Wątek: O tym jak chudnę

Spokojnie, jestem, jestem.
Kondycja co prawda nienajwspanialsza, ale jakoś daję radę...

Wczoraj informatycy dorwali sie nam do komputerów. Od 10 do 15 totalną blokadę mieliśmy. A dziś ciągle i skanera i drukarki nie mamy. Nie mówiąc o połączeniu komputerów w sieć.

A jak przychodze do domu, to błoto ze mnie pośniegowe sie robi. Głównie leżę i nie jestem w stanie nic zrobić.

Strach dalej siedzi mi pod skórą. Niestety z tym się już urodziłam, taki mam charakter, podejście do życia i chociaz bardzo nie chcę to samo mi się tak robi, samo myśli...

Emilka podejście do życia widzę mamy podobne...pesymizm co???Ja też taka jestem...ja bardzo nie lubię u siebie właśnie tej cech, że wszystko widzę w czarnych barwach...ale co zrobić...

Wiem, że będzie dobrze...

U nas biało ..a w mieście błocisko na maxa...
Buźka.

Emilko, u nas zima na całego, sypie i sypie ...
Zaspy po kolana

Ja może nie jestem urodzoną pesymistką, też potrafię się zamartwiać na zapas, ale nauczyłam się z tym walczyć, dzięki wizytom u psychoterapeutki, do której chodziłam przez ponad rok.

Kiedy pojawia się czarna myśl, umiem ją odgonić i spojrzeć inaczej na problem...
Nie zawsze mi się udaje, ale myślę, że w 90 % tak!

Miłego dnia! :P

Aniu: dokładanie. Dziękuję raz jeszcze.

Kasiu: to szczerze Ci zazdroszczę. Ja niestety nie, ale zaczyna mi być już wszystko jedno

Wiem, że strasznie smęce, ale smętnie mi i ciężko strasznie. Czas się wlecze niemiłosiernie, zupełnie jakby mi na złość.

Emilko, smęć, jeśli tylko Ci to choć troszkę pomaga, to smęć, ile chcesz ....

Jedynie przykro mi, że masz taki humor ....

Smęć do woli...W końcu czasem każdy ma gorsze dni...a pogoda pozytywnie nie nastraja...

Emilko smęć ile chcesz, od tego jesteśmy, żeby wspierać i pocieszać.
Ja za to jestem optymistką, może nie 100%-ową, ale nie lubię się zamartwiać. I wychodzę z założenia, że zamartwianie się nic nie pomaga, a tylko wykańcza nas psychicznie........I dobrze mi z tym. Niestety mój optymizm nie pomaga ustrzec mi się od dołków, takich które pojawaiają się z niczego i też szybko znikają, ale to chyba każdego dopada.
Trzymam kciuki, żeby z badaniami wszystko wyjaśniło się pozytywnie
Pozdrawiam

Już prawie zaczełam wierzyć, ze jest i będzie dobrze...
Ale oczywiście stało się coś takiego, co przekonało mnie, że jednak jestem chora

Nie dam rady

Emilko, zaczynam się jednak o Ciebie bardzo martwić ....
Wiem, że to Twoje intymne sprawy, ale zaraz się zacznę strasznie denerwować...
Co się stało?

Kasiu, dzięki Kochana. Nie martw się mną.


Nie chce mi się nawet pisać. Jak będę w stanie to odezwę się w poniedziałek...