Anetko, no dobra, wiem, że u mnie to tylko kwestia czasu, ale nawet pomarudzić sobie nawet nie można? Buuu... I tak Ci zazdroszczę... troszkę Ale gonię Cię wtrwale, mam nadzieję, że za jakieś 3 miesiące i dla mnie zagraja fanfary... te ostatnie.

Widzisz, w kwestii wprowadzania kotów jestem skrajnym laikiem, więc można powiedzieć, że idę na żywioł. Żywioł polega na tym, że kociki zamieszkały w kuchni i kiedy jestem w domu (a dziś jestem cały dzien, bo aklimatyzuje koty ), to z nimi siedzę. Młodsza, buraska, zwana aktualnie Manią, czuje się coraz lepiej, daje się głaskać, dziś nawet podeszła do mnie, kiedy wystaczająco wtrwale na nia kiciałam, ale może dlatego, że chciała, żebym się odwaliła Daje się głaskać, je, powoli oswaja się z Miśkiem.
Martwię się troszkę drugą kicią, chwilowo zwaną Traumą, bo strasznie znerwicowana, schowała się na szafę i tylko patrzy spłoszonym wzrokiem kiedy ktoś chodzi po kuchni. Na razie daję jej zupełny spokój, widzę, że kocina dużo przeszła i pewnie będzie potrzebowała więcej czasu, żeby się oswoić. Maciek zaciekawiony, Mamut obrażona totalnie, zwłaszcza, że Mańka na nia powarkuje - a Mamutka żyła dotąd w przekonaniu, że to ona ma monopol na warczenie
Natomiast kiedy wychodze z domu - zamykam nowe lokatorki w kuchni, bez towarzystwa moich dotychczasowych zwierzaków - żeby ich jeszcze bardziej nie stresować. Uffff... niech te pierwze dni już miną...

Peszymistin, taka średnia ze mnie przodowniczka, bo do celu jeszcze dużo, oj dużo przede mną - całe 18 kg. Dziś zobaczyłam wreszcie na wadze "7" nie widzianą od lat i strasznie się z tego cieszę... Ale do Anetki i Triss, oj, dużo mi jeszcze brakuje. Może nie kilogramów, bo Triss miała np. mniejszy nadbagaż, ale do celu. One sa już u celu, one już są pieronice szczupłe i jedna atrakcyjniejsza od drugiej... a ja jeszcze sobie poczekam A że schudłam tyle, ile schudłam, w 4 i pół miesiąca? No cóż, ja po prostu niecierpliwa z natury jestem, nic nie poradzę ...

Miriel, Misio dziękuje za pamięć Wygłaskany Misio

ściskam!