zawszeć będę bliższa pozbyciu się tej "8", która wiiiiisi i wiiiiiiiisi... A ja już bardzo jej nie lubię :twisted:

Triskellku - dokładnie przemyślałam i przetrawłam to, co mi napisałaś. Własciwie sama zastanawiam się, czy wierzę w celowość działań Wszechświata, wyższego rozumu, czy jakkolwiek by to nazwać, czy w ogóle taka siła istnieje? To, co napisałas, kojarzy mi się z wersem Dezyderaty:
Jesteś dzieckiem wszechświata nie mniej niż drzewa i gwiazdy, masz prawo być tutaj.
I czy to jest dla ciebie jasne, czy nie - wszechświat bez wątpienia jest na dobrej drodze.
Aczkowiek wiesz, ja nie mam przeświadczenia, że to, co nam się przydarza "odwrotnego", ma rzeczywiście słuzyć czemuś dla nas lepszemu. Nie przemawia to do mnie po prostu - ja jestem inaczej psychicznie skonstruowana. Widzisz, w moim wypadku jest tak, że często przyjmuję opcje wszystko-albo nic. Nie uszczęśliwia mnie to, ale niewatpliwie dodaje intensywności temu, co przeżywam. I jeśli nie dostanę czegoś, o czym marzę, to właściwie wszystko inne jest już "zamiast". To znaczy - czegokolwiek nie dostałabym od losu, żal, że nie dostałam tego, co chciałam, raczej mnie nie opuści. Ale nauczyłam się już z tym zyc, bo nie pierwszy raz doświadczam takiego "zawodu". Jednak nie mówię sobie "tak miało być", ale "nic to, minie" i żyję dalej. Tak, jak teraz. I będę potrafiła się uśmiechać, ba! już nawet potrafię, bo życie ze świadomością nieotrzymania nagrody nie jest dla mnie śmiertelną tragedią.
I widzisz - nigdy nie będę do końca pewna, że droga, którą idę, to własnie TA, na której znaleźć się powinnam. Do takiego przeświadczenia nie pozwoli mi dojść świadomość, że nie wiem, co by było, jak zyłabym, co by się ze mną działo, gdybym kiedyś WYBRAŁA inaczej. Bo widzisz, ja wierzę w potegę świadomych wyborów. I już sie przekonałam, że jedna myśl, impuls mogą odmienić całe zycie o 180 stopni. Dlatego też staram się realizować swoje marzenia. Jeszcze jakiś czas temu zastanawiałam się, czy marzenia lepiej jest mieć, czy je spełniać. Dylemat czysto filozoficzny - ale po długich dywagacjach doszłam do wniosku, że jeśli o czymś marzę, to znaczy, że taką rzecz uważam za potrzebną mi do SZCZĘŚCIA, więc de facto wiążę szczęście i marzenie w jedną całość. Dlatego jeśli coś sobie zamarzę - dążę do zrealizowania, żeby SPRAWDZIĆ się, jak czułabym się, zachowywałabym się, zyłabym w danej sytuacji. Dlatego nie lubię rezygnować z marzeń, bo to dla mnie tak, jakbym zrezygnowała z właśnej wizji szczęścia. Nie skonfrontowałam się z dana sytuacją więc nie wiem, jak potoczyłoby się dalej moje zycie, gdybym to zrobiła. Więc nie dla mne pojęcie "dobrej drogi", ja mam trochę inny mechanizm funkcjonowania.
Ale dzięki Ci najserdeczniejsze za to, co napisałaś.
p.s. a gdybym nie miała marzeń - prawdopodobnie nadal tkwiłabym w miejscu ze swoimi 117 kg, bo nie miałabym tego impulsu, tej iskry, która popycha mnie do działania :) Ale to szczegół. I kolejny dowód, że marzenia, a tym bardziej dążenie do ich realizacji jest mi w zyciu niezbęne.

Sandra, zasada, że co mnie nie zabije to mnie wzmocni, jest doskonała, tyle, że nie zawsze daje się ja zastosować od razu - czasami trzeba dojrzeć, nabrac dystansu, odczekac, przebolec, ustawić się w nowej sytuacji, pewnie sama nie raz tego doświadczałaś. Ja tę zasadę tez stosuję, dzięku temu jak piew wychodzący z kałuży umiem otrzasnąć się z mojego smutku i już kombinuję, jak zawalczyć o siebie :) Taka jestem. W pierwszym momencie czuję się, jakby ktos kopnął mnie w brzuch, a potem prostuję się i zastanawiam, co ja mam zrobić, żeby było dobrze... może jeszcze w tej konkretnej sytuacji nie mam konkretnego planu, ale niewątpliwie go wymyślę :)

Stellunia, ależ Ty już jesteś blisko celu... Patrzę na Twój suwaczek i puchnę z zachwytu :) Myślisz nad jeszcze jedną DC? Wpadnę później do Ciebie i powiem Ci, co bym Ci ewentualnie radziła :)

Analenko - widzę, że Twój suwaczek wrócił na swoje miejsce :D Ładnie wygląda. Gratuluję Ci serdecznie tej "TYLKO" nadwagi, bo wiem, jakie to przyjemne.... juz wie na własnym przykładzie. I oby do przodu.

Znowu nie dam rady oblecieć zaprzyjaźnionych watków. Wprawdzie dziś - dla odmiany - wstałam wcześniej, żeby na forum popisać, ale widzę, że już powoli musze się zbierać - o 10 mam się spotkać z Agulą0274 i będziemy szaleć po Warszawie, a ja jeszcze w proszku zupełnie, buuuuuuuu ;)

p.s. przeczytałam sobie jeszcze raz Dezyderatę. Najchętniej zacytowałabym ją całą, ale nie chcę nikogo dręczyć, jeśli ktos ma ochotę na lekturę: P O L E C A M, a sama wkleję sobie maleńki fragmencik, który aktualnie najbardziej pasuje do mojego stanu ducha...

Rozwijaj siłę ducha, aby mogła cię osłonić w nagłym nieszczęściu.
Lecz nie dręcz się tworami wyobraźni. Wiele obaw rodzi się ze znużenia i samotności.
Obok zdrowej dyscypliny bądź dla siebie łagodny.

***

Przy całej swej złudności, znoju i rozwianych marzeniach jest to piękny świat.
Bądź pogodny. Dąż do szczęścia.

:)

hybris- ja równiez nie raz czuję się jak skopany pies, wierz mi bardzo często, ale wydarzenia z ostatnich 3 lat, kontakt z rodzicami dzieci niepełnosprawnych "nauczyły" mnie dystansu i chyba POKORY. Każdy z nas ma swoje podejście do życia, każdy ma wzloty i upadki- ale i m więcej tych pierszych tym lepiej, więc czasami lepiej jest nastawić się pozytywnie do tych malutkich nieszczęść nawet... z większości z nich za kilka lat będziemy się śmiać ;) czego i sobie i tobie z całego serca życzę!!!!

co do wagi- kochana ty i tak idziesz jak burza, zaczynałam mając większą wagę niż ty w tym samym czasie i co? no proszę ty na 82 a ja ponad 87...

Hybrisiek :) no chodz.. nie grymas.. usmiech na twarz i lepiej bedzie! Faktem jest,ze nasze chudniecie nie rozwiazuje nam problemow zyciowych. Rozwiazuje problem wagi, w srodku to jestesmy wciaz my z naszymi maniami, obsesjami, watpliwosciami , rozterkami i smuteczkami. Ale przeciez to taka sile nam daje! Tyle zrobilas to mzoesz wszystko! i po raz setny na tym forum JAK NIE MY TO KTO??? JAK NIE TERAZ TO KIEDY???

a waga jak to waga..zlosliwa bestyjka i i kaprysna jak krolewna na ziarnku grochu... raz nas rozpieszcza raz trzepnie obuchem przez leb swinia jedna :wink:

szukaj jasnych stron!!! a te sa zawsze i sa darem od losu a cale ponura reszta to codziennosc, zwykla i marna i nawet czasu na myslenie o niej szkoda.


sciskam o taaaaaaaaaaaaaak!!!!! :lol: :lol: :lol:

a ja mam magiczna 7, ktora jest wlasnie jasna strona ciemnosci.Ale co tam.. 7 to zawsze siodemka!!!!

witajcie ja jestem na forum od wczoraj mam potworna nadwagę 30-35 kg ważę 98 kg a do tego jestem niska 158 cm mam 7-miesięczna córeczkę karmię ja piersią ale postanowiałam zacząć o siebie dbać macie jakieś pomysły chętnie skorzystam pozdrawiam wszystkich :roll:

Hybrisku, po prostu mamy trochę inne podejście... I to cudownie, że mamy inne podejście, bo gdyby cały świat składał się z klonów Triskell, to nie powiem, że byłabym tym faktem zachwycona :D Napisałam Ci po prostu, co sprawdza sie u mnie, ale też ja jestem takim optymistycznym gryzoniem, któremu nie wystarczy przeświadczenie, że szklanka jest do połowy pełna, bo ona przecież jest prawie pełna, no tak ciutkę jej może brakuje (tak z połowę), ale to przecież niewiele, szybko się uzupełni :D Trzeba więc trochę łapkami pomachać i jeszcze kropelkę dolać i jeszcze jedną... O widzisz, już pełna :D

Ale jedną rzecz widzimy podobnie - dla mnie też marzenia są bardzo ważne. Marzenia i droga do ich realizacji. Gdybym miała wskazać swoje jedno życiowe motto (mam nadzieję, że znasz angielski, bo przetłumaczone nie będzie to tak ładnie brzmiało), to byłby nim cytat, którego autora niestety nie znam, a który brzmi "What you dream today creates the world of tomorrow" Wierzę w to, co ja nazywam magią, ktoś może nazwać fizyką kwantową (patrz film "What the Bleep Do We Know?"), czyli w to, że potrafimy siłą swojej woli kształtować materię naokoło nas. Na drugim miejscu w moim rankingu cytatów (który właśnie na poczekaniu tworzę) byłby pewnie cytat z Bravehearta: "Your heart is free, have the courage to follow it". Ale już na trzecim miejscu, i tu właśnie następuje pewien zwrot sytuacji, obrazujący gryzoniowy dualizm, byłoby zdanie, które przeczytałam niedawno (i też nie znam autora) : "Problems are opportunities in work clothes". Bo o ile marzę i daję z siebie wszystko, by te marzenia spełnić, o tyle jeśli trafiam z impetem na mur, to szybciutko się otrzepię, wstanę, walnę w niego jeszcze parę razy, a jeśli się nie uda, to popatrzę, czy nie da się go obejść w jakiś inny sposób, a jeśli się nie uda, to pójdę zupełnie inną dróżką, a jeśli i to się nie uda, to jeszcze coś innego wymyślę. Wiesz, tak teraz mnie oświeca, że może to dlatego, że nawet takiego "głównego celu" nie postrzegam jednak jako tak zupełnie głównego, raczej jako środek do... no nie wiem, troszkę sie sama zaplątałam, może po prostu do godnego życia, przeżytego w taki sposób, żebym, codziennie mogła się z sympatią uśmiechać do osoby, którą widzę w lustrze? Więc jeśli gdzieś po drodze któryś, nawet bardzo ważny cel się zawali (a ja zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, żeby tak nie było - to ważny warunek - świadomość, że sobie nie olałam, że walczyłam, że dałam z siebie, ile dać mogłam), to stwierdzam, że widocznie tak miało być, staram się "wydoić" z tego wydarzenia jak najwięcej lekcji na przyszłość, ale nie uważam, że jego (celu) klęska zatrzymała mnie na drodze do tego celu głównego, tego na całe życie. Wiec idę sobie dalej, podskakując raz na jednej nóżce, raz na drugiej i mam świadomość, że choć idę zupełnie inną drogą, to jednak nadal w tym samym kierunku :)

Tyle ja. A Twój sposób postrzegania świata i reagowania na niego jest równie Ważny i równie Cenny :) I z dużym zainteresowaniem i podziwem dla Twojej osobowości i duchowości o nim czytałam :)

A tak wracając do meritum tego forum (tu chyba o odchudzaniu mówią, tak? ;-) ), to z całego serca gratuluję przejścia do grupy osób z "tylko" nadwagą. Jeszcze świeże jest we mnie wspomnienie, gdy niedługo po zaczęciu diety sama świętowałam tą "już tylko nadwagę" :)

Hybrisku !

Strasznie dawno mnie tu nie było, ale czytama cały czas na bieżąco Twój wąteczek. Co zabieram się żeby coś napisać to ciągle ktoś mi przerywa, odkładam pisanie na wieczór i okazuje się , że mój mąz ma coś do zrobienia na kompie.... Ja mam również w pracy komputer więc mu ustepuję.
Dużo się tu działo ostatnio :wink: . Przede wszystkim ogromnie gratuluję Ci przejścia na etap "tylko nadwaga" . Och jak bardzo bym chciała też tego doczekać. Nawet nie chcę myśleć kiedy ja ważyłam tyle co Ty teraz. Twoje osiągnięcie jest naprawdę ogromne. Przed Toba jeszcze trudny etap, ale myślę , że przy takim samozaparciu na pewno Ci się uda.

Jeżeli chodzi oto co napisała Ci Trinia w sprawie "dróg życiowych" to również obudziło to moje wspomnienia. Miałam w życiu jedno takie wydarzenie gdzie naprawdę przypadek zadecydował o zmianie całego mojego dalszego życia. W takich sytuacjach wolę myśleć, że widocznie tak musiało być. Na początku jest mi często ciężko na duszy, ale jakoś się zbieram i staję na nogi. Uważam, że świat bez marzeń byłby okropny, niestety ciężko jest mi uwierzyć ,że każde z nich może się spełnić jeżeli tylko mocno się tego chce. W to po prostu nie mogę uwierzyć.

Jeżeli chodzi o moją dietkę to niestety ostatnio nie jest zbyt dobrze. Nie oznacza to,że jem niewiadomo co , ale jem bardzo nieregularnie ( a takie miałam piękne założenia ). Zaraz po weekendzie mam zamiar zacząć DC. Liczę zatem na Twoją ewentualną pomoc w tym temacie.

Przesyłam buziaki!

Można oszaleć z tym wysyłaniem jak nie zeżre posta to go wyśle kilka razy!

Kasuję podwójny tekst! Jeszcze raz pozdrawiam!

Dziękuję bardzo, bardzo za pomoc, jutro zanoszę do optyka i po wolnych dniach zakładam na nosek. Moim przyjaciółkom bardzo się podobają, zapach ciągle za mną chodzi i to jest właśnie ten, którym będę pachniała latem. Poallegruję teraz chwilkę może coś się trafi. Buźki.

Witaj!!!!!
GRATULUJĘ, GRATULUJĘ, GRATULUJĘ
Jak zwykle dietka idzie Ci świetnie. Bardzo mi przykro, że humorek szwankuje, ale wierzę, że już wkrótce słoneczko zacznie Cię znowu cieszyć. A jeśli chodzi o spełnianie marzeń. To ja wolę je mieć..............spełnione. Marzenia są nam potrzebne do życia jak tlen. Bez nich nic byśmy nie osiągnęli, są motorem postępu w naszym życiu. Co prawda czasem nie udaje nam się ich spełnić, albo gdy już się spełnią, okazuje się, że to nie tak miało być. I mocno wierzę, że to my ponosimy odpowiedzialnośc za swoje życie. I tu pojawia się moja schizofrenia religijna. Głęboko wierzę w Boga, ta wiara jest wyniesiona z miesięcy ból, z dni kiedy tylko modlitwa pozwalała mi przetrwać. Kiedy było bardzo ze mną źle przyjaciółka zaczęla czytać mi o wierze, w szeroko rozumianym pojęciu. I przeczytała takie zdanie, które od ośmiu lat rządzi moim bytem: "Jeśli Bóg z tobą, to kto przeciw tobie". Bardzo zapadło mi to w serce i gdy jest mi źle, to sobie to powtarzam i zaczynam ............odczuwać ulgę. Ale równocześnie jestm zdania, że za zło w naszym życiu odpowiedzialni jesteśmy my sami, ludzie, bo przecież Bóg jest dobry, więc z całą pewnością nie chce nas skrzywdzić, a tym bardziej ukarać.
Przepraszam, że tak się rozpisałam, ale tak teraz przyszło mi do głowy, że naprawdę mam za co byc wdzięczna wszystkim forumowiczom, Bogu i .......sobie, za to że spełniam swoje marzenia.
Pozdrawiam!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ZIEEEEEEEEEEEEEEWWWWW... Co za obrzydliwie senny dzień...
Nie wiem, czy to pogoda, czy efekt mojego wczorajszego zarwania połowy nocy, ale jestem nieprzytomna totalnie. No to troszkę sobie pobredzę... :)

Dziś rano ja i mój bałwanek odnotowaliśmy kolejny mały kroczek do przodu (w wypadku bałwanka - kroczek na szafot :twisted: ) - czyli waga pokazała 82,5 kg. Kiedyż ja się wreszcie z tym paskudem rozprawię? Chyba postanowił, że tak będzie się za mną wlekł w nieskończonośc, jakby to drania bawiło. No nie powiem, ten suwaczek jest niczego sobie, ale chiałabym... chciaaaaaaałaaaaaa... ;) A przy okazji z zazdrością zerkam na prześliczny suwaczek Ciciabelli. która już zadusiła zarazę i została z piękną gotycką "7"... buuuuu... ja tyż chcę! :lol:

Sandra - oficjalnie oświaczam, że po tygodniowym maratonie jęczenia (nie wiem, jak wy to wytrzymałyście) - kończę z tym. Nie chcę zadręczać się więcej tym, że coś mi się nie udało - nie tak, to inaczej, mam zamiar zawalczyć o swoje marzenia. Dzięki za wsparcie i... bycie :)
Moim i własnym tempem spadku wagi się nie przejmuj, Olu, przeciez ja na "wspomagaczach" jadę :) Spokojnie, Ty też schudniesz, szybciej niż myślisz :)

Cicia Kochana, do tego, że spadek wagi jest tylko spadkiem wagi i nie przekłada się na ogólne pojęcie szczęścia - na szczęście doszłam już dawno :) Z tym, że moje chudnięcie było w konkretnym CELU, właściwie gdyby nie CEL nie dałabym rady wziąc się za dietę ani przeprowadzić jej z taką konsekwencją (a właściwie przeprowadzać, bo wygląda na to, że pozostałe 20 kg będę tłukła jeszcze co najmniej 3 miesiące...). A kiedy okazało się, że mój cel ze złośliwością skacowanego tramwajarza zmknął mi drzwi przed nosem - wpadłam z jednej strony w furię, z drugiej - przybiło mnie to. Ale cóż, kiedy przemyślałam sprawę i nabrałam trochę dystansu - doszłam do wniosku, że ani nie odpuszczę, ani nie pozwolę sobie na wielką smutę - będę walczyć o swoje marzenia. Dieta wre, a ja znowu pełna zapału - myślę, kombinuję, planuje - wiem, że dam radę. To po prostu okazała się nie ta droga... nic to, znajdę inną. Ale TEN cel jest mój. Nie zrezygnuję, za dużo w niego "zainwestowałam" ;)
Jak skończę aktualny strumień świadomości - polecę do Twojego watku walnąć peanik jakiś na temat "7" - ależ Ci zazdroszczę :D

Triskellku - myślę, że ilu ludzi, tyle dróg życia i koncepcji szczęścia - i bardzo dobrze!
Twoje podejście do szklanki jest wręcz zajebiste (czy takich słów wolno uzywać na forum? :twisted: ), naprawdę optymistom o wiele lepiej się zyje :) Ja jestem raczej realistką-idealistką, tzn myślę sobie - o kurczę, ona rzeczywiście jest pełna TYLKO do połowy, ale nie ma tak, nie spocznę póki będzie cała... (opcja B jest taka: niech no ylko dorwę tego, co wypił te połowkę, to go... - ale to tylko, jak mam gorszy dzień ;) ).
Angielski na szczęście rozumiem dość dobrze, chociaż jak pies, w drugą stronę może nie ani be ani me ale z wielkim bólem :D
Po przeczytaniu Twojego wpisu już wczoraj zaczęłam się zastanawiać, jak w tej chwili układa się gradacja moich cytatów przewodnich... Te będę z kolei po łacinie - to język mi najbliższy, zresztą do sentencji wymarzony.
:arrow: pierwsza będzie taka: maximum vitae impedimentum est excpectatio, quae pendet ex crastino perdit hodiernum - czyli: w życiu największą przeszkodą jest oczekiwanie, które zależąc od tego, co stanie się jutro, odwraca uwagę od tego, co dzieje się dzię (można by nawet powiedzieć: zabija dzień dzisiejszy). To raczej smutna konstatacja, bo niestety tak żyłam przez ostatnie kilka lat - stale czekając na coś, że w moim życiu stanie się coś lepszego i to najlepiej samo z siebie. Nie stało się, ale ta sentencja tkwi terazwe mnie jak swoiste memento. Żebym nigdy więcej tak głupio nie traciła raz danego mi czasu.
:arrow: drugi: volenti non fit iniuria, i ta akurat sentencja już funkcjonuje w języku polskim: chcącemu nie dzieje się krzywda. To z kolei stała sentecja obrazująca mój stosunek do świata - panuję nad moim zyciem, podejmuję decyzję, ponoszę konsekwencje. Nienawidzę zyciowego dryfu, bezwolności czy powolności. Wybieram, idę wytyczoną drogą i bez względy na to, czy jest mi dobrze czy mniej dobrze wiem, że to moja droga i że to ja jestem odpowiedzialna za to, co się ze mną dzieje. I jeśli dostanę w tyłek od życia za złe decyzje - to trudno, nie rwę włosów z głowy, tylko zastanawiam się, co zrobić, żeby w przyszłości moje wybory były lepsze.
:arrow: a trzeci cytat, czy raczej złota myśl juz jak najbardziej po polsku: chodzenie po bagnach wciąga :D I tego już nie będę interpretowała :P
A na koniec powiem Ci jeszcze jedno - z mojego dołka-nie dołka już się otrząsam, ale warto było go przeżyć chociażby dla tej wymiany myśli z Tobą. Jesteś fascynującą osobą, mam nadzieję, że będą jeszcze okazje do podobnych dyskusji. Dzięki Ci za to, dzięki wielkie! :D

Balbinko - spokojnie, ja też ostatnio na forum uprawiam jedne wielkie wagary - cały czas liczę na to, że jeszcze kiedyś nadrobię - w tym kontekście pocieszający jest fakt, że odchudzać się będę jeszcze 3 miesiące przynajmniej :lol:
U mnie w domu na szczęścia są dwa kompy (tzn 2 pracujące, a 3 inne mój P ciagle składa, udoskonale, poprawia... no maniak po prostu... :lol: ), chociaż tylko mój z internetem, więc czasami tez niestety muszę ustąpić, czeno niecierpie, nienawidzę, nie znoszę - typowa jedynaczka :D
Balbinko, dzięki za gratulacje, ale zobacz - Ty tez strasznie dużo osiagnęłaś - 100 gram dzieli Cię od osiągnięcia 15-kilowego spadku, a może nawet ten rezultat już jest Twój, tylko jeszcze suwaczka nie ruszyłaś? Ja swój tłuke regularnie, ile mogę :) Jak tylko zdecydujesz się na DC - będę Cię wierne wspierać, na ile tylko będę potrafiła, a gdzie ja nie dam rady, pomoże Małgosia :D Niczym się nie martw - będzie dobrze :D

Agula - ja też Ci serdecznie dziękuję, bo w Twoim towarzystwie spędziłam wczoraj niesamowicie fajny dzień i już wiem, że po prostu MUSIMY to powtórzyć :D Więc dawaj znać, jak tylko będziesz się wybierała do stolicy. Dla poznanai takich ludziów, jak Ty, naprawdę warto na forum przychodzić :D

Myszko - dzięki za gratulacje :)
A co do tych marzeń spełnionych - jestem dokładnie tego samego zdania. Z tym, że czasami, żeby spełnic swoje marzenie, trzeba zawalczyć, czasami włożyć w to kupe energii, czasami pograć va banque. A przy tym warto pamiętać, że możliwe, iż post factum dochodzimy do wniosku, że gra była niewarta świeczki. Ale ja bez marzeń byłabym nikim - stałabym w miejscu i kwitła. Dlatego - i tym razem postanowiłam zawalczyć.
A wiara... wiesz, mogę Ci jej tylko zazdrościć, bo to jest coś, czego ja jestem pozbawiona. Nie umiem wierzyć i nie chcę wierzyć. Miałam w swoim zyciu właściwie kontakt z tylko jedną szczerze wierzącą osobą - była nia moja babcia. Ale jej przykład też nie był budujący - bo można powiedzieć, że w jej wypadku wiara, rozumiana przez nią jako konieczność wzięcia na siebie życiowego krzyża - była maksymalnie wypaczona - tzn. poświąciła swoje zycie komuś, kto absolutnie nie był tego wart. I nie była z tym szczęśliwa. A życie miała tylko jedno i to zycie się skończyło.
Ale z drugiej strony rozumiem, skąd wynika Twoja religijność i mam do niej pełen szacunek. Jeśli Twój Bóg dobrze prowadzi Cię przez życie, jeśli jest Twoją siłą - moge się tylo szczerze razem z Tobą cieszyć, że go masz. Sentencję, którą zacytowałaś - znam, pochodzi z łaciny: Si Deus nobiscum, quis contra nos? :) Ale rzeczywiście, trzeba wiary, żeby nie były to puste słowa.

Właśnie spojrzałam na zegarek, dochodzi już 14... Dzień się nie rozkręca, ale na szczęście mnie zamulenie ogólne już przechodzi. Dziś ostatni dzień IV tury DC... ależ się z tego cieszę. już za 20 godzin normalne jedzenie, które będzie można POGRYŹĆ - ależ to radocha po 3 tygodniach picia i zucia :D Nie wie ten, kto nie był na DC :D

ściskam pogodnie! :D

A nie mówiłam? Przesuń CEL w czasie .. :twisted:

Dziewczyny kochane wspomóżcie mnie biedną w argumentacji z tą szaloną małolatą - niechże ona zacznie pisać książkę :!: Mnie Korni męczy tym tematem naprawdę nie wiem po co, bo ja i moje teksty w obecności autorki tekstów powyżej to mały Pikuś :!: Tu się takie teksty marnują, że głowa mała :!: Na wszelkie moje prośby do Hybris aby zebrała swoje przemyślenia i wiedzę na temat diety DC w książeczce pod (przykładowym) tytułem "Nie ma to jak samozaparcie - moja droga z dietą DC" dostaję dwie odpowiedzi:
1. Jestem za leniwa
2. A kto to będzie czytał :?: :!:
Więc podstępnie ładuję się na wątek i proszę o wpisy chętnych - okrzyki, hasła, plakaty, transparenty itp mile widziane .. :twisted:

Hehe, Miriel, widzisz - odzew na Twój apel zerowy - wniosek - wszystko może ludzio wyjśc uszami, moje bredzenie też :) Ponieaz robię to w mikroskali, przynajmniej moje brednie nie sa toksyczne - kolejny argument, żeby powstrzymać się z ekspansją :D

Skończyłam IV cykl DC.

Specjalnie piszę to wołami, bo dla mnie samej to wydarzenie wielkiej rangi. Kiedy 4 miesiące temu siadłam z kalendarzem i rozplanowałam sobie ochudzanie (tu robię ścisłą, a tu przerwa), policzyłam potem, ile będę musiała obyć sie bez jedzenia. Wyszło m 84 dni samej diety ścisłej i to przeraziło mnie bezmiernie - jak ja dam radę? Nie myślałam już wtedy o słodyczach, ale o normalnym, codziennym jedzeniu, możliwości przeżywania, dostarczaniu sobie przynajmniej 1000 kcal, z którego jak wiemy można zrobic furę żarcia... Ale mimo strachu weszłam w to, zawalczyłam i... wygrałam. Do pozbycia się nadwagi, czyli prawidłowego BMI muszę zrzucić jeszcze 13 kg. Do szczęścia brakuje mi 15,5. Do końca suwaczka, który nie myślałam, że kiedykolwiek skończę - 20,5. Jest to już ta krótsza część drogi - teraz moje życie nabrało innej jakości, tusza przestała być problemem. Mam się w co ubrać, jestem sprawna, zdrowa, czuję się świetnie. To jest cudowna nagroda za 4 miesiące wyrzeczeń. Jestem szczęśliwa, bardzo szczęśliwa i nie mniej z siebie dumna :D

Teraz przechodzę na 1000 kcal. Tzn. chciałabym, bo to przynajmniej w pierwszym tygodniu będzie trudne - bo ja wiem, że mogę jeść do momentu poczucia lekkiej sytości - jak po batonie DC. No więc moje śniadanie składało się z:
:arrow: 100 gram wędliny drobiowej
:arrow: 4 widelców surówki z kapusty kiszonej
:arrow: 5 daktyli
i więcej mi nie wejdzie, za Chińską Republike Ludową. Następny popas za 2,5 godziny :) Zależy mi, żeby chociaż 800 kcal wtrąbić, żeby zacząć normalnie funkcjonować, ale jeśli dziś mi się nie uda, to będę z tym walczyła przez kolejne dni, już bez histerii :)

I wiecie - tak mi qrcze chodzi po głowie - żeby jeszcze raz zrobić ścisłą w okolicach 20 maja. Może wtedy nawet nie pełną, może dwutygodniówkę, ale ochotę mam i to sporą. Bo podejrzewam, że teraz, po ścisłej spadek wagi się zatrzyma, przynajmniej na jakiś czas, więc zastanawiam się, czy by sobie jeszcze w taki sposób później nie pomóc. No ale to na razie pieśń przyszłości, na razie skończyłam 4 cykl i mam jak na razie serdecznie dość proszków, o! Zakupy mam zrobione na cały najbliższy tydzień i właśnie stoję przed życiowym wyborem, czy dziś na obiad ma być indyk, panga czy krewetki? :twisted: Jak ja uwielbiam TAKIE dylematy :lol:

pozdrawiam serdcznie!

Aż sama się uśmiecham do siebie czytając Twój tekst. GRATULUJĘ! Sama wiesz jakie to wielkie osiągnięcie. Nie będę się dziś rozpisywać bo muszę się pakować do wyjazdu, ale nie oparłam się oczywiście wejściu na forum aby szybko poczytać co u Was słuchać.
Jednak u Ciebie nie sposób się nie zatrzymać na dłużej. Jeżeli ja osiągnęłabym taką wagą to byłabym najszczęśliwszą osobą na świecie :wink: .Ja niestety krążę cału czas wokół tej samej wagi, ale cieszę się że nie przybywa więcej. Po powrocie z urlopu zważę się i zmienię suwaczek. Mam nadzieję ,że w dobrą stronę :lol: .

Aha! Na książkę też czekam!!

Przesyłam pozdrowionka!

Hybrisku, ja tylko na chwile, bo nie mam teraz czasu, ale musze to napisac. Ksiazka Twojego autorstwa jest niezbedna dla rynku ksiegarskiego. Sama tez ja kupie. Wprawdzie DC jako taka niekoniecznie mnie interesuje, za to ogromnie interesujesz mnie TY... :D
Mooocno sciskam. :D

Życze miłego weekendu, pozdrawiam :)

OSZTY zmoro niedobra .. :evil: To długi weekend powoduje mniejszą niż zwykle frekwencję na Forum :!: A nie niechęć do Twoich bazgrołków :!: I proszę - masz opinię ekspertów - Devoree oraz Balbinki o mojej skromnej osobie nie wspomnę :D Nie masz wyjścia :) Ty się bierz do roboty i proszę to potraktować jako polecenie służbowe - zamówienie klienta do szybkiej realizacji :twisted:

Pomysł na kolejną DC - no może daj sobie szansę przez dwa-trzy tygodnie na normalnej a potem się zobaczy. WIESZ, że DC nie jest naturalną formą jedzenia, nie sądzę, by to był dobry pomysł na życie jako taki. Daj szansę innej formie, czyli ograniczeniu kalorii. Poza tym pomyśl o kondycji fizycznej. Ja nie cierpię ćwiczeń - to fakt. Ale WIEM, że bez ćwiczeń nie poprawisz struktury mięśni i skóry też - a tego DC nie zezwala (gimnastyki wszelakiej). Więc powoli zwiększaj limit kaloryczny bez rozciągania żołądka, ale też bierz się za agrafkę i chodzenie po schodach. Jeśli chodzi o wepchnięcie w siebie większej ilości kalorii polecam orzeszki - odmierz sobie 5 dag dziennie i pojadaj po 1 sztuce pomiędzy posiłkami.
Tyle dasz rady wepchnąć w siebie bez naruszania ciągłości cielesnej :twisted:

ja, ja, ja!!
jestem za książką. jak najbardziej!

no i oczywiście zgadzam się z Miri. według mnie po kolejnej ścisłej znów będziesz musiała czekać na rozruszanie przemiany materii. chyba wystarczy, że teraz troszkę poczekasz? a ruch jest doskonałym sposobem na wyrobienie sobie smukłej sylwetki;) polecam pływanie!

trzymaj się Hybris.

No normalnie zawzięły się baby i chcą biednego Hybrisa do pióra zagonić... :P Straszne jesteście, potwory moje słodkie. Powiem tak - ja w życiu zawsze pisałam DUŻO, tzn robiłam mnóswtwo zapisków, w tem sposób chciałam zapamietac rzeczywistość, ale zapamiętac ją dla siebie. Ta forma najbardziej mi odpowiadała. Nigdy wcześniej jednak nie dzieliłam się tym moim "plumkaniem" (określenie współlokatorki z czasów zaprzeszłych, która marzyła o napisaniu wielkiej powieści) ze światm, ostatnio zaczęłam tu, na forum i chyba tego nie żałuję. ALE... i tu pojawia się wielkie ale: poza wrodzonym poczuciem własnej wartości mam również głębokie pokładu autortytycyzmu, sorry, nie jestem ani tak fascynująca osobą, ani nie dokonałam swoim zyciem nic takiego, co uprawniałoby mnie do szerszego promowania swojej osoby zwłaszcza w formie pisanej, bo juz starożytni mądrze zauważyli, że littera scripta manet, a ja nie jestem pewna, czy mam do powiedzenia coś głebszego, zaś robiąc to na siłę - nie chcę popaść w śmieszność. Tak po prostu. Pisac będę nadal, bo pisanie to nie tylko część mojego zycia, ale i mojej pracy, ale poprzestańmy na tym, że pisać będę tutaj na forum - dla Was, i kto chce, niech czyta. To MI wystarczy, a w tej materii zamierzam być egoistką.
Więc przepraszam za zbyt może poważną odpowiedź w stosunku do Mirielowego żartu, ale hmmm... szczerośc wam się nalezy :) Chcecie czytać moje wypocinki - już narzuciłam sobie na tyle samodyscypliny (ohyda...), że od jakiegoś czasu staram się ułozyć dzień tak, zeby cos napisać :) Zapraszam i będzie mi bardzo, bardzo miło. Spoko, będę tu jeszcze miesiącami, bo teraz juz tych 20 kg nie zrzucę z dnia na dzień. A swoją drogą: buuuuuuuuu...

No dobra, polemicznie juz bylo, to teraz wracamy ad rem, czyli do dietowania.
Po pierwszym dniu bez DC waga pokazała 82,8 kg, ale to oczywiście dlatego, że wypełniły się jelita - niestety normalny proces po diecie ścisłej. Suwaczka nie zmieniam, za ładnie wygląda, a poza tym już sobie to uwalczyłam, moje, nie oddam :twisted:
Natomiast mimo, że minął dopiero pierwszy dzień normalnego jedzenia, mam już masę refleksji. Przede wszystkim - muszę sobie kupic normalną, solidną, elektroniczną wagę kuchenną, bo po prostu nie wiem, ile jem. Wczoraj próbowałam powalczyć z dzienniczkiem kalorycznym, wpisałam sobie, co zjadłam, wyszło mi 1200 kcal. Niby o to mi chodziło, ale pierwszym sygnałem ostrzegawczym niechaj będzie to, że nie miałam świadomości, że zjadłam AŻ tyle, wydawało mi się, że było tego o wiele mniej. Więc opcja a. źle wpisałam "na oko" ilości, opcja b. rzeczywiście tyle zjadłam, w związku z czym powinnam poważnie przemyśleć "wypełniacze", których wczoraj użyłam w dobrej wierze - łyżka majonezu do sałatki, trochę rodzynek do wyżej wymienionej, 5 daktyli do kawy czy batonik Cini minis. Chociaż tak między nami - wolę jeść suszone owoce, niż pieczywo, bo one przynajmniej mnie nie zamulają.
Ale z wagą - postanowione: kupuję za pierwsze majowe pieniądze!

Pogoda w Warszawie nie dopisuje. Jest kaprawo-mokra, zimno, szaro. Niby dobrze oddaje stan mojego ducha, ale nie powiem, marzyłam o pięknej, słonecznej majówce, takiej, żeby móc pójść na długi spacer, podziwiać młode pączki na drzewach, coraz bardziej rozwinięte listki, które jednak nie pozbyły się jeszcze młodej, soczystej zieleni. A najbardziej lubie je oglądać właśnie na tle majowego, czystobłekitnego nieba. A tu.. gucio. Ale i tak, planuję dziś jakiś fajny, długi spacer - może wyciągnę mojego Piotra do kina? Już od dawna chciałam obejrzeć "Wszystko gra" Woody Allena, może dziś mi się to uda?
Zobaczymy. Jeśli trafię do kina, opiszę, com widziała, a jeśli nie - to nie będzie dzień gorszy, niż wczorajszy, czy jutrzejszy. To będzie po prostu kolejny wyjątkowo zimny maj. Maje mojego życia bywały bardzo, bardzo kapryśne...

pozdrawiam!

Witaj Hybrisku :)
Gratuluje zakończenia DC :) Twoj suwaczek wyglada naprawde imponująco :)
Co do Twojego pisania...ja chłone wszystko co piszesz...i bardzo mi pomogły Twoje rady z DC...
Tyle już osiagnełaś i konsekwentnie brniesz do celu...
A ja.........hm..........myślałam ,że Dc mnie wiele nauczyła....niestety...
Znów nie jem śniadań...godziny posiłków niestety zbyt póżne... :( :twisted:
A teraz przed@ zbyt dużo jedzenia...Dziś czuje sie jak nadmuchany balon...
Nie mogę dopuścić do ponownego jo-jo...zbyt dużo wysiłku mnie kosztowało pozbycie sie tych kilosów...
Myśle o powrocie na DC po @...tylko boje sie jak bede sie czuła...może mi doradzisz jak mam ją rozplanować... :?:
Już czekam na relacje z filmu
:) :)
Milego dzionka :) [/img]

Ja myślałam raczej o promocji DC nie Hybriska .. :twisted: .. o kompendium wiedzy praktycznej o DC a nie o Hybrisku .. :twisted: .. o przemyśleniach na temat dietkowania a nie Hybriska .. :twisted: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

(zaraz oberwę kapciem.. zobaczycie.. :D )

No, oberwiesz, ode mnie, bo DC bez Hybriska nie byloby juz tym samym DC... :wink: :lol: :lol: :lol:

Baby biorą się za łby - robi się ciekawie :twisted: to ja sobie popatrzę :P :P :P

Dziewczyny - jeśli chodzi o DC - jest już trochę książek na ten temat, więc po co szaleć z moimi wrażeniami i refleksjami :) A poza tym - wiecie, problem nie lezy w tym, że informacji NIE MA, ale w tym, że dużo konsultantów, czy raczej "konsultantów" DC to osoby mocno przypadkowe, które właściwie nastawione są przede wszystkim na własny zarobek, więc zalezy im na sprzedaży, a potem człowieku radź sobie sam. Ja miałam to szczęście, że trafiłam na konsultantkę z prawdziwego zdarzenia i właściwie dużą zasługa Goski jest to, że mi poszło jak poszło. Bo z czym jak z czym, ale z INFORMACJĄ nie miałam najmniejszych problemów: zawsze mogłam zapytać, zawsze dostawałam konkretną odpowiedź. Wdzięczna jej jestem głęboko.
A żeby Was jeszcze bardziej rozśmieszyć, to Wam powiem, że mój chłop wierci mi dzurę w brzuchu ostatnio, żebym... została konsultantką DC... Tylko po jakiego czorta??? Nie czuję ciągot, ani powołania, zresztą zakładam, że po ewentualnej DC w maju już nie będę sama stosowała tej diety bo... już nigdy nie będę musiała. Nie dopuszczam do siebie innej myśli :)

Stelka, lanie Ci się normalnie należy, bo jak sobie będziesz folgowac, to za miesiąc zacznie się płacz, że Cię jojo dopadło i oczywiście to przez DC.
Zasady postępowania po DC i utrzymania jej efektów są śmiesznie proste, ale niestety trzeba po wielkim wysiłku, jakim niewatpliwie była dieta, włożyć w to minimum zaangażowania i się do nich dostosować. Eh, ale kiedy sukces jest tak blisko, to się cholera o tym nie myśli.
Stelko, sniadania to nie jest fanaberia. Śniadania są niezwykle ważne dlatego, że im wcześniej dostarczysz organizmowi paliwa, tym szybciej to spalisz, natomiast jeśli będziesz na głodniaka do południa, to zamiast palić kalorie, Twój organizm będzie je magazynował i oszczędzał, bo przecież nie wie, kiedy mu dostarczysz następnego jedzonka... Pamiętaj o tym, ile razy uznasz, że nie masz czasu/nie chce Ci się/nie zdążysz zjeść śniadania.
Co do ssania przed @ to sie nie wypowiem, bo zapomniałam już, jak to jest :) Od początku diety przed @ byłam w 1 tygodniu Cambridge'owego cyklu, więc właściwie uciązliwości się przenikały :) A poważnie - słońce moje, nie ma takiej rzeczy, którą zjeść MUSISZ. Powinnaś jeść to, co daje Ci zdrowa energię, a ponadto powinnaś dbać o to, żeby zachować wypracowane drogą sporych poświęceń rozmiary żoładka. Czegoś Ty się nawpylała? Słodyczy? A po co Ci one?
Moje rady dla Ciebie? Przede wszystkim pory posiłków - musisz je wyregulować i koniec, to podstawa. I rób to od dzisiaj, nie od po @, ani od za tydzień. Wyznacz sobie pory posiłków, nie jedz wieczorami. Jeśli chodzi o DC - hmmm.. czy jesteś pewna, że powinnas robić cały cykl? A może dwutygodniówkę? Szybciej zleci, a Ty już nie masz bóg-wie-ile do zrzucenia. Najefektywniej byłoby zacząć tydzień po @, wtedy Twoje szanowne hormony nie będę hamowały spadku wagi. A może w ogóle mieszana z jednym posiłkiem własnym? Bo widzisz, w Twoim wypadku nie jest problemem nadwaga, a nawyki. Jeśli nauczysz się jeść właściwie - to i żadne jojo Ci nie grozi.
A między nami - gdyby mnie brakowało 4 kg do wagi idealnej, to w zyciu bym się już nie brała za DC, po co celować z armaty do komara? ;) Ja wykorzystałabym ten czas na nauczenie się jeść tak, żeby później zwiększając jedynie ilość spożywanych kalorii - jeść w taki sposób normalnie, czy jak kto woli - dla podtrzymania wagi. Dokładnie tak, jak to robi Devoree, która jest dla mnie absolutna mistrzynią w kategorii zdrowego i logicznego podejścia do diety. Jeśli jeszcze nie czytałaś jej watku, zrób to koniecznie :)

pozdrawiam!!!

Dochodzę do wniosku, że dzienniczek kalorii to G E N I A L N A sprawa, i pluję sobie w brode obficie, że dopiero teraz go odkryłam... Ułatwia życie okrutnie - o wiele łatwiej jest kontrolować to, ile człowiek zje, a także - kiedy trzeba sobie zaaplikować dopychacz (daktylki, MNIAM! :D )
Dziś znowu udało mi się ładnie wypełnić swój załozony limicik - stanęło na 1123 kcal i bardzo mi się to podoba, bo zakładałam po DC limit 1100-1200 i mieszczę się w wyznaczonych widełkach idealnie. Jak mi się to nie przestanie podobać (i jeśli będe na tej diecie chudła choć 1 kg na tydzień) to chyba porzucę mrzonki o kolejnej DC - bo zdecydowanie bardziej komfortowo czuję się z myślą, że kolejna głodówka już mnie nie czeka :)

A przy okazji - na początkowym etapie mojego dietowania częstokroć pojękiwałam, że nie mam wsparcia w diecie ze strony mojego Piotrka - wyobraźcie sobie, że dziś strzelił mi niemałego kalibru komplement - stwierdził, że jest pełen podziwu dla tego, że ja UMIEM się odchudzać :lol: No ba! :lol:

hybrisku to jakty juz jesz:-) to ja mam prosbe,mozesz pisac swoje calodniowemenu...moze pomoze mi zmiescic sie w tych 1200 kcal:-)

Nesko, a proszę Cię uprzejmie:
śniadanie - 100 gram wędzonego fileta z piersi indyczej, 200 gram surówki z kapusty kiszonej
II sniadanie - 1/2 opakowanie warzyw na patelnię Horteksu przygotowanych bez tłuszczu, dziś wersja z ziemniakami i cukinią, 3 daktyle (dopychacz)
obiad - 1/2 mieszanki warzywnej, 100 gram surówki kapuścianej, baton Cini minis na deser i jako dopychacz
kolacja* - 2 kromki chrupkiej wasy graham, opakowanie serka wiejskiego light (150 gram), 2 łyżeczki miodu, 5 daktyli (dopychacz).
___
* kolacji jako takiej nie jem, pierwszy posiłek przypada u mnie między 7.30 a 8, ostatni między 17 a 18.
Bez dopychaczy byłoby poniżej 1000 kcal, więc za mało, można by było je zastąpic np. bułka na śniadanie, ale ja nie chcę jeszcze włączać normalnego pieczywa. Dziś było trochę za mało mięsa, ale to tylko dlatego, ze nie chciało mi się gotować ;)
W ciągu dnia wypiłam też kilka kaw z mlekiem - licze codziennie 150 ml mleka, bo karton 0,5 litra starcza mi na 3 dni, pije to 0,5%.
Eh... to chyba tyle :)

o dzieki wielkie
wlasnie mnie natchnelas co zjem na obiad dzisija:-)
mam wlasnie danie na patelnie gdzies w zamrazalniku a to przeca sycącei malo kalorii:-)

njagorszy wlasnie ten brak wagi bo takie branie na oko to zludne i zwodnicze czesto jest:-)

miłego dnia:-)

Swiętujemy :D

Tzn. ja świętuję, bo udało mi się doprowadzić dietę do momentu, który przez długi czas był moim punktem odniesienia. Uffff... niemało mnie to kosztowało, tym bardziej jestem z siebie dumna i zadowolona.
Dziś - urlop od diety. Tzn. nie całkowity, nic z tych rzeczy, ale dziś moge jeść to, na co mam ochotę, z zachowaniem 3 zasad:
:arrow: nie więcej, niż 5 posiłków i bez pojadania pomiędzy
:arrow: mam się zmieścić w limicie 1500 kcal.
:arrow: żadnej czekolady.

Nadeszła wreszcie wielka majówka, na którą tak bardzo czekałam. Nie będzie taka, na jaką czekałam, ale trudno, to juz mam przetrawione.
Od jutra wchodzę w kolejny etap mojej diety - tym razem już tylko zrzucam nadwagę - 20 kg przede mną, chcę sobie z tym poradzić do 21 lipca, czyli do moich urodzin. A tymczasem... cóż, pławie się w samozachwycie. Daktyle i herbata smakują bosko. Poranny spacer z psem był rewelacyjny - mało ludzi, czyste niebo, jasne słońce i mnóstwo zieloności.
Wiecie? życie jest piękne :D

ściskam!

wiemy;)

Buuuuuuuuuuuziaki! Rower mnie pogania wiec wpadne wieczorkiem:*

Hybrisku masz racje...lanie mi sie należy..... :roll:
Wiele przemyślałam ...dzis już zaczełam porządne dietkowanie...Musze zmienić swoje nawyki...watek Devoree przeczytałam już po raz drugi i jestem pod ogromnym wrazeniem...
Co do DC to masz racje...powinnam skupic sie na wlaściwym odżywianiu i pozbyciu sie złych nawyków...Dziś bedzie ciężko wieczorem ,ale przecież potrafie ...a z dnia na dzien bedzie lepiej...
Ciekawa jestem jaki był dzisiejszy Twoj jadłospis??
Pozdrawiam
:)

Stelciu, opisanie mojego dzisiejszego jadłospisu na tym forum niewątpliwie podpadałoby pod paragraf o demoralizacji :twisted:
Wtrąbiłam grzecznie i bez grama wyrzutów sumienia 1600 kcal (jakoś tak wyszło), co po pierwsze było miłym aktem hedonizmu, a po drugie - pokazało mi, jakie mam ciagoty, a nie powiem, ciekawe to doświadczenie.
Wnioski? Moje skłonności do tego, co wcześniej traktowałam jako dopychacz kaloryczny, są bardziej niż niepokojące. Dlatego wtrabiwszy to, co mam w domu, żegnam sie na razie z Ciniminisiami, daktylkami, chipsami bananowymi. Nie ma się co oszukiwać - mam na nie ochotę, smakują mi, nieźle substytuują mój uzależniacz, czyli słodycze, bo przecież... nimi są. Dlatego wyżej wymienione out. Poza tym postaram się tak komponować jadłospis, żeby mieścić się w limicie bez dopychaczy, na tak zwany wszelki wypadek kupię migdały (bo orzechów po prostu nie lubię, a migdały, choć smaczne, głebszej namiętności we mnie nie budzą ;) ).
Poza tym mam smutną świadomość, że jutro waga poleci do góry, bo niestety - sypnęło mi się soli do obiadku :( Dlatego do przyszłego poniedziałku rezygnuję z ważenia się. Taki test łosia, żeby się codziennie nie stresować i żeby zobaczyć, jak się zachowa mój szanowny organizm na 1200 kcal.

Stellunia, bardzo się cieszę, że wracasz na drogę świadomego i cnotliwego dietowania - cholera, nikt nie powiedział, że będzie łatwo, ale jestes tak bliziutko celu, że teraz skrewić to wstyd normalnie :) Jestem pewna, że jak się zaweźmiesz, to ruszysz z kopyta :)

pozdrawiam serdecznie!

Cytat:

---

Zamieszczone przez hybris

cholera, nikt nie powiedział, że będzie łatwo, ale jestes tak bliziutko celu, że teraz skrewić to wstyd normalnie :)

---

i tego się trzymamy;)

Kojelny dzień przede mną, tym razem już z założeniem pełnej cnoty konsumpcyjnej :)
Nie ważyłam się dzisiaj ;) Nawet rano miałam ochotę wejść na wagę, "bo przecież nikt nie zobaczy" :twisted:, ale się opanowałam - jak coś postanowione to oszukiwać nie wolno, hehe, ciekawe, jak wytrzymam ten tydzień... :roll:

Poza tym żadnych nowin. Pogoda kaprawa niezwykle, nie przypomina w niczym pięknych majowych poranków, jakie utkwiły mi w pamięci... no i jest nadspodziewanie zimno jak na maj.
I jeszcze muszę dziś popracować, mimo, że środek majówki. I jeszcze mój narzeczony w dość nieskoordynowany sposób ciska się po kuchni. A Mamut za wszelką cenę chce sprowokowac Miśka, zeby być w pełnym prawie dać mu łapą po pysku... Ten świat powariował, czy co?
Wrrrr...

kończę kawę, prysznic i do roboty.

hej Hybrisku !!
podczytuję Cię regularnie i czerpię wiele energii z Twoich wpisów :) ale jakoś nie pisałam..nie wiem czemu...generalnie przechodziłam kryzys forumowy i małotu przebywałam, ale juzwróciłam...wiec i notke zostawiam u Ciebie jakąś :)

Osia.gnełaś naprawde dużo co budzi we mnie podziw..ze umiesz sie dziewczyno zebrać w garśći trwać i trwać.... bleh :) pozostaje mi tylko brać z Ciebie przykład :)
Budzi tylko mój lekki niepokój fakt że po DC chcesz nadal tracić kilogramy w tak zawrotnym tempie .. .bo 20 kg na 12 tygodni..to jednak sporo :( a nie chciałabym abyś sobie krzywdy zrobiła, bo wiadomo ze szybkie chudniecie zdrowiu nie sprzyja...ja wiem wiem...chciałabyś już to mieć z glowy i za sobą, jak i my wszystkie- ale moze warto trochę wydłużyć ten okres aby potem wszystko było okej ?
:roll:
pozdrawiam gorąco i mam nadziejeże nie wyrzucisz mnie ze swojego wąteczku :)
a jeżeli miałabyś ochotę to zapraszam również do sibie :)
pozdrawiam :)