Wątek: A herbata czarna myśli rozjaśnia...:)))

Thanx Aga, thanx bucik .
Buciku w tym największy sęk, że my dopiero od trzech i pół miesiąca razem jesteśmy i dlatego wczasy rodzinne napawają mnie taką zgrozą - może boję się tak wiązać zaraz od samego początku, ale jakoś wydaje mi się, że za wszystko to wszystko idzie, omal, że nie poszliśmy we wspólne mieszkanie zamiast akademika .
Jak narazie u mnie owsianka bez dodatków, niedosaładzana, żeby cokolwie do żołądka. Po litrze i pół herbaty miętowej teraz zrobiłam dwie kromki takiego tego pakowanego razowego chleba z serkiem Gervaise - szczyt moich możliwości żołądkowych narazie . Wiem, że powinna bym teraz chyba jeść jakie suchary, ale po wczorejszych przesłodzeniu, nie potrafię nawet myśleć i jedzeniu tego typu . Gdyby tak lać zaczęło i nici z grilla i tylko na siedzeniu w pubie by się skończyło - tam zawsze można się zupełnie bezstresowo wymigać od jedzenia . Ja boję się, że po mięsku ze sosikiem i chlebem ja raczej przeżyję noc pełną skurczów niż miłych doznań gastronomicznych

to i tak masz nieźle, że po napadzie nie masz kolejnych...

ja, jak mam jeden napad, to potem codziennie kolejny i następny i tak aż do przytycia xkg, gdzie to dostaje palpitacji serca na wadze, że znowu TO zrobiłam, i zaczynają się głodówki, diety i postanawianie sobie...

wszystko to ***** warte...

a najbardziej mnie przeraża myśl, że tak może być zawsze
ja się po prostu nie umiem odżywiać.
jak dziecko

a jeszcze bardziej to mnie przeraża, że jak kiedyś tam będę w ciąży, to albo zagłodzę tego malucha, albo się roztyje do monstrualnych rozmiarów...
brutalne, ale prawdziwe, bo tych problemów z jedzeniem to ja nie mam od wczoraj, tylko od ok. 4 lat...
i nie jest wcale lepiej

Grzibcio powiem Ci, że jesteś bardzo rozsądną dziewczyną zupełnie jak ja to chyba pewien rodzaj "zboczenia zawodowego"




______________
Mogę, bo chcę... a jak chcę to potrafię!!!

wiek: 18 lat
wzrost: 175cm



Tu jestem
Wielki powrót bucika marnotrawnego...

MOTYWACJA tak będę wyglądać :P

Witaj kochana, wpadam i co widzę Miłosne rozterki... Ja od jakiegoś czasu jestem samotna, choc zakochana. W sumie to nie wiem czy wolałabym być na Twoim miejscu. Wybacz, że tak napisałam. U mnie jest tak, że przyjaźnimy się z M. dość długo, ale niestety z jego strony to tylko przyjaźń, a może aż Eh... nie wiem, na miłosne rozterki chyba nie ma lekarstwa, czyż nie

Ni martw się bucik - ten post to był tylko z początku dnia - oczywiście potem kompuls - taki sam jak już mam od dwóch czy trzech tygodni bynajmniej jak nie więcej . Tak samo wczorej...po wyjeździe R. - niby skromnie, bo tylko 3kanapki, ale zajedzone paczką słonych paluszków i kilkoma kostkami czekolady - znowu mieszam .
Z R. się sprawa całkiem wyjaśniła - zrobiło się kilka cichych chwil, stwierdziliśmy, że ostatnio cuś wszystko się zawaliło - on telefonuje przemęczony z pracy czyli mało przyjemny czasami a ja znowu nie w humorze, bo napad - porozmawialiśmy, jakoś wyprostowaliśmy sytuację a teraz to tylko już na mnie czy zwyciężę nad napadami .

Mam od kilku dni mały palec u nogi skęcony, czyli ruchu absolutne zero, czekam aż mi przejdzie a poniewaź już kilkakrotnie tak miałam to mogę czekać nawet tydzień...a mieliśmy jechać we dwoje na Słowację w końcu jak teraz ie ma przez kilka dni pracy...i lipa .

Ale walczyć trzeba.

ałć, przykro mi z powodu tego palca. Bo takie małe *****, a kompletnie paraliżuje ;/

ale to co cie nie zabije, to cie wzmocni

Dwukrotnie większa motywacja, by nie żreć, bo wiem, że nie wyćwiczę .
A z tym g..... to fakt - nawet rozmyślałam w desperacji żeby odgryźć pierona - nic tylko problemy robi a przydatny mi jak 33ząb .

