W jakie substancje bogaty jest aloes?
Aloes jest bardzo dobrym źródłem białek występujących w postaci łatwo przyswajalnych aminokwasów. Znajdziemy w nim 18 aminokwasów, w tym siedem aminokwasów egzogennych, które musimy dostarczyć organizmowi z pożywieniem. Miąższ z liści aloesu w przeważającej części składa się wody (96%), jednak 4% stanowi sucha masa, bogata w aktywne składniki. Błonnik stanowi 73% suchej masy, a niemal 17% to popiół. W aloesie znajdziemy również niewielkie ilości kwasów tłuszczowych takich jak: arachidonowy, linolowy, linolenowy, mirystynowy, kaprylowy, palmitynowy i stearynowy, przez co wykazuje właściwości immunomodulujące, bakterio- i grzybostatyczne.
Jest on bogatym źródłem enzymów roślinnych (biostymulatorów), do najważniejszych zalicza się izoenzym dysmutazę ponadtlenkową neutralizującą anionorodnik ponadtlenkowy (wolny rodnik). Ponadto aloes zwyczajny zawiera wiele innych enzymów takich jak aliaza, katalaza, lipaza, celulaza, amylaza i zasadowa fosfataza, które są niezbędne w walce z wolnymi rodnikami, powodującymi między innymi: raka, miażdżycę, przedwczesne starzenie się. Niektóre składniki miąższu aloesowego działają jako naturalne immunostymulatory pobudzające układ odpornościowy do skuteczniejszego działania. Należą do nich przede wszystkim polisacharydy: karizyna oraz acemannan oraz biologicznie aktywne peptydy.
Wpływ aloesu na ogranizm człowieka
Jednym z najważniejszych działań aloesu jest jego wpływa na układ pokarmowy człowieka. Miąższ aloesowy wspomaga pracę jelit, przyczynia się też do likwidacji uporczywych zaparć. Stymuluje nasz organizm do usuwania toksyn oraz zapewnia równowagę bakteryjną w jelicie grubym. Dzięki obecności składników wykazujących działanie przeciwzapalne, przeciwbakteryjne – możemy uznać, iż miąższ aloesu działa jako naturalny antybiotyk. Zawarte w nim substancje czynne hamują rozwój licznych drobnoustrojów chorobotwórczych: streptokoków, grzybów drożdżoidalnych z rodzaju Candida albicans, gronkowców oraz wywołujących wrzody żołądka pałeczek Helicobacter pylori.
Pamiętajmy jednak, iż nie zaleca się długotrwałego stosowania soku z aloesu, gdyż według niektórych badań stosowanie aloesu ponad 2 lata doprowadzało do wystąpienia atonii jelita grubego, nowotworów jelita grubego, biegunki związanej z nadmierną utarta wody, elektrolitów, w tym szczególnie potasu. Dodatkowo nie zaleca się stosowania aloesu kobietom w ciąży oraz karmiącym, gdyż może on stymulować skurcze macicy oraz powodować u dzieci karmiących mlekiem matki niepokój oraz biegunki. Zabronione jest również stosowanie okładów z liści aloesu u dzieci ze względu na możliwe poparzenia skóry oraz większą niż u dorosłych zdolność przezskórnego wnikania składników aloesu do organizmu.
Podsumowując: aloes jest rośliną szeroko wykorzystywaną w rożnych dziedzinach nauki (kosmetologii, stomatologii, żywieniu człowieka). W odpowiednich ilościach wykazuje ona działanie przeciwzapalne, przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, przeciwbólowe, wzmacniające odporność organizmu oraz pracę przewodu pokarmowego. Jednak pamiętajmy, aby korzystać jej dobroczynnych właściwości rozsądnie, nie długotrwale.
mgr Paulina Serafin, dietetyk
Bibliografia
Ewa Cieślik, Kinga Turcza, Właściwości prozdrowotne aloesu zwyczajnego Aloe vera (L.) Webb. (Aloe barbadensis Mill.), Post Fitoter 2015, (16)2, 117–124.
Karolina Zamiara, Aloes – jego tajemnicza moc, Historia farmacji tom 66(7), 2010.
Anita Kukułowicz, Izabela Steinka, Aloes – możliwość wykorzystania jako suplementu diety, Probl. Hig. Epidemiol 2010, 91(4), 632–636.
Małgorzata Schlegel-Zawadzka, Magdalena Barteczko, Niebezpieczeństwa wynikające ze stosowania naturalnych produktów prozdrowotnych, „Magazyn Aptekarski” 2008, 6, 57–59.
Komentarze