Wątek: Beverly: Warszawa-Gdansk-Koscierzyna-Wroclaw-Hamburg

Ło, ło Monisia no widzę ,że wychodzisz na prostą tak trzymaj kobitko będzie dobrze

Jestem już.
Pojechałam dziś z Mamą kupić zaległy prezent urodzinowy. A ponieważ pojechałyśmy pod Pałac to wszystko na wieszaki. No ale udało znaleźć się i spódnicę na moje gabaryty. I nawet sprzedaawczyni nie była z tych, co to patrzą na człowieka, że nie wystają mu kości, jakby chciała zamordować, jak na cudo jakieś. A wyjątek to jest.
Poza tym, dziś znowu nie zjadłam jeszcze ani pół słodycza, neistety o chromie rano zapomniałam. Ale i tak nic słodkiego nie chwyciłam. I czekolada dalej leży, a ja nic

O, Veris, masz moją wagę, tylko wzrost nie ten. U mnie tylko 165 cm, czyli jestem od Ciebie sporo grubsza.
Maxi, kup dzieciom w prezencie kuferki zamykane na kłódeczkę, nie będziesz miala dostępu doich słodkości

Udało mi się przeży kolejny dzień bez slodyczy. Jestem z siebie strasznie duma. I zmieścilam się w 1200 kaloriach. Jak rozciągnęłam żołądek obżarstwem, to teraz nie daję rady 1000, muszę najpierw zacząć od 1200. Ale dobre i to.

A, i jeszcze się posmarowałam balsamem ujędrniającym.

Monia słodycze są be bez nich o wiele lepiej człowiekowi a potem jaka miła niespodzianka jak człowiek smakiem się obejdzie i na francy w końcu stanie

Trochę dźwignę Cię do góry no no tak mi się cos zdaje ,że ciut lżejsza jesteś bo mi to podnoszenie łatwiej poszło

Miłej i dietkowej środy

pewnie, że jestem lżejsza. W wyobraźni to ja już jakieś 40 kilo ważę -w przedszkolu chyba tak było a też nie jestem pewna
Dzisiaj znów zaczęłam dzień od chromu ze szklanką wody (kurcze znów muszę wode kupić), i balsamik na ten wstrętny celulit.
A potem śniadanko z kawusią, w sumie za 250 kalorii.
Słoneczko świeci, żyć się chce.

Zjadłam właśnie obiad, żeberka - smak mam, a zjadłam malo. To chyba jest ta dobra część 1000 (umownie, bo mam przecież limit 1200) kalorii. Po obiedzie mam 600, czyli jeszcze sporo zapasu.
Pogoda piękna, a mnie humor klapnął skutecznie bo mam dziś męża - dupka. No przykro mi, ale taki jest fakt. Szkoda słów.

Poszłam kupić wodę, znów 5 litrów.
Pospaceerowałam, popłakałam i wiaj depresjo. Tym optymistycznym akcentem Do zobaczenia jak mi przejdzie. Ale co ja gadam do żadnego zobaczenia bo nie mam z kim

a więc do zobaczenia pamiętniczku