Hm... co do R. no to chyba powinnam pogratulować lekkiego wyprostowania sytuacji. Mam nadzieję że to początek jakiegoś głębszego spokoju.
W każdym razie dobrze że spokojniej.
Pprzepraszam z góry za pytanie, ale jak Cię lubię to tak zapytać muszę: jakie widzisz mozeliwości wyjąscia z nieustannnych kompulsów? Bo to straszne patrzec jak się męczyszz. I potwornie mi przykro że to dotyka właśnie Ciebie. Będe Ciewspierać w każdej decyji, tylko rany gościa..weźmy się jakosza ten problem, bo przecież nie możesz się tak męczy ćdłuzej !!!!!!

Kasiu wkładam wszelkie swoje nadzieje w akademik - mieszkając z 5innymi dziewczynami to po prostu głupio pożerać na ich oczach całą lodówkę, jednak są zajęcia przez pół dnia i jednak żeby coś zjeść to trzeba kupić i przytaszczyć, czyli zazwyczaj nie ma zbyt wyboru a jeśli już coś jest to wiadomo, że jak zjem to nie mam na dalszy dzień . Zazwyczaj to te 4dni co byłam na akademiku to trzymałam jedzenie w normie - 4-5posiłków, w jakich rozumnych odstępach i ilościach, o normalnym składzie. Przyjeżdżałam do domu zmęczona i rzucałam się na jedzenie, którego tam nie było i to bez pamięci - słaba wola . I tak w kółko Macieju. A czym dłużej to się ciągnęło tym łatwiej było sięgnąć po następną czekoladę i tym trudniej być wobec siebie surowym i powstrzymać kubki smakowe .
Czyli narazie jedyne co mi ostaje to wyzwanie by przesać z powodu R., dlatego, bo już teraz widać, że sylwetka już nie ta co była, że pokarmowy siada i dlatego żeby pokazać anorektyczkom i buimiczkom, że można jeść normalnie i być szczupłym. Plus forum... .
A raz przełamię granicę jednego, 2, 3dni i znowu mi wejdzie w nawyk normalniejsze jedzenie...tylko te pierwsze dni... .

A dziś obiad w restauracji, bo tato miał urodziny - rosół z kuraka z makaronem, mięso z kuraka, ziemniaki, surówka, lampka wina wytrawnego i teraz zamiast tłustego tiramisu jeden piernik 200kcalowy. Na śniadanie kawa z mlekiem, bo wstałam na 2godziny przed obiadem i żadnej alternatywy jogurtowej ani serkowej nie było w lodówce a na kolację się zobaczy, ale chodzi za mną ten pakowany razowiec, więc chyba z jakim serkiem pokumam, albo twarożkiem . Tato starł jabłka i zrobił z cynamonem czyli zapychacz ostatniego ratunku też jest.
No to trzymać Grzybowa...

Mam nadzieję, że do końca dnia juz będzie super
Widzisz, piszesz mi na moim wątku że mam więcej jesć itp...
ale jak sama widzisz apetyt rośnie w miarę jedzenia.
A ja chcę jeszcze schudnąć te 2,5 kg. Nie muszę. Ale chcę.

Myślę, ze mieszkanie w akademiku to całkiem fajna sprawa, jeżeli chodzi o dietę.
Ale osobiście nie wyobrażam sobie nauki TAM, bo mam zwyczaj uczenia się na głos...
Po prostu jak czytam na głos, lepiej zapamiętuję. Próbowałam się tego oduczyć, i nawet trochę mi się udało, ale nie do końca.
No i jeszcze nie wiadomo, jakie by były współlokatorki
A ja jestem średnio, a nawet powiedziałabym że mało kontaktową osobą, więc widzę to w czarnych barwach ... Ale mam jeszcze 2 lata

Nika to nie do porównania, bo moja sytuacja to już raczej choroba .
Akademik spoko, też myślałam, że nie dam rady się uczyć, bo nie zniosę obecności innej osoby, ale jednak, że jak czołwiek musi to przywyknie a jednak można się uczyć na schodach, korytarzu, u kogo innego w pokoju, w szkole, w bibliotece .
A co do komunikowania - raczej mam problemy nawiązać kontakt a teraz swobodnie potrafię rozmawiać nawet z dziewczynami z naprzeciwka choć ich nie znam - wspólny los nauki jednak zbliża .