Wątek: O tym jak chudnę

Emilko, 30 minut to jest całkiem dobry wynik

Masz powód do zadowolenia

Miłego wieczoru :P

Kasia, no jak na moje ostatnie ekscesy to niezły.
niestety zaczyna mi się znowu myślenie o pracy i strach. A już było tak nieźle przez ostatnie 2 dni.
No ale nie zanudzam, bo monotematyczna się zrobiłam. I tak bla, bla, bla o tej pracy.

proszę tylko o trzymanie kciuków i jakieś małe negocjacje.

Emilko, to wcale nie są żadne ble ble ble....

Przykro mi, że znowu włącza Ci się strach, gdy myślisz o pracy.
To musi być koszmar.

Przytulam

Myślałam, że jest źle i że praca i mieszkanie i te wszystkie dylematy...

Niestety strasznie się to okazjue nieważne przy tym, że babcia moja jest w szpitalu i dobrze nie jest

Nie mogę się skupić, nie chce mi się tu siedzeć i wysłuchwiac tych wszystkich krzyków w moją stronę acz za moimi plecami, co powinnam robić a się nie raczyłam domyśleć.

Ojej, trzymam kciuki za Babcię!

Mam nadzieję, że to nic poważnego Emilko i Babcia wróci do zdrowia

To teraz najważniejsze! :P

Przytulam :P

Niestety Kasiu jest poważnie.

Byliśmy u teściów i kolejna informacja: ciocia lat 40 - lekarze nie dają szans.

Nawet mi sie myśleć nie chce. Nie ćwiczę, dieta poszła sobie. Ale chyba nie dużo jem.

Emilko.... aż mnie ciarki przeszły .... ja mam przecież prawie 40 lat i gdyby tak ... ech... strasznie mi przykro ......

Trzymaj się.... choć wiem, że musi Ci być strasznie ciężko

Wróciłam właśnie od ginka. I wygląda na to, ze nie będzie lekko ze staraniem się potomka, o ile cokolwiek kiedykolwiek będzie.
Czyli jeszcze to!

Bo w pracy dowiedziałam się, ze na zamianę miejsca pracy na zakładzie szans nie mam.
Zdruzgotało mnie to totalnie!

A w związku z lekarską diagnozą nie bardzo wiem jak zdecydować się na przeniesienie do innego miasta bez męża, zakładanie działalności gospodarczej i takie tam

Doła mam strasznego i jakoś celu w niczym nie widzę.

Emilko, ja jednak nie tracę nadziei, że i w Twoim życiu nadejdzie taki dzień, że poczujesz się naprawdę szczęśliwa.
Wszystko dzieje się po coś, uwierz mi .... znam to z autopsji .... 2 lata temu byłam w totalnej rozsypce, naprawdę ciężkiej depresji, świat mi się walił i całe moje życie o mało nie legło w gruzach .... ale jednak wyszłam na prostą, choć wtedy tylko ciemność wokół mnie widziałam i żadnej nadziei ... te ciężkie chwile mnie jednak zmieniły ... na lepsze i w sumie to jestem wdzięczna Bogu / losowi (co kto woli) za te smutne czasy.
Wzmocniły mnie bardzo.

Nigdy nie należy się poddawać ... czasami natura zwycięża i na pewne rzeczy nie mamy wpływu, choć bardzo byśmy chcieli .... ja jednak wierzę, że w Twoim przypadku tak nie będzie.
Przytulam mocno.

Buziaki sobotnie zostawiam Emilko i życzę spokojnego dnia :